ΕΙΚΟΣΤΟΣ – ΤΡΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
[Ο Λόγος αυτός περιέχει δύο κεφάλαια]
Εις το Όνομα του Θεού, του Ελεήμονος, του Οικτίρμονος. Αληθινά, δημιουργήσαμε τον άνθρωπο με το πλέον έξοχο από τα πρότυπα.* Κατόπιν τον ρίξαμε χαμηλά στα έσχατα των ταπεινών.* Εκτός από εκείνους που πιστεύουν και κάνουν καλές πράξεις.1
Πρώτο Κεφάλαιο
Θα εξηγήσουμε σε Πέντε «Σημεία» πέντε μόνο από τις χιλιάδες των αρετών της πίστεως.
· ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Μέσα από το φως της πίστης, ο άνθρωπος ανέρχεται στα υπέρτατα των υψηλών και αποκτά μια αξία αντάξια του Παραδείσου. Και μέσα από το σκοτάδι της απιστίας, κατέρχεται στα έσχατα των ταπεινών και ξεπέφτει σε μια θέση που αρμόζει στην Κόλαση. Διότι η πίστη συνδέει τον άνθρωπο με τον Πανένδοξο Πλαστουργό. είναι μια σχέση. Έτσι, ο άνθρωπος αποκτά αξία διά μέσου της αρετής της Θείας καλλιτεχνίας και επιγραφές των Ονομάτων της Κυριότητος οι οποίες εκδηλώνονται σε αυτόν με τη βοήθεια της πίστης. Η απιστία αποκόπτει τη σχέση, και εξαιτίας αυτής της αποκοπής η καλλιτεχνία της Κυριότητας αποκρύβεται. Η αξία του ευρίσκεται τότε μόνο σε σχέση προς το περιεχόμενο της υλικής του υπόστασης. Και μια που το περιεχόμενο αυτό έχει μόνο ένα παροδικό, περαστικό, προσωρινό, σαρκικό βίο, η αξία του είναι ουσιαστικά μηδέν. Θα επεξηγήσουμε το μυστήριο αυτό με τη βοήθεια μιας παρομοίωσης:
Για παράδειγμα : ανάμεσα στις τέχνες του ανθρώπου, η αξία των χρησιμοποιηθέντων υλικών και εκείνων της τέχνης είναι ολοκληρωτικά διαφορετικές. Μερικές φορές είναι η ίδια, μερικές φορές το υλικό είναι πιο πολύτιμο, και μερικές φορές συμβαίνει ώστε τέχνη αξίας πέντε δολαρίων να απαντάται σε υλικό αξίας πέντε σεντ. Μερικές φορές, ακόμη, ένα αρχαίο έργο τέχνης αξίζει ένα εκατομμύριο ενώ το υλικό από το οποίο αποτελείται δεν αξίζει πέντε σεντ. Και έτσι, αν ένα τέτοιο έργο τέχνης το πάρουν στο παλαιοπωλείο και το συνδέσουν με ένα λαμπρό και καταξιωμένο καλλιτέχνη παλαιοτέρων εποχών, και ανακοινωθείσας της μνείας του καλλιτέχνη και αυτού του έργου, πιθανόν να πουληθεί για ένα εκατομμύριο δολάρια. Ενώ εάν το πάρουν στους παλιατζήδες, η μόνη εισπραχθείσα τιμή θα είναι για τα πέντε σεντ της αξίας του σιδήρου.
Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι ένα τέτοιο αρχαίο έργο τέχνης του Παντοκράτορος Θεού. Είναι ένα εξαιρετικά ικανό και χαριτόβρυτο θαύμα της δύναμης Του τον οποίο δημιούργησε για να αποκαλύψει όλα Του τα Ονόματα και τις επιγραφές τους, με τη μορφή μιας μικρογραφίας δείγμα αντιπροσωπευτικό του σύμπαντος. Εάν το φως της πίστης εισδύσει στη φύση του, όλες οι μεστές νοημάτων επιγραφές πάνω σε αυτόν δύνανται να αναγνωσθούν. Με την ιδιότητα κάποιου που πιστεύει, τις μελετά συνειδητά, και μέσα από τη σχέση αυτή, αναγκάζει τους άλλους να τις μελετήσουν. Δηλαδή, η τέχνη της Κυριότητος στον άνθρωπο εκδηλώνεται μέσα από έννοιες όπως, «Είμαι δημιούργημα και τεχνούργημα του Πανένδοξου Πλαστουργού. Φανερώνω το έλεος και τη μεγαλοδωρία Του». Δηλαδή, η πίστη, η οποία συνίσταται στη σύνδεση του ανθρώπου με τον Πλαστουργό, καθιστά έκδηλα όλα τα έργα τέχνης στον άνθρωπο. Η αξία του ανθρώπου βρίσκεται σε συμφωνία με την τέχνη αυτή της Κυριότητος, και (ακόμη) δια της αρετής του υπάρχειν ως ένας καθρέφτης του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Θεού. Από την άποψη αυτή ο ασήμαντος άνθρωπος γίνεται αποδέκτης του Θεού και προσκεκλημένος του Συντηρητού, αντάξιος του Παραδείσου, ανώτερος όλων των άλλων δημιουργημάτων.
Ωστόσο, εάν η απιστία, η οποία συνίσταται στην αποκοπή της σχέσεως, εισδύσει στη φύση του ανθρώπου, τότε όλες αυτές οι μεστές νοημάτων επιγραφές των Θείων Ονομάτων βυθίζονται στο σκοτάδι και δε μπορούν να αναγνωσθούν. Διότι αν ο Πλαστουργό λησμονηθεί, οι πνευματικές πλευρές (του ανθρώπου) που στηρίζονται σε Αυτόν δεν θα γίνουν κατανοητές, λες και θα έχουν αντιστραφεί. Η πλειονότητα αυτών των μεστών νοημάτων θείων τεχνών και ευγενών επιγραφών θα αποκρυφθεί. Οι υπόλοιπες, αυτές που μπορούν να γίνουν αντιληπτές με το μάτι, θα αποδοθούν σε ταπεινές αιτίες (όπως) φύση και συγκυρία, και θα χάσουν εξ’ ολοκλήρου σε αξία. Ενώ η καθεμιά είναι ένα αστραφτερό διαμάντι, έκαστη καταστά ένα κομμάτι θολό γυαλί. Η σπουδαιότητα του (ως άνθρωπου) στηρίζεται μόνο πάνω στη σαρκική, υλική του υπόσταση. Και όπως είπαμε, ο στόχος και το αποτέλεσμα της υλικής του υπόστασης είναι μόνο για να περάσει ένα σύντομο και ατελή βίο ως ο πιο ανίσχυρος, ενδεής και πικραμένος από τα τετράποδα. Κατόπιν παρακμάζει και αναχωρεί. Δείτε με ποιον τρόπο η απιστία καταστρέφει την ανθρώπινη φύση και τη μεταμορφώνει από διαμάντια σε άνθρακα.
· ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
Όπως ακριβώς η πίστη είναι ένα φως που φωτίζει τον άνθρωπο και καθιστά ευανάγνωστες όλες τις επίσημες γραπτές επιστολές του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Θεού αφιερωμένες σε αυτόν, έτσι ακριβώς φωταγωγεί το σύμπαν, και απελευθερώνει το παρελθόν και το μέλλον από το σκοτάδι. Θα εξηγήσω το μυστήριο αυτό με μια παρομοίωση που είδα κατά τη διάρκεια ενός οράματος, που αφορά σε μια έννοια του εδαφίου:
Ο Θεός είναι ο Προστάτης αυτών που πιστεύουν. τους οδηγεί από το σκοτάδι στο φως.2
Ήταν ως εξής :
Είδα σε ένα όραμα μια μυστηριώδη γέφυρα χτισμένη μεταξύ δύο ψηλών βουνών που βρίσκονταν απέναντι το ένα με το άλλο. Κάτω από το γεφύρι βρισκόταν μια κοιλάδα με μεγάλο βάθος. Εγώ ήμουν πάνω στη γέφυρα. Ένα πυκνό σκοτάδι είχε τυλίξει κάθε μέρος του κόσμου. Κοίταξα προς τα δεξιά μου και είδα ένα θεόρατο μνήμα φασκιωμένο μέσα σε ατέλειωτο πηχτό ζόφος, δηλαδή το φαντάστηκα. Κοίταξα προς τα αριστερά μου και λες και είδα βίαιες καταιγίδες και συμφορές να μαζεύονται εν μέσω τρομακτικών κυμάτων μαυρίλας. Κοίταξα από κάτω του γεφυριού και φαντάστηκα πως αντίκρυσα μια ανεξιχνίαστη άβυσσο. Κρατούσα ένα αδύναμο ηλεκτρικό φακό εν όψει της τρομακτικής αυτής σκοτεινιάς. Τον χρησιμοποίησα και μπόρεσα λίγο να δω με το φως του. Μια κατάσταση τρομακτική σε μεγάλο βαθμό παρουσιάστηκε μπροστά μου. Πραγματικά, τέτοιοι φοβεροί δράκοι, λιοντάρια και τέρατα εμφανίστηκαν γύρω μου και πάνω στο γεφύρι μπροστά μου που αναφώνησα : «Ω! Ο φακός αυτός μόνο πρόβλημα μου δημιουργεί!», και τον πέταξα θυμωμένα στο έδαφος και τον έσπασα. Τότε με το που τον κομμάτιασα, το σκοτάδι διαλύθηκε ξαφνικά λες και είχα κατεβάσει τον ηλεκτρικό διακόπτη μιας τεράστιας ηλεκτρικής λάμπας που φώτισε ολόκληρο τον κόσμο. Τα πάντα γέμισαν με το φως της λάμπας. Εμφάνιζε το κάθε τι όπως ήταν στην πραγματικότητα.
Αντιλήφθηκα πως η γέφυρα που είχα δει ήταν μια λεωφόρος μέσα σε μια πεδιάδα που περνούσε πάνω από επίπεδο έδαφος. Το θεόρατο μνήμα που είχα δει στα δεξιά μου συνειδητοποίησα να αποτελείται καθ’ολοκληρίαν από πανέμορφους, χλοερούς κήπους και συναθροίσεις για λατρεία, ακολουθία, συζήτηση και μνήμη του Θεού υπό την καθοδήγηση φωτισμένων ανδρών. Οι γκρημνοί και οι βουνοκορφές στα αριστερά μου που είχα φανταστεί πως ήταν τρικυμιώδεις και θυελλώδεις πρόσκαιρα αντιλαμβανόμουν τώρα πως είναι ένας τεράστιος, ευχάριστος και κεφάτος χώρος πανηγύρεως, αναψυχής και απόλαυσης πίσω από βουνά που ήταν στολισμένα και ευάρεστα. Και τα όντα που είχα νομίσει πως ήταν τρομακτικά τέρατα και δράκοι, αντιλήφθηκα πως ήταν γνώριμα κατοικίδια ζώα όπως γκαμήλες, βόδια, πρόβατα και κατσίκια. Διακηρύσσοντας, «Ας είναι του Θεού οι αίνοι όλοι για το φως της πίστης», απήγγειλα το εδάφιο,
Ο Θεός είναι ο Προστάτης αυτών που πιστεύουν. τους οδηγεί από το σκοτάδι στο φως,
και αφυπνίστηκα από το οραμά μου.
Και έτσι, τα δύο βουνά ήταν η αρχή και το τέλος της ζωής. δηλαδή, η ζωή αυτή και ο ενδιάμεσος κόσμος. Η γέφυρα ήταν ο δρόμος της ζωής. Στα δεξιά βρισκόταν το παρελθόν, και στα αριστερά, το μέλλον. Όσο για το μικρό φακό, ήταν το ανθρώπινο εγώ, το οποίο είναι εγωιστικό, βασίζεται σε όσα ξέρει, και δε λαμβάνει σοβαρά υπόψιν τη θεία αποκάλυψη. Τα πράγματα που φαντάστηκα πως είναι τα τέρατα, ήταν τα γεγονότα και τα περίεργα πλάσματα του κόσμου.
Έτσι, ένας ο οποίος στηρίζεται στο εγώ του, που ξεπέφτει στο σκοτάδι της αφροσύνης και ταλαιπωρείται με τη μαυρίλα της πλάνης μοιάζει με την πρώτη μου κατάσταση στο όραμα, η οποία, όπως με το φακό-τσέπης και εξαιτίας ελλιπούς και ασύνετης γνώσης, είδε το παρελθόν με τη μορφή ενός τεράστιου μνήματος εν μέσω μαυρίλας εμποτισμένης στην ανυπαρξία. Εμφάνιζε το μέλλον ως ένα τρικυμιώδη τόπο ερήμωσης εξαρτημένο από τη σύμπτωση, και παρουσίαζε γεγονότα και όντα που είναι καθένα τους ένας ταπεινός υπάλληλος του Ενός Πάνσοφου και Πανοικτίρμονος Θεού να μοιάζουν με τέρατα. Ένα τέτοιο άτομο λες και αντιπροσωπεύει το εδάφιο,
και αυτοί οι οποίοι αρνούνται την πίστη, προστάτες τους είναι οι πονηροί. τους παρασύρουν από το φως στο σκοτάδι.3
Αλλά εάν ένας τέτοιος άνθρωπος επιτύχει τη θεία καθοδήγηση και εισέλθει η πίστη στην καρδιά του, και αν η τυραννία της ψυχής του συντριβεί και λάβει σοβαρά υπόψιν του τη Βίβλο του Θεού, θα μοιάσει με τη δεύτερη μου κατάσταση στο όραμα. Τότε το σύμπαν θα πάρει ξαφνικά το χρώμα της μέρας και θα πληρωθεί με Θείο φως. Ο κόσμος θα απαγγείλει το εδάφιο,
Ο Θεός είναι το φως των ουρανών και της γης.4
Τότε θα αντιληφθεί με το μάτι της καρδιάς ότι το παρελθόν δεν είναι ένα θεόρατο μνήμα, αλλά (το μέρος) όπου οι ομάδες των εξαγνισμένων πνευμάτων που έχουν σε κάθε αιώνα επιτελέσει τα καθήκοντα της λατρείας τους υπό την καθοδήγηση κάποιου προφήτου ή αγίου αναφωνούν, «Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός!» στην ολοκλήρωση επάνω των καθηκόντων της ζωής τους, και πετούν σε υψηλές μονές, προχωρώντας προοδευτικά στο παρελθόν. Θα κοιτάξει προς τα αριστερά και μέσα από το φως της πίστης θα διακρίνει στο βάθος ένα υπαίθριο πανηγύρι του Πλέον Ελεήμονος Θεού, στημένο σε ανάκτορα μακαριότητος στους κήπους του Παραδείσου, πέρα από τους άλπειους ξεσηκωμούς του ενδιάμεσου κόσμου και της μετά θάνατον ζωής. Και θα συνειδητοποιήσει ότι οι θύελλες και οι σεισμοί και τα βίαια συμβάντα είναι καθένα ταπεινοί υπάλληλοι, και θα καταλάβει ότι είναι τα μέσα για παραδείγματα σοφίας τα οποία αν και εκ πρώτης όψεως τραχιά, είναι στην πραγματικότητα κατά πολύ ήπια, όπως οι καταιγίδες και οι βροχές της άνοιξης. Θα δει ακόμη και το θάνατο ως το προοίμιο στην αιώνια ζωή, και το μνήμα, (ως) τη θύρα στην παντοτινή ευτυχία. Μπορείτε να εξάγετε περαιτέρω συμπεράσματα των πτυχών (του ζητήματος αυτού) για τον εαυτό σας. Κάντε μια εφαρμογή της πραγματικότητος στην (εν λόγω) παρομοίωση.
· ΤΡΙΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η Πίστη είναι εξίσου φως και δύναμη. Ναι, ένας που αποκτά αληθινή πίστη μπορεί να προκαλέσει ολάκερο το σύμπαν και να γλιτώσει από την πίεση των γεγονότων (της ζωής) ανάλογα με τη δύναμη της πίστης του. Λέγοντας, «Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο Θεό», ταξιδεύει μέσα από τα βουνοειδή κύματα των γεγονότων στο καράβι της ζωής με απόλυτη ασφάλεια. Ενεμπιστεύεται όλα του τα βάρη στο χέρι της ισχύος του Ενός Απόλυτα Δυνατού Θεού, διαπλέει μέσα από τα εγκόσμια με άνεση, έπειτα βρίσκει ανάπαυση στον ενδιάμεσο κόσμο. Αργότερα μπορεί να πετάξει ψηλά στον Παράδεισο με σκοπό να εισέλθει στην αιώνια ευτυχία. Διαφορετικά, αν δε στηρίζεται στο Θεό, αντί να πετάξει, τα βάρη του κόσμου θα τον τραβήξουν προς τα κάτω στα έσχατα των ταπεινών. Δηλαδή, η πίστη καθιστά αναγκαία την επιβεβαίωση της θείας Ενότητος, η επιβεβαίωση της Θείας Ενότητας καθιστά αναγκαία την υποταγή στο Θεό, η υποταγή στο Θεό καθιστά αναγκαία την εμπιστοσύνη στο Θεό, και η εμπιστοσύνη στο Θεό οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ευτυχία στον κόσμο αυτό και τον άλλο. Όμως μην παρεξηγήσετε τα πιο πάνω, η εμπιστοσύνη στο Θεό δεν σκοπεύει να απορρίψει ολότελα τις αιτίες. μάλλον είναι για να γνωρίζετε ότι οι αιτίες είναι ένα πέπλο στο χέρι της δύναμης και να καταφεύγετε σε αυτές. Γνωρίζοντας ότι οι πειρασμικές αιτίες είναι ένα είδος ενεργητικής προσευχής, σκοπός είναι να αναζητήσετε τα αποτελέσματα μόνο από τον Παντοκράτορα Θεό, να αναγνωρίσετε ότι τα αποτελέσματα προέρχονται από Αυτόν μόνο, και να είσαστε ευγνώμονες σε Αυτόν.
Αυτοί που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο Θεό και εκείνοι που δεν το πράττουν, μοιάζουν με τους δύο άντρες στην ιστορία αυτή :
Μια φορά δύο άντρες φόρτωσαν βαριά φορτία στις πλάτες και τα κεφάλια και των δυό τους, και αγοράζοντας εισιτήρια, επιβιβάστηκαν σε ένα μεγάλο καράβι. Μόλις επιβιβάστηκαν σε αυτό, ένας από τους δύο άφησε το φορτίο του στο κατάστρωμα και αφού έκατσε πάνω του το φύλαγε. Ο άλλος, ωστόσο, μια που ήταν και ανόητος και αλαζόνας δεν απέθεσε το φορτίο του.
Όταν του ειπώθηκε: «Άσε το βαρύ αυτό φορτίο στο κατάστρωμα και νιώσε άνετα», αποκρίθηκε: «Όχι, δεν το βάζω κάτω, μπορεί να χαθεί. Είμαι δυνατός, θα φυλάξω τα υπάρχοντά μου κουβαλώντας τα στο κεφάλι και την πλάτη μου». Του ειπώθηκε ξανά : «Αυτό το αξιόπιστο βασιλικό καράβι που μεταφέρει εσένα και μας είναι δυνατότερο, μπορεί να το προστατέψει καλύτερα από σένα. Μπορεί να πάθεις ίλιγγο και να πέσεις στη θάλασσα μαζί με το φορτίο σου. Όπως και να’χει σιγά-σιγά θα χάσεις τη δυναμή σου, και βαθμηδόν τα φορτία αυτά θα γίνουν βαρύτερα και η κυρτή σου πλάτη και το άμυαλο κεφάλι σου δεν θα έχουν την δύναμη να τα αντέξουν. Και αν ο Καπετάνιος σε δει στην κατάσταση αυτή, θα πει είτε ότι είσαι τρελός και θα σε απελάσει από το καράβι, ή θα νομίσει ότι είσαι αγνώμονας, κατηγορώντας το πλοίο μας και περιγελώντας μας, και θα σε διατάξει να μπεις φυλακή. Ακόμη γελοιοποιείς τον εαυτό σου μπροστά σε όλους, λόγω του ότι οι διορατικοί αντιλαμβάνονται ότι επιδεικνύεις αδυναμία μέσα από την επαρσή σου, ανικανότητα μέσα από την περηφάνια σου, και ξεπεσμό και υποκρισία μέσα από την επιδεικτική σου προσποίηση, και έτσι έχεις καταντήσει περίγελως στα μάτια των ανθρώπων. Όλοι γελούν μαζί σου». Οπότε ο δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος συνήλθε. Άφησε κάτω στο κατάστρωμα το φορτίο του και κάθησε πάνω του. Είπε στον άλλο : «Α! Ο Θεός να ευαρεστείται μαζί σου. Έχω γλιτώσει από αυτή τη δυσκολία, από τη φυλακή, και από του να γίνω ρεζίλι από μόνος μου».
Και έτσι, Ω άνθρωπε που δεν εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο Θεό! Σύνελθε και εσύ όπως ο άνθρωπος αυτός και ανέθεσε τις ελπίδες σου σε Αυτόν, έτσι ώστε να μπορέσεις να απαλλαγείς από το να ζητιανεύεις μπροστά σε ολόκληρο το σύμπαν, τρέμοντας μπροστά σε κάθε συμβάν, από την υπερηφάνια, τη γελοιοποίηση του εαυτού σου, την αθλιότητα στη μετά θάνατο ζωή, και τη φυλακή των πιεστικών αναγκών αυτού του κόσμου…
· ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η πίστη κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο, μάλιστα δε, κάνει τον άνθρωπο ένα βασιλιά. Μια που έτσι έχει το πράγμα, βασικό καθήκον του ανθρώπου είναι η πίστη και η παράκληση. Η απιστία κάνει τον άνθρωπο ένα άκρως ανίκανο κτήνος.
Από τις χιλιάδες αποδείξεις της υπόθεσης αυτής, οι διαφορές στους τρόπους που τα ζώα και ο άνθρωπος έρχονται στον κόσμο είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη και μια κατηγορηματική απόδειξη. Ναι, οι διαφορές αυτές φανερώνουν ότι η ανθρωπότητα γίνεται ανθρωπότητα με τη βοήθεια της πίστης. Διότι όταν τα ζώα φθάνουν στον κόσμο, φθάνουν ακέραια από όλες τις πλευρές σύμφωνα με τις ικανότητες τους (για επιβίωση) λες και έχουν τελειοποιηθεί σε ένα άλλο κόσμο. δηλαδή, αποστέλλονται. Μαθαίνουν όλες τις συνθήκες της ζωής τους, τις σχέσεις τους με το σύμπαν, και τους νόμους της ζωής είτε σε δύο ώρες ή δύο μέρες ή δύο μήνες, και καθίστανται γνώστες τους. Ζώα όπως τα σπουργίτια και οι μέλισσες αποκτούν σε είκοσι μέρες την ικανότητα να επιβιώνουν και μεγάλη επίδοση στις δραστηριότητες τους που ο άνθρωπος αποκτά μόνο σε είκοσι χρόνια. δηλαδή, παρακινούνται από αυτές. Αυτό σημαίνει ότι βασικό καθήκον των ζώων δεν είναι να τελειοποιούνται με τη βοήθεια της μάθησης και της προόδου αποκτώντας γνώσεις, ούτε να ψάχνουν βοήθεια και να προσφέρουν δεήσεις εξαιτίας της εκδήλωσης της ανικανοτητάς τους, αλλά σύμφωνα με τις ικανότητες τους (για επιβίωση) να εργάζονται και να δρουν. Καθήκον τους είναι η ενεργός λατρεία.
Όσο για τον άνθρωπο, χρειάζεται να μάθει τα πάντα όταν έρχεται στον κόσμο. είναι αδαής, και δεν μπορεί καν να μάθει πλήρως τις συνθήκες της ζωής σε είκοσι χρόνια. Πράγματι, έχει ανάγκη να συνεχίσει να μαθαίνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ακόμη αποστέλλεται στον κόσμο με την πλέον αδύναμη και ασθενική σωματική κατάσταση, και μπορεί να σηκωθεί στα πόδια του μόνο σε ένα ή δύο χρόνια. Σε δεκαπέντε μόλις χρόνια μπορεί να διακρίνει μεταξύ βλάβης και ωφέλειας, και με τη βοήθεια της πείρας της ανθρωπότητος να προσελκύσει πράγματα επωφελή για αυτόν και να αποφύγει άλλα που είναι βλαβερά. Πράγμα που σημαίνει ότι έμφυτο καθήκον του ανθρώπου είναι να τελειοποιείται με τη βοήθεια της μάθησης και να διακηρύττει τη λατρεία του Θεού και την υποτελειά του σε Αυτόν μέσα από την παράκληση. Δηλαδή, πρέπει να γνωρίζει τις απαντήσεις στα ερωτήματα: «Με τη βοήθεια της ευσπλαχνίας ποιού διευθύνεται κατά τον τρόπο αυτό τόσο σοφά η ζωή μου; Μέσω της γενναιοδωρίας ποιανού μεγαλώνω με τόση καλοσύνη; Με ποιού την καταδεκτικότητα ανατρέφομαι με τόση τρυφερότητα και υπηρετούμαι;» Πρέπει να εκλιπαρεί και να ικετεύει τον Τροφοδότη των Αναγκών μέσα από τη γλώσσα της ανικανότητος και της φτώχειας. πρέπει να ζητά από Αυτόν. Πρέπει να περιίπταται στα ανώτερα στάδια λατρείας και υποτελείας έναντι του Θεού πάνω στις φτερούγες της ανικανότητος και της φτώχειας.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος ήρθε στον κόσμο αυτό για να τελειοποιηθεί διαμέσου της γνώσης και της παράκλησης. Σε σχέση με τη φύση και τις ικανοτητές τους τα πάντα συνδέονται με τη γνώση. Και το θεμέλιο, η πηγή, το φως και το πνεύμα κάθε αληθινής γνώσης είναι η γνώση του Θεού, και η βάση και η ουσία της είναι η πίστη στο Θεό.
Επιπλέον, μια που ο άνθρωπος υπόκειται σε ατελείωτες δοκιμασίες και πλήττεται από αναρίθμητους εχθρούς, παρόλη του την απεριόριστη ανικανότητα, και υποφέρει από ατελείωτες ανάγκες και έχει αναρίθμητες επιθυμίες παρόλη την απέραντη φτώχεια του, ελθούσης της πίστεως, το βασικό του έμφυτο καθήκον είναι η παράκληση. Όσο για την παράκληση είναι η βάση της λατρείας του Θεού και της υποτέλειας σε Αυτόν. Με σκοπό να διασφαλίσει μια του επιθυμία ή θέλημα που δεν μπορεί να αποκτήσει, ένα παιδί είτε θα κλαίει είτε θα το ζητήσει, δηλαδή, θα παρακαλέσει με τη βοήθεια της γλώσσας της ανικανότητός του είτε ενεργητικά είτε λεκτικά, και θα επιτύχει να το εξασφαλίσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος μοιάζει με ένα λεπτεπίλεκτο, χαϊδεμένο παιδί στον κόσμο όλων των ζωντανών δημιουργημάτων. Είτε πρέπει να δακρυρροεί μπρος στην Αυλή του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμονος Θεού μέσα από την αδυναμία και ανικανότητά του, ή να ικετεύει μέσα από τη φτώχεια και την ανάγκη του, έτσι ώστε τα πράγματα που θέλει, να του παρασχεθούν, ή μπορεί να προσφέρει ευχαριστίες διότι αυτά του έχουν ήδη αποδωθεί. Διαφορετικά σαν παιδί χαζό που κάνει καβγά για ψύλλου πήδημα, λέγοντας: «Με τη δική μου δύναμη καθυποτάσσω πράγματα που είναι αδύνατο να καθυποταχθούν και πράγματα χίλιες φορές ισχυρότερα, και τα αναγκάζω να με υπακούουν με τη βοήθεια των δικών μου μέτρων και ιδεών», επιδεικνύει αγνωμοσύνη για τις δωρεές (του Θεού). Και όπως ακριβώς αυτό είναι αντίθετο στην έμφυτη φύση του ανθρώπου, έτσι ακριβώς καθιστά τον εαυτό του επάξιο αυστηρής τιμωρίας.
● ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η πίστη καθιστά αναγκαία την παράκληση ως ένα βέβαιο μέσο εξασφάλισης αναγκών, και όπως ακριβώς η ανθρώπινη φύση έχει μια έντονη επιθυμία γι’ αυτό, έτσι ακριβώς και ο Παντοκράτορας Θεός εντέλλεται, Πείτε, «Ο Συντηρητής μου δε θα ενδιαφερόταν για σας χωρίς την παράκλησή σας»5, πράγμα που έχει την έννοια του ότι: «Τι σημασία θα είχατε αν δε Μου προσφέρατε παρακλήσεις;» Προστάζει επίσης:
Επικαλεστείτε Με και θα σας απαντήσω.6
Αν πείτε: «Προσφέρουμε συχνά παρακλήσεις, μα δε γίνονται αποδεκτές. Αλλά το εδάφιο μιλά γενικά, δηλώνει ότι κάθε παράκληση απαντάται».
Η Απάντηση: Το να απαντάς είναι ένα πράγμα, το να αποδέχεσαι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάθε παράκληση απαντάται, αλλά το να γίνει αποδεκτή και ότι ακριβώς ζητήθηκε να δοθεί, εξαρτάται από τη σοφία του Παντοκράτορος Θεού. Για παράδειγμα, αν ένα άρρωστο παιδί καλέσει το γιατρό, λέγοντας: «Γιατρέ! Γιατρέ!», και αποκριθεί: «Εδώ είμαι, τι θέλεις;», και το παιδί πει: «Δώσε μου αυτό το φάρμακο!», ο γιατρός είτε θα του δώσει ακριβώς αυτό που ζητά ή κάτι καλύτερο και πιο ευεργετικό για αυτόν. Ή γνωρίζοντας ότι είναι βλαβερό για την ασθένειά του, δε θα του δώσει τίποτα.
Έτσι, μια που ο Παντοκράτορας Θεός είναι πανταχού παρόν και πανθοράμενος, ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις των υπηρετών Του. Μέσα από την παρουσία και την αποκρισή Του, μεταμορφώνει τη θλίψη της μοναξιάς και της απομόνωσης σε εγκαρδιότητα. Αλλά το πράττει αυτό, όχι σύμφωνα με τις ιδιότροπες και φορτικές απαιτήσεις του ανθρώπου, αλλά σύμφωνα με τις αξιώσεις της σοφίας της Κυριότητος. Δίνει είτε αυτό που αποζητείται ή αυτό που είναι καλυτερό του, ή δε δίνει τίποτα απολύτως.
Ακόμη, η παράκληση είναι ένα είδος λατρείας και αναγνώρισης της υποτέλειας του ανθρώπου στο Θεό. Οι καρποί των πιο πάνω αφορούν στη μετά θάνατο ζωή. Οι επιδιώξεις που έχουν σχέση με αυτό τον κόσμο είναι ο καιρός ενός συγκεκριμένου είδους παράκλησης και λατρείας. Για παράδειγμα, οι προσευχές και οι παρακλήσεις για βροχή είναι ένα είδος λατρείας. Η ξηρασία είναι η εποχή για μια τέτοια λατρεία. Η λατρεία και οι παρακλήσεις αυτού του είδους δε σκοπεύουν να φέρουν βροχή. Εάν τελεσθούν με αυτή την πρόθεση μόνο, δεν είναι αξίες αποδοχής διότι δεν είναι ειλικρινής λατρεία. Το ηλιοβασίλεμα είναι η ώρα των εσπερινών προσευχών. Οι εκλείψεις του ήλιου και της σελήνης είναι ο καιρός δύο συγκεκριμένων προσευχών γνωστών ως Σαλάτι Κουσούφ (salat-i-Kusuf) και Σαλάτι Χουσούφ (salat-i Khusuf). Δηλαδή, με την απόκρυψη των δύο φωτεινών σημείων της νύκτας και της μέρας διακηρύσσεται η τρομερότητα του Θεού, έτσι ο Παντοκράτορας Θεός καλεί τους υπηρέτες του σε ένα είδος λατρείας σε τέτοιους καιρούς. Οι προσευχές δε γίνονται ώστε να αποκαλυφθούν ο ήλιος και η σελήνη (των οποίων η εμφάνιση και πόση ώρα θα διαρκέσουν οι εκλείψεις έχει έτσι κι αλλιώς υπολογιστεί από τους αστρονόμους).
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, η ξηρασία είναι η εποχή για τις προσευχές για βροχή. Και η επίσκεψη των συμφορών και η πληγή επιζήμιων περιστατικών τον καιρό των καθορισμένων παρακλήσεων, όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ανικανότητά του και μέσα από την παράκληση και την επικλησή του ψάχνει καταφύγιο στην Αυλή του Ενός Κατέχοντος Απόλυτη Δύναμη Θεού. Ακόμη και αν οι συμφορές δεν αρθούν παρά τις πολλές παρακλήσεις, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι δεν έγιναν αποδεκτές. Θα ήταν καλύτερο να λεχθεί ότι ο καιρός της παράκλησης δεν έχει περάσει ακόμη. Αν εξαιτίας της καταδεκτικότητας και της μεγαλοδωρίας Του ο Παντοκράτορας θεός αποσύρει τη συμφορά, φως πάνω στο φως, τότε ο καιρός της παράκλησης αυτής έχει παρέλθει οριστικά. Δηλαδή, η παράκληση έχει την έννοια της λατρείας και την παραδοχή του ανθρώπου ως προς την υποτέλειά του στο Θεό.
Όσο για τη λατρεία και την υποτέλεια στο Θεό, θα πρέπει να γίνεται απόλυτα και ειλικρινά για χάρη του Θεού. Ο άνθρωπος πρέπει μόνο να διακηρύττει την ανικανότητά του και να ζητά μαζί Του καταφύγιο με τη βοήθεια της παρακλήσεως, δεν πρέπει να επεμβαίνει στην Κυριότητά Του. Πρέπει να αφήνει τη λήψη μέτρων σε Αυτόν και να στηρίζεται στη σοφία Του. Δεν πρέπει να κατηγορεί το Έλεός Του.
Πράγματι, αυτό που στην πραγματικότητα εδραιώνεται από τα ξεκάθαρα εδάφια του Ιερού Κορανίου είναι ότι όπως ακριβώς όλα τα όντα προσφέρουν το δικό τους συγκεκριμένο δοξασμό και λατρεία, έτσι ακριβώς εκείνο που ανεβαίνει στη Θεία Αυλή από το σύμπαν ολάκερο είναι η παράκληση. Αυτό γίνεται είτε με τη βοήθεια της γλώσσας της έμφυτης ικανότητος όπως η παράκληση όλων των φυτών και ζώων με την οποία το καθένα, μέσα από τη γλώσσα αυτή, επιζητεί μια διάφορο μορφή από τον Απόλυτο Απονομέα καθώς και να εκδηλώσει και να αποκαλύψει τα Ονόματά Του. Είτε γίνεται με τη βοήθεια της γλώσσας της έμφυτης ανάγκης. Αυτές είναι οι παρακλήσεις για όλες τις απαραίτητες ανάγκες – πέρα από τη δυνατότητα τους να επιτύχουν – που προσφέρονται από όλα τα έμψυχα όντα. Μέσα από αυτή τη γλώσσα, κάθε έμψυχο ον επιζητεί συγκεκριμένα πράγματα από τον Έναν Απόλυτα Γενναιόδωρο Θεό για τη συνέχιση της ζωής του, ένα είδος συντήρησης τρόπον τινά. Είτε είναι παράκληση με τη βοήθεια της γλώσσας της έκτακτης ανάγκης, μέσα από την οποία όλα τα (προικισμένα) με πνεύμα όντα που βρίσκονται σε κάποια δυσχερή θέση ή μπλέξιμο κάνουν παράκληση και ζητούν άμεσο καταφύγιο από έναν άγνωστο προστάτη. πράγματι, στρέφονται στον Πανοικτίρμονα Συντηρητή. Αν δεν υπάρχει τίποτα να τα εμποδίσει, αυτά τα τρία είδη παράκλησης γίνονται πάντοτε αποδεκτά.
Το τέταρτο είδος παράκλησης είναι το πιο καλά γνωστό. είναι η δικιά μας παράκληση. Και αυτή είναι δύο ειδών: η μια είναι ενεργός και (γίνεται) διαμέσου της έμφυτης κλίσης (του ανθρώπου), και η άλλη προφορική και μέσα από την καρδιά. Για παράδειγμα, το να καταφεύγουμε στις αιτίες είναι μια ενεργός προσευχή. Το να μαζεύουμε αιτίες δε γίνεται με σκοπό να δημιουργήσουμε το αποτέλεσμα, αλλά μέσα από τη γλώσσα της έμφυτης κλίσης να πάρουμε μια θέση αποδεκτή με σκοπό να επιζητήσουμε το αποτέλεσμα από τον Παντοκράτορα Θεό. Το να οργώσουμε ένα χωράφι είναι σαν να κτυπούμε στη θύρα του θησαυροφυλακίου του ελέους. Μια και το είδος αυτό της ενεργούς παράκλησης απευθύνεται προς το Ένα Απόλυτα Γενναιόδωρο Όνομα και τίτλο, γίνεται αποδεκτό στη μεγάλη πλειονότητα των υποθέσεων.
Το δεύτερο είδος είναι να προσφέρουμε παρακλήσεις με τη γλώσσα και την καρδιά. Είναι το να επιζητούμε συγκεκριμένες επιθυμίες που το χέρι δεν μπορεί να φθάσει. Η πιο σημαντική πλευρά του ζητήματος, ο πιο υπέροχος στόχος, ο γλυκύτερος καρπός της παράκλησης αυτής είναι ο εξής: «Εκείνος που προσφέρει τις παρακλήσεις γνωρίζει ότι υπάρχει Κάποιος ο Οποίος ακούει τις επιθυμίες της καρδιάς του, του Οποίου το χέρι μπορεί να φθάσει όλα τα πράγματα, ο Οποίος μπορεί να πραγματοποιήσει καθένα από τους πόθους του, ο Οποίος σπλαχνίζεται την ανικανότητά του και ικανοποιεί την ένδειά του».
Και έτσι, Ω ανίκανε, ενδεή άνθρωπε! Μην παραμελείς ένα μέσο όπως η παράκληση, το οποίο είναι το κλειδί στο θησαυροφυλάκιο του ελέους και μια ακατάβλητη δύναμη. Προσκολλήσου σε αυτή! Ανέβα στις ψηλότερες κορφές της ανθρωπότητος! Περιέλαβε στις παρακλήσεις σου αυτούς (που ανήκουν) σε ολόκληρο το σύμπαν, σαν ένας βασιλιάς! Πες, «Από Εσένα μόνο ζητούμε εμείς βοήθεια»7 σαν υπηρέτης και εκπρόσωπος που αντιπροσωπεύει ολάκερο το σύμπαν! Γίνε ένα με το Πιο Έξοχο Πρότυπο της δημιουργίας!
* * *
Μπεντιουζαμάν Σαΐντ Νούρσι
(Μεταφρασμένο στην Ελληνική από την Αγγλική από τον κύριο Κώστα Τροκκούδη)
