ΕΙΚΟΣΤΟΣ – ΤΡΙΤΟΣ
ΛΟΓΟΣ
ΕΙΚΟΣΤΟΣ – ΤΡΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
[Ο Λόγος αυτός περιέχει δύο κεφάλαια]
Εις το Όνομα του Θεού, του Ελεήμονος, του Οικτίρμονος. Αληθινά, δημιουργήσαμε τον άνθρωπο με το πλέον έξοχο από τα πρότυπα.* Κατόπιν τον ρίξαμε χαμηλά στα έσχατα των ταπεινών.* Εκτός από εκείνους που πιστεύουν και κάνουν καλές πράξεις.1
Πρώτο Κεφάλαιο
Θα εξηγήσουμε σε Πέντε «Σημεία» πέντε μόνο από τις χιλιάδες των αρετών της πίστεως.
· ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Μέσα από το φως της πίστης, ο άνθρωπος ανέρχεται στα υπέρτατα των υψηλών και αποκτά μια αξία αντάξια του Παραδείσου. Και μέσα από το σκοτάδι της απιστίας, κατέρχεται στα έσχατα των ταπεινών και ξεπέφτει σε μια θέση που αρμόζει στην Κόλαση. Διότι η πίστη συνδέει τον άνθρωπο με τον Πανένδοξο Πλαστουργό. είναι μια σχέση. Έτσι, ο άνθρωπος αποκτά αξία διά μέσου της αρετής της Θείας καλλιτεχνίας και επιγραφές των Ονομάτων της Κυριότητος οι οποίες εκδηλώνονται σε αυτόν με τη βοήθεια της πίστης. Η απιστία αποκόπτει τη σχέση, και εξαιτίας αυτής της αποκοπής η καλλιτεχνία της Κυριότητας αποκρύβεται. Η αξία του ευρίσκεται τότε μόνο σε σχέση προς το περιεχόμενο της υλικής του υπόστασης. Και μια που το περιεχόμενο αυτό έχει μόνο ένα παροδικό, περαστικό, προσωρινό, σαρκικό βίο, η αξία του είναι ουσιαστικά μηδέν. Θα επεξηγήσουμε το μυστήριο αυτό με τη βοήθεια μιας παρομοίωσης:
Για παράδειγμα : ανάμεσα στις τέχνες του ανθρώπου, η αξία των χρησιμοποιηθέντων υλικών και εκείνων της τέχνης είναι ολοκληρωτικά διαφορετικές. Μερικές φορές είναι η ίδια, μερικές φορές το υλικό είναι πιο πολύτιμο, και μερικές φορές συμβαίνει ώστε τέχνη αξίας πέντε δολαρίων να απαντάται σε υλικό αξίας πέντε σεντ. Μερικές φορές, ακόμη, ένα αρχαίο έργο τέχνης αξίζει ένα εκατομμύριο ενώ το υλικό από το οποίο αποτελείται δεν αξίζει πέντε σεντ. Και έτσι, αν ένα τέτοιο έργο τέχνης το πάρουν στο παλαιοπωλείο και το συνδέσουν με ένα λαμπρό και καταξιωμένο καλλιτέχνη παλαιοτέρων εποχών, και ανακοινωθείσας της μνείας του καλλιτέχνη και αυτού του έργου, πιθανόν να πουληθεί για ένα εκατομμύριο δολάρια. Ενώ εάν το πάρουν στους παλιατζήδες, η μόνη εισπραχθείσα τιμή θα είναι για τα πέντε σεντ της αξίας του σιδήρου.
Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι ένα τέτοιο αρχαίο έργο τέχνης του Παντοκράτορος Θεού. Είναι ένα εξαιρετικά ικανό και χαριτόβρυτο θαύμα της δύναμης Του τον οποίο δημιούργησε για να αποκαλύψει όλα Του τα Ονόματα και τις επιγραφές τους, με τη μορφή μιας μικρογραφίας δείγμα αντιπροσωπευτικό του σύμπαντος. Εάν το φως της πίστης εισδύσει στη φύση του, όλες οι μεστές νοημάτων επιγραφές πάνω σε αυτόν δύνανται να αναγνωσθούν. Με την ιδιότητα κάποιου που πιστεύει, τις μελετά συνειδητά, και μέσα από τη σχέση αυτή, αναγκάζει τους άλλους να τις μελετήσουν. Δηλαδή, η τέχνη της Κυριότητος στον άνθρωπο εκδηλώνεται μέσα από έννοιες όπως, «Είμαι δημιούργημα και τεχνούργημα του Πανένδοξου Πλαστουργού. Φανερώνω το έλεος και τη μεγαλοδωρία Του». Δηλαδή, η πίστη, η οποία συνίσταται στη σύνδεση του ανθρώπου με τον Πλαστουργό, καθιστά έκδηλα όλα τα έργα τέχνης στον άνθρωπο. Η αξία του ανθρώπου βρίσκεται σε συμφωνία με την τέχνη αυτή της Κυριότητος, και (ακόμη) δια της αρετής του υπάρχειν ως ένας καθρέφτης του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Θεού. Από την άποψη αυτή ο ασήμαντος άνθρωπος γίνεται αποδέκτης του Θεού και προσκεκλημένος του Συντηρητού, αντάξιος του Παραδείσου, ανώτερος όλων των άλλων δημιουργημάτων.
Ωστόσο, εάν η απιστία, η οποία συνίσταται στην αποκοπή της σχέσεως, εισδύσει στη φύση του ανθρώπου, τότε όλες αυτές οι μεστές νοημάτων επιγραφές των Θείων Ονομάτων βυθίζονται στο σκοτάδι και δε μπορούν να αναγνωσθούν. Διότι αν ο Πλαστουργό λησμονηθεί, οι πνευματικές πλευρές (του ανθρώπου) που στηρίζονται σε Αυτόν δεν θα γίνουν κατανοητές, λες και θα έχουν αντιστραφεί. Η πλειονότητα αυτών των μεστών νοημάτων θείων τεχνών και ευγενών επιγραφών θα αποκρυφθεί. Οι υπόλοιπες, αυτές που μπορούν να γίνουν αντιληπτές με το μάτι, θα αποδοθούν σε ταπεινές αιτίες (όπως) φύση και συγκυρία, και θα χάσουν εξ’ ολοκλήρου σε αξία. Ενώ η καθεμιά είναι ένα αστραφτερό διαμάντι, έκαστη καταστά ένα κομμάτι θολό γυαλί. Η σπουδαιότητα του (ως άνθρωπου) στηρίζεται μόνο πάνω στη σαρκική, υλική του υπόσταση. Και όπως είπαμε, ο στόχος και το αποτέλεσμα της υλικής του υπόστασης είναι μόνο για να περάσει ένα σύντομο και ατελή βίο ως ο πιο ανίσχυρος, ενδεής και πικραμένος από τα τετράποδα. Κατόπιν παρακμάζει και αναχωρεί. Δείτε με ποιον τρόπο η απιστία καταστρέφει την ανθρώπινη φύση και τη μεταμορφώνει από διαμάντια σε άνθρακα.
· ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
Όπως ακριβώς η πίστη είναι ένα φως που φωτίζει τον άνθρωπο και καθιστά ευανάγνωστες όλες τις επίσημες γραπτές επιστολές του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Θεού αφιερωμένες σε αυτόν, έτσι ακριβώς φωταγωγεί το σύμπαν, και απελευθερώνει το παρελθόν και το μέλλον από το σκοτάδι. Θα εξηγήσω το μυστήριο αυτό με μια παρομοίωση που είδα κατά τη διάρκεια ενός οράματος, που αφορά σε μια έννοια του εδαφίου:
Ο Θεός είναι ο Προστάτης αυτών που πιστεύουν. τους οδηγεί από το σκοτάδι στο φως.2
Ήταν ως εξής :
Είδα σε ένα όραμα μια μυστηριώδη γέφυρα χτισμένη μεταξύ δύο ψηλών βουνών που βρίσκονταν απέναντι το ένα με το άλλο. Κάτω από το γεφύρι βρισκόταν μια κοιλάδα με μεγάλο βάθος. Εγώ ήμουν πάνω στη γέφυρα. Ένα πυκνό σκοτάδι είχε τυλίξει κάθε μέρος του κόσμου. Κοίταξα προς τα δεξιά μου και είδα ένα θεόρατο μνήμα φασκιωμένο μέσα σε ατέλειωτο πηχτό ζόφος, δηλαδή το φαντάστηκα. Κοίταξα προς τα αριστερά μου και λες και είδα βίαιες καταιγίδες και συμφορές να μαζεύονται εν μέσω τρομακτικών κυμάτων μαυρίλας. Κοίταξα από κάτω του γεφυριού και φαντάστηκα πως αντίκρυσα μια ανεξιχνίαστη άβυσσο. Κρατούσα ένα αδύναμο ηλεκτρικό φακό εν όψει της τρομακτικής αυτής σκοτεινιάς. Τον χρησιμοποίησα και μπόρεσα λίγο να δω με το φως του. Μια κατάσταση τρομακτική σε μεγάλο βαθμό παρουσιάστηκε μπροστά μου. Πραγματικά, τέτοιοι φοβεροί δράκοι, λιοντάρια και τέρατα εμφανίστηκαν γύρω μου και πάνω στο γεφύρι μπροστά μου που αναφώνησα : «Ω! Ο φακός αυτός μόνο πρόβλημα μου δημιουργεί!», και τον πέταξα θυμωμένα στο έδαφος και τον έσπασα. Τότε με το που τον κομμάτιασα, το σκοτάδι διαλύθηκε ξαφνικά λες και είχα κατεβάσει τον ηλεκτρικό διακόπτη μιας τεράστιας ηλεκτρικής λάμπας που φώτισε ολόκληρο τον κόσμο. Τα πάντα γέμισαν με το φως της λάμπας. Εμφάνιζε το κάθε τι όπως ήταν στην πραγματικότητα.
Αντιλήφθηκα πως η γέφυρα που είχα δει ήταν μια λεωφόρος μέσα σε μια πεδιάδα που περνούσε πάνω από επίπεδο έδαφος. Το θεόρατο μνήμα που είχα δει στα δεξιά μου συνειδητοποίησα να αποτελείται καθ’ολοκληρίαν από πανέμορφους, χλοερούς κήπους και συναθροίσεις για λατρεία, ακολουθία, συζήτηση και μνήμη του Θεού υπό την καθοδήγηση φωτισμένων ανδρών. Οι γκρημνοί και οι βουνοκορφές στα αριστερά μου που είχα φανταστεί πως ήταν τρικυμιώδεις και θυελλώδεις πρόσκαιρα αντιλαμβανόμουν τώρα πως είναι ένας τεράστιος, ευχάριστος και κεφάτος χώρος πανηγύρεως, αναψυχής και απόλαυσης πίσω από βουνά που ήταν στολισμένα και ευάρεστα. Και τα όντα που είχα νομίσει πως ήταν τρομακτικά τέρατα και δράκοι, αντιλήφθηκα πως ήταν γνώριμα κατοικίδια ζώα όπως γκαμήλες, βόδια, πρόβατα και κατσίκια. Διακηρύσσοντας, «Ας είναι του Θεού οι αίνοι όλοι για το φως της πίστης», απήγγειλα το εδάφιο,
Ο Θεός είναι ο Προστάτης αυτών που πιστεύουν. τους οδηγεί από το σκοτάδι στο φως,
και αφυπνίστηκα από το οραμά μου.
Και έτσι, τα δύο βουνά ήταν η αρχή και το τέλος της ζωής. δηλαδή, η ζωή αυτή και ο ενδιάμεσος κόσμος. Η γέφυρα ήταν ο δρόμος της ζωής. Στα δεξιά βρισκόταν το παρελθόν, και στα αριστερά, το μέλλον. Όσο για το μικρό φακό, ήταν το ανθρώπινο εγώ, το οποίο είναι εγωιστικό, βασίζεται σε όσα ξέρει, και δε λαμβάνει σοβαρά υπόψιν τη θεία αποκάλυψη. Τα πράγματα που φαντάστηκα πως είναι τα τέρατα, ήταν τα γεγονότα και τα περίεργα πλάσματα του κόσμου.
Έτσι, ένας ο οποίος στηρίζεται στο εγώ του, που ξεπέφτει στο σκοτάδι της αφροσύνης και ταλαιπωρείται με τη μαυρίλα της πλάνης μοιάζει με την πρώτη μου κατάσταση στο όραμα, η οποία, όπως με το φακό-τσέπης και εξαιτίας ελλιπούς και ασύνετης γνώσης, είδε το παρελθόν με τη μορφή ενός τεράστιου μνήματος εν μέσω μαυρίλας εμποτισμένης στην ανυπαρξία. Εμφάνιζε το μέλλον ως ένα τρικυμιώδη τόπο ερήμωσης εξαρτημένο από τη σύμπτωση, και παρουσίαζε γεγονότα και όντα που είναι καθένα τους ένας ταπεινός υπάλληλος του Ενός Πάνσοφου και Πανοικτίρμονος Θεού να μοιάζουν με τέρατα. Ένα τέτοιο άτομο λες και αντιπροσωπεύει το εδάφιο,
και αυτοί οι οποίοι αρνούνται την πίστη, προστάτες τους είναι οι πονηροί. τους παρασύρουν από το φως στο σκοτάδι.3
Αλλά εάν ένας τέτοιος άνθρωπος επιτύχει τη θεία καθοδήγηση και εισέλθει η πίστη στην καρδιά του, και αν η τυραννία της ψυχής του συντριβεί και λάβει σοβαρά υπόψιν του τη Βίβλο του Θεού, θα μοιάσει με τη δεύτερη μου κατάσταση στο όραμα. Τότε το σύμπαν θα πάρει ξαφνικά το χρώμα της μέρας και θα πληρωθεί με Θείο φως. Ο κόσμος θα απαγγείλει το εδάφιο,
Ο Θεός είναι το φως των ουρανών και της γης.4
Τότε θα αντιληφθεί με το μάτι της καρδιάς ότι το παρελθόν δεν είναι ένα θεόρατο μνήμα, αλλά (το μέρος) όπου οι ομάδες των εξαγνισμένων πνευμάτων που έχουν σε κάθε αιώνα επιτελέσει τα καθήκοντα της λατρείας τους υπό την καθοδήγηση κάποιου προφήτου ή αγίου αναφωνούν, «Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός!» στην ολοκλήρωση επάνω των καθηκόντων της ζωής τους, και πετούν σε υψηλές μονές, προχωρώντας προοδευτικά στο παρελθόν. Θα κοιτάξει προς τα αριστερά και μέσα από το φως της πίστης θα διακρίνει στο βάθος ένα υπαίθριο πανηγύρι του Πλέον Ελεήμονος Θεού, στημένο σε ανάκτορα μακαριότητος στους κήπους του Παραδείσου, πέρα από τους άλπειους ξεσηκωμούς του ενδιάμεσου κόσμου και της μετά θάνατον ζωής. Και θα συνειδητοποιήσει ότι οι θύελλες και οι σεισμοί και τα βίαια συμβάντα είναι καθένα ταπεινοί υπάλληλοι, και θα καταλάβει ότι είναι τα μέσα για παραδείγματα σοφίας τα οποία αν και εκ πρώτης όψεως τραχιά, είναι στην πραγματικότητα κατά πολύ ήπια, όπως οι καταιγίδες και οι βροχές της άνοιξης. Θα δει ακόμη και το θάνατο ως το προοίμιο στην αιώνια ζωή, και το μνήμα, (ως) τη θύρα στην παντοτινή ευτυχία. Μπορείτε να εξάγετε περαιτέρω συμπεράσματα των πτυχών (του ζητήματος αυτού) για τον εαυτό σας. Κάντε μια εφαρμογή της πραγματικότητος στην (εν λόγω) παρομοίωση.
· ΤΡΙΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η Πίστη είναι εξίσου φως και δύναμη. Ναι, ένας που αποκτά αληθινή πίστη μπορεί να προκαλέσει ολάκερο το σύμπαν και να γλιτώσει από την πίεση των γεγονότων (της ζωής) ανάλογα με τη δύναμη της πίστης του. Λέγοντας, «Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο Θεό», ταξιδεύει μέσα από τα βουνοειδή κύματα των γεγονότων στο καράβι της ζωής με απόλυτη ασφάλεια. Ενεμπιστεύεται όλα του τα βάρη στο χέρι της ισχύος του Ενός Απόλυτα Δυνατού Θεού, διαπλέει μέσα από τα εγκόσμια με άνεση, έπειτα βρίσκει ανάπαυση στον ενδιάμεσο κόσμο. Αργότερα μπορεί να πετάξει ψηλά στον Παράδεισο με σκοπό να εισέλθει στην αιώνια ευτυχία. Διαφορετικά, αν δε στηρίζεται στο Θεό, αντί να πετάξει, τα βάρη του κόσμου θα τον τραβήξουν προς τα κάτω στα έσχατα των ταπεινών. Δηλαδή, η πίστη καθιστά αναγκαία την επιβεβαίωση της θείας Ενότητος, η επιβεβαίωση της Θείας Ενότητας καθιστά αναγκαία την υποταγή στο Θεό, η υποταγή στο Θεό καθιστά αναγκαία την εμπιστοσύνη στο Θεό, και η εμπιστοσύνη στο Θεό οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ευτυχία στον κόσμο αυτό και τον άλλο. Όμως μην παρεξηγήσετε τα πιο πάνω, η εμπιστοσύνη στο Θεό δεν σκοπεύει να απορρίψει ολότελα τις αιτίες. μάλλον είναι για να γνωρίζετε ότι οι αιτίες είναι ένα πέπλο στο χέρι της δύναμης και να καταφεύγετε σε αυτές. Γνωρίζοντας ότι οι πειρασμικές αιτίες είναι ένα είδος ενεργητικής προσευχής, σκοπός είναι να αναζητήσετε τα αποτελέσματα μόνο από τον Παντοκράτορα Θεό, να αναγνωρίσετε ότι τα αποτελέσματα προέρχονται από Αυτόν μόνο, και να είσαστε ευγνώμονες σε Αυτόν.
Αυτοί που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο Θεό και εκείνοι που δεν το πράττουν, μοιάζουν με τους δύο άντρες στην ιστορία αυτή :
Μια φορά δύο άντρες φόρτωσαν βαριά φορτία στις πλάτες και τα κεφάλια και των δυό τους, και αγοράζοντας εισιτήρια, επιβιβάστηκαν σε ένα μεγάλο καράβι. Μόλις επιβιβάστηκαν σε αυτό, ένας από τους δύο άφησε το φορτίο του στο κατάστρωμα και αφού έκατσε πάνω του το φύλαγε. Ο άλλος, ωστόσο, μια που ήταν και ανόητος και αλαζόνας δεν απέθεσε το φορτίο του.
Όταν του ειπώθηκε: «Άσε το βαρύ αυτό φορτίο στο κατάστρωμα και νιώσε άνετα», αποκρίθηκε: «Όχι, δεν το βάζω κάτω, μπορεί να χαθεί. Είμαι δυνατός, θα φυλάξω τα υπάρχοντά μου κουβαλώντας τα στο κεφάλι και την πλάτη μου». Του ειπώθηκε ξανά : «Αυτό το αξιόπιστο βασιλικό καράβι που μεταφέρει εσένα και μας είναι δυνατότερο, μπορεί να το προστατέψει καλύτερα από σένα. Μπορεί να πάθεις ίλιγγο και να πέσεις στη θάλασσα μαζί με το φορτίο σου. Όπως και να’χει σιγά-σιγά θα χάσεις τη δυναμή σου, και βαθμηδόν τα φορτία αυτά θα γίνουν βαρύτερα και η κυρτή σου πλάτη και το άμυαλο κεφάλι σου δεν θα έχουν την δύναμη να τα αντέξουν. Και αν ο Καπετάνιος σε δει στην κατάσταση αυτή, θα πει είτε ότι είσαι τρελός και θα σε απελάσει από το καράβι, ή θα νομίσει ότι είσαι αγνώμονας, κατηγορώντας το πλοίο μας και περιγελώντας μας, και θα σε διατάξει να μπεις φυλακή. Ακόμη γελοιοποιείς τον εαυτό σου μπροστά σε όλους, λόγω του ότι οι διορατικοί αντιλαμβάνονται ότι επιδεικνύεις αδυναμία μέσα από την επαρσή σου, ανικανότητα μέσα από την περηφάνια σου, και ξεπεσμό και υποκρισία μέσα από την επιδεικτική σου προσποίηση, και έτσι έχεις καταντήσει περίγελως στα μάτια των ανθρώπων. Όλοι γελούν μαζί σου». Οπότε ο δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος συνήλθε. Άφησε κάτω στο κατάστρωμα το φορτίο του και κάθησε πάνω του. Είπε στον άλλο : «Α! Ο Θεός να ευαρεστείται μαζί σου. Έχω γλιτώσει από αυτή τη δυσκολία, από τη φυλακή, και από του να γίνω ρεζίλι από μόνος μου».
Και έτσι, Ω άνθρωπε που δεν εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο Θεό! Σύνελθε και εσύ όπως ο άνθρωπος αυτός και ανέθεσε τις ελπίδες σου σε Αυτόν, έτσι ώστε να μπορέσεις να απαλλαγείς από το να ζητιανεύεις μπροστά σε ολόκληρο το σύμπαν, τρέμοντας μπροστά σε κάθε συμβάν, από την υπερηφάνια, τη γελοιοποίηση του εαυτού σου, την αθλιότητα στη μετά θάνατο ζωή, και τη φυλακή των πιεστικών αναγκών αυτού του κόσμου…
· ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η πίστη κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο, μάλιστα δε, κάνει τον άνθρωπο ένα βασιλιά. Μια που έτσι έχει το πράγμα, βασικό καθήκον του ανθρώπου είναι η πίστη και η παράκληση. Η απιστία κάνει τον άνθρωπο ένα άκρως ανίκανο κτήνος.
Από τις χιλιάδες αποδείξεις της υπόθεσης αυτής, οι διαφορές στους τρόπους που τα ζώα και ο άνθρωπος έρχονται στον κόσμο είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη και μια κατηγορηματική απόδειξη. Ναι, οι διαφορές αυτές φανερώνουν ότι η ανθρωπότητα γίνεται ανθρωπότητα με τη βοήθεια της πίστης. Διότι όταν τα ζώα φθάνουν στον κόσμο, φθάνουν ακέραια από όλες τις πλευρές σύμφωνα με τις ικανότητες τους (για επιβίωση) λες και έχουν τελειοποιηθεί σε ένα άλλο κόσμο. δηλαδή, αποστέλλονται. Μαθαίνουν όλες τις συνθήκες της ζωής τους, τις σχέσεις τους με το σύμπαν, και τους νόμους της ζωής είτε σε δύο ώρες ή δύο μέρες ή δύο μήνες, και καθίστανται γνώστες τους. Ζώα όπως τα σπουργίτια και οι μέλισσες αποκτούν σε είκοσι μέρες την ικανότητα να επιβιώνουν και μεγάλη επίδοση στις δραστηριότητες τους που ο άνθρωπος αποκτά μόνο σε είκοσι χρόνια. δηλαδή, παρακινούνται από αυτές. Αυτό σημαίνει ότι βασικό καθήκον των ζώων δεν είναι να τελειοποιούνται με τη βοήθεια της μάθησης και της προόδου αποκτώντας γνώσεις, ούτε να ψάχνουν βοήθεια και να προσφέρουν δεήσεις εξαιτίας της εκδήλωσης της ανικανοτητάς τους, αλλά σύμφωνα με τις ικανότητες τους (για επιβίωση) να εργάζονται και να δρουν. Καθήκον τους είναι η ενεργός λατρεία.
Όσο για τον άνθρωπο, χρειάζεται να μάθει τα πάντα όταν έρχεται στον κόσμο. είναι αδαής, και δεν μπορεί καν να μάθει πλήρως τις συνθήκες της ζωής σε είκοσι χρόνια. Πράγματι, έχει ανάγκη να συνεχίσει να μαθαίνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ακόμη αποστέλλεται στον κόσμο με την πλέον αδύναμη και ασθενική σωματική κατάσταση, και μπορεί να σηκωθεί στα πόδια του μόνο σε ένα ή δύο χρόνια. Σε δεκαπέντε μόλις χρόνια μπορεί να διακρίνει μεταξύ βλάβης και ωφέλειας, και με τη βοήθεια της πείρας της ανθρωπότητος να προσελκύσει πράγματα επωφελή για αυτόν και να αποφύγει άλλα που είναι βλαβερά. Πράγμα που σημαίνει ότι έμφυτο καθήκον του ανθρώπου είναι να τελειοποιείται με τη βοήθεια της μάθησης και να διακηρύττει τη λατρεία του Θεού και την υποτελειά του σε Αυτόν μέσα από την παράκληση. Δηλαδή, πρέπει να γνωρίζει τις απαντήσεις στα ερωτήματα: «Με τη βοήθεια της ευσπλαχνίας ποιού διευθύνεται κατά τον τρόπο αυτό τόσο σοφά η ζωή μου; Μέσω της γενναιοδωρίας ποιανού μεγαλώνω με τόση καλοσύνη; Με ποιού την καταδεκτικότητα ανατρέφομαι με τόση τρυφερότητα και υπηρετούμαι;» Πρέπει να εκλιπαρεί και να ικετεύει τον Τροφοδότη των Αναγκών μέσα από τη γλώσσα της ανικανότητος και της φτώχειας. πρέπει να ζητά από Αυτόν. Πρέπει να περιίπταται στα ανώτερα στάδια λατρείας και υποτελείας έναντι του Θεού πάνω στις φτερούγες της ανικανότητος και της φτώχειας.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος ήρθε στον κόσμο αυτό για να τελειοποιηθεί διαμέσου της γνώσης και της παράκλησης. Σε σχέση με τη φύση και τις ικανοτητές τους τα πάντα συνδέονται με τη γνώση. Και το θεμέλιο, η πηγή, το φως και το πνεύμα κάθε αληθινής γνώσης είναι η γνώση του Θεού, και η βάση και η ουσία της είναι η πίστη στο Θεό.
Επιπλέον, μια που ο άνθρωπος υπόκειται σε ατελείωτες δοκιμασίες και πλήττεται από αναρίθμητους εχθρούς, παρόλη του την απεριόριστη ανικανότητα, και υποφέρει από ατελείωτες ανάγκες και έχει αναρίθμητες επιθυμίες παρόλη την απέραντη φτώχεια του, ελθούσης της πίστεως, το βασικό του έμφυτο καθήκον είναι η παράκληση. Όσο για την παράκληση είναι η βάση της λατρείας του Θεού και της υποτέλειας σε Αυτόν. Με σκοπό να διασφαλίσει μια του επιθυμία ή θέλημα που δεν μπορεί να αποκτήσει, ένα παιδί είτε θα κλαίει είτε θα το ζητήσει, δηλαδή, θα παρακαλέσει με τη βοήθεια της γλώσσας της ανικανότητός του είτε ενεργητικά είτε λεκτικά, και θα επιτύχει να το εξασφαλίσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος μοιάζει με ένα λεπτεπίλεκτο, χαϊδεμένο παιδί στον κόσμο όλων των ζωντανών δημιουργημάτων. Είτε πρέπει να δακρυρροεί μπρος στην Αυλή του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμονος Θεού μέσα από την αδυναμία και ανικανότητά του, ή να ικετεύει μέσα από τη φτώχεια και την ανάγκη του, έτσι ώστε τα πράγματα που θέλει, να του παρασχεθούν, ή μπορεί να προσφέρει ευχαριστίες διότι αυτά του έχουν ήδη αποδωθεί. Διαφορετικά σαν παιδί χαζό που κάνει καβγά για ψύλλου πήδημα, λέγοντας: «Με τη δική μου δύναμη καθυποτάσσω πράγματα που είναι αδύνατο να καθυποταχθούν και πράγματα χίλιες φορές ισχυρότερα, και τα αναγκάζω να με υπακούουν με τη βοήθεια των δικών μου μέτρων και ιδεών», επιδεικνύει αγνωμοσύνη για τις δωρεές (του Θεού). Και όπως ακριβώς αυτό είναι αντίθετο στην έμφυτη φύση του ανθρώπου, έτσι ακριβώς καθιστά τον εαυτό του επάξιο αυστηρής τιμωρίας.
● ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η πίστη καθιστά αναγκαία την παράκληση ως ένα βέβαιο μέσο εξασφάλισης αναγκών, και όπως ακριβώς η ανθρώπινη φύση έχει μια έντονη επιθυμία γι’ αυτό, έτσι ακριβώς και ο Παντοκράτορας Θεός εντέλλεται,
Πείτε, «Ο Συντηρητής μου δε θα ενδιαφερόταν για σας χωρίς την παράκλησή σας»5, πράγμα που έχει την έννοια του ότι: «Τι σημασία θα είχατε αν δε Μου προσφέρατε παρακλήσεις;» Προστάζει επίσης:
Επικαλεστείτε Με και θα σας απαντήσω.6
Αν πείτε: «Προσφέρουμε συχνά παρακλήσεις, μα δε γίνονται αποδεκτές. Αλλά το εδάφιο μιλά γενικά, δηλώνει ότι κάθε παράκληση απαντάται».
Η Απάντηση: Το να απαντάς είναι ένα πράγμα, το να αποδέχεσαι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάθε παράκληση απαντάται, αλλά το να γίνει αποδεκτή και ότι ακριβώς ζητήθηκε να δοθεί, εξαρτάται από τη σοφία του Παντοκράτορος Θεού. Για παράδειγμα, αν ένα άρρωστο παιδί καλέσει το γιατρό, λέγοντας: «Γιατρέ! Γιατρέ!», και αποκριθεί: «Εδώ είμαι, τι θέλεις;», και το παιδί πει: «Δώσε μου αυτό το φάρμακο!», ο γιατρός είτε θα του δώσει ακριβώς αυτό που ζητά ή κάτι καλύτερο και πιο ευεργετικό για αυτόν. Ή γνωρίζοντας ότι είναι βλαβερό για την ασθένειά του, δε θα του δώσει τίποτα.
Έτσι, μια που ο Παντοκράτορας Θεός είναι πανταχού παρόν και πανθοράμενος, ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις των υπηρετών Του. Μέσα από την παρουσία και την αποκρισή Του, μεταμορφώνει τη θλίψη της μοναξιάς και της απομόνωσης σε εγκαρδιότητα. Αλλά το πράττει αυτό, όχι σύμφωνα με τις ιδιότροπες και φορτικές απαιτήσεις του ανθρώπου, αλλά σύμφωνα με τις αξιώσεις της σοφίας της Κυριότητος. Δίνει είτε αυτό που αποζητείται ή αυτό που είναι καλυτερό του, ή δε δίνει τίποτα απολύτως.
Ακόμη, η παράκληση είναι ένα είδος λατρείας και αναγνώρισης της υποτέλειας του ανθρώπου στο Θεό. Οι καρποί των πιο πάνω αφορούν στη μετά θάνατο ζωή. Οι επιδιώξεις που έχουν σχέση με αυτό τον κόσμο είναι ο καιρός ενός συγκεκριμένου είδους παράκλησης και λατρείας. Για παράδειγμα, οι προσευχές και οι παρακλήσεις για βροχή είναι ένα είδος λατρείας. Η ξηρασία είναι η εποχή για μια τέτοια λατρεία. Η λατρεία και οι παρακλήσεις αυτού του είδους δε σκοπεύουν να φέρουν βροχή. Εάν τελεσθούν με αυτή την πρόθεση μόνο, δεν είναι αξίες αποδοχής διότι δεν είναι ειλικρινής λατρεία. Το ηλιοβασίλεμα είναι η ώρα των εσπερινών προσευχών. Οι εκλείψεις του ήλιου και της σελήνης είναι ο καιρός δύο συγκεκριμένων προσευχών γνωστών ως Σαλάτι Κουσούφ (salat-i-Kusuf) και Σαλάτι Χουσούφ (salat-i Khusuf). Δηλαδή, με την απόκρυψη των δύο φωτεινών σημείων της νύκτας και της μέρας διακηρύσσεται η τρομερότητα του Θεού, έτσι ο Παντοκράτορας Θεός καλεί τους υπηρέτες του σε ένα είδος λατρείας σε τέτοιους καιρούς. Οι προσευχές δε γίνονται ώστε να αποκαλυφθούν ο ήλιος και η σελήνη (των οποίων η εμφάνιση και πόση ώρα θα διαρκέσουν οι εκλείψεις έχει έτσι κι αλλιώς υπολογιστεί από τους αστρονόμους).
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, η ξηρασία είναι η εποχή για τις προσευχές για βροχή. Και η επίσκεψη των συμφορών και η πληγή επιζήμιων περιστατικών τον καιρό των καθορισμένων παρακλήσεων, όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ανικανότητά του και μέσα από την παράκληση και την επικλησή του ψάχνει καταφύγιο στην Αυλή του Ενός Κατέχοντος Απόλυτη Δύναμη Θεού. Ακόμη και αν οι συμφορές δεν αρθούν παρά τις πολλές παρακλήσεις, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι δεν έγιναν αποδεκτές. Θα ήταν καλύτερο να λεχθεί ότι ο καιρός της παράκλησης δεν έχει περάσει ακόμη. Αν εξαιτίας της καταδεκτικότητας και της μεγαλοδωρίας Του ο Παντοκράτορας θεός αποσύρει τη συμφορά, φως πάνω στο φως, τότε ο καιρός της παράκλησης αυτής έχει παρέλθει οριστικά. Δηλαδή, η παράκληση έχει την έννοια της λατρείας και την παραδοχή του ανθρώπου ως προς την υποτέλειά του στο Θεό.
Όσο για τη λατρεία και την υποτέλεια στο Θεό, θα πρέπει να γίνεται απόλυτα και ειλικρινά για χάρη του Θεού. Ο άνθρωπος πρέπει μόνο να διακηρύττει την ανικανότητά του και να ζητά μαζί Του καταφύγιο με τη βοήθεια της παρακλήσεως, δεν πρέπει να επεμβαίνει στην Κυριότητά Του. Πρέπει να αφήνει τη λήψη μέτρων σε Αυτόν και να στηρίζεται στη σοφία Του. Δεν πρέπει να κατηγορεί το Έλεός Του.
Πράγματι, αυτό που στην πραγματικότητα εδραιώνεται από τα ξεκάθαρα εδάφια του Ιερού Κορανίου είναι ότι όπως ακριβώς όλα τα όντα προσφέρουν το δικό τους συγκεκριμένο δοξασμό και λατρεία, έτσι ακριβώς εκείνο που ανεβαίνει στη Θεία Αυλή από το σύμπαν ολάκερο είναι η παράκληση. Αυτό γίνεται είτε με τη βοήθεια της γλώσσας της έμφυτης ικανότητος όπως η παράκληση όλων των φυτών και ζώων με την οποία το καθένα, μέσα από τη γλώσσα αυτή, επιζητεί μια διάφορο μορφή από τον Απόλυτο Απονομέα καθώς και να εκδηλώσει και να αποκαλύψει τα Ονόματά Του. Είτε γίνεται με τη βοήθεια της γλώσσας της έμφυτης ανάγκης. Αυτές είναι οι παρακλήσεις για όλες τις απαραίτητες ανάγκες – πέρα από τη δυνατότητα τους να επιτύχουν – που προσφέρονται από όλα τα έμψυχα όντα. Μέσα από αυτή τη γλώσσα, κάθε έμψυχο ον επιζητεί συγκεκριμένα πράγματα από τον Έναν Απόλυτα Γενναιόδωρο Θεό για τη συνέχιση της ζωής του, ένα είδος συντήρησης τρόπον τινά. Είτε είναι παράκληση με τη βοήθεια της γλώσσας της έκτακτης ανάγκης, μέσα από την οποία όλα τα (προικισμένα) με πνεύμα όντα που βρίσκονται σε κάποια δυσχερή θέση ή μπλέξιμο κάνουν παράκληση και ζητούν άμεσο καταφύγιο από έναν άγνωστο προστάτη. πράγματι, στρέφονται στον Πανοικτίρμονα Συντηρητή. Αν δεν υπάρχει τίποτα να τα εμποδίσει, αυτά τα τρία είδη παράκλησης γίνονται πάντοτε αποδεκτά.
Το τέταρτο είδος παράκλησης είναι το πιο καλά γνωστό. είναι η δικιά μας παράκληση. Και αυτή είναι δύο ειδών: η μια είναι ενεργός και (γίνεται) διαμέσου της έμφυτης κλίσης (του ανθρώπου), και η άλλη προφορική και μέσα από την καρδιά. Για παράδειγμα, το να καταφεύγουμε στις αιτίες είναι μια ενεργός προσευχή. Το να μαζεύουμε αιτίες δε γίνεται με σκοπό να δημιουργήσουμε το αποτέλεσμα, αλλά μέσα από τη γλώσσα της έμφυτης κλίσης να πάρουμε μια θέση αποδεκτή με σκοπό να επιζητήσουμε το αποτέλεσμα από τον Παντοκράτορα Θεό. Το να οργώσουμε ένα χωράφι είναι σαν να κτυπούμε στη θύρα του θησαυροφυλακίου του ελέους. Μια και το είδος αυτό της ενεργούς παράκλησης απευθύνεται προς το Ένα Απόλυτα Γενναιόδωρο Όνομα και τίτλο, γίνεται αποδεκτό στη μεγάλη πλειονότητα των υποθέσεων.
Το δεύτερο είδος είναι να προσφέρουμε παρακλήσεις με τη γλώσσα και την καρδιά. Είναι το να επιζητούμε συγκεκριμένες επιθυμίες που το χέρι δεν μπορεί να φθάσει. Η πιο σημαντική πλευρά του ζητήματος, ο πιο υπέροχος στόχος, ο γλυκύτερος καρπός της παράκλησης αυτής είναι ο εξής: «Εκείνος που προσφέρει τις παρακλήσεις γνωρίζει ότι υπάρχει Κάποιος ο Οποίος ακούει τις επιθυμίες της καρδιάς του, του Οποίου το χέρι μπορεί να φθάσει όλα τα πράγματα, ο Οποίος μπορεί να πραγματοποιήσει καθένα από τους πόθους του, ο Οποίος σπλαχνίζεται την ανικανότητά του και ικανοποιεί την ένδειά του».
Και έτσι, Ω ανίκανε, ενδεή άνθρωπε! Μην παραμελείς ένα μέσο όπως η παράκληση, το οποίο είναι το κλειδί στο θησαυροφυλάκιο του ελέους και μια ακατάβλητη δύναμη. Προσκολλήσου σε αυτή! Ανέβα στις ψηλότερες κορφές της ανθρωπότητος! Περιέλαβε στις παρακλήσεις σου αυτούς (που ανήκουν) σε ολόκληρο το σύμπαν, σαν ένας βασιλιάς! Πες, «Από Εσένα μόνο ζητούμε εμείς βοήθεια»7 σαν υπηρέτης και εκπρόσωπος που αντιπροσωπεύει ολάκερο το σύμπαν! Γίνε ένα με το Πιο Έξοχο Πρότυπο της δημιουργίας!
* * *
Δεύτερο Κεφάλαιο
ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΠΕΝΤΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
[Αφού ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί με το πιο έξοχο από τα πρότυπα και έχει λάβει εξαιρετικά ευρείες ικανότητες, έχει ριχθεί σε μια αρένα δοκιμασίας και εξέτασης στην οποία δύναται να σηκωθεί ή να πέσει σε τάξεις, αξιώματα και βαθμούς από τα έσχατα των ταπεινών στα υπέρτατα των υψηλών, από τη γη στο Θείο Θρόνο, και από τα μικροσκοπικά μόρια στον ήλιο. Έχει σταλεί σε αυτόν τον κόσμο ως ένα θαύμα της Θείας Δύναμης, το αποβησόμενο της δημιουργίας, και ένα παράδοξο της Θείας καλλιτεχνίας μπροστά στον οποίο έχουν ανοιχθεί δύο δρόμοι που οδηγούν είτε σε ατέλειωτη ανάβαση είτε σε ατέλειωτη κατάβαση. Θα επεξηγήσουμε το μυστήριο αυτής της μυστηριώδους προόδου και παρακμής του ανθρώπου με Πέντε Παρατηρήσεις].
● ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τις περισσότερες από τις ποικιλίες των όντων στο σύμπαν και συνδέεται μαζί τους. Οι ανάγκες του απλώνονται απ’ άκρου σ’ άκρου σε κάθε μέρος του κόσμου και οι επιθυμίες του επεκτείνονται στην αιωνιότητα. Όπως ακριβώς θέλει ένα λουλούδι, έτσι ακριβώς θέλει την άνοιξη. Όπως ακριβώς επιθυμεί ένα κήπο, έτσι ακόμη επιθυμεί τον παντοτινό Παράδεισο. Όπως ακριβώς λαχταρά να δει ένα φίλο, έτσι λαχταρά να δει τον Πανιπερικαλλή Θεό της Δόξης. Όπως ακριβώς για να επισκεφθεί έναν που αγαπά, ο οποίος ζει σε κάποιο άλλο μέρος, έχει ανάγκη να του ανοιχθεί η πόρτα του αγαπημένου του, έτσι ακριβώς για να επισκεφθεί το ενενήντα εννέα τοις εκατό των φίλων του οι οποίοι έχουν ταξιδέψει στον ενδιάμεσο κόσμο και να σωθεί έτσι από τον αιώνιο χωρισμό, αναγκάζεται να ζητήσει καταφύγιο στην αυλή του Ενός Απόλυτα Δυνατού Θεού ο Οποίος θα κλείσει την πόρτα αυτού του αχανούς κόσμου και θα ανοίξει την πόρτα της μέλλουσας ζωής, η οποία είναι μια έκθεση θαυμάτων, και θα εξαλείψει αυτόν τον κόσμο και θα εγκαταστήσει τη μέλλουσα ζωή στη θέση του.
Έτσι για τον άνθρωπο που είναι σε αυτή τη θέση το μόνο Αληθινό Αντικείμενο Λατρείας θα είναι Ένας, στο χέρι του Οποίου βρίσκονται τα ηνία όλων των πραγμάτων, με τον Οποίο βρίσκονται τα θησαυροφυλάκια όλων των πραγμάτων, ο Οποίος βλέπει τα πράγματα όλα, και είναι πανταχού παρόν, ο Οποίος βρίσκεται πέρα από το διάστημα, απαλλαγμένος ανικανότητος, χωρίς ψεγάδι, και υπεράνω κάθε ατέλειας. ένας Παντοδύναμος Θεός της Δόξης, ένας Πανοικτίρμονας Θεός του Κάλλους, ένας Πάνσοφος Θεός της Τελειότητος.
Και έτσι, Ω άνθρωπε, αν είσαι δούλος μόνο Αυτού, θα κερδίσεις ένα μέρος ανώτερο από όλα τα δημιουργήματα. Αλλά αν φανείς απρόθυμος από την υπηρεσία ετούτη προς Αυτόν, θα καταντήσεις ένας ευτελής δούλος σε ανίσχυρα όντα. Αν στηριχθείς στο εγώ σου και στη δική σου δύναμη και εγκαταλείποντας τη στήριξη στο Θεό και την παράκληση, παρεκτραπείς στην υπερηφάνεια και την καυχησιολογία, τότε θα ξεπέσεις πιο χαμηλά από ένα μυρμήγκι ή μια μέλισσα όσον αφορά την αρετή και τη δημιουργία, και θα καταντήσεις ασθενέστερος από μια αράχνη ή μια μύγα. Θα καταντήσεις βαρύτερος ενός βουνού όσον αφορά την κακία και την καταστροφή, και πιο επιβλαβής από μια λοιμώδη νόσο.
Ναι, Ω άνθρωπε! Έχεις δυο όψεις: η μια είναι αυτή της δημιουργίας, του καλού, των (ορθών) ενεργειών και της θετικότητος. Η άλλη είναι η όψη της καταστροφής της μη ύπαρξης, του κακού, της αρνητικότητας και της αδράνειας.
Όσον αφορά την πρώτη όψη, είσαι χαμηλότερα από μια μέλισσα ή ένα σπουργίτι, και ασθενέστερος από μια αράχνη ή μια μύγα. Ενώ όσον αφορά τη δεύτερη όψη ξεπερνάς τα όρη, τη γη και τα επουράνια. «παίρνεις την ευθύνη ενός βάρους μπροστά στο οποίο εξέφρασαν την ανικανότητά τους και από το οποίο έκαναν πίσω, και αναλαμβάνεις μια σφαίρα δράσης πιο εκτενή και πιο τεράστια από αυτά. Διότι όταν δημιουργείς και πράττεις το καλό, δύνασαι να πράξεις κατά αυτόν τον τρόπο μόνο μέχρι του σημείου της δικής σου ισχύος και δύναμης και στο βαθμό που μπορεί να φθάσει το χέρι σου. Αλλά όταν διαπράττεις το κακό και την καταστροφή, τότε η κακία σου κατανικά και η καταστροφή απλώνει.
Για παράδειγμα, η απιστία είναι ένα κακό, μια καταστροφή, μια απουσία επιβεβαίωσης (του Θεού). Όμως αυτό το ένα και μόνο κακό συμπεριλαμβάνει την προσβολή ολόκληρου του σύμπαντος, μειώνοντας όλα τα Θεία Ονόματα, και καθυβρίζοντας όλη την ανθρωπότητα. Διότι τα ανθρώπινα αυτά όντα κατέχουν υψηλά ιστάμενες θέσεις και σημαντικά καθήκοντα. είναι οι επίσημες γραπτές επιστολές της Κυριότητος, οι Θείοι καθρέφτες, οι Θείοι υπάλληλοι. Αλλά η απιστία τα καθαίρει από το αξίωμα της ύπαρξης τους ως καθρέφτες, υπαλλήλων που έχουν πάρει τη θέση καθηκόντων, και που έχουν σημασία (ως υπάρξεις), και τα υποβιβάζει στο επίπεδο της ασημαντότητος και στο να είναι παίγνια της συγκυρίας. Και μέσα από την καταστροφή του θανάτου και του χωρισμού, τα υποβιβάζει στο βαθμό του υπάρχειν ως ταχέως φθίνουσα εφήμερη ύλη στερούμενη κάθε σημασίας και αξίας, στο να είναι μηδέν. Και έτσι πάλι μέσα από την άρνηση προσβάλλει τα Θεία Ονόματα, τις επιγραφές, τις αποκαλύψεις και τις ομορφιές τα οποία μπορούν να γίνουν αντιληπτά απ’ άκρη σ’ άκρη του σύμπαντος και στους καθρέφτες των όντων. Και εκσφενδονίζει σε μια θέση πιο ευτελή και ασθενική, πιο αδύναμη και ενδεή από το πιο ταπεινό βραχύβιο τετράποδο αυτόν που κατέχει το αξίωμα του αντιπροσώπου του Θεού στη γη, γνωστού ως ανθρώπου, ο οποίος είναι μια καλοσυνθέμενη ωδή της σοφίας διακηρύττοντας τις αποκαλύψεις των Ιερών Θείων Ονομάτων, και ένα όμοιον σπόρου αυτονόητο θαύμα της Θείας Δύναμης που περιέχει όλα τα μέρη ενός αιωνίου δέντρου, και ο οποίος, με την ανάληψη της «Σπουδαιότερης Υπεύθυνης Θέσης», έγινε ανώτερος από τη γη, τον ουρανό και τα βουνά και κέρδισε ψηλότερη θέση από τους αγγέλους. Τον υποβιβάζει στο επίπεδο μια συνηθισμένης πινακίδος στερούμενο κάθε σημασίας, μπερδεμένο και ταχέως παρακμάζοντα.
Εν Συντομία: Όσον αφορά την καταστροφή και το κακό, η φθοροποιός ψυχή μπορεί να διαπράξει ατέλειωτα εγκλήματα, αλλά όσον αφορά τη δημιουργικότητα και το καλό, η δύναμη της (ψυχής) είναι εξαιρετικά μικρή και ατελής. Ναι, ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει ένα σπίτι σε μια μέρα ενώ δεν μπορεί να χτιστεί σε εκατό μέρες. Ωστόσο, αν ο άνθρωπος εγκαταλείψει τον εγωισμό και ζητήσει το καλό και τον (ορθό τρόπο) ύπαρξης από τη Θεία αρωγή, και αν απέχει από το κακό και την καταστροφή και πάψει να στηρίζεται στην ψυχή, και ζητώντας συγχώρηση καταστεί ένας αληθινός δούλος του Θεού, τότε θα φανερώνει το νόημα του εδαφίου:
«Ο Θεός θα μεταβάλει την κακία τους σε καλοσύνη» 8.
Η απέραντη ικανοτητά της για κακό θα μετατραπεί σε απέραντη ικανότητα για καλό. Θα αποκτήσει την αξία του Πλέον Έξοχου από τα Πρότυπα και θα αναληφθεί στα υπέρτατα των υψηλών.
Και έτσι, Ω άφρονα άνθρωπε! Πρόσεξε τη μεγαλοδωρία και γενναιοδωρία του Παντοκράτορος Θεού! Μολονότι θα θεωρείτο δικαιοσύνη να καταχωρεί ένα κακό ως χίλια και μια και μόνη καλή πράξη ως μία ή καθόλου, ο Θεός καταχωρεί ένα και μόνο κακό ως ένα, και μια και μόνη καλή πράξη ως δέκα, και μερικές φορές ως εβδομήντα ή επτακόσιες, ή ακόμη μερικές φορές ως επτά χιλιάδες. Θα καταλάβεις ακόμη από τον Παρατήρηση αυτή ότι το να σταλείς στην Κόλαση, πράγμα πολύ φρικτό, είναι ανταπόδοση του κακού για (την εν λόγω) πράξη και καθαρή δικαιοσύνη, ενώ το να σταλείς στον Παράδεισο είναι καθαρή γενναιοδωρία.
● ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Ο άνθρωπος έχει δύο όψεις: η μία, που αφορά στο εγώ του, φροντίζει για τη ζωή του κόσμου αυτού. Η άλλη, που σχετίζεται με τη λατρεία και την υπηρεσία στο Θεό, φροντίζει για την αιώνια ζωή. Με αναφορά στην πρώτη όψη είναι ένα κακόμοιρο πλάσμα το κεφάλαιο του οποίου αποτελείται από τα εξής: από θέληση κατέχει μόνο μια επιμέρους δύναμη επιλογής που μοιάζει με μια τρίχα. από δύναμη, μια ασθενική ικανότητα για να αποκτήσει. από ζωή, μια γοργοπεθαίνουσα φλόγα. από διάρκεια ζωής, μια σύντομη φευγαλέα προθεσμία. και από ύπαρξη, ένα ταχέως παρακμάζοντα ποταπό σώμα. Μαζί με αυτό, είναι ένα ευπαθές, ασθενικό άτομο από τα αναρίθμητα άτομα των απειράριθμων ποικιλιών όντων, διασκορπισμένων απ’ άκρου σ’ άκρον στις βαθμίδες του σύμπαντος.
Όσον αφορά τη δεύτερη όψη και ειδικά την ανικανότητα και την ένδειά του, οι οποίες στρέφονται προς τη λατρεία, ο άνθρωπος κέκτηται στ’ αλήθεια μεγάλης πνοής και τεράστιας σημασίας. Διότι ο Πάνσοφος Δημιουργός έχει συμπεριλάβει στη φύση του ανθρώπου μία απείρως τεράστια ανικανότητα και μια απέραντα μεγάλη ένδεια, έτσι ώστε να μπορεί να είναι ένας περιεκτικός καθρέφτης που περιέχει τις αναρίθμητες αποκαλύψεις του ενός Παντοδύναμου και Οικτίρμονος Θεού του Οποίου η δύναμη είναι άπειρη, ενός Παντογενναιόδωρου Πάμπλουτου Θεού του Οποίου η περιουσία είναι απέραντη.
Πράγματι, ο άνθρωπος μοιάζει με ένα σπόρο. Ο σπόρος αυτός έχει λάβει σημαντικά άϋλα μέλη από τη Θεία Δύναμη και ένα περίπλοκο, πολύτιμο πρόγραμμα από τη Θεία Αιτιότητα, έτσι ώστε να μπορεί να εργάζεται κάτω από το έδαφος, και αναδυόμενος από τον κλειστό αυτό κόσμο, εισέρχεται στον ανοιχτό κόσμο των αιθέρων, και ζητώντας από τον Δημιουργό Του με τη γλώσσα της φύσης του να γίνει δέντρο, βρίσκει μια ολοκλήρωση που του αξίζει. Εάν, εξαιτίας εσφαλμένης ιδιοσυγκρασίας, ο σπόρος χρησιμοποιεί τα μέλη που του έχουν δοθεί για να προσελκύει κάποιες βλαβερές ουσίες κάτω από το έδαφος, σε λίγο καιρό θα σαπίσει και θα αποσυντεθεί στον κλειστό αυτό χώρο δίχως όφελος. Αλλά αν ο σπόρος συμμορφωθεί στη δημιουργική εντολή του,
Ο Θεός είναι ο Διαλογέας της ψύχας του σπόρου και του πυρήνα του χουρμά.9.
και χρησιμοποιήσει σωστά αυτά τα άυλα μέλη, θα αναδυθεί από τον κλειστό αυτό κόσμο, και γινόμενος ένα μεγάλο καρποφόρο δέντρο, η απόμικρη προσωπική του πραγματικότητα και η ζωτικότητά του θα λάβουν τη μορφή μιας εκτεταμένης συμπαντικής πραγματικότητος.
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, σημαντικά μέλη και πολύτιμα προγράμματα έχουν τοποθετηθεί προσεκτικά στη φύση του ανθρώπου από τη Θεία Δύναμη και Αιτιότητα. Εάν ο άνθρωπος χρησιμοποιήσει αυτά τα άυλα μέλη γύρω από τις επιθυμίες της ψυχής του και γύρω από ασήμαντες απολαύσεις μέσα στο χώμα της εγκόσμιας ζωής στα στενά όρια αυτού του επίγειου κόσμου, θα παρακμάσει και θα αποσυντεθεί εν μέσω δυσκολιών σε μια σύντομη ζωή, σε ένα περιορισμένο χώρο όπως ος σαπισμένος σπόρος, και θα φορτώσει την ευθύνη πάνω στην αξιοθρήνητη ψυχή του. Έπειτα θα αναχωρήσει από τον κόσμο αυτό.
Εάν, ωστόσο, θρέψει το σπόρο των ικανοτήτων του με το ύδωρ του Ισλάμ και το φως της πίστεως μέσα στο χώμα της λατρείας και υποτέλειας στο Θεό, συμμορφωθεί με τις εντολές του Ιερού Κορανίου, και στρέψει τις διανοητικές του δυνάμεις προς τους πραγματικούς του στόχους, θα παράξει κλαδιά και μπουμπούκια στον «Κόσμο των Παραβολών» και τον ενδιάμεσο κόσμο. θα είναι ένας σπόρος μεγάλης αξίας και μια λαμπερή μηχανή που περιέχει τα μέλη ενός παντοτινού δέντρου και μιας μόνιμης αλήθειας τα οποία θα είναι τα μέσα αναρίθμητων τελειώσεων και δωρεών χάριτος στον Παράδεισο. Και θα είναι ένας ευλογημένος και φωτεινός καρπός του δέντρου του σύμπαντος.
Ναι, αληθινή πρόοδος είναι να στρέφει τις όψεις της καρδιάς, του πνεύματος, της διάνοιας και ακόμη της φαντασίας και άλλων οξυδερκών διανοητικών δυνάμεων που δόθησαν στον άνθρωπο προς την αιώνια ζωή και η κάθε μια να ασχολείται με το συγκεκριμένο καθήκον που της αξίζει. Πρόοδος δεν είναι όπως οι άνθρωποι της πλάνης φαντάζονται, να πέφτουν με τα μούτρα στη ζωή αυτού του κόσμου με όλες τις ασήμαντες λεπτομέρειες της και με σκοπό να γεύονται κάθε είδους απόλαυση, ακόμη και την πιο ταπεινωτική, να καθιστούν υπεξούσια στην ψυχοφθόρο ψυχή όλες τις οξυδερκείς διανοητικές δυνάμεις και την καρδιά και τη διάνοια, και να τις αναγκάζουν να τη βοηθούν. το να κάνουν αυτό δεν είναι πρόοδος, είναι παρακμή. Είδα το περιστατικό αυτό σε ένα όραμα το οποίο περιγράφεται στην ακόλουθη παρομοίωση:
Έμπαινα σε μια μεγάλη πόλη, όταν κοίταξα και είδα, ήταν γεμάτη μεγάλα ανάκτορα. Στις πόρτες μερικών από τα ανάκτορα αυτά γινόταν χαροκόπι σαν άλλο έξοχο θέατρο. έλκυε και τραβούσε την προσοχή όλων και τους διασκέδαζε. Κοίταξα προσεκτικά και είδα ότι ο κύριος του παλατιού τούτου είχε έρθει στην πόρτα. έπαιζε με ένα σκύλο και βοηθούσε στο χαροκόπι. Οι κυρίες παραδίδονταν σε τρυφερή συζήτηση με κακότροπους νεαρούς. Ενήλικες κοπέλες οργάνωναν τους αγώνες των παιδιών και ο θυροφύλακας είχε αναλάβει το ρόλο να καθοδηγεί τους άλλους. Τότε αντιλήφθηκα ότι το εσωτερικό του τεράστιου ανακτόρου ήταν παντελώς άδειο. Τα εκλεπτυσμένα του καθήκοντα παρέμεναν όλα απραγματοποίητα. Οι ηθικές αρχές των κατοίκων του είχαν εξασθενήσει σε τέτοιο σημείο ώστε είχαν (αναγκαστεί να) πάρουν αυτούς τους ρόλους στην πόρτα.
Συνέχισα το δρόμο μου μέχρι που έφθασα σε ένα άλλο μεγάλο ανάκτορο. Αντιλήφθηκα ότι υπήρχε ένας πιστός σκύλος ξαπλωμένος φαρδύς – πλατύς στην πόρτα και ένας αυστηρός και ολιγομίλητος θυροφύλακας. είχε συνηθισμένη εμφάνιση. Ήμουν περίεργος: γιατί το άλλο ήταν όπως ήταν και το ανάκτορο αυτό έτσι. Μπήκα μέσα: Τότε αντιλήφθηκα ότι ο εσωτερικός χώρος ήταν εύθυμος. Διαμέρισμα πάνω σε διαμέρισμα, οι άνθρωποι του ανακτόρου ήταν απασχολημένοι με τα διάφορα εκλεπτυσμένα καθήκοντα τους. Οι άντρες του πρώτου διαμερίσματος επέβλεπαν τη διοίκηση και λειτουργία του ανακτόρου. Στο διαμέρισμα από πάνω του, κορίτσια δίδασκαν τα παιδιά. Πάνω απ’ αυτό οι κυρίες ασχολούνταν με καλές τέχνες και υπέροχα κεντήματα. Και στο ανώγειο, ο αφέντης αντάλλασσε νέα με το βασιλιά, και ήταν απασχολημένος με τα δικά του υψηλά καθήκοντα με σκοπό να διατηρήσει την ηρεμία των ανθρώπων και τα δικά του επιτεύγματα και πρόοδο. Δε με σταμάτησαν μια που δεν ήμουν ορατός σε αυτούς, και ήμουν σε θέση να περιφέρομαι τριγύρω. Τότε βγήκα και κοίταξα γύρω : παντού στην πόλη υπήρχαν αυτά τα δύο είδη ανακτόρων. Ρώτησα σχετικά με αυτό (το γεγονός) και μου είπαν: «Τα παλάτια όπου υπάρχει πανηγύρι στην πόρτα και των οποίων οι εσωτερικοί χώροι είναι άδειοι ανήκουν στους επί κεφαλής των απίστων και τους ανθρώπους της πλάνης. Τα άλλα ανήκουν σε έντιμους Μουσουλμάνους προκρίτους». Τότε σε μια γωνιά συνάντησα κατά τύχη ένα ανάκτορο στο οποίο ήταν γραμμένο το όνομα μου, ΣΑΙΝΤ. Ήμουν περίεργος. Κοίταξα πιο προσεκτικά και μου φάνηκε ότι αντίκρυσα την εικόνα μου σε αυτό. Φωνάζοντας σε κατάσταση απόλυτης αμηχανίας, συνήλθα και ξύπνησα.
Και τώρα θα ερμηνεύσω αυτό το όραμα για σας. Ο Θεός να δώσει ώστε να βγει από αυτό κάτι καλό.
Η πόλη ήταν η ανθρώπινη κοινωνική ζωή και το άστυ του πολιτισμού του ανθρώπου. Καθένα από τα παλάτια ήταν ένα ανθρώπινο όν. Οι άνθρωποι των ανακτόρων ήταν οι οξυδερκείς λειτουργίες στον άνθρωπο όπως τα μάτια, τα αυτιά, η καρδιά, το πνευματικό μέρος της καρδιάς, το πνεύμα, η διάνοια και λειτουργίες όπως η ψυχή και το ίδιον θέλημα του ανθρώπου, και δυνάμεις της σαρκικής επιθυμίας και του θυμού. Καθεμιά από τις λειτουργίες του ανθρώπου έχει ένα διαφορετικό καθήκον λατρείας, και διαφορετικές χαρές και θλίψεις. Η ψυχή και το ίδιον θέλημα του ανθρώπου και οι δυνάμεις της σαρκικής επιθυμίας και του θυμού μοιάζουν με το θυροφύλακα και το σκύλο. Έτσι, το να καθιστούμε τις ανώτερες οξυδερκείς λειτουργίες υπεξουσίες στη ψυχή και το ίδιον μας θέλημα και να τις αναγκάζουμε να ξεχνούν τα θεμελιώδη τους καθήκοντα είναι σίγουρα παρακμή και όχι πρόοδος. Μπορείτε να ερμηνεύσετε τα υπόλοιπα για τους εαυτούς σας.
● ΤΡΙΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Όσον αφορά τις πράξεις και τα έργα και τον κόπο του ο άνθρωπος είναι ένα ζώο ασθενές, ένα ανίκανο ον. Το μέγεθος δύναμης του ελέγχου και της ιδιοκτησίας του από την άποψη αυτή είναι τόσο περιορισμένο που δεν είναι μεγαλύτερο από όσο μπορεί το χέρι του να φθάσει. Τα οικιακά ζώα, ακόμη, τα ηνία των οποίων έχουν δοθεί στον άνθρωπο, έχουν λάβει το καθένα μερίδιο της αδυναμίας, της ανικανότητας και της οκνηρίας του, έτσι ώστε εάν συγκριθούν με τα άγρια ταίρια τους, μια μεγάλη διαφορά είναι έκδηλη. [Όπως οι οικιακές γίδες και τα γελάδια, και οι αγριόγιδες και τα βουβάλια]. Αλλά όσον αφορά την παθητικότητα, την παραδοχή, την παράκληση και την επίκληση, ο άνθρωπος είναι ένας τιμημένος ταξιδιώτης σε αυτόν τον ξενώνα του κόσμου. Είναι ο φιλοξενούμενος Ενός Θεού τόσο γενναιόδωρου ώστε ατέλειωτα θησαυροφυλάκια ελέους έχουν ανοιχθεί σε αυτόν και αναρίθμητα μοναδικά όντα και υπηρέτες έχουν καθυποταγεί σε αυτόν. Και μια σφαίρα δράσης τόσο μεγάλη έχει ετοιμαστεί για τη ψυχαγωγία, αναψυχή και όφελος του φιλοξενούμενου αυτού που η μισή της διάμετρος είναι τόσο μακριά και πλατιά όσο μπορεί να απλώσει η φαντασία.
Και έτσι αν ο άνθρωπος στηρίζεται στο εγώ του, και το να κάνει τον εγκόσμιο βίο στόχο του, δουλεύει για ορισμένες πρόσκαιρες απολαύσεις στον αγώνα για τα μέσα της συντήρησης του, (τότε) καταβυθίζεται σε έναν άκρως περιορισμένο χώρο. Έπειτα αναχωρεί. Όλα τα δοθέντα του μέλη, συστήματα και διανοητικές δυνάμεις θα μαρτυρήσουν εναντίον του στην ανάσταση και θα του κάνουν αγωγή. Ενώ, εάν γνωρίζει πως ο ίδιος είναι ένας φιλοξενούμενος και δαπανά το κεφάλαιο της ζωής του εντός της επιτρεπόμενης σφαίρας δράσεως του Ενός Γενναιόδωρου Θεού του Οποίου είναι φιλοξενούμενος, θα αγωνιστεί για μια μακροχρόνια, αιώνια ζωή, εντός μιας ευρείας σφαίρας δράσεως, έπειτα θα αναπαυθεί και θα καθησυχάσει. Και μετά, μπορεί να ανέλθει στα υπέρτατα των υψηλών.
Επιπλέον, όλα τα μέλη και συστήματα που δόθηκαν στον άνθρωπο θα είναι ευτυχισμένα μαζί του και θα μαρτυρούν υπέρ του στη μέλλουσα ζωή. Σίγουρα, όλες οι θαυμάσιες διανοητικές δυνάμεις που δόθησαν στους ανθρώπους δεν ήταν για αυτόν τον χωρίς σημασία εγκόσμιο βίο, αλλά για μια παντοτινή ζωή μεγάλης σημασίας. Διότι αν συγκρίνουμε τον άνθρωπο με τα ζώα, παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πλούσιος όσον αφορά τις διανοητικές δυνάμεις και τα μέλη, εκατό φορές περισσότερο από ότι τα ζώα. Αλλά στις απολαύσεις του εγκόσμιου βίου και στην αισθησιακή ζωή ξεπέφτει εκατό φορές πιο χαμηλά. Διότι σε κάθε απόλαυση που δέχεται υπάρχει το απομεινάρι χιλιάδων ωδινών. Οι ωδίνες του παρελθόντος και οι φόβοι του μέλλοντος και η θλίψη στο πέρασμα της κάθε απόλαυσης καταστρέφουν την ευχαρίστηση που είχαν από αυτές, και αφήνουν ένα απομεινάρι στην απόλαυση. Αλλά τα ζώα δεν είναι έτσι. Δέχονται την απόλαυση χωρίς θλίψεις. Ευχαριστιούνται χωρίς λύπη. Ούτε οι λύπες του παρελθόντος τους προκαλούν δυστυχία, ούτε οι φόβοι του μέλλοντος τα θλίβουν, ζουν ειρηνικά, και προσφέρουν ευχαριστίες στο Δημιουργό τους.
Αυτό σημαίνει ότι αν ο άνθρωπος, ο οποίος είναι δημιουργημένος με το πιο έξοχο από τα πρότυπα, περιορίσει τη σκέψη του στη ζωή του κόσμου αυτού, ξεπέφτει εκατό φορές πιο χαμηλά από ένα πλάσμα όπως το σπουργίτι, παρόλο που βρίσκεται ψηλότερα από τα ζώα. Εξήγησα αυτό το γεγονός σε κάποιο άλλο μέρος με τη βοήθεια μιας παρομοίωσης. Σχετίζεται με (το θέμα) αυτό, επομένως θα την επαναλάβω εδώ. Είχε ως εξής:
Ένας άνθρωπος έδωσε ενός από τους υπηρέτες του δέκα νομίσματα από χρυσάφι και του είπε να πάρει ένα κοστούμι ρούχα φτιαγμένα από ένα συγκεκριμένο ύφασμα. Έπειτα σε ένα δεύτερο, έδωσε χίλια νομίσματα χρυσάφι, και βάζοντας στην τσέπη του υπηρέτη μια σημείωση στην οποία ήταν γραμμένα κάποια πράγματα, τον έστειλε σε μια αγορά. Ο πρώτος υπηρέτης αγόρασε ένα εξαίρετο κοστούμι από το πιο εκλεκτό ύφασμα με τα δέκα νομίσματα χρυσάφι. Ενώ ο δεύτερος υπηρέτης δεν έβαλε το κεφάλι του να δουλέψει, και κοιτάζοντας τον πρώτο υπηρέτη και χωρίς να διαβάσει τη σημείωση με το λογαριασμό στην τσέπη του, έδωσε τα χίλια νομίσματα από χρυσάφι σε ένα καταστηματάρχη και ζήτησε ένα κοστούμι ρούχα. Ο ανέντιμος καταστηματάρχης του έδωσε ένα κοστούμι από ύφασμα της χειρίστης ποιότητος. Τότε ο κακόμοιρος υπηρέτης επέστρεψε στον κύριο του και δέχθηκε μια αυστηρή επίπληξη και μια φοβερή τιμωρία.
Έτσι, ακόμη και ο πιο κουτός θα καταλάβει ότι τα χίλια νομίσματα χρυσού που δόθησαν στο δεύτερο υπηρέτη δεν ήταν για να αγοράσει ένα κοστούμι ρούχα, αλλά για κάποιες σημαντικές συναλλαγές.
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, καθένα από τα άϋλα μέλη και τις οξυδερκείς διανοητικές δυνάμεις στον άνθρωπο έχουν διευρυνθεί μέχρι ενός βαθμού εκατό φορές μεγαλύτερου από εκείνες των ζώων. Για παράδειγμα, σκεφθείτε διανοητικές δυνάμεις και μέλη όπως τα μάτια του ανθρώπου, τα οποία μπορούν να ξεχωρίζουν όλους τους βαθμούς κάλλους, και την αίσθηση της γεύσης του, η οποία μπορεί να διακρίνει όλες τις ποικιλίες των χαρακτηριστικών γεύσεων των φαγητών, και το νου του, ο οποίος μπορεί να διεισδύσει σε όλα τα πιο λεπτά ζητήματα της πραγματικότητος, και την καρδιά του, η οποία λαχταρά κάθε είδος τελείωσης, και μετά σκεφθείτε τα πάρα πολύ απλά μέλη των ζώων τα οποία έχουν εξελιχθεί μόνο ένα ή δύο βαθμίδες. Υπάρχει μόνο αυτή η διαφορά, ότι στα ζώα ένα μέλος ειδικευμένο σε κάποια λειτουργία και ιδιάζον ενός συγκεκριμένου είδους αναπτύσσεται περισσότερο. Αλλά η ανάπτυξη αυτή είναι εξατομικευμένη.
Ο λόγος πλούτου του ανθρώπου που αφορά στις διανοητικές δυνάμεις είναι ο εξής: εξαιτίας του νου και της σκέψης, οι αισθήσεις και τα αισθήματα έχουν κατά πολύ αναπτυχθεί και διευρυνθεί. Και πολυάριθμα συναισθήματα έχουν δημιουργηθεί λόγω της πολλαπλότητας των αναγκών του. Και οι αισθήσεις του έχουν διαφοροποιηθεί υπερβολικά. Και εξαιτίας της ευρύτητας της φύσης του, έχουν εμφανιστεί επιθυμίες που στρέφονται προς πολυάριθμες επιδιώξεις. Και επειδή έχει πολυάριθμα καθήκοντα λόγω της φύσης του, τα μέλη και οι διανοητικές του δυνάμεις έχουν διευρυνθεί κατά πολύ. Και μια που έχει δημιουργηθεί με μία φύση ικανή να εκτελεί κάθε είδους λατρεία, του έχουν δοθεί επιδεξιότητες που εμπεριέχουν τα σπέρματα κάθε τελείωσης.
Έτσι, αυτός ο μεγάλος πλούτος σε διανοητικές δυνάμεις και άφθονο κεφάλαιο σίγουρα δε δόθηκαν για να εξασφαλίσει αυτήν την πρόσκαιρη εγκόσμια ζωή. Μάλλον, θεμελιώδες καθήκον του ανθρώπου είναι να εκτελεί τα καθήκοντα του, τα οποία αποβλέπουν σε, αναρίθμητες επιδιώξεις. και να διακηρύττουν την ανικανότητα, την ένδεια και τα σφάλματα του με τη μορφή λατρείας. και παρατηρώντας τους δοξασμούς των όντων με ένα όμμα οικουμενικό, να φέρει μαρτυρία ως προς αυτά. και βλέποντας τα παραδείγματα της αρωγής του Ενός Πλέον Ελεήμονος Θεού να προσφέρει ευχαριστίες. και ατενίζοντας τα θαύματα της δύναμης της Κυριότητος στα όντα, να τα παρατηρεί με προσοχή ως παραδείγματα από τα οποία μπορούν να εξαχθούν διδάγματα.
Ω άνθρωπε, όποιος λατρεύει τον κόσμο αυτό είναι εραστής του εγκόσμιου βίου και περιφρονεί τη σημασία του «πλέον έξοχου από τα πρότυπα»! Ο Παλαιός Σαϊντ είδε την πραγματικότητα του εγκόσμιου βίου σε ένα όραμα. Τον μεταμόρφωσε στο Νέο Σαϊντ. Ακούστε το και εσείς με τη μορφή μιας παρομοίωσης:
Είδα πως ήμουν ένας ταξιδιώτης και πήγαινα ένα μακρινό ταξίδι. δηλαδή, στάλθηκα. Αυτός ο οποίος ήταν ο κύριος μου, μου έδωσε σιγά-σιγά μερικά από τα χρήματα των εξήντα νομισμάτων χρυσού που μου είχε παραχωρήσει. Τα ξόδεψα, και έφθασα σε ένα ξενώνα όπου υπήρχαν διασκεδάσεις όλων των ειδών. Κάποια νύκτα στο ξενώνα αυτό ξόδεψα δέκα νομίσματα χρυσού στον τζόγο, τις διασκεδάσεις και την τέρψη της προβολής. Το πρωί δε μου είχαν μείνει χρήματα. Επιπλέον δεν είχα εμπορευτεί ούτε είχα αγοράσει πράγματα για το μέρος όπου πήγαινα. Το μόνο που μου έμεινε από τα χρήματα ήταν οι αμαρτίες και οι θλίψεις, και από τις διασκεδάσεις, οι πληγές και η λύπη. Ενώ βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση λύπης, εμφανίστηκε ξαφνικά ένας άντρας.
Μου είπε :
«Έχεις ξοδέψει όλο σου το Κεφάλαιο και σου αξίζει τιμωρία. Θα πας στον προορισμό σου χρεοκοπημένος και με τα χέρια αδειανά. Αν όμως έχεις μυαλό, η πόρτα της μετάνοιας είναι ανοικτή. Όταν λάβεις τα δεκαπέντε νομίσματα χρυσού που σου έχουν παραμείνει, φύλαξε τα μισά για ρεζέρβα. Δηλαδή, προμηθεύσου τα πράγματα που σου είναι αναγκαία στο μέρος όπου πηγαίνεις».
Το εξέτασα, η ψυχή μου δε συμφωνούσε με αυτό.
Γι’ αυτό είπε: «Το ένα τρίτο, τότε».
Η ψυχή μου πάλι δεν τον υπάκουσε.
Τότε είπε : «Το ένα τέταρτο».
Η ψυχή μου δε μπορούσε να παρατήσει τις συνήθειες στις οποίες ήταν εθισμένη, έτσι ο άντρας γύρισε θυμωμένα την πλάτη του σε μένα και έφυγε.
Ξαφνικά, το σκηνικό άλλαξε. Βρισκόμουν σε ένα τραίνο, σε μια σήραγγα, το οποίο ταξίδευε γρήγορα θαρρείς κάθετα προς τα κάτω. Με πήρε ο φόβος. Αλλά τι μπορούσα να κάνω, δεν υπήρχε διαφυγή πουθενά. Κατά ανεξήγητο τρόπο, ελκυστικά λουλούδια και δελεαστικοί καρποί εμφανίστηκαν και στις δυο πλευρές του τραίνου. Και εγώ, όπως οι ανόητοι και οι ανέμπειροι, τα κοίταξα και απλώνοντας το χέρι μου προς τα έξω, προσπάθησα να τα κόψω. Αλλά ήταν γεμάτα αγκάθια και τράβηξα απότομα τα χέρια μου όταν τα άγγιξα, κάνοντας τα να ματώσουν. Με την κίνηση του τραίνου, τα χέρια μου ξεσχίστηκαν με το που χωρίστηκαν απ’ αυτά. Μου κόστισαν ακριβά. Ξαφνικά ένας αχθοφόρος στο τραίνο είπε :
«Δώσε μου πέντε σεντ και θα σου δώσω όσα από τα λουλούδια και τους καρπούς θέλεις. Σου προξενείται απώλεια εκατό σεντ με τα χέρια σχισμένα, αντί για πέντε σεντ. Ακόμη υπάρχει και τιμωρία. δε μπορείς να τα κόβεις δίχως άδεια».
Μέσα στην απελπισία μου έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο και κοίταξα μπροστά για να δω πότε θα τελειώσει η σήραγγα. Παρατήρησα ότι στη θέση της εισόδου της σήραγγας υπήρχαν πολυάριθμα ανοίγματα. Οι άνθρωποι ρίχνονταν μέσα σε αυτά από το μακρύ τραίνο. Είδα απέναντι μου ένα άνοιγμα. Τόσο στη μια όσο και στην άλλη του πλευρά υπήρχε μια ταφόπετρα. Κοίταξα με κατάπληξη. Πρόσεξα ότι γραμμένο σε μια από τις ταφόπετρες ήταν το όνομα ΣΑΙΝΤ. Μέσα στην αμηχανία και την αγωνία μου ξεφώνησα: «Αλίμονο». Τότε ξαφνικά άκουσα τη φωνή του άντρα που μου είχε δώσει συμβουλές στην πόρτα του ξενώνα. Είπε:
«Έχεις συνέλθει;»
Αποκρίθηκα : «Ναι, αλλά είναι πολύ αργά τώρα».
Έτσι είπε : «Μετανόησε και εναπόθεσε τις ελπίδες σου στο Θεό».
Αποκρίθηκα ότι θα το έκανα. Τότε αφυπνίστηκα και είδα τον εαυτό μου ως το Νέο Σάιντ. ο Παλαιός Σαΐντ είχε εξαφανιστεί.
Λοιπόν, αυτό ήταν το όραμα. Ο Θεός να δώσει ώστε να βγει από αυτό κάτι καλό! Θα ερμηνεύσω ένα ή δύο του μέρη, έπειτα μπορείτε να ερμηνεύσετε τα υπόλοιπα για τον εαυτό σας.
Το ταξίδι ήταν το ταξίδι που περνά από τον Κόσμο των Πνευμάτων, μέσα από τη μήτρα της μητέρας, τη νεότητα, τα γηρατιά, τον τάφο, τον Ενδιάμεσο Κόσμο, την ανάσταση, και τη Γέφυρα του Σιράτ προς την αιωνιότητα. Τα εξήντα νομίσματα χρυσού ήταν τα εξήντα χρόνια ζωής. Υπελόγισα πως είδα το όραμα όταν ήμουν σαράντα-πέντε χρόνων. Δεν είχα τίποτα να μου το εγγυηθεί, αλλά ένας ειλικρινής μαθητής του Πάνσοφου Κορανίου με συνεβούλεψε να αφιερώσω τα μισά από τα δεκαπέντε που μου απέμειναν στη μέλλουσα ζωή. Ο ξενώνας ήταν για μένα η Πόλις. Το τραίνο ήταν ο καιρός, και κάθε χρόνος ένα βαγόνι. Όσο για τη σήραγγα, ήταν η ζωή αυτού του κόσμου. Τα αγκαθωτά λουλούδια και οι καρποί ήταν οι αθέμιτες απολαύσεις και οι απηγορευμένες διασκεδάσεις οι οποίες προκαλούν θλίψη ενόσο ενδίδουμε σε αυτές σκεφτόμενοι το πέρασμα τους, και στο χωρισμό επάνω ξεσκίζουν την καρδιά, κάνοντας τη να ματώσει. Και συμβάλλουν ακόμη στο να επιβληθεί μια τιμωρία. Ο αχθοφόρος στο τραίνο μου είπε να του δώσω πέντε σεντ έτσι ώστε θα μου έδινε όσα ήθελα.
Το νόημα του πιο πάνω έχει ως εξής: οι απολαύσεις και η ευχαρίστηση που παίρνει ο άνθρωπος μέσα από το θεμιτό μόχθο στα πλαίσια της σφαίρας δράσης αυτού που είναι νόμιμο του είναι επαρκείς. Δεν υπάρχει ανάγκη να εισχωρήσει (στη σφαίρα) του ανόμου. Μπορείτε να ερμηνεύσετε τα υπόλοιπα για τον εαυτό σας.
● ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Ο άνθρωπος μοιάζει με ένα λεπτεπίλεπτο και χαϊδεμένο παιδί στην πλάση. Υπάρχει μια μεγάλη δύναμη στην αδυναμία του και μεγάλη ισχύς στην ανικανότητα του. Διότι είναι διαμέσου της δύναμης της αδυναμίας του και της ισχύος της ανικανότητας του που τα όντα έχουν καθυποταγεί σε αυτόν. Αν ο άνθρωπος κατανοήσει την αδυναμία του και προσφέρει παρακλήσεις προφορικά και σύμφωνα με τη θέση του και τη διαγωγή του, και αναγνωρίσει την ανικανότητα του και ζητήσει βοήθεια, μια και έχει προσφέρει ευχαριστίες προβάλλοντας τις, επιτυγχάνει οι στόχοι και οι επιθυμίες του να καθυποτάσσονται σε αυτόν με τρόπο που ξεπερνά κατά πολύ αυτό που θα μπορούσε να επιτύχει με τη δική του δύναμη. Μόνο που ορισμένες φορές προσδίδει λαθεμένα στη δική του δύναμη την πραγματοποίηση μιας επιθυμίας, που του έχει παρασχεθεί με τη βοήθεια των παρακλήσεων που προσφέρονται μέσα από τη γλώσσα της έμφυτης του κλίσης. Για παράδειγμα, η δύναμη στην αδυναμία ενός νεοσσού αναγκάζει την κλώσσα να επιτεθεί σε ένα λιοντάρι. Και το νεογέννητο της λιονταράκι υποτάσσει για τον εαυτό του την άγρια και πεινασμένη εκείνη λέαινα, αφήνοντας τη μητέρα πεινασμένη και το σκύμνο χορτάτο. Παρατηρήστε τη δύναμη αυτή στην αδυναμία και αποκάλυψη του θείου Ελέους οι οποίες αξίζουν προσοχής!
Όπως ακριβώς κλαίοντας ή ζητώντας ή δίνοντας την εντύπωση ότι είναι δυστυχισμένο, ένα παιδί υποτάσσει τους δυνατούς σε αυτό, και επιτυγχάνει τόσο στο να πάρει αυτό που θέλει ώστε δε θα μπορούσε να αποκτήσει το ένα χιλιοστό απ’ αυτό (ούτε) χίλιες φορές με τη δική του δύναμη. Δηλαδή, μια που η αδυναμία και η ανικανότητα προκαλούν ευσπλαχνία και ένα αίσθημα προστασίας προς αυτό, το παιδί μπορεί να υποτάξει ήρωες προς αυτό με το μικρό του δακτυλάκι. Τώρα, σαν ένα τέτοιο παιδί διακατεχόμενο από απερίσκεπτη έπαρση αρνηθεί την ευσπλαχνία και κατηγορήσει την προστασία λέγοντας : «Τα υποτάσσω αυτά με τη δική μου δύναμη», φυσικά θα δεχθεί ένα χαστούκι.
Κατά τον ίδιο τρόπο, εάν, όπως το Ιερό Κοράνι, ο άνθρωπος πει:
Το έχω λάβει εξαιτίας των γνώσεων που κατέχω,10
δηλαδή, «Το επέτυχα με τη βοήθεια της δικής μου γνώσης και της δικής μου δύναμης» με τρόπο που φανερώνει αγνωμοσύνη και αρνείται το έλεος του Δημιουργού του και κατηγορεί τη σοφία Του, θα αξίζει φυσικά ένα τιμωρητικό κτύπημα. Πράγμα που σημαίνει ότι η κυριαρχία του ανθρώπου και οι ανθρώπινες προόδοι και τα επιτεύγματα του πολιτισμού, που είναι άξια προσοχής, έχουν καθυποταγεί σε αυτόν όχι λόγω του ότι τα προσέλκυσε ή τα κατέκτησε ούτε μέσα από τη μάχη (που έδωσε για αυτά), αλλά εξαιτίας της αδυναμίας του. Έχει βοηθηθεί ένεκεν της ανικανότητας του. Του έχουν παραχωρηθεί εξαιτίας της ανέχειας του. Έχει εμπνευστεί από αυτά λόγω της άγνοιας του. Του έχουν δοθεί εξαιτίας της ανάγκης του. Και ο λόγος της κυριαρχίας του δεν είναι η δύναμη και η ισχύς της γνώσης, αλλά η ευσπλαχνία και η επιείκια του Συντηρητού και του Θείου ελέους και σοφίας: έχουν καθυποτάξει τα πράγματα σε αυτόν. Ναι, αυτό που ενεδύει τον άνθρωπο, ο οποίος ηττάται από επιβλαβή ζώα όπως αόμματοι σκορπιοί και άποδα φίδια, με μετάξι από το μικροσκοπικό σκουλήκι και τον ταΐζει με μέλι μέχρι και το δηλητηριώδες έντομο δεν είναι η δική του δύναμη, αλλά η υποταγή του Συντηρητού και η δωρεά χάριτος του Πλέον Ελεήμονος Θεού που είναι οι καρποί της αδυναμίας του.
Ω άνθρωπε! Αφού η πραγματικότητα του ζητήματος είναι έτσι, παράτα τον εγωισμό και την αλαζονεία. Με τη γλώσσα της αναζήτησης βοηθείας διακήρυξε την ανικανότητα και την αδυναμία σου στη Θεία Αυλή, και με τη γλώσσα της επίκλησης και της παράκλησης, την ένδεια και την ανάγκη σου. Φανέρωσε ότι είσαι ο Δικός του δούλος. Πες :
Ο Θεός είναι αρκετός για μας, διότι Αυτός είναι ο Άριστος Ρυθμιστής των Υποθέσεων,11
και ανέβα βαθμό.
Ακόμη, μην πεις : «Δεν είμαι τίποτα. Τι σημασία έχω εγώ ώστε το σύμπαν θα έπρεπε σκοπίμως να καθυποταγεί σε εμένα από Έναν Απόλυτα Πάνσοφο Θεό, και ώστε οικουμενικές ευχαριστίες θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικές εκ μέρους μου», διότι στα σίγουρα, λες και δεν είσαι τίποτα όσον αφορά τη ψυχή και τη μορφή σου, αλλά από απόψεως καθήκοντος και αξιώματος, είσαι ένας παρατηρητικός θεατής του μεγαλοπρεπούς αυτού σύμπαντος, μια εύγλωττη, ευκρινής γλώσσα των όντων αυτών τόσο μεστών από σοφία, ένας διορατικός αναγνώστης αυτής της Βίβλου της Οικουμένης, ένας επόπτης των πλασμάτων αυτών πληρούμενων δέους από τις δοξολογίες τους, και σαν ένας επιστάτης των όντων αυτών, γεμάτων σεβασμού για τη λατρεία τους.
Ναι, Ω άνθρωπε! Όσον αφορά τη φυτική, υλική σου ύπαρξη και σαρκική σου ψυχή, είσαι ένα κωφό μόριο, ένα αξιοκαταφρόνητο άτομο, ένα ενδεές πλάσμα, ένα ασθενές τετράποδο, το οποίο, κλυδωνιζόμενο επάνω στα φοβερά κύματα της πλημμύρας των όντων, αναχωρεί. Αλλά τελειούμενος μέσα από το φως της πίστεως, η οποία εμπεριέχει την ακτινοβολία του Θείου Έρωτα, και διαμέσου της εκπαίδευσης του Ισλάμ, που είναι πεφωτισμένο, όσον αφορά την ανθρωπότητα και την υποτέλεια στο Θεό, είσαι ένας βασιλιάς, και μια έννοια καθολική μέσα από την ιδιομορφία, και μέσα από την ασημαντοτητά σου, ένας κόσμος και μέσα από την αναξιότητά σου, ένας επόπτης τέτοιου υψηλού αξιώματος και τέτοιας ευρύας σφαίρας δράσεως ώστε μπορείς να πεις : «Ο Εύσπλαχνος Συντηρητής μου έχει κάνει για μένα τον κόσμο ένα σπίτι, τον ήλιο και το φεγγάρι λυχνίες του, και την άνοιξη, ένα μπουκέτο λουλούδια για μένα, και το καλοκαίρι, μια τράπεζα δωρεών, και τα ζώα, τα έχει κάνει υπηρέτες μου. Και έχει κάνει τα φυτά την εξωραϊσμένη οικοσκευή του σπιτιού μου».
Συμπεραίνοντας: Αν δώσεις προσοχή στο Σατανά και στη ψυχή σου, θα ξεπέσεις στα έσχατα των ταπεινών. Αλλά εάν λάβεις σοβαρά υπόψιν σου την Αλήθεια και το Ιερό Κοράνι, θα ανέλθεις στα υπέρτατα των υψηλών και θα γίνεις το Πλέον Έξοχο από τα Πρότυπα του σύμπαντος.
● ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Ο άνθρωπος έχει σταλεί σε αυτόν τον κόσμο ως ένας υπάλληλος και ένας φιλοξενούμενος, και του έχουν δοθεί ικανότητες μείζονος σημασίας. Και του έχουν ανατεθεί σημαντικά καθήκοντα σύμφωνα με τις ικανότητες αυτές. Και με σκοπό να εργοδοτηθεί ο άνθρωπος στην εκτέλεση αυτών των στόχων και καθηκόντων, ισχυρά κίνητρα και σφοδρές απειλές έχουν κατασκευαστεί. Θα συνοψίσουμε εδώ τις θεμελιώδεις αρχές λατρείας και καθηκόντων του ανθρώπου, τις οποίες έχουμε επεξηγήσει διεξοδικά κάπου αλλού, έτσι ώστε το μυστήριο του «Πλέον Έξοχου από τα Πρότυπα» να μπορέσει να γίνει κατανοητό.
Ερχόμενος στον κόσμο ο άνθρωπος έχει δύο όψεις λατρείας και ύπαρξης ως δούλος του Θεού. Η μια είναι η λατρεία και η περισυλλογή στην απουσία του Αντικειμένου Λατρείας. Η άλλη είναι η λατρεία και η παράκληση στην παρουσία Του και προσφωνώντας Τον απευθείας.
Πρώτη Όψη: Είναι για να επιβεβαιώσει ταπεινοφρόνως την κυριαρχική εξουσία της Κυριότητος, έκδηλη στο σύμπαν και να παρατηρήσει με θαυμασμό τις τελειώσεις και τις αρετές της.
Έπειτα για να διακηρύξει και να αναγγείλει τα μοναδικά καλλιτεχνήματα που αποτελούνται από τις επιγραφές των Ιερών Θείων Ονομάτων και να τα φανερώσει στους άλλους.
Μετά για να ζυγιάσει στην πλάστιγγα της αντίληψης τα πετράδια των Ονομάτων της Κυριότητος, που το καθένα τους είναι σαν ένας κρυμμένος θησαυρός. είναι για να επιβεβαιώσει με ευγνωμοσύνη την αξία τους από μια καρδιά που διακρίνει σε βάθος.
Έπειτα για να μελετήσει και να στοχαστεί με θαυμασμό τις σελίδες των όντων και τα φύλλα (της βίβλου) της γης και του ουρανού, που μοιάζουν με επίσημες γραπτές επιστολές της γραφίδος της δυνάμεως (του Θεού).
Κατόπιν παρατηρώντας με θαυμασμό τη διακόσμηση και τα περίπλοκα καλλιτεχνήματα στα όντα, να αισθανθεί την αγάπη για γνώση του Πανιπερικαλλούς Δημιουργού τους, και να λαχταρά να υψωθεί ενώπιον του Παντοτέλειου Πλαστουργού τους και να δεχθεί την εύνοια Του.
Δεύτερη Όψη : Αυτό είναι το στάδιο της παρουσίας και της προσφώνησης (του Θεού) κατά το οποίο ο άνθρωπος περνά από το έργο στον παραγωγό του έργου και αντιλαμβάνεται ότι ένας Πανιπερικαλλής Πλαστουρός θέλει να καταστήσει τον εαυτό του εγνωσμένο και εξοικειωμένο μέσα από τα θαύματα της Δικής του καλλιτεχνίας, και (έτσι ο άνθρωπος) ανταποκρίνεται θετικά προς την κατεύθυνση αυτή με γνώση και πίστη.
Έπειτα βλέπει ότι ένας Πανοικτίρμονας Συντηρητής θέλει να καταστήσει τον εαυτό του αγαπητό μέσα από τους εκλεκτούς καρπούς του ελέους Του. Έτσι περιορίζοντας την αγάπη και τη λατρεία του σε Αυτόν, κάνει τον εαυτό του να Τον αγαπήσει.
Μετά σκέπτεται ότι ένας Παντογενναιόδωρος Παροχέας τον τρέφει με τις χαρές των δωρεών, υλικών και πνευματικών, και σε αντάλλαγμα του προσφέρει ευχαριστίες και αίνους με τις πράξεις του, τη συμπεριφορά του, τα λόγια του και μέχρι του σημείου που μπορεί, με όλες του τις αισθήσεις και τις διανοητικές του δυνάμεις.
Στη συνέχεια συλλογίζεται ότι Ένας Πανιπερικαλλής και Ένδοξος Θεός αναγγέλει την τρομακτικότητα και τις τελειοποιήσεις Του, και τη δόξα και το κάλλος Του στους καθρέφτες των όντων αυτών, και ρίχνει σε αυτά προσεκτικές επίμονες θωριές. Έτσι σε απάντηση διακηρύσσει : «Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός! Δόξα στο Θεό!», και με ταπεινοφροσύνη προσκυνά καταγής με αγάπη και δέος.
Κατόπιν αντιλαμβάνεται ότι ένας Κάτοχος του Απόλυτου Πλούτου κάνει επίδειξη της απέραντης Του περιουσίας και των θησαυροφυλακίων Του εν μέσω απόλυτης μεγαλοδωρίας. Έτσι σε απάντηση, εκθειάζοντας και εξυμνώντας Τον, θερμοπαρακαλεί γι’ αυτά και τα αποζητά, εξωτερικεύοντας την απόλυτη ανάγκη του.
Τότε κατανοεί ότι ο Πανένδοξος Δημιουργός έκανε το πρόσωπο της γης σαν μια έκθεση και επέδειξε πάνω της όλα Του τα αρχαία έργα τέχνης. Έτσι σε απάντηση αναφωνεί με ευγνωμοσύνη: «Οποίες ευλογίες ο Θεός έχει παράσχει!», και με δέος: «Δόξα στο Θεό!», και με κατάπληξη: «Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός!»
Έπειτα βλέπει ότι στο ανάκτορο του συμπαντός Του, ο Ένας και Μόνος Θεός της Ενότητος έχει βάλει σφραγίδες Ενότητος σε όλα τα όντα με την αμίμητη Του υπογραφή, και με τις βούλες, τους σφραγιδόλιθους και τα κρυπτογραφήματά Του που Τον χαρακτηρίζουν. έτσι, που τα επιγράφει με τα σημεία της Ενοτητός Του. και στήνοντας το σύμβολο της Ενοτητός του σε κάθε περιοχή του κόσμου, διακηρύττει την Κυριότητά Του. Και (ο άνθρωπος) ανταποκρίνεται με συγκατάνευση, πίστη, υποταγή, λατρεία και επιβεβαίωση της Ενοτητός Του.
Έτσι, μέσα από τη λατρεία και την περισυλλογή του είδους αυτού γίνεται ένας αληθινός άνθρωπος. Φανερώνει ότι γίνεται ένα με το Πλέον Έξοχο από τα Πρότυπα. Μέσα από την αισιοδοξία της πίστεως καθίσταται ένας αξιόπιστος αντιπρόσωπος του Θεού στη γη αντάξιος να κρατεί την Υπεύθυνη θέση.
Ω άφρονα άνθρωπε δημιουργημένε με το Πλέον Έξοχο από τα Πρότυπα, ο οποίος, μέσα από την κακή χρήση της θελησεώς σου κατέρχεσαι στα έσχατα των ταπεινών! Άκουσε με! Μέσα στην αφροσύνη που προκαλείται από τον ενθουσιασμό της μέθης της νεότητος, εγώ, όπως εσύ, νόμιζα ότι ο κόσμος ήταν όμορφος και ευχάριστος. Τότε τη στιγμή που ξύπνησα μέσα στο πρωινό των γηρατειών, αντιλήφθηκα πόσο άσχημο ήταν το πρόσωπο του κόσμου που δε στρεφόταν στη μέλλουσα ζωή, το οποίο είχα προηγουμένως φανταστεί πως ήταν ακραίο. Για να το κατανοήσεις αυτό και το πόσο ωραίο είναι το αληθινό του πρόσωπο, το οποίο στηρίζεται στη μέλλουσα ζωή, μπορείς να ανατρέξεις στις δύο «Πινακίδες» στη Δεύτερη Εξέχουσα Θέση του Δέκατου εβδόμου Λόγου, και να το δεις από μόνος σου.
Η πρώτη Πινακίδα απεικονίζει την πραγματικότητα του κόσμου των ανθρώπων της αμέλειας, τους οποίους προ πολλού, όπως ακριβώς τους ανθρώπους της πλάνης, είδα μέσα από το πέπλο της αφροσύνης, αλλά χωρίς να μεθύσω από την τρέλα.
Η δεύτερη Πινακίδα αποκαλύπτει την πραγματικότητα των κόσμων των ανθρώπων της καθοδήγησης. Την άφησα με τη μορφή που ήταν γραμμένη προ πολλού. Μοιάζει με ποίηση, όμως δεν είναι επακριβώς κάτι τέτοιο …
Δόξα σε Εσένα! Δεν έχουμε γνώση άλλη εκτός από αυτήν την οποία Εσύ μας έχεις διδάξει. πράγματι Εσύ είσαι ο Παντογνώστης, ο Πάνσοφος.12
Ω Συντηρητή μου! Άνοιξε μου την καρδιά!* Διευκολυνέ με στην υπόθεση μου (που Μου ανέθεσες)* Και λύσε μου τον κόμπο στη γλώσσα* Έτσι που να μπορούν να κατανοήσουν τα λόγια μου.13
Ω Θεέ! Να παρέχεις ευλογίες στην εκλεπτυσμένη μοναδιαία Μωαμεθανική οντότητα, τον Ήλιο των επουρανίων των μυστηρίων και της αποκάλυψης των φώτων, τον άξονα της τροχιάς της Δόξης και πόλο της σφαίρας του Κάλλους. Ω Θεέ! Μέσα από το μυστήριο της παρουσίας του ενώπιον Σου και διά μέσου του ταξιδιού του προς Εσένα, παραστάσου στο φόβο μου, και επανόρθωσε το ολισθημά μου, και απεδίωξε μου τη θλίψη και την απληστία, και γίνου δικός μου, και πάρε με από τον εαυτό μου προς το Δικό σου, και χορηγησέ μου τη συντριβή από τον εαυτό μου, και μη με κάνεις να αιχμαλωτιστώ από τη ψυχή μου και να αφομοιωθώ από τις αισθήσεις μου, και αποκάλυψε μου όλα τα κρυμμένα μυστικά Ω Ολοζώντανε και Αυτάρκη Θεέ! Ω Ολοζώντανε και Αυτάρκη Θεέ! Ω Ολοζώντανε και Αυτάρκη Θεέ! Και να παρέχεις έλεος σε μένα και στους συντρόφους μου και στους ανθρώπους της πίστης και του Ιερού Κορανίου. Αμήν. Ω Πλέον Ελεήμονα των Ελεήμονων και Πλέον Γενναιόδωρε των Γενναιόδωρων!
Και το κλείσιμο των προσευχών τους θα’ναι: Ας είναι του Θεού οι Αίνοι όλοι, του Συντηρητού Όλων των Κόσμων.
Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί
* * *
Μετάφραση: Από την Αγγλική στην Ελληνική, από τον κύριο Κώστα Τροκκούδη
