Uhuvvet

Η Πρώτη Εξέχουσα Θέση

ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ – ΠΡΩΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η Αναγκαιότητα της Προσευχής

Στο Όνομα του Θεού, του Ελεήμονος, του Οικτίρμονος.

Διότι τέτοιου είδους Προσευχές επιβάλλονται στους πιστούς σε προκαθορισμένες ώρες.1

      Μια  φορά, ένας άντρας μεγάλος σε ηλικία,  σωματική διάπλαση και αξίωμα μου είπε : «Είναι  καλές οι προσευχές, όμως  το να τις εκτελεί κανείς κάθε μέρα πέντε φορές είναι υπερβολικό. Μια που δεν τελειώνουν ποτέ καταντά εξαντλητικό».

Αρκετό καιρό αργότερα που ο άντρας αυτός είπε τα λόγια αυτά, αφουγκράστηκα την ψυχή μου και την άκουσα να λέει τα ίδια ακριβώς πράγματα. Την εξέτασα και αντιλήφθηκα ότι μέσα από το αυτί της οκνηρίας, έπαιρνε το ίδιο μάθημα από το Σατανά. Τότε κατάλαβα ότι τα ίδια αυτά λόγια λες και είχαν ειπωθεί εξ’ ονόματος όλων των θανατηφόρων ψυχών, ειδάλλως (πρέπει  να) είχαν υπαγορευτεί. Έτσι, είπα : «Μια που η ψυχή μου δεσπόζει ενάντια στο κακό, ένας ο οποίος δεν επαναφέρει στον ίσιο δρόμο τη δική του ψυχή δε μπορεί να διορθώσει τους άλλους. Στην περίπτωση όπου, θα ξεκινήσει με τη δική μου ψυχή».

Είπα : Ω ψυχή!  Άκουσε προσεκτικά σε  πέντε «Προειδοποιήσεις» σε απάντηση προς αυτά τα λόγια που εκστόμισες με επιβαρυντική άγνοια, στην κλίνη επάνω της αργίας, στο κλεφτοΰπνι της αφροσύνης.

●  ΠΡΩΤΗ  ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ω αθλία μου ψυχή! Είναι αιώνια η ζωή σου, διερωτώμαι; Έχεις κανένα αδιάσειστο τεκμήριο που  να αποδεικνύει ότι θα ζήσεις έως τον επόμενο χρόνο ή ακόμη ως αύριο;  Εκείνο που σου προκαλεί πλήξη είναι το ότι έχεις την εντύπωση πως θα ζήσεις για πάντα.  Παραπονιέσαι λες και θα παραμείνεις σε αυτόν τον κόσμο για να διασκεδάζεις παντοτινά. Εάν  είχες αντιληφθεί ότι η ζωή σου είναι σύντομη και ότι αναχωρεί ανώφελα, σίγουρα (το γεγονός αυτό)  δε θα σου προκαλούσε ανία, αλλά θα διέγειρε (μέσα σου) μια γνήσια προθυμία και μια ευχάριστη απόλαυση για να ξοδέψεις μίαν ώρα από τις είκοσι τέσσερις σε μια εξαίρετη, ευάρεστη, απλή και ελεήμονα πράξη υπηρεσίας (προς το Θεό) η οποία είναι ένας  τρόπος να κατακτήσεις την αληθινή ευτυχία της αιωνίου ζωής.

● ΔΕΥΤΕΡΗ  ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ω κοιλιόδουλη ψυχή μου! Κάθε μέρα τρως ψωμί, πίνεις νερό και αναπνέεις αέρα· μήπως σου προκαλούν πλήξη;  Δε σου προκαλούν, διότι  αφού η ανάγκη επαναλαμβάνεται αυτό που προκαλούν δεν είναι πλήξη, αλλά ικανοποίηση. Στην περίπτωση όπου, οι πέντε καθημερινές προσευχές δεν πρέπει να σου προκαλούν πλήξη, διότι προσελκύουν  τις  ανάγκες των συντρόφων σου στον οίκο του σώματός μου, (όπως) τα μέσα για τη συντήρηση της καρδιάς μου, το ύδωρ της ζωής του πνεύματός μου, και τον αέρα των οξυδερκών διανοητικών μου δυνάμεων.  Ναι, κτυπώντας  με τη βοήθεια της παράκλησης στην πόρτα του Ενός Πανοικτίρμονος και Μεγαλόδωρου Θεού είναι που μπορούν να εξευρεθούν τα μέσα συντήρησης και η δύναμη για μια καρδιά που πλήττεται με άπειρες οδύνες και θλίψεις και που αιχμαλωτίζεται  από άπειρες απολαύσεις και ελπίδες. Και στρεφόμενος κανείς προς την πηγή του ελέους  τους ενός Αιώνιου Ηγαπημένου με τη βοήθεια των πέντε καθημερινών προσευχών, είναι που μπορεί το ύδωρ της ζωής να αφομοιωθεί από ένα πνεύμα που συνδέεται με τα περισσότερα όντα, τα οποία αναχωρούν ταχέως από αυτόν το μεταβατικό κόσμο κλαίοντας με το χωρισμό. Και ευρισκόμενη σε εξαιρετικά μεγάλη ανάγκη για αέρα στις θλιβερές, συνταρακτικές,βασανιστικές, πρόσκαιρες, ζοφώδεις  και αποπνικτικές συνθήκες του κόσμου αυτού, μονάχα με τη βοήθεια του παραθύρου των προσευχών είναι που μια συνειδούσα εσωτερική αίσθηση και διαυγής οξυδερκής διανοητική δύναμη μπορεί να αναπνεύσει, η οποία επιθυμεί εκ φύσεως την αιώνια ζωή και δημιουργήθηκε για την αιωνιότητα  και είναι ένας καθρέφτης του Ενός Προαιωνίου και Μεταιωνίου Θεού και (η οποία) είναι απείρως  διακριτική και λεπτή.

● ΤΡΙΤΗ  ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ω ανυπόμονη ψυχή μου! Είναι ποτέ λογικό να σκέφτεσαι σήμερα δοκιμασίες που προηγήθηκαν λόγω της λατρείας, προσκόμματα ένεκα των προσευχών και προβλήματα λόγω κακουχίας, και να είσαι καταστενοχωρημένη, και να φαντάζεσαι τα μελλοντικά  καθήκοντα της λατρείας της ακολουθίας των προσευχών, και των θλίψεων της μέλλουσας καταστροφής, και να επιδεικνύεις ανυπομονησία; Όντας ανυπόμονη κατά αυτόν τον τρόπο μοιάζεις με έναν  ανόητο διοικητή, ο οποίος, μολονότι η δεξιά πτέρυγα του εχθρού ενώθηκε με τη δική του δεξιά πτέρυγα και κατέστησαν για χάρη του νέες δυνάμεις έστειλε μια σημαντική δύναμη προς τη δεξιά πτέρυγα, και εξασθένησε το κέντρο. Κατόπιν, παρόλο που δεν υπήρχαν εχθρικοί στρατιώτες στην αριστερή πτέρυγα, έστειλε εκεί μια μεγάλη δύναμη, και τους έδωσε την εντολή να πυροβολούν. Δεν έμειναν το λοιπόν δυνάμεις στο κέντρο, και ο εχθρός το αντελήφθηκε αυτό και του επιτέθηκε και τον κατατρόπωσε.

Ναι, μοιάζεις να βρίσκεσαι στην ίδια κατάσταση, διότι τα προβλήματα του χθες έχουν μετατραπεί σήμερα  σε έλεος· η θλίψη έχει παρέλθει ενώ η χαρά παραμένει. Το εμπόδιο έχει μετατραπεί  σε ευλογίες και η δοκιμασία σε ανταμοιβή. Στην περίπτωση όπου, δεν πρέπει να αισθάνεσαι αποκαμωμένος από (την κατάσταση) αυτή, αλλά να κάνεις μια σημαντική προσπάθεια να συνεχίσεις με καινούργια προθυμία και φρέσκο ενθουσιασμό. Όσο για τις μελλοντικές μέρες, δεν έχουν έρθει ακόμη, και το να τις σκέφτεσαι τώρα και να αισθάνεσαι πλήξη και εξασθένηση είναι μια παραφροσύνη, όπως όταν σκέφτεσαι σήμερα μέλλουσες πείνες και δίψες, και αρχίζεις να φωνάζεις και να κραυγάζεις. Μια που αυτή είναι η αλήθεια, εάν είσαι λογικός, θα σκέφτεσαι μόνο το σήμερα σε σχέση με τη λατρεία, και θα λες : «Αφιερώνω σε αυτή μια ώρα για μια ευάρεστη, ευχάριστη και υψηλή πράξη υπηρεσίας (προς το Θεό), για την οποία η ανταμοιβή είναι μεγάλη και της οποίας το πρόβλημα είναι μικρό».  Στη συνέχεια η δριμύα σου αποκαρδίωση θα μετατραπεί σε ευγενή προσπάθεια.

Ανυπόμονη ψυχή μου!  Επιφορτίζεσαι από τρεις απόψεις με το να είσαι υπομονετική. Η μία είναι η υπομονή στη λατρεία.  Η άλλη είναι η υπομονή στο να απέχεις από την αμαρτία. Και η τρίτη είναι η υπομονή ενόψει της καταστροφής.2 Eάν είσαι έξυπνη, πάρε για οδηγό σου την αλήθεια που είναι έκδηλη στην παρομοίωση της Τρίτης αυτής Προειδοποίησης. Πες με τρόπο αντρίκειο : «Ω Πλέον Υπομονετικέ Θεέ!», και επωμίσου τα τρία είδη υπομονής. Εάν δε χαραμίσεις σε λάθος δρόμο τις δυνάμεις της υπομονής που σου έχει δώσει ο Παντοκράτορας Θεός,  θα είναι επαρκείς για να αντέξεις κάθε δυσκολία και καταστροφή. Γι’ αυτό αντιστάσου με τις δυνάμεις αυτές!

       ● ΤΕΤΑΡΤΗ  ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ω ανόητη ψυχή μου! Μήπως αυτό το καθήκον της λατρείας είναι δίχως αποτέλεσμα, και η ανταμοιβή του μικρή ώστε να σου προκαλεί  κόπωση;  Ενώ εάν κάποιος επρόκειτο να σου δώσει μερικά χρήματα ή να σε εκφοβίσει, θα μπορούσε  να σε αναγκάσει να δουλεύεις μέχρι το βράδυ, και θα εργαζόσουν χωρίς να τεμπελιάζεις. Μήπως οι καθορισμένες προσευχές είναι χωρίς αποτέλεσμα, οι οποίες είναι στον ξενώνα αυτού του κόσμου τα μέσα συντήρησης και ο πλούτος για την ανίκανη και αδύναμη σου καρδιά, και στο μνήμα σου, το οποίο θα γίνει ένας βέβαιος κατοικητήριος οίκος για σένα, η τροφή και το φως και στην Ανάσταση, όταν έτσι ή αλλιώς θα κριθείς, ένα έγγραφο και ένα δίπλωμα, και στη Γέφυρα του Σιράτ, πάνω από την οποία πρόκειται να περάσεις, ένα φως και ένα άλογο ιππασίας; Είναι  μικρή η ανταμοιβή τους; Κάποιος σου υπόσχεται ένα δώρο αξίας εκατό λιρών και σε υποχρεώνει να δουλέψεις για εκατό μέρες. Εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο ο οποίος μπορεί  να αθετήσει το λόγο του και δουλεύεις χωρίς να τεμπελιάζεις.  Έτσι λοιπόν εάν Ένας για τον Οποίο η αθέτηση της υπόσχεσης είναι αδύνατη,  σου υποσχεθεί μια ανταμοιβή όπως τον Παράδεισο και ένα δώρο όπως η αιώνια ευτυχία, και σε εργοδοτήσει για πολύ λίγο χρόνο σ’ ένα πολύ ευχάριστο καθήκον, εάν δεν εκτελέσεις την  υπηρεσία αυτή ή ενεργήσεις αξιόμεμπτα έναντι της  υπόσχεσής Του ή εάν καταφρονήσεις το δώρο Του εκτελώντας  το απρόθυμα όπως κάποιον που εξαναγκάζεται να δουλέψει ή που πλήττει,  δουλεύοντας με χλιαρό τρόπο, θα αξίζεις μια αυστηρή επίπληξη και μια φοβερή τιμωρία. Δεν το έχεις σκεφτεί αυτό;  Παρόλο που υπηρετείς χωρίς να χαλαρώνεις στην πιο κουραστική δουλειά σε αυτόν τον κόσμο εξαιτίας του φόβου της φυλάκισης, μήπως ο φόβος της αιωνίου κάθειρξης όπως η Κόλαση δε σε γεμίζει με ενθουσιασμό για μια πραγματικά ξεκούραστη και ευχάριστη πράξη υπηρεσίας (προς το Θεό);

● ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ω  Κοσμοπροσκυνημένη μου ψυχή! Μήπως η νωθρότητά σου κατά τη λατρεία και η αμέλειά σου κατά τη διάρκεια των καθορισμένων προσευχών προέρχεται από την πολλαπλότητα των κοσμικών του ασχολιών ή μήπως δε μπορείς να βρεις καιρό εξαιτίας του αγώνα για τα μέσα συντήρησης στη ζωή;  Δημιουργήθηκες μόνο για τον κόσμο αυτό ώστε να ξοδεύεις επάνω του όλο σου τον καιρό; Γνωρίζεις ότι όσον αφορά τις δυνατότητές σου είσαι  ανώτερη από όλα τα ζώα, αλλά σε σχέση με την εξασφάλιση των αναγκαιοτήτων του εγκόσμιου βίου δε μπορείς καν να συναγωνιστείς ένα σπουργίτι. Επομένως, γιατί δε  μπορείς  να καταλάβεις ότι βασικό σου καθήκον δεν είναι να μοχθείς σαν το ζώο, αλλά να πασχίζεις για μια αληθινή, ατέρμονη ζωή, σαν ένα  αληθινό  ανθρώπινο ον;  Επιπρόσθετα, τα πράγματα που  εσύ αποκαλείς κοσμικές ασχολίες ως επί το πλείστον δε σε αφορούν, και είναι ασήμαντες υποθέσεις στις οποίες ανακατεύεσαι απρόσκλητα  με τρόπο φορτικό. Αμελείς τα ουσιώδη θέματα και περνάς τον καιρό σου αποκτώντας ασήμαντες πληροφορίες λες και πρόκειται να ζήσεις για χίλια χρόνια. Για παράδειγμα, κατασπαταλάς τον πολύτιμό σου χρόνο σε άχρηστα πράγματα, όπως το να μαθαίνεις πως μοιάζουν οι δακτύλιοι γύρω από τον Κρόνο ή πόσα κοτόπουλα υπάρχουν στην Αμερική. Λες και θα γινόσουν ειδικός στην αστρονομία ή τη στατιστική.

Εάν πεις : «Αυτό που με εμποδίζει από τις προσευχές και τη λατρεία και με αναγκάζει να είμαι αμελής δεν είναι πράγματα ανώφελα σαν αυτά (που ανέφερες), αλλά ζητήματα ουσιώδη όπως να βγάζω τα προς το ζην», τότε η απάντησή μου είναι η εξής : εάν εργάζεσαι για ένα μεροκάματο των εκατό Κουρούς (αντίστοιχο της δραχμής) και κάποιος έρθει σε σένα και πει : «Έλα και σκάψε εδώ για δέκα λεπτά, και θα βρεις ένα μπριγιάντι και ένα σμαράγδι αξίας εκατό λιρών», αν απαντήσεις : «Όχι, δε θα έρθω, διότι θα μου κόψουν δέκα κουρούς από το μισθό  και το μεροκάματο για τη συντήρησή μου θα λιγοστέψει», αντιλαμβάνεσαι σίγουρα πόσο ανόητο πρόσχημα θα ήταν. Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, εργάζεσαι σε αυτόν τον οπωρώνα για την (πνευματική) σου συντήρηση. Εάν εγκαταλείψεις τις υποχρεωτικές προσευχές, όλοι οι καρποί της προσπάθειάς σου θα περιοριστούν μόνο σε μια κοσμική, ασήμαντη και ασύμφορη ζωή που αφορά στα μέσα συντήρησης. Αλλά  εάν αφιερώσεις τις υπόλοιπες χρονικές περιόδους στις προσευχές, οι οποίες επιτρέπουν στο πνεύμα σου να αναπαυθεί και στην καρδιά σου να πάρει μια ανάσα, θα ανακαλύψεις δύο αστείρευτα μεταλλεία  τα οποία είναι  μια σημαντική πηγή, τόσο για μια προσοδοφόρα συντήρηση  στη ζωή του κόσμου (αυτού), όσο και για τη συντήρηση και τα εφόδιά σου στη μετά θάνατο ζωή.

Πρώτο Αστείρευτο Μεταλλείο: Εξαιτίας μιας σώφρονος προαίρεσης, θα λάβεις ένα μερίδιο των αίνων και των δοξασμών που προσφέρουν όλα τα φυτά και τα δέντρα είτε αυτά ανθίζουν είτε καρποφορούν, τα οποία εσύ μεγαλώνεις στον κήπο.3

Δεύτερο Αστείρευτο Μεταλλείο: Οτιδήποτε  από το προϊόν του κήπου  τρώγεται είτε από τα ζώα είτε από τον άνθρωπο, τα γελάδια ή τις μύγες, τους αγοραστές ή τους κλέφτες, θα γίνει για σένα όμοιο με ελεημοσύνη.4  Aλλά υπό τον όρο ότι εργάζεσαι εξ’ ονόματος του Αληθινού Τροφοδότου και μέσα στα όρια αυτού που επιτρέπει, και ότι βλέπεις τον εαυτό σου σαν ένα υπάλληλο-διανομέα που δίνει  τη Δική του περιουσία στα Δικά του δημιουργήματα.

Επομένως  δες πόσο μεγάλη απώλεια δημιουργείται από κάποιον  που εγκαταλείπει τις καθορισμένες προσευχές.  Πόσο σπουδαίο πλούτο χάνει, και αποστερείται των δύο αυτών αποτελεσμάτων και αστείρευτων μεταλλείων τα οποία στην αντίθετη περίπτωση θα τον υποχρέωναν να εργαστεί πρόθυμα και θα του διασφάλιζαν γερό φρόνημα· χρεοκοπεί! Ακόμη, καθώς γερνάει, θα αποκάμει από την κηπουρική και θα χάσει το ενδιαφέρον του για αυτήν, λέγοντας, «Τι είναι (αυτή) για μένα. Έτσι κι αλλιώς φεύγω από τον κόσμο αυτό, γιατί θα πρέπει  να υπομένω τόση πολλή δυσκολία»;  Θα βουλιάξει στην αδράνεια. Όμως ο πρώτος άντρας λέει : «Θα εργαστώ σκληρότερα τόσο στη λατρεία όσο και  στις θεμιτές δραστηριότητες, για να στείλω ακόμη πιο άφθονο φως στο μνήμα μου και να εξασφαλίσω περισσότερα εφόδια για μένα στη μέλλουσα ζωή».

Εν Συντομία: Ω ψυχή μου! Γνώριζε ότι το χθες σε έχει εγκαταλείψει, και όσο για το αύριο, δεν έχεις τίποτα για να αποδείξεις ότι θα είναι δικό σου. Στην περίπτωση όπου, γνώριζε ότι η αληθινή σου ζωή είναι η μέρα η σημερινή. Επομένως θυσίασε μία τουλάχιστο από τις ώρες της (μέρας σου) σε ένα τέμενος ή σε ένα χαλάκι-προσευχής, (που΄ναι) ένα χρηματοκιβώτιο για τη μέλλουσα ζωή όμοιο με αποθεματικό κεφάλαιο, εξοπλισμένο για το πραγματικό μέλλον. Γνώριζε ακόμη ότι για σένα και για τον καθένα, κάθε  νέα μέρα είναι η πόρτα σε ένα νέο κόσμο. Εάν δεν  εκτελείς τις προσευχές ο κόσμος σου τη μέρα εκείνη θα αναχωρήσει σκοτεινός και δυστυχισμένος, και θα μαρτυρήσει εναντίον σου στον Κόσμο των Παρομοιώσεων. Διότι ο καθένας, καθημερινά, έχει έναν κόσμο προσωπικό μέσα από τον κόσμο αυτό (που ζούμε), και η φύση (του κόσμου αυτού) είναι εξαρτώμενη από το χαρακτήρα και τις πράξεις του (εν λόγω) ατόμου. Παρόμοια με ένα παλάτι εκθαμβωτικό που αντικατοπτρίζεται σε ένα καθρέφτη και παίρνει επάνω του το χρώμα του καθρέφτη· εάν είναι μαύρο, φαίνεται μαύρο· εάν είναι κόκκινο, φαίνεται κόκκινο. Ακόμη προσλαμβάνει τις ιδιότητες του καθρέφτη· εάν ο καθρέφτης είναι λείος, δείχνει πως το παλάτι είναι όμορφο, και αν δεν είναι, το δείχνει πως είναι άσχημο. Καθώς παρουσιάζει τα πιο λεπτά πράγματα πως είναι χοντροφτιαγμένα, κατ’ αυτόν τον τρόπο άλλαξε τη μορφή του δικού σου κόσμου μαζί με την καρδιά, το νου, τις πράξεις και τις επιθυμίες σου. Μπορείς να τον κάνεις να μαρτυρήσει είτε υπέρ σου είτε εναντίον σου. Αν εκτελείς τις πέντε καθημερινές προσευχές, και διαμέσου αυτών στρέφεσαι προς τον Ένδοξο Πλαστουργό του κόσμου αυτού, εντελώς ξαφνικά ο κόσμος σου, που στηρίζεσαι σε σένα, φωτίζεται. Πολύ απλά, λες και οι προσευχές είναι ένας ηλεκτρικός λαμπτήρας και η πρόθεσή σου να τις εκτελέσεις πατάει το διακόπτη. Διαλύουν το σκοτάδι του κόσμου και αποκαλύπτουν πως οι αλλαγές και οι μεταβολές μέσα στην συγκεχυμένη αθλιότητα του εγκόσμιου χάους είναι  μια σοφή και σκόπιμη τάξη (πραγμάτων) και μια μεστή νοημάτων γραφή της θείας δυνάμεως.

Σκορπίζουν ένα φως από το φωτόλουστο εδάφιο:

Ο Θεός είναι το Φως των Ουρανών και της Γης5

πάνω στην καρδιά σου, και ο κόσμος σου τη μέρα αυτή φωτίζεται με τη βοήθεια της αντανάκλασης του (εν λόγω) φωτός. Θα το κάνει να μαρτυρήσει υπέρ σου διαμέσου της φωτεινότητός του.

Πρόσεξε, μην πεις : «Τι είναι οι δικές μου προσευχές μπροστά στην αυθεντικότητα των προσευχών;», διότι όπως ο σπόρος ενός χουρμά περιγράφει (σε μικρογραφία) ένα ενήλικο δέντρο, οι δικές σου προσευχές χαράζουν το περίγραμμα του δικού σου δέντρου. Η διαφορά βρίσκεται μονάχα στην περίληψη και τις λεπτομέρειες· όμοια με τις προσευχές ενός μεγάλου αγίου, οι προσευχές των κοινών  ανθρώπων σαν εσένα ή εμένα, ακόμη και εάν δεν το συνειδητοποιούν, έχουν ένα μερίδιο από αυτό το φως. Υπάρχει ένα μυστήριο στην αλήθεια αυτή, ακόμη και αν ο συνειδούς νους δεν τον αντιλαμβάνεται… όμως η αποκάλυψη και ο φωτισμός διαφέρει   σύμφωνα με τις (πνευματικές) βαθμίδες αυτών που τις εκτελούν (τις προσευχές). Όσα πολλά στάδια και βαθμίδες  και αν υπάρχουν από το σπόρο ενός χουρμά έως και το ώριμο δέντρο οι (πνευματικές) βαθμίδες των προσευχών και τα στάδια τους είναι ακόμη πιο πολυάριθμα. Όμως η πεμπτουσία της φωτεινής αυτής αλήθειας είναι παρούσα σε όλες τις (πνευματικές) βαθμίδες.

Ω Θεέ!  Να παρέχεις ευλογίες και ειρήνη σε αυτόν που είπε : «Οι πέντε καθημερινές προσευχές είναι ο στυλοβάτης της θρησκείας»,6  και σε όλη του την Οικογένεια και τους Συντρόφους.

 

 

*          *          *

 

 

Tο Συμπέρασμα

ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

 

Η Παροδικότητα  της Ζωής

[Ένας κόλαφος για τους άφρονες και μια παραδειγματική διδαχή]

Στο Όνομα του Θεού, του Ελεήμονος, του Οικτίρμονος.

Και τι είναι τα αγαθά του κόσμου αυτού παρά μόνον τα αγαθά της πλάνης;1

Ω κακόμοιρη ψυχή μου βυθισμένη στην αφροσύνη, που βλέπει σαν ευχάριστη τη ζωή αυτή, που’χει ξεχάσει τη μετά θάνατον ζωή και αποζητά μονάχα τον κόσμο αυτό! Ξέρεις με τι μοιάζεις;  Μιας στρουθοκαμήλου!  Βλέπει τον κυνηγό, αλλά δε μπορεί να πετάξει, γι’ αυτό μπήγει το κεφάλι της στην άμμο ώστε να μην τη δει ο κυνηγός. Το ογκώδες της σώμα παραμένει εκτεθειμένο, και ο  κυνηγός το βλέπει. Μονάχα τα μάτια της μέσα στην άμμο είναι κλειστά και δε μπορεί να τον δει. Ω ψυχή μου, συλλογίσου την ακόλουθη παρομοίωση, και κατανόησέ την!

Περιορίζοντας κανείς την αντίληψή του στον κόσμο αυτό μετατρέπει μια μεγάλη ευχαρίστηση σε μια οδυνηρή θλίψη.   Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο άντρες σε αυτό το χωριό, δηλαδή, στη Μπάρλα. Ενενήντα  εννέα στους εκατό από τους φίλους ενός εξ’ αυτών έχουν πάει στην Πόλη, όπου ζουν με  εκλεπτυσμένο τρόπο. Μονάχα ένας παρέμεινε εδώ,  και θα πάει και αυτός εκεί.  Γι’ αυτό το λόγο, ο άντρας (αυτός) νοσταλγεί την Πόλη και τη σκέφτεται·  θέλει να συναντήσει τους φίλους του. Όποτε του πουν να πάει εκεί, κατενθουσιάζεται και πάει μετά χαράς. ΄Οσο για το δεύτερο άντρα, ενενήντα  εννέα από τους φίλους του έχουν αναχωρήσει από εδώ.  Μερικοί έχουν αποβιώσει και μερικοί  έχουν τοποθετηθεί σε θέσεις όπου ούτε αυτοί μπορούν να δουν κανένα ούτε άλλοι να τους δουν. Εικάζει ότι έχουν αναχωρήσει και ότι έχουν εξαφανιστεί στην απόλυτη αθλιότητα.  Ο κακόμοιρος αυτός άντρας κρατάει φιλία μ’ ένα και μόνο φιλοξενούμενο στη θέση όλων αυτών (που έχουν αναχωρήσει), και θέλει να βρει παρηγοριά.  Μέσω αυτού θέλει να ξεχάσει την οδυνηρή θλίψη του αποχωρισμού.

Ω ψυχή μου! Ο Πρώτος του Θεού Αγαπημένος, και όλοι του οι φίλοι, βρίσκονται πέρα από το μνήμα.  Ο Ένας ή δύο που παραμένουν θα αναχωρήσουν και οι δυο για εκεί. Γι’ αυτό μη γίνεσαι έμφοβος λόγω του θανάτου, γεμάτος αγωνία από (τη θέα) του μνήματος, και στρέφεις αλλού το κεφάλι σου. Προσήλωσε το βλέμμα στο μνήμα αντρίκεια, και άκουσε προσεκτικά αυτό που ψάχνει. Περιγέλασε το θάνατο κατάμουτρα σαν άντρας, και κοίταξε να μάθεις τι θέλει.  Πρόσεξε, μη γίνεις άφρονας και μοιάσεις με το δεύτερο άντρα.

Ω ψυχή μου! Μην πεις, «Οι καιροί έχουν αλλάξει, ο αιώνας αυτός είναι διαφορετικός, οι πάντες είναι βουτηγμένοι μέσα στον κόσμο αυτό και  λατρεύουν  τη ζωή αυτή. Οι πάντες είναι ζαλισμένοι από το μεθύσι του αγώνα για την εξασφάλιση των μέσων της συντήρησής τους».  Διότι ο θάνατος δεν αλλάζει.  Ο αποχωρισμός δε μετατρέπεται σε μονιμότητα και δε γίνεται διαφορετικός. Η ένδεια και η ανικανότητα του ανθρώπου δεν αλλάζουν, αυξάνονται.  Το ταξίδι του ανθρώπου δε διακόπτεται, γίνεται γρηγορότερο.

Ακόμη μην πεις, «Είμαι σαν όλους τους άλλους». Οι πάντες σου παραστέκονται μέχρι το μνήμα, και η παρηγοριά του να είσαι μαζί με όλους τους άλλους στη συμφορά δεν έχει νόημα πέραν του μνήματος.  Και μη θεωρείς τον εαυτό σου πως είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος.   Διότι εάν κοιτάξεις αυτόν τον ξενώνα του κόσμου με τον οφθαλμό της σοφίας, θα καταλάβεις ότι τίποτα απολύτως δεν είναι χωρίς τάξη και χωρίς σκοπό. Πώς μπορείς να παραμείνεις έξω από την τάξη και να υπάρχεις χωρίς σκοπό;  Συμβάντα στον κόσμο όπως οι σεισμοί δεν είναι παίγνια της συγκυρίας. Για παράδειγμα, αντιλαμβάνεσαι ότι τα άκρως ταξινομημένα και λεπτοκεντημένα υποκάμισα, το ένα πάνω από το άλλο,  και το ένα μέσα στο άλλο, που είναι περιβεβλημένα  πάνω στη γη από τα είδη των ζώων και των φυτών, είναι στολισμένα και κοσμημένα από την κορφή μέχρι τα νύχια με σκοπούς και παραδείγματα σοφίας, και γνωρίζεις ότι η γη περιστρέφεται και στριφογυρίζει σαν έναν εκστατικό Μέβλεβι (Μevlevi) με τέλεια τάξη μέσα στα όρια των πλέον  υψηλών στόχων. Πώς λοιπόν γίνεται, καθώς  δημοσίευσε  ένας άθεος, να υποθέτουν πως τα θανατο-σπιλωμένα συμβάντα της γης, όπως ο σεισμός,2 ο οποίος μοιάζει με το ξεφόρτωμα της ίδιας της γης από το βάρος συγκεκριμένων μορφών αφροσύνης τις οποίες καταδικάζει από μέρους της ανθρωπότητος, και ιδιαίτερα από τους πιστούς, ότι είναι χωρίς σκοπό και το αποτέλεσμα συγκυρίας; Πώς γίνεται να εμφανίζουν τις οδυνηρές απώλειες όλων αυτών που  επλήγησαν (από το σεισμό) ότι είναι χωρίς ανταπόδοση και ότι έχουν πάει χαμένες, και να τους  ρίχνουν σε φοβερή απόγνωση; Όχι μόνον κάνουν ένα μεγάλο λάθος αλλά και διαπράττουν ένα μεγάλο κακό. Πράγματι, τέτοια συμβάντα λαμβάνουν χώρα με το πρόσταγμα του Ενός Πάνσοφου και Πανοικτίρμονος Θεού, με σκοπό να μετατρέψουν την πρόσκαιρη περιουσία των πιστών στην αντίστοιχη της ελεημοσύνης, και να την καταστήσουν  μόνιμη. Και είναι εξιλέωση για τις αμαρτίες τους που προέρχονται από την αγνωμοσύνη για τις δωρεές (του Θεού). Όπως ακριβώς θα έρθει η μέρα όταν αυτή η καθυπεταγμένη γη θα δει τα έργα του ανθρώπου, που είναι το στολίδι επάνω στο πρόσωπό της, να μιαίνονται από την απόδοση συνεταίρων στο Θεό και να μην είναι (Αυτός) ο ιερός σκοπός των ευχαριστιών (των ανθρώπων), και θα τα βρει (η γη δηλαδή) αποκρουστικά. Στο πρόσταγμα του Δημιουργού, θα τα διαγράψει από ολόκληρο το πρόσωπό της και θα το εξαγνίσει.  Στο πρόσταγμα του Θεού, θα αδειάσει αυτούς που αποδίδουν συνεταίρους στο Θεό στην Κόλαση, και θα πει σε αυτούς που προσφέρουν  ευχαριστίες, «Δεύτε και εισέλθετε εις τον Παράδεισο!».

 

*          *          *

 

Από: Τα Σημεία της   Θαυματουργικότητος

 

ΛΑΤΡΕΙΑ :

Το Μέσο στην Πρόοδο και την Ευτυχία

       Ω σεις άνθρωποι!  Να λατρεύετε το Συντηρητή σας ο Οποίος δημιούργησε εσάς και αυτούς που ήρθαν πριν από εσάς ώστε να αποκτήσετε φόβο Θεού,*  ο Οποίος έκανε τη γη ένα τόπο ανάπαυσης για χάρη σας, και τον ουρανό ένα θόλο· και έστειλε προς τα κάτω βροχή από τον ουρανό, και παρήγε από αυτήν κάθε είδους καρπό και εσοδεία χάριν της συντήρησής σας. Γι’ αυτό τίποτα μην κάνετε το ταίρι ή το συνεταίρο του Θεού τώρα που γνωρίζετε.1

Το μόνο πράγμα που εισαγάγει βαθμηδόν τις θείες διατάξεις που αφορούν την πίστη και τα δόγματα της πίστεως στους πιστούς καθιστώντας τους δυνατούς και αμετακίνητους είναι η λατρεία.  Πράγματι, τα δόγματα της πίστεως αφορούν τη συνείδηση και τη λογική. Εάν δε γαλουχηθούν και δεν ενδυναμωθούν με τη βοήθεια της λατρείας, η οποία συνίσταται στο να πράττουν ό,τι προστάζει ο Θεός και να απέχουν από οτιδήποτε Αυτός απαγορεύει, παραμένουν αναποτελεσματικές και αδύναμες. Η παρούσα κατάσταση του Ισλαμικού κόσμου μαρτυρεί ως προς αυτό. Με τον ίδιο τρόπο, η λατρεία είναι το μέσο στην ευτυχία στον κόσμο αυτό και στον επόμενο, και το μέσο να διευθύνει τις υποθέσεις του κόσμου ετούτου και του κατοπινού, και το μέσο στην προσωπική πραγμάτωση και τελείωση, καθώς και (το μέσο στην πραγμάτωση και τελείωση) της ανθρωπότητος, και με επίσης αυτόν τον τρόπο είναι μία υπερυψούμενη σχέση και ένας ευυπόληπτος δεσμός  μεταξύ Δημιουργού και υπηρέτου.

      Σημεία που αποδεικνύουν πως η λατρεία είναι το μέσο στην εγκόσμια ευτυχία:

       Το Πρώτο :  Ο άνθρωπος  έχει δημιουργηθεί με μία φύση θαυμαστή και επιδέξια που τον διαχωρίζει από όλα τα άλλα όντα και τον καθιστά μια εξαίρεση προς αυτά.  Εξαιτίας της φύσης αυτής επιθυμίες και απαιτήσεις διαφόρων ειδών έχουν εμφανιστεί στον άνθρωπο. Για παράδειγμα, θέλει τα εκλεκτότερα πράγματα, τα πιο όμορφα, αυτά που είναι πιο περίτεχνα διακοσμημένα· και απαιτεί να έχει έναν τρόπο συντήρησης στη ζωή και μία θέση που αρμόζουν στην ανθρωπότητα.

       Όπως ακριβώς οι επιθυμίες αυτές του επιβάλλουν να χρειάζεται τροφή και ντύσιμο και να ικανοποιεί όλες τις άλλες του ανάγκες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχει ανάγκη από πολλές τέχνες και μαστορίες για (τις ανάγκες) αυτές, ώστε να είναι προετοιμασμένος με άριστο τρόπο.  Μια που δεν είναι ενημερωμένος σχετικά με τις μαστοριές αυτές, είναι αναγκασμένος να συνεργαστεί με τους συνανθρώπους του, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να βοηθήσει τον άλλο μέσα από την ανταλλαγή των καρπών του μόχθου του, και με αυτόν τον τρόπο να μπορέσει να κανονίσει τις ανάγκες του.

Αλλά μιας και οι δυνάμεις του πάθους, του θυμού και της λογικής δεν έχουν οριοθετηθεί στον άνθρωπο από τον Πλαστουργό και έχουν αφεθεί ελεύθερες έτσι  ώστε ο άνθρωπος να δύναται εξελιχθεί με τη βοήθεια της ατελούς του θελήσεως, η τυραννία και η επιθετικότητα έχουν γεννηθεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Με σκοπό να παρεμποδίσει αυτού του είδους την  επιθετικότητα, η ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη από δικαιοσύνη κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής των καρπών των κόπων των μελών της. Αλλά αφού η λογική του ατόμου είναι ανίκανη να κατανοήσει τη δικαιοσύνη, υπάρχει η ανάγκη για μια γενική ή οικουμενική λογική έτσι ώστε τα άτομα να μπορούν να προσφεύγουν σε αυτή. Μια οικουμενική λογική σαν κι ‘ αυτή μπορεί μόνο να υπάρχει με τη μορφή ενός κώδικα νόμων, και ένας τέτοιος κώδικας νόμων είναι η Σαρία.

       Έπειτα, μία αρχή και ένας κύριος είναι απαραίτητοι, τα οποία θα διασφαλίσουν την εφαρμογή, εκτέλεση και αποτελεσματικότητα του νόμου. Και η αρχή αυτή και ο κύριος είναι ο Προφήτης (Η ειρήνη του Θεού μαζί του). Όπως ακριβώς ο Προφήτης έχει ανάγκη τόσο την υλική όσο και την πνευματική δόξα του ονόματος και της θέσης του για να συνεχίσει την εξωτερική και εσωτερική του κυριαρχία πάνω στους ανθρώπους, έτσι ακριβώς χρειάζεται ένα σημείο με το οποίο να αποδεικνύει το βαθμό της σχέσης και της επαφής του με το Δημιουργό.  Και ένα τέτοιο σημείο προβάλλεται από τα θαύματά του.

       Στη συνέχεια, με σκοπό να εδραιώσει και να διασφαλίσει την πειθαρχία και την υποταγή στα προστάγματα και τις απαγορεύσεις του Παντοκράτορος Θεού,  είναι ανάγκη να αποτυπώσει στα μυαλά των ανθρώπων την τρομακτικότητα του Πλαστουργού. Και αυτό γίνεται με τη βοήθεια των δογμάτων της πίστεως, δηλαδή, μέσα από την αποκάλυψη των διατάξεων που αφορούν την πίστη.  Και η ενδυνάμωση και η εκτύλιξη των διατάξεων αυτών γίνεται μόνο μέσα από την επαναλαμβανόμενη  και διαρκώς ανανεούμενη λατρεία.

       Το Δεύτερο : Ο σκοπός της λατρείας είναι να  στρέψει τα μυαλά (των ανθρώπων) προς τον Πάνσοφο Πλαστουργό.  Το λογικό επακόλουθο αυτής της στροφής των υπηρετών Του (Μωάμεθ) προς τον Πάνσοφο Πλαστουργό είναι η υπακοή και η υποταγή. Και η υπακοή και η υποταγή συνεπάγονται τον υπηρέτη κάτω από την τέλεια τάξη του σύμπαντος. Με τον υπηρέτη να εισέρχεται κάτω από την τάξη και να συμμορφούται προς αυτή, το νόημα της σοφίας πραγματοποιείται. Και όσο για τη σοφία, αποκαλύπτεται μέσα από τα κεντήματα της καλλιτεχνίας που αστράφτουν πάνω στις σελίδες του σύμπαντος.

       Το Τρίτο : Σαν άλλο Τηλεγραφείο, ο άνθρωπος είναι το κέντρο όλης της τάξεως της δημιουργίας, και των νόμων της φύσης, και των ακτίνων των θείων νόμων στο σύμπαν.  Επομένως είναι απαραίτητο να συνδέεται στενά και να προσκολλάται προς τους νόμους και να μένει πιστός σε αυτούς, έτσι ώστε να διαφυλάττεται η συνήθης επικρατούσα τάση και να μην κονιορτοποιηθεί κάτω από τους τροχούς των μηχανισμών που περιστρέφουν τα (διάφορα κοινωνικά) επίπεδα του κόσμου, αντιστρατευόμενος την κίνησή τους. Και αυτό επιτυγχάνεται με τη βοήθεια της λατρείας, η οποία συνίσταται στη συμμόρφωση με τα προστάγματα και τις απαγορεύσεις (του Θεού).

       Το Τέταρτο : Διά της συμμόρφωσης  σε αυτό που προστάζεται και απέχοντας από αυτό που απαγορεύεται, ο άνθρωπος συνδέεται με πολλούς τομείς και επίπεδα της κοινωνίας. Ο άνθρωπος γίνεται όμοιος με την ολότητα, ιδιαίτερα σε σχέση προς τις διατάξεις της θρησκείας και των καθολικών ωφελημάτων. Δηλαδή, πολυάριθμα δικαιώματα και ζητήματα τιμής, καθοδήγησης, διδασκαλίας και επανόρθωσης επιφορτίζονται σε ένα άτομο. Εάν δεν επρόκειτο για έναν τέτοιον άνθρωπο, ο οποίος συμμορφώνεται  προς τα προστάγματα (του Θεού) και αποφεύγει αυτό που απαγορεύεται, τα καθήκοντα αυτά θα αγνοούνται ολοκληρωτικά.

       Το Πέμπτο : Μέσα από το Ισλάμ, και με τη βοήθεια της λατρείας, ο Μουσουλμάνος δημιουργεί μιαν ακλόνητη σχέση και ένα δυνατό δεσμό και δέσμευση μαζί με όλους τους Μουσουλμάνους. Και αυτά έχουν ως αποτέλεσμα μια αδιάσειστη αδελφοσύνη και αληθινή αγάπη. Ναι, τα πρώτα και πιο ουσιώδη βήματα στην πρόοδο και τελείωση της κοινωνίας είναι η αδελφοσύνη και η αγάπη.

      Επεξήγηση του τρόπου με τον οποίο η λατρεία είναι ο σκοπός για την προσωπική επιτυχία και τελείωση:

       Μολονότι ο άνθρωπος είναι από σωματικής απόψεως μικρός, αδύναμος και ανίσχυρος και θεωρείται ως ένα από τα ζώα, φέρει ένα εξαιρετικά εξυψούμενο πνεύμα, έχει μία τεράστια προοπτική εξέλιξης, κέκτηται απεριόριστων επιθυμιών, έχει άπειρες ελπίδες και αναρίθμητες ιδέες, και κατέχει δυνάμεις – σαν αυτές του πάθους και του θυμού – επί των οποίων δεν έχει τεθεί όριο, και έχει μία τέτοια περίεργη φύση ώστε λες και έχει δημιουργηθεί σαν ένα ευρετήριο με αναφορά προς όλα τα είδη και όλους τους κόσμους.

       Έτσι, εκείνο που επεκτείνει το εξυψούμενο αυτό πνεύμα του ανθρώπου  είναι η λατρεία. Αυτό που αναπτύσσει και αποκαλύπτει τις δυνατότητές του είναι η λατρεία. Εκείνο που διαφοροποιεί και ξεκαθαρίζει τις επιθυμίες του είναι η λατρεία. Αυτό που πραγματοποιεί τις ελπίδες του είναι  η λατρεία. Εκείνο που διευρύνει τις ιδέες του και τις θέτει υπό διαταγή είναι η λατρεία. Αυτό που βάζει ένα όριο επάνω στις δυνάμεις του πάθους και του θυμού είναι η λατρεία. Εκείνο που αφαιρεί τη σκουριά της φύσης, η οποία αμαυρώνει τις εξωτερικές και εσωτερικές δυνάμεις και αισθήσεις, είναι η λατρεία. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο να φτάσει τις τελειώσεις για τις οποίες είναι προορισμένος είναι η λατρεία. Η πλέον  εξυψούμενη, η πιο λεπτή σχέση μεταξύ λάτρη και Λατρεμένου  Θεού, υπηρέτη και Πλαστουργού, είναι η λατρεία. Πράγματι,  η υψηλότερη από τις ανθρώπινες τελειώσεις είναι ο σύνδεσμος και η σχέση αυτή.

       Υπενθύμιση: Το πνεύμα της λατρείας είναι  η ειλικρίνεια. Και ειλικρίνεια είναι το να εκτελεί κανείς τη λατρεία μόνο και μόνο γιατί (έτσι) προστάζεται. Εάν κάποιου άλλου είδους σοφία ή όφελος παρουσιαστούν ως ο λόγος για τη λατρεία, μια τέτοιου είδους λατρεία είναι παντελώς άκυρη. Παραδείγματα σοφίας ή ωφελημάτων μπορούν  μονάχα να υπάρξουν για εμψύχωση, δε μπορούν να είναι ο λόγος.

Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί

 

*          *          *

 

 

Μετάφραση: Από την Αγγλική στην Ελληνική, από τον  κύριο Κώστα Τροκκούδη

H Εικοστή Επιστολή

 Ο Εικοστός Τρίτος Λόγος

Τριάντα Τρία Παράθυρα

Οι Σύντομοι Λόγοι