ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΡΙΣΑΛΕ-Ι ΝΟΥΡ
Δοκίμιο περί Αρρώστων
ΤΟΥ
ΜΠΕΝΤΙΟΥΖΑΜΑΝ ΣΑÏΝΤ ΝΟΥΡΣΙ
BEDİÜZZAMAN SAİD NURSİ
Εικοστή Πέμπτη Αναλαμπή
Περιλαμβάνει Είκοσι Πέντε Θεραπείες.
Είχε γραφτεί ως αλοιφή και παρηγοριά και ως συνταγή για τους αρρώστους σκοπεύοντας να τους επισκεφτώ και να τους ευχηθώ γρήγορη ανάρρωση.
Προειδοποίηση και Απολογία
Αυτή η άυλη συνταγή είχε γραφτεί με ταχύτητα μεγαλύτερη σε σύγκριση με τα άλλα μου γραπτά έργα Υποσημείωση* και δεδομένου ότι δεν υπήρχε χρόνος στον οποίο να το διορθώσω και να το διαβάσω, αντίθετα με τα άλλα, το είχα διαβάσει μόνο μια φορά και εκείνη με μεγάλη ταχύτητα όπως και στη σύνθεση του. Αυτό έχω να πω ότι είχε παραμείνει στην ανοργάνωτη κατάσταση ενός πρώτου αποσπάσματος.
Δεν το θεώρησα σημαντικό να επαναλάβω πράγματα που μου είχαν εμφανιστεί με ένα φυσικό τρόπο μην τυχών και χαλάσει τακτοποιώντας τα και δίνοντας τους υπερβολική σημασία. Οι αναγνώστες και ιδιαίτερα οι άρρωστοι δεν πρέπει να νιώσουν αναστατωμένοι και προσβαλλόμενοι από οποιαδήποτε δυσάρεστη έκφραση ή από σκληρά λόγια και φράσεις, και ας προσευχηθούν και για εμένα.
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
اَلّذِينَ اِذَا اَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ { وَالَّذِى هُوَ يُطْعِمُنِى وَيَسْقِينِ وَاِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ
Σε αυτήν την αναλαμπή περιγράφουμε σε συντομία «Είκοσι Πέντε Θεραπείες» που ίσως μπορεί να προσφέρουν αληθινή παρηγοριά και ωφέλιμη αλοιφή στους αρρώστους και σε αυτούς που πλήγονται από καταστροφή οι οποίοι αποτελούν το ένα δέκατο της ανθρωπότητας.
Ω Δυστυχισμένε Άρρωστε!
Μην αγχώνεσαι, έχε υπομονή! Η αρρώστια σου δεν είναι μια νόσος αλλά ένα είδος θεραπείας. Διότι η ζωή είναι σαν ένα κεφάλαιο που αποχωρεί. Εάν δεν παράγει (βρει) τον καρπό της θα πάει χαμένη. Ειδικά αν περνάει με ευκολία και απερίσκεπτα φεύγει γρήγορα. Η αρρώστια δημιουργεί στο κεφάλαιο της παραγωγής μεγάλα ωφέλη. Επιπλέον, δεν αφήνει τη ζωή σου να περάσει γρήγορα τη συγκρατεί και την εντείνει έτσι ώστε να αναχωρήσει αφού έχει παράγει τους καρπούς της. Μια ένδειξη ότι η ζωή σου εντείνεται μέσω της αρρώστιας είναι η ακόλουθη ξακουστή παροιμία που επαναλαμβάνεται πολύ συχνά, «Οι στιγμές των συμφορών διαρκούν πολύ, ενώ οι στιγμές της ευτυχίας είναι πραγματικά σύντομες.»
Ω Ανυπόμονε Άρρωστε!
Κάνε υπομονή, και γίνε πραγματικός ευγνώμον! Αυτή η αρρώστια σου μπορεί να μετατρέψει κάθε λεπτό της ζωής σου ίσο με μια ώρα λατρείας. Διότι η λατρεία αποτελείται από δύο είδη.
Το ένα είδος είναι η θετική μορφή λατρείας, όπως η γνωστή ικεσία και οι πέντε καθημερινές υποχρεωτικές προσευχές (Σαλά – Ναμάζι).
Το άλλο είναι η αρνητική μορφή λατρείας όπως οι αρρώστιες και οι συμφορές. Μέσω των οποίων οι πάσχοντες αναγνωρίζουν την ένδεια και την ανικανότητά τους. Ικετεύουν τον Παντελεήμονα, Πολυεύσπλαχνο Δημιουργό τους (Halık-ı Rahim) και ζητούν καταφύγιο σε Αυτόν. Εκδηλώνουν και αποκτούν μια μορφή λατρείας που είναι ειλικρινής και χωρίς υποκρισία.
Ναι, υπάρχει ένα αξιόπιστο χαντίθ που δηλώνει ότι μια ζωή που περνάει με αρρώστια μετριέται ως λατρεία για έναν πιστό -σε περίπτωση που δεν διαμαρτύρεται στον Αλλάχ. Είναι επιπλέον καθιερωμένο από σωστά αξιόπιστα χαντίθ και από αυτούς που ξεσκεπάζουν τις πραγματικότητες της δημιουργίας ότι, ένα λεπτό αρρώστιας για κάποιον που είναι απολύτως υπομονετικός και ευγνώμων, γίνεται ίσο με μιας ώρας λατρεία, και ενός λεπτού αρρώστια ενός απολύτως τέλειου ανθρώπου ίση με την λατρεία μιας μέρας. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να παραπονιέσαι για μια αρρώστια η οποία μετατρέπει ένα λεπτό της ζωής σου σε χίλια λεπτά και κερδίζεις μακροζωία, πρέπει αντιθέτως να προσφέρεις ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη.
Ω Ανυπόμονε, Αδύναμε άρρωστε!
Το γεγονός ότι αυτοί που έρχονται στον κόσμο αυτό, συνεχώς αναχωρούν και οι νέοι ηλικιώνονται και ο άνθρωπος διαρκώς περιστρέφεται ανάμεσα στο θάνατο και στο χωρισμό, αποδεικνύει ότι δεν ήρθε στον κόσμο μόνο για να απολαύσει και να διασκεδάσει τον εαυτό του.
Επιπλέον, ενώ ο άνθρωπος είναι το τελειότερο, το υψηλότερο από όλα τα ζωντανά όντα και ο καλύτερα προικισμένος -όσων αφορά τα υλικά και πνευματικά σύνεργα και τις ικανότητες του- προβληματιζόμενος με τις παλιές απολαύσεις και τις μελλοντικές ανησυχίες περνάει μονάχα μια τρομερή και με προβλήματα ζωή χαμηλότερου επιπέδου από αυτή των ζώων.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν ήρθε στον κόσμο αυτό με σκοπό μόνο να γλεντήσει, και να περάσει τη ζωή του με ευκολία και απόλαυση. Μάλλον διαθέτοντας ένα τεράστιο και αξιόλογο κεφάλαιο ήρθε εδώ για να δουλέψει και να εμπορευθεί μια αιώνα και ατελείωτη ζωή. Το κεφάλαιο που δόθηκε στον άνθρωπο είναι η ίδια του η Ζωή.
Εάν δεν υπήρχαν αρρώστιες η καλή υγεία και ευεξία θα προκαλούσαν απερισκεψία, διότι δείχνουν τον ντουνιά απολαυστικό και κάνουν να ξεχαστεί η μέλλουσα ζωή. Δεν επιθυμούν την υπενθύμιση του θανάτου και του τάφου, και αυτά συνεισφέρουν στο να σπαταλιέται το κεφάλαιο της ζωής σε μικροπράγματα. Ενώ η αρρώστια ξαφνικά του ανοίγει τα μάτια και λέει στο σώμα «Δεν είσαι αθάνατος! Δεν είσαι αδέσποτος και ακυβέρνητος! Έχεις ένα καθήκον! Παράτα την υπερηφάνεια σου! Σκέψου Αυτόν που σε δημιούργησε! Μην ξεχνάς ότι θα μπεις στον τάφο! Και προετοιμάσου!»
Έτσι από αυτή την όψη η αρρώστια είναι ένας προειδοποιητικός οδηγός και ένας συμβουλευτής που ποτέ δεν εξαπατά. Όσον αφορά αυτήν την όψη δεν πρέπει να παραπονιόμαστε από την αρρώστια, άλλα να την ευχαριστούμε. Και εάν η αρρώστια είναι βαριά τότε πρέπει να ζητήσεις υπομονή για να την αντέξεις.
Ω Παραπονιάρη Άρρωστε!
Το δικαίωμα σου δεν είναι να παραπονιέσαι αλλά να ευχαριστείς και να είσαι υπομονετικός. Διότι το σώμα, τα όργανα και οι ιδιότητες σου δεν είναι δική σου ιδιοκτησία. Δεν τα δημιούργησες εσύ και ούτε τα αγόρασες από κάποια μαγαζιά. Άρα είναι ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Και ο ιδιοκτήτης τους έχει το δικαίωμα χρήσης της περιουσίας του όπως επιθυμεί.
Όπως έχουμε περιγράψει στον Εικοστό Έκτο Λόγο ένας υπερβολικά πλούσιος και με δεξιοτεχνία τεχνίτης για παράδειγμα προσλαμβάνει έναν φτωχό άνδρα ως ένα μοντέλο με σκοπό να παρουσιάσει την όμορφη τέχνη του και την με αξία περιουσία του. Με το αντίτιμο κάποιου μισθού για μια σύντομη ώρα ντύνει τον φτωχό αυτό άνδρα με ένα στολισμένο με πολύτιμες πέτρες ρούχο. Το δουλεύει πάνω του και του δίνει διάφορες μορφές. Με σκοπό να παρουσιάσει τις ασυνήθιστες ποικιλίες της τέχνης του κόβει το ρούχο το αλλάζει και το στενεύει και το μακραίνει. Μήπως έχει το δικαίωμα αυτός ο φτωχός άνδρας που δουλεύει για την αμοιβή να πει σε αυτόν τον Τεχνίτη: «Μου δημιουργείς προβλήματα, μου προκαλείς αγωνία με την μορφή που του έχεις δώσει κάνοντας με να σκύβω και να σηκώνομαι, χαλάς την όμορφη εμφάνιση μου με το να ψαλιδίζεις και να κοντύνεις το ρούχο που με κάνει όμορφο!» Μπορεί να του πει ότι είναι «αγενής και αδίστακτος»;
Ώ άρρωστε! Όπως και σε αυτή τη παραβολή, ο Απόλυτος Τεχνητής και Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης Αλλάχ (Σανί-ι Ζουλτζελάλ) σε κάνει να περιστρέφεσαι ανάμεσα σε πολυάριθμες καταστάσεις και αλλαγές σε πολλές περιπτώσεις -με σκοπό να παρουσιάσει τα κεντήματα και ιδιότητες των πιο όμορφων ονομάτων του (γνωστά ως 99 Esma-ul Housna)- με το ρούχο του σώματος σου το οποίο σε έχει ντύσει, και το έχει στολίσει με λαμπερές αισθήσεις, στολίδια και ικανότητες όπως το μάτι, το αυτί, το μυαλό, και την καρδιά. Όπως μαθαίνεις το όνομα του «ο Προμηθευτής-Ρεζζάκ» μέσω της πείνας, έλα επίσης να μάθεις το όνομα «ο Θεραπευτής-Σαφί» μέσω της αρρώστιας σου. Εφόσον το να υποφέρεις και οι δυστυχίες δείχνουν τις ιδιότητες μερικών από τα ονόματά Του, μέσα από αυτές τις αναλαμπές της σοφίας και τις ακτίνες του οίκτου, βρίσκονται πολλές περιπτώσεις ομορφιάς, κάλους και αξίας. Εάν το μυστήριο της αρρώστιας που φοβάσαι και αποφεύγεις ξεσκεπάζονταν, πίσω του θα έβρισκες αξιότιμες και όμορφες σημασίες.
Ώ εσύ που βασανίζεσαι με αρρώστια!
Από εμπειρία έχω αποκτήσει τη γνώμη ότι, αυτήν την εποχή για μερικούς ανθρώπους, η αρρώστια είναι ένα θείο δώρο, ένα δώρο του Πολυέλεου – Ραχμάν. Εάν και δεν το αξίζω, τα τελευταία οκτώ ή εννιά χρόνια ένας αριθμός νέων που είχαν κάποιες αρρώστιες ερχόντουσαν σε εμένα και μου ζητούσαν να προσευχηθώ για αυτούς. Εντόπισα ότι: Όσους άρρωστους νέους είχα συναντήσει, προβληματίζονταν σε μεγαλύτερο βαθμό για το Υπερπέραν σε σύγκριση με τους υπόλοιπους νέους. Δεν κατείχαν την μέθη της νεότητας. Προστάτευαν τους εαυτούς τους κατά έναν βαθμό από εγκόσμιους πειρασμούς και επιθυμίες που προέρχονται από την απερισκεψία. Παρατηρώντας αυτό το γεγονός, τους συμβούλευα και τους προειδοποιούσα ότι οι αρρώστιες τους είναι θεία δώρα εντός των ορίων της αντοχής.
Τους έλεγα ότι: «Δεν είμαι αντίθετος με την αρρώστια σου αδερφέ μου. Δεν νιώθω κάποιο οίκτο και δε λυπάμαι για εσένα εξαιτίας της αρρώστιάς σου έτσι ώστε να προσευχηθώ για εσένα. Προσπάθησε να είσαι υπομονετικός μέχρι η αρρώστια να σε ξυπνήσει τελείως και μετά αφού έχει πραγματοποιήσει το καθήκον της, εάν θέλει ο Πολυεύσπλαχνος Δημιουργός (Χαλίκ-ι Ραχίμ) θα σε επαναφέρει σε υγιή κατάσταση.»
Επίσης τους έλεγα: «Μέσω της συμφοράς της υγιής κατάστασης μερικοί από τους όμοιούς σας γίνονται αμελής, παρατώντας τις πέντε καθημερινές προσευχές «το Σαλά», δεν λογαριάζουν τον τάφο και ξεχνούν τον Αλλάχ. Μέσω της επιφανειακής ευχαρίστησης ενός σύντομου χρονικού διαστήματος ζωής σε αυτόν τον κόσμο ταρακουνούν και βλάπτουν μια ατέλειωτη, αιώνια ζωή ή και ακόμα την καταστρέφουν. Ενώ εσύ με το μάτι της αρρώστιας βλέπεις τον τάφο στον οποίο σε κάθε περίπτωση θα μπεις, και πέρα από αυτόν τις κατοικίες της μέλλουσας ζωής και δρας σύμφωνα με αυτά. Αυτό σημαίνει ότι, η αρρώστια για εσένα είναι καλή υγεία ενώ για μερικούς ομότιμους η καλή υγεία είναι αρρώστια».
Ώ άρρωστε που παραπονιέσαι για αυτά που υποφέρεις!
Πες μου: Σκέψου σχετικά με την περασμένη ζωή σου και συλλογίσου τις ευχάριστες, τις χαρούμενες, τις θλιμμένες και με προβλήματα στιγμές και σίγουρα θα πεις ή αχ! ή οχ! Δηλαδή η καρδιά σου και η γλώσσα σου θα πουν «Ελχάμντουλιλλάχ! (Δόξα τον Αλλάχ!)» ή «Αλίμονο τι δυστυχία!».
Παρατήρησε ότι αυτό που σε κάνει να αναφωνήσεις «Ελχάμντουλιλλάχ! (Δόξα τον Αλλάχ!)» είναι η σκέψη πάνω στους πόνους και στις συμφορές που σου έχουν συμβεί και προκαλούν ένα είδος ευχαρίστησης, έτσι ώστε η καρδιά σου να προσφέρει ευχαριστίες, διότι η παύση του πόνου είναι ευχαρίστηση. Με το πέρασμα των πόνων και των συμφορών παραμένει στην ψυχή ως κληρονομιά η ευχαρίστηση, η οποία εγείρεται όταν ξανασκέφτεσαι αυτές τις δυσάρεστες στιγμές, ξεχύνοντας από το πνεύμα τις ευχαριστίες.
Αυτά που σε κάνουν να αναφωνήσεις «Αλίμονο τι δυστυχία!» είναι οι διασκεδαστικές και οι χαρούμενες στιγμές που έχεις βιώσει κατά τις στιγμές του παρελθόντος, οι οποίες με το πέρασμα τους αφήνουν στην ψυχή μια κληρονομία μόνιμου πόνου. Όποτε τις σκέφτεσαι ο πόνος διεγείρεται και πάλι, προκαλώντας πόνο και θλίψη.
Εφόσον μιας μέρας ανήθικη ευχαρίστηση προκαλεί καμιά φορά συμφορά ενός χρόνου στην ψυχή, και με τον πόνο μιας σύντομης μέρας με αρρώστια υπάρχουν πολλές μέρες ευχαρίστησης και θεϊκής ανταμοιβής (Σαβάμπ)- και μαζί με αυτό υπάρχει μια πνευματική ευχαρίστηση που προέρχεται από την ανακούφιση με το πέρασμά της και έχοντας σωθεί από αυτήν- στοχάσου πάνω στο αποτέλεσμα αυτής της προσωρινής αρρώστιας με την οποία είσαι βασανισμένος, και πάνω στις θεϊκές ανταμοιβές που υπάρχουν στην εσωτερική της όψη. Πες «Θα περάσει και αυτό!» και πρόσφερε ευχαριστίες αντί για παράπονα.
Ώ αδερφέ που σκέφτεσαι τις απολαύσεις αυτού του κόσμου και υποφέρεις από στενοχώρια και αρρώστια!
Εάν αυτός ο κόσμος ήταν παντοτινός και εάν στον δρόμο μας δεν υπήρχε θάνατος και εάν ο άνεμος του χωρισμού και του θανάτου δεν φυσούσε και εάν δεν υπήρχαν πνευματικοί χειμώνες στο θυελλώδες και με συμφορές μέλλον, τότε θα σε είχα λυπηθεί και θα στενοχωριόμουν και εγώ μαζί σου. Αλλά εφόσον κάποια μέρα ο Ντουνιάς θα μας διώξει λέγοντας «Άιντε Έξω!» και θα κλείσει τα αυτιά του στα κλάματα μας, τότε εμείς πρέπει να παρατήσουμε την αγάπη μας για αυτόν από τώρα μέσω των προειδοποιήσεων αυτών των αρρωστιών, προτού αυτός μας πετάξει έξω. Πρέπει εμείς να τον βγάλουμε από τις καρδιές μας προτού μας εγκαταλείψει αυτός.
Ναι η αρρώστια προφέρει την ακόλουθη προειδοποίηση σε εμάς και δηλώνει μυστικά στο αυτί της καρδιάς: «Το σώμα σου δεν αποτελείται από πέτρα και σίδερο αλλά από διάφορα στοιχεία που είναι συνέχεια προδιατεθειμένα στη διάλυση. Παράτα την περηφάνια σου, αποδέξου την αδυναμία σου. Αναγνώρισε τον Ιδιοκτήτη σου, γνώριζε τα καθήκοντα σου, μάθε γιατί ήρθες σε αυτόν τον κόσμο!»
Επιπλέον, εφόσον οι απολαύσεις και οι διασκεδάσεις σε αυτόν τον κόσμο δεν συνεχίζουν, και συγκεκριμένα εάν είναι απαγορευμένες είναι και φευγαλέες και αμαρτωλές γεμάτες με πόνο. Για αυτό μην κλαίς που χάνεις αυτές τις απολαύσεις με αφορμή την αρρώστια. Αντίθετα σκέψου τις πτυχές της λατρείας, της αμοιβής στη μεταθανάτιο ζωή που βρίσκονται στην αρρώστια και προσπάθησε να πάρεις ευχαρίστηση από αυτές.
Ώ άρρωστε άνθρωπε που έχεις χάσει την απόλαυση της υγείας!
Η αρρώστια σου δεν χαλάει την απόλαυση των θείων γενναιοδωριών το αντίθετο τις κάνει βιωμένες και τις αυξάνει. Γιατί εάν κάτι είναι συνεχόμενο χάνει την επίδραση του. Οι άνθρωποι της αλήθειας ομόφωνα λένε ότι اِنَّمَا اْلاَشْيَاءُ تُعْرَفُ بِاَضْدَادِهَ «Τα πάντα κατανοούνται μέσω των αντίθετων τους».
Παραδείγματος χάρη, εάν δεν υπήρχε σκοτάδι το φώς δεν θα ήταν γνωστό και δεν θα περιλάμβανε ευχαρίστηση.
Εάν δεν υπήρχε το κρύο το ζεστό δεν θα ήταν κατανοητό.
Εάν δεν υπήρχε η πείνα η τροφή δεν θα παρείχε καμία γεύση.
Εάν δεν υπήρχε η δίψα στο στομάχι δεν θα υπήρχε απόλαυση στην πόση του νερού.
Εάν δεν υπήρχε η δυσχέρεια δεν θα ήταν κατανοητή η άνεση.
Εάν δεν υπήρχε η αρρώστια δεν θα υπήρχε και η απόλαυση της υγείας.
Ο Μοναδικός Πλάστης, και Κατ` εξοχήν Σοφός Αλλάχ (Φατίρ-ι Χακίμ) στόλισε τον άνθρωπο με πραγματικά πολυάριθμα σύνεργα και ιδιότητες δε τέτοιο βαθμό ώστε θα μπορεί να βιώσει και να αναγνωρίσει τις αμέτρητες και ποικίλες προσφορές στο σύμπαν, το οποίο δείχνει ότι Αυτός θέλει να ενημερώσει τον άνθρωπο για κάθε είδος της προσφοράς Του και να τον ειδοποιήσει με αυτές και να τον ωθήσει να προσφέρει συνέχεια ευχαριστίες. Εφόσον είναι έτσι, όπως παρέχει καλή υγεία και άνεση έτσι και θα δώσει παθήσεις, αρρώστιες και συμφορές.
Σε ρωτώ: «Εάν δεν υπήρχε αυτή η αρρώστια στο κεφάλι σου ή στο χέρι σου ή στο στομάχι, θα είχες αντιληφθεί την απολαυστική και διασκεδαστική Θεία δωρεά της καλής υγείας στο κεφάλι, το χέρι και το στομάχι σου, και θα προσέφερνες ευχαριστίες;» Χωρίς αμφιβολία όχι ευχαριστίες αλλά ούτε καν θα το είχες στοχαστεί. Θα είχες σπαταλήσει απερίσκεπτα την καλή σου υγεία στην αδιαφορία και ίσως στην ασωτία.
Ώ άρρωστε που σκέφτεσαι τη μεταθανάτιο ζωή σου!
Η αρρώστια πλένει την βρωμιά της αμαρτίας όπως το σαπούνι και καθαρίζει. Το ότι οι αρρώστιες είναι εξιλέωση για αμαρτίες είναι διαπιστωμένο σε σίγουρο και έγκυρο χαντίθ. Και υπάρχει σε χαντίθ ότι: «Όπως τα ώριμα φρούτα πέφτουν από ένα δέντρο όταν αυτό ταρακουνιέται, έτσι και οι αμαρτίες ενός πιστού πέφτουν με το τρέμουλο της αρρώστιας».
Οι αμαρτίες είναι οι μόνιμες αρρώστιες της αιώνιας ζωής και πνευματικές αρρώστιες της καρδιάς, της συνειδήσεις και της ψυχής και σε αυτό το κόσμο. Εάν είσαι υπομονετικός και δεν παραπονιέσαι θα σωθείς μέσω αυτής της προσωρινής αρρώστιας από πολλές διαρκείς αρρώστιες. Εάν δεν σκέφτεσαι τις αμαρτίες και εάν δεν αποδέχεσαι την ύπαρξη του υπερπέραν ή δεν αναγνωρίζεις τον Αλλάχ τότε εσύ υποφέρεις από μια αρρώστια τόσο τρομερή που είναι εκατομμύρια φορές χειρότερη από την παρούσα μικρή σου αρρώστια και είναι αυτή που αξίζει να κλαίγεσαι. Διότι η καρδιά, η ψυχή και το άτομο (το Ναφς) σου είναι συσχετισμένα με όλα τα όντα του κόσμου. Ο συνεχόμενος διαμελισμός αυτών των συνδέσεων με την αποχώρηση και εξαφάνιση, σου δημιουργούν αμέτρητες πληγές. Ιδιαίτερα εφόσον δεν αποδέχεσαι την ύπαρξη του υπερπέραν και υποθέτεις ότι ο θάνατος είναι μια παντοτινή μη ύπαρξη, τότε έχεις ένα τέτοιο μωλωπισμένο σώμα που είναι λες και οι αρρώστιες του καλύπτουν όλον τον κόσμο.
Επομένως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να ψάξεις για το γιατρικό της πίστης- που είναι ένα κύριο φάρμακο και σίγουρη θεραπεία για τις αμέτρητες αρρώστιες αυτής της εντελώς πληγωμένης και άρρωστης μεγάλης πνευματικής σου υπόστασης- και να διορθώσεις την πίστη σου. Και ο συντομότερος δρόμος για να βρεις αυτό το φάρμακο είναι να αναγνωρίσεις την δύναμη και το έλεος του Παντοδύναμου (Καντίρ-ι Ζουλτζελάλ) Αυτού Κατόχου της δόξας, μέσα από το παράθυρο της αδυναμίας και της ένδειάς σου, που σου παρουσιάζονται πίσω από την κουρτίνα της απερισκεψίας που μισθώνεται από την φυσική σου αρρώστια.
Ναι ένας που δεν αναγνωρίζει τον Αλλάχ υποφέρει από έναν κόσμο γεμάτο με βάσανα. Ενώ ο κόσμος ενός που αναγνωρίζει τον Αλλάχ είναι γεμάτος με πνευματικό φώς και πνευματική χαρά. Το καταλαβαίνει αυτό σύμφωνα με την δύναμη της πίστης του. Η στεναχώρια που προκύπτει από μια φυσική ασθένεια λειώνει και διαλύεται μέσω της πνευματικής χαράς, θεραπείας και ευχαρίστησης της πίστης του.
Ω άρρωστε που αναγνωρίζεις τον Δημιουργό (Χαλίκ) σου!
Ο πόνος, ο φόβος και το άγχος σε μία αρρώστια υπάρχει λόγο του ότι μερικές φορές οδηγεί στον θάνατο. Με το μάτι της απερισκεψίας, επιφανειακά ο θάνατος είναι τρομακτικός και οι αρρώστιες που μπορεί να οδηγήσουν σε αυτόν προκαλούν φόβο και ανησυχία.
Καταρχήν, γνώριζε και πίστευε ρυτά ότι: «Η ώρα του θανάτου είναι προκαθορισμένη και δεν αλλάζει.» Είναι πολλοί εκείνοι που είναι απολύτως υγιείς και κλαίνε κοντά στον βαριά άρρωστο όμως έχουν πεθάνει, ενώ οι σοβαρά άρρωστοι έχουν θεραπευτεί και είναι ζωντανοί.
Δεύτερον: Ο θάνατος δεν είναι τρομακτικός όπως δείχνει επιφανειακά. Μέσα από το πνευματικό φώς που παρέχεται από το Πάνσοφο Κουρ’άν σε πολλά σημεία του Ρισάλε-ι Νούρ έχουμε αποδείξει απολύτως και αναμφίβολα ότι, για τους πιστούς ο θάνατος είναι:
Μια απαλλαγή και μετάθεση από τα βαριά καθήκοντα της ζωής.
Και μια ανάπαυλα από την λατρεία –η οποία έχει τη σημασία της διδαχής και της εξάσκησης σε αυτή την αρένα της δοκιμασίας του κόσμου ετούτου.
Είναι επίσης ένα μέσω για να ξανασμίξεις με τους φίλους και τους συγγενείς απ’ τους οποίους οι ενενήντα εννέα στους εκατό έχουν ήδη αναχωρήσει για τον επόμενο κόσμο.
Και είναι ένα μέσω για να εισέλθεις στην πραγματική πατρίδα και στις αιώνιες κατοικίες της ευτυχίας.
Είναι επίσης μια πρόσκληση για τους κήπους του παραδείσου από το μπουντρούμι αυτού του κόσμου.
Και είναι η στιγμή που θα λάβεις την αμοιβή από την γενναιοδωρία του Πολυέλεου Δημιουργού (Χαλίκ-ι Ραχίμ) ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που Του πρόσφερες.
Εφόσον η πραγματικότητα του θανάτου είναι αυτή, τότε δεν πρέπει να θεωρείται τρομακτικός αλλά το αντίθετο ως η είσοδος στον οίκτο και την ευτυχία.
Επιπλέον μερικοί από τους ανθρώπους του Αλλάχ είχαν φοβηθεί τον θάνατο όχι εξαιτίας τρόμου, αλλά εξαιτίας της ελπίδας για περισσότερο κέρδος σε αξία, πραγματοποιώντας περισσότερες αγαθές πράξεις και συνεχίζοντας να εκτελούν τα καθήκοντα της ζωής.
Ναι για τους ανθρώπους της πίστης ο θάνατος είναι η πόρτα που οδηγεί στον Θείο οίκτο, ενώ για τους ανθρώπους της πλάνης είναι ο λάκκος του παντοτινού σκότους.
Ο άρρωστε που προβληματίζεσαι άσκοπα!
Προβληματίζεσαι για την σοβαρότητα της αρρώστιας σου και αυτός ο προβληματισμός την αυξάνει. Εάν επιθυμείς να ελαφρύνεις την αρρώστια σου προσπάθησε να μην ανησυχείς. Δηλαδή, σκέψου τα οφέλη της αρρώστιας σου, την ανταμοιβή (Σαβάμπ) για αυτήν και ότι θα περάσει γρήγορα, και έτσι κόψε τη ρίζα της αρρώστιας.
Πράγματι η ανησυχία διπλασιάζει την αρρώστια. Πίσω από την φυσική αρρώστια, η ανησυχία προκαλεί μια πνευματική αρρώστια στην καρδιά οπού στηρίζεται η φυσική αρρώστια και συνεχίζει.
Εάν παύσει η ανησυχία μέσω της υποταγής, της αποδοχής και του στοχασμού της σοφίας που κρύβεται στην αρρώστια, ένα σημαντικό μέρος αυτής ξεριζώνεται, γίνεται πιο ελαφριά και εν μέρη εξαφανίζεται. Μερικές φορές μια μικρή φυσική αρρώστια αυξάνεται στο δεκαπλάσιο απλά και μόνο μέσω του άγχους και του προβληματισμού. Με την παύση του προβληματισμού εννέα δέκατα της αρρώστιας εξαφανίζονται.
Η ανησυχία αυξάνει την αρρώστια αφού είναι σαν να κατηγορείς την Θεία σοφία και να ασκείς κριτική στον θείο οίκτο και σαν να παραπονιέσαι στον Συμπονετικό και Πολυεύσπλαχνο Δημιουργό (Χαλίκ-ι Ραχίμ). Για αυτό τον λόγο ένας που ανησυχεί -σε αντίθεση με τις προθέσεις του- λαμβάνει απότομη άρνηση και αυξάνει ο ίδιος την αρρώστια του. Ναι όπως η ευχαριστία αυξάνει την προσφορά και την ευλογία, έτσι και το παράπονο αυξάνει την αρρώστια και τα βάσανα.
Επιπλέον, ο προβληματισμός είναι από μόνος του μια αρρώστια. Η θεραπεία για αυτόν είναι να ξέρεις την σοφία που υπάρχει στην αρρώστια, και τον σκοπό της. Εφόσον έχεις καταλάβει τον σκοπό της και το όφελος της, βάλε αυτήν την αλοιφή στον προβληματισμό σου και ανακουφίσου. Πες αχ! Αντί για οχ! Και «Ελχάμντουλιλλάχ! (Δόξα τον Αλλάχ!)» για κάθε κατάσταση αντί για μοιρολόγια και αναστεναγμούς.
Ω ανυπόμονε άρρωστε αδερφέ μου!
Αν και η αρρώστια σου, σου προκαλεί μια άμεση ταλαιπωρία τώρα, το πέρασμα της αρρώστιας σου αυτής -κατά το παρελθόν μέχρι και σήμερα- παράγει μια πνευματική ευχαρίστηση και ευτυχία και η ανταμοιβή που παρέχει παράγει μια ψυχική τέρψη. Από σήμερα, και ακόμη μετά από αυτήν την ώρα, δεν υπάρχει αρρώστια στο μέλλον και σίγουρα δεν υπάρχει πόνος, διότι το μέλλον δεν υπάρχει ακόμη. Και εάν δεν υπάρχει πόνος δεν μπορεί να υπάρχει λύπη. Γίνεσαι ανυπόμονος διότι φαντάζεσαι τα πράγματα λανθασμένα. Διότι η υλική πτυχή της περιόδου της αρρώστιάς σου-που ανήκει πια στο παρελθόν- έχει αναχωρήσει, και μαζί της έχει αναχωρήσει και ο πόνος, αφήνοντάς σου τις αμοιβές της. Μόνο η αμοιβή (Σαβάμπ) και η ευχαρίστηση της αναχώρησής της παραμένει. Ενώ έπρεπε να σου δίνει κέρδος και ευχαρίστηση, το να σκέφτεσαι τις περασμένες μέρες νιώθοντας λύπη και γίνοντας ανυπόμονος είναι παλαβομάρα. Οι μέρες του μέλλοντος δεν έχουν ακόμα έρθει, το να σκέφτεσαι τώρα αυτές και φαντάζοντας μια μέρα που δεν υπάρχει, μια αρρώστια που δεν υπάρχει και έναν πόνο που δεν υπάρχει -έτσι ώστε να θλίβεσαι για αυτήν και να παρουσιάζεις ανυπομονησία- είναι να δίνεις το χρώμα της ύπαρξης σε τρεις βαθμίδες ανύπαρκτες καταστάσεις. Εάν αυτό δεν είναι τρέλα τότε τι είναι;
Εφόσον οι περασμένες με αρρώστια ώρες παράγουν απόλαυση, και εφόσον το χρονικό διάστημα μετά από την παρούσα στιγμή δεν υπάρχει και η αρρώστια δεν υπάρχει και η λύπη δεν υπάρχει μην σπαταλάς την δύναμη της υπομονής που σου έδωσε ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) δεξιά και αριστερά, αλλά συγκέντρωσέ την στο πρόσωπο του πόνου που υπάρχει την παρούσα ώρα. Πες «Ω Κάτοχε Απέραντης Υπομονής! (Ω! Σαμπούρ)» και άντεξέ το.
Ώ άρρωστε που εξαιτίας της αρρώστιας δεν μπορείς να εκπληρώσεις την λατρεία και τις προσευχές και νιώθεις λύπη για αυτήν την στέρηση!
Μάθε ότι αναφέρεται σε ένα χαντίθ το εξής: «Ένας ευσεβής πιστός που εξαιτίας της αρρώστιας του δεν μπορεί να εκπληρώσει τις προσευχές που κανονικά τις πραγματοποιεί τακτικά, τότε λαμβάνει την ίδια αμοιβή (Σαβάμπ)» Σε έναν άρρωστο που εκτελεί τα υποχρεωτικά του προσκυνήματα (Farz) όσο το δυνατόν μπορεί με υπομονή και βασιζόμενος στον Αλλάχ, κατά την διάρκεια μιας σοβαρής αρρώστιας, η αρρώστιά του αυτή περνάει στη θέση των μη-υποχρεωτικών προσκυνημάτων (Sunna) και μάλιστα σε ειλικρινή μορφή.
Επιπλέον η αρρώστια κάνει έναν άνθρωπο να καταλάβει την αδυναμία και την ένδειά του. Με την γλώσσα της ένδειας και της αδυναμίας τον προκαλεί να κάνει ικεσία και προφορικά και σωματικά. Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) πρόσφερε στον άνθρωπο μια χωρίς όρια ένδεια και ατελείωτη αδυναμία έτσι ώστε να ζητάει συνεχώς προστασία στο Θείο Δικαστήριο, να ικετεύει και να παρακαλάει. Σύμφωνα με την σημασία του εδαφίου:
قُلْ مَا يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّى لَوْلاَ دُعَاؤُكُمْ
Με το μυστήριο αυτού του εδαφίου, η σοφία της δημιουργίας του ανθρώπου και η αιτία για της αξίας του είναι η ειλικρινής προσευχή και η ικεσία του. Και εφόσον μία σοβαρή αιτία που οδηγεί σε αυτήν είναι η αρρώστια, από αυτήν την όψη δεν θα πρέπει να παραπονιέσαι αλλά πρέπει να ευχαριστείς τον Αλλάχ για αυτό, και να μην κλείνεις τη βρύση της ικεσίας που η αρρώστια έχει ανοίξει επιζητώντας την υγεία.
Ώ ανήμπορε άνθρωπε που παραπονιέσαι για την αρρώστια σου!
Για μερικούς ανθρώπους η αρρώστια είναι ένας σημαντικός θησαυρός ένα από τα πιο πολύτιμα θεία δώρα. Κάθε άρρωστος μπορεί να αντιληφθεί την δική του αρρώστια κατά αυτό τον τρόπο.
Η προκαθορισμένη ώρα του θανάτου δεν είναι γνωστή: Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) με την σοφία Του, με σκοπό να απαλλάξει τον άνθρωπο από απόλυτη απελπισία και απόλυτη απερισκεψία και να τον κρατήσει ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα ώστε να διαφυλάξει και αυτόν τον κόσμο και την μέλλουσα ζωή του, έχει κρύψει την προκαθορισμένη ώρα του θανάτου του. Εφόσον η προκαθορισμένη ώρα του θανάτου μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, εάν τσακώσει τον άνθρωπο σε φάση απερισκεψίας μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στην αιώνια ζωή του. Αλλά η αρρώστια διαλύει την απερισκεψία, κάνει κάποιον να στοχαστεί πάνω στο υπερπέραν, υπενθυμίζει τον θάνατο και έτσι προετοιμάζει τον εαυτό του. Μερικές αρρώστιες είναι τόσο επωφελές που αποφέρουν σε έναν άνθρωπο σε είκοσι μέρες ένα πνευματικό επίπεδο που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να το αποκτήσει ούτε σε είκοσι χρόνια.
Για παράδειγμα ανάμεσα στους φίλους μας υπήρχαν δύο νέοι -ο Αλλάχ να τους ελεήσει-. Ο ένας ήταν ο Σαμπρί από το χωριό Ιλάμα και ο άλλος ο Βεζιρζαντέ Μουσταφά από το Ισλάμκοϊ. Παρατηρούσα με κατάπληξη ότι αν και αυτοί οι δύο δεν μπορούσαν να γράφουν, ήτανε στη πρώτη όσο αφορά στην ειλικρίνεια και στην υπηρεσία της πίστης. Εγώ δεν γνώριζα την σοφία αυτού. Μετά τον θάνατο τους κατάλαβα ότι και οι δύο υπόφεραν από μια σοβαρή ασθένεια. Μέσω της καθοδήγησης εκείνης της αρρώστιας αντίθετα με τους υπόλοιπους αμελείς νέους που έχουν εγκαταλείψει τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, αυτοί οι δύο έχοντας μεγάλη θεοσέβεια (Takwa) πραγματοποίησαν την πιο αξιότιμη υπηρεσία στην πίστη και πέτυχαν μια κατάσταση ωφέλιμη για τον παράδεισο. Και έτσι, με την θέληση του Αλλάχ, η στενοχώρια δύων χρόνων αρρώστιας τους έγινε η βάση εκατομμυρίων χαρούμενων χρόνων της αιώνιας ζωής τους. Εγώ τώρα καταλαβαίνω ότι οι προσευχές που μερικές φορές έκανα για την υγεία τους ήταν κατάρες ως προς αυτόν τον κόσμο. Εύχομαι, με το θέλημα του Αλλάχ οι προσευχές μου να έγιναν δεκτές για την υγεία τους στην επόμενη ζωή.
Κατά συνέπεια, σύμφωνα με την πίστη μου αυτοί οι δύο κέρδισαν όφελος ίσο με αυτό που θα κέρδιζαν μέσα σε δέκα χρόνια ενεργώντας με θεοσέβεια (Takwa). Εάν όπως μερικοί νέοι είχαν βασιστεί στη νιότη τους και στην καλή υγεία τους και πετούσαν τους εαυτούς τους στην απερισκεψία και την ανηθικότητα, και ο θάνατος παρακολουθώντας τους να τους τσάκωνε ακριβώς πάνω στη βρωμιά των αμαρτιών τους, τότε -αντί αυτού του φωτεινού θησαυρού- θα είχαν μετατρέψει τους τάφους τους σε φωλιές σκορπιών και φιδιών.
Εφόσον οι αρρώστιες περιλαμβάνουν τέτοια οφέλη, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για αυτές, αλλά να τις ανεχόμαστε με υπομονή και εγκαρτέρηση και ίσως με ευγνωμοσύνη, βασιζόμενοι στην απέραντη θεία ευσπλαχνία και έχοντας εμπιστοσύνη στο έλεός Του.
Ώ άρρωστε που έχεις χάσει το φώς των ματιών σου!
Εάν ήξερες το ιερό φώς και το πνευματικό μάτι που κρύβεται κάτω από τον καταρράκτη του ματιού ενός πιστού ανθρώπου θα ξεφωνούσες «Εκατό χιλιάδες ευχαριστώ στον Απόλυτο Συντηρητή και Πολυεύσπλαχνο Αλλάχ (Ραμπ-ι Ραχίμ)». Θα σου αφηγηθώ ένα επεισόδιο για να σου εξηγήσω αυτήν την αλοιφή. Είναι όπως ακολουθεί:
Μία φορά η θεία του Σουλεϊμάν από την Μπάρλα -που με εξυπηρετούσε για οχτώ χρόνια με μεγάλη αφοσίωση και προθυμία- έγινε τυφλή. Δίνοντας μου μια αξία εκατό φορές περισσότερο από ότι άξιζα αυτή η σωστή γυναίκα με έπιασε στην πόρτα του τζαμιού και μου ζήτησε να προσευχηθώ έτσι ώστε να επανέλθει η όρασή της. Έτσι λοιπόν και εγώ κάνοντας μεσολαβητή την μεγάλη θεοσέβεια της ευλογημένης αυτής σωστής γυναίκας ικετεύοντας είπα «Ώ Συντηρητή και Επιμορφωτή μου! (Ραμπ) Επανέφερε την όρασή της για χάρη της άξιας ειλικρινής πίστης που έχει!». Δύο μέρες αργότερα ένας οφθαλμίατρος από την πόλη Μπουρντούρ ήρθε και της επανέφερε την όραση. Σαράντα μέρες αργότερα πάλι έχασε την όρασή της. Εγώ στενοχωρήθηκα πολύ και προσευχήθηκα θερμά για αυτήν. Εύχομαι, με την θέληση του Αλλάχ, η προσευχή μου να έγινε δεκτή για την μεταθανάτιο ζωή της, ειδάλλως η προσευχή μου θα ήταν μια τελείως λανθασμένη κατάρα για αυτήν. Διότι είχαν μείνει σαράντα μέρες για τον θάνατο της. Μετά από σαράντα μέρες πέθανε. Ο Αλλάχ να την ελεήσει.
Να λοιπόν εκείνη η συγχωρεμένη γυναίκα με αντίτιμο εκείνες τις σαράντα μέρες που θα αγνάντευε τους κήπους της Μπάρλα με λυπηρά, μελαγχολικά, ηλικιωμένα μάτια, κέρδισε στον τάφο της να αγναντεύει για σαράντα χιλιάδες μέρες τους κήπους του παραδείσου. Διότι η πίστη της ήταν δυνατή και η αφοσίωσή της έντονη.
Ναι εάν ένας πιστός χάσει την όρασή του και μπει στον τάφο τυφλός -ανάλογα με το επίπεδο της πίστης του- θα μπορεί να παρακολουθεί τον πνευματικό κόσμο του φωτός πιο πολύ από ότι οι άλλοι εντάφιοι. Όπως εμείς βλέπουμε πολλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο και οι πιστοί που είναι τυφλοί δεν τα βλέπουν, εάν αυτοί αναχωρήσουν με πίστη θα βλέπουν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι άλλοι στους τάφους τους. Σαν να βλέπουν μέσα από τα πιο δυνατά τηλεσκόπια θα βλέπουν και θα ατενίσουν τους κήπους του παραδείσου όπως στο σινεμά, ανάλογα με το επίπεδό της πίστης τους.
Να λοιπόν, με ευχαριστίες και υπομονή μπορείς να βρεις κάτω από το καταρράκτη του τωρινού σου ματιού ένα πνευματικό μάτι γεμάτο με φώς, με το οποίο ενώ είσαι κάτω από τη γη μπορείς να βλέπεις και να ατενίσεις τον παράδεισο πάνω από τους ουρανούς. Και αυτό που θα ξεσκεπάσει το κάλυμμα από το μάτι σου, ο οφθαλμίατρος που θα σε κάνει να κοιτάξεις με αυτό το μάτι, είναι το Πάνσοφο Κουρ’ άν.
Ώ άρρωστε που αναστενάζεις και μοιρολογάς!
Μην αναστενάζεις κοιτάζοντας την εξωτερική πτυχή της αρρώστιας, κοίταξε την σημασία της και ησύχασε ευχαριστημένος. Εάν το νόημα της αρρώστιας δεν ήταν καλό ο Παντελεήμονας Δημιουργός (Halık-ı Rahim) δεν θα έδινε αρρώστιες στους πιο αγαπημένους Του υπηρέτες. Ενώ υπάρχει ένα χαντίθ
اَشَدُّ النَّاسِ بَلاَءً َاْلاَنْبِيَاۤءُ ثُمَّ اْلاَوْلِيَاۤءُ َالْاَمْثَلُ فَاْلاَمْثَلُ
το νόημα του οποίου είναι το εξής «Αυτοί που ταλαιπωρούνται περισσότερο με τις σοβαρότερες δοκιμασίες είναι οι προφήτες μετά οι άγιοι και μετά οι άλλοι που είναι σαν αυτούς.». Δηλαδή Αυτοί που ταλαιπωρούνται περισσότερο με βάσανα και δυσκολίες είναι οι καλύτεροι της ανθρωπότητας, οι πιο τέλειοι. Καταρχήν ο προφήτης Εγγιούμπ (Ιώβ) (Αλέϊ-χίς Σαλάμ - Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του.) και οι υπόλοιποι προφήτες, μετά οι Άγιοι και μετά οι θεοσεβείς θεώρησαν τις αρρώστιες που υπέφεραν ως μια ειλικρινή λατρεία και δώρα του Παντελεήμονα (Ραχμάν), και πρόσφεραν ευχαριστίες με κατάσταση υπομονής, και τις έβλεπαν αυτές σαν χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνταν από την ευσπλαχνία του Παντελεήμονα Δημιουργού (Halık-ı Rahim).
Ώ εσύ που κλαις και μοιρολογάς! Εάν θες να συμμετέχεις σε αυτό το φωτεινό καραβάνι πρόσφερε ευχαριστίες με υπομονή. Διότι εάν παραπονιέσαι δεν θα σε δεχτούν. Θα πέσεις μέσα στους λάκκους των ανθρώπων της πλάνης και θα ταξιδέψεις σε ένα σκοτεινό δρόμο.
Ναι υπάρχουν κάποιες αρρώστιες που εάν οδηγήσουν σε θάνατο ισχύουν ως πνευματική μαρτυρία είναι σαν ένα είδος μαρτυρίας που φέρνουν ένα αποτέλεσμα σε βαθμό αγιότητας. Παραδείγματος χάρη, εκείνοι που πεθαίνουν από αρρώστιες τοκετού (Υποσημείωση)[2], από πόνους της κοιλιάς, από πνιγμό, φωτιά και πανώλη, γίνονται πνευματικά μάρτυρες. Έτσι επίσης υπάρχουν πολλές ευλογημένες αρρώστιες που παρέχουν το επίπεδο της αγιοσύνης σε αυτούς που πεθαίνουν από αυτές.
Επιπλέων, επειδή η αρρώστια μειώνει την αγάπη για αυτόν τον κόσμο και την προσκόλληση σε αυτόν, ελαφρύνει τον πόνο του αποχωρισμού μέσω του θανάτου –ο οποίος για τους κοσμικούς είναι υπερβολικά τρομερός και επίπονος- και μερικές φορές τον κάνει επιθυμητό.
Ώ άρρωστε που παραπονιέσαι για την στεναχώρια σου!
Η αρρώστια εμπνέει σεβασμό και ευσπλαχνία που είναι τα πιο σημαντικά και όμορφα πράγματα στην ανθρώπινη κοινωνία. Διότι σώζει τον άνθρωπο από την ακαταδεξία που προωθεί την αγένεια και την απονιά. Σύμφωνα με το μυστήριο του εδαφίου,
اِنَّ اْلاِنْسَانَ لَيَطْغَى { اَنْ رَاٰهُ اسْتَغْنَى
μια ψυχή -το άτομο που προωθεί τον άνθρωπο να προβεί σε κακές πράξεις (Nefs-i Αmmare) η οποία νιώθει ακαταδεξία λόγο της υγείας και της καλής φυσικής της κατάστασης, δεν νιώθει την ανάγκη να δείχνει σεβασμό προς τα αδέρφια του –που είναι αξιοσέβαστοι σε πολλές περιπτώσεις. Επίσης δεν νιώθει συμπόνια προς τον άρρωστο και προς αυτούς που πλήττονται από καταστροφή αν και χρειάζονται οίκτο και ευγένεια.
Όταν όμως αρρωσταίνει, καταλαβαίνει την αδυναμία και την ανάγκη του και έτσι δείχνει σεβασμό απέναντι στα αδέρφια του που το αξίζουν. Νιώθει σεβασμό απέναντι στους πιστούς αδερφούς του που τον επισκέπτονται ή τον βοηθούν. Επίσης νιώθει την ανθρώπινη συμπόνια μέσω της πραγματικότητας ότι είναι συνάνθρωποί του, και τη συμπόνια απέναντι σε αυτούς που πλήττονται από κάποια καταστροφή-φαινόμενο το οποίο είναι από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Ακόμα, συγκρίνοντας τον εαυτό του με αυτούς, τους λυπάται με όλη τη σημασία της λέξης και δείχνει συμπόνια σε αυτούς και κάνει ότι μπορεί για να τους βοηθήσει, στην ελάχιστη περίπτωση προσεύχεται για αυτούς ή ακολουθώντας μια προφητική συμπεριφορά (Σούνα) -σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο- τους επισκέπτεται και τους ρωτάει πώς είναι, και έτσι αποκομίζει και μια θεία αμοιβή.
Ώ άρρωστε που παραπονιέσαι διότι δεν μπορείς να κάνεις καλές πράξεις εξαιτίας της αρρώστιας!
Γίνε ευγνώμον! Αυτό που σου ανοίγει την πόρτα για τις πιο ειλικρινές πράξεις είναι η αρρώστια. Παρέχει συνεχώς αμοιβή (Σαβάμπ) στον άρρωστο και σε αυτούς που τον προσέχουν για την χάρη του Αλλάχ, επιπλέον είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέσα για να γίνει αποδεκτή μια ικεσία.
Πράγματι, το να προσέχει και να φροντίζει τους αρρώστους αποφέρει μια μεγάλη αμοιβή (Σαβάμπ) στους πιστούς. Το να ρωτάμε την πορεία της υγείας τους και να τους επισκεπτόμαστε -με την προϋπόθεση να μην γινόμαστε βάρος- είναι μια προφητική συμπεριφορά (Σούνα) και επίσης αιτία για την εξιλέωση των αμαρτιών. Υπάρχει ένα χαντίθ που αναφέρει «Να λαμβάνετε τις προσευχές των αρρώστων διότι οι προσευχές τους γίνονται δεκτές»
Ειδικά εάν ο άρρωστος είναι συγγενής και συγκεκριμένα γονέας, το να τον υπηρετείς είναι μια σημαντική λατρεία που παράγει σπουδαία αμοιβή (Σαβάμπ). Το να ευχαριστείς την καρδιά του αρρώστου και να τον παρηγορείς είναι μια σπουδαία ελεημοσύνη.
Είναι ευτυχείς το παιδί εκείνο που ευχαριστεί τις ευαίσθητες καρδιές του πατέρα και της μητέρας του σε περιόδους που αυτοί είναι άρρωστοι, και έτσι λαμβάνει την καλή ευχή τους.
Πράγματι ακόμα και οι άγγελοι χειροκροτούν και επαινούν λέγοντας «Μάσα-Αλλάχ! (Πόσο ωραία θέλησε και το δημιούργησε ο Αλλάχ!) και Μπάρακα-Αλλάχ! (Πόσο ευλογημένα τα έχει δημιουργήσει ο Αλλάχ!)» παρακολουθώντας τις πιστές στιγμές και την κατάσταση εκείνων των έμπιστων απογόνων που ανταποκρίνονται σε καιρούς αρρώστιας στη συμπόνια των γονέων τους -οι οποίοι είναι οι πιο επάξιοι σεβασμού στην κοινωνική ζωή- με τέλειο σεβασμό και υιική ευγένεια, παρουσιάζοντας το μεγαλείο της ανθρωπότητας.
Ναι υπάρχουν απολαύσεις σε περιόδους αρρώστιας που πηγάζουν από την ευγένεια, τον οίκτο, την ευσπλαχνία, αυτών που είναι τριγύρω τους, οι οποίες είναι από τις πιο ευάρεστες και τερπνές και μειώνουν τον πόνο της αρρώστιας σε τίποτα. Η αποδοχή των προσευχών ενός άρρωστου είναι ένα σημαντικό θέμα. Τα τελευταία τριάντα με σαράντα χρόνια εγώ ο ίδιος προσευχόμουν για να γιατρευτώ από το λουμπάγκο που υποφέρω. Ωστόσο κατάλαβα ότι η αρρώστια μου δόθηκε για να προσεύχομαι. Και κατάλαβα ότι, μέσω της δέησης η δέηση δεν μπορεί να αφαιρεθεί, δηλαδή εφόσον η προσευχή δεν μπορεί να αυτό-απομακρυνθεί, κατάλαβα ότι τα αποτελέσματα της προσευχής αφορούν το Υπερπέραν(Υποσημείωση)[3] και αυτό είναι από μόνο του ένα είδος λατρείας διότι μέσα από την αρρώστια καταλαβαίνει κάποιος την αδυναμία του και ζητάει καταφύγιο στο Θείο Αξίωμα. Για αυτό άν και για τριάντα χρόνια προσευχόμουνα για να γιατρευτώ και καθώς φαίνεται επιφανειακά πως δεν έγινε δεκτή η προσευχή μου, δεν μου ήρθε στη καρδιά να σταματήσω να ικετεύω. Διότι η αρρώστια είναι η στιγμή της ικεσίας, το να γιατρευτείς δεν είναι αποτέλεσμα της ικεσίας. Εάν Ο Ύψιστος Πάνσοφος και Πολυεύσπλαχνος (Χακίμ-ι Ραχίμ) δίνει γιατρειά, την παρέχει από την γενναιοδωρία της άφθονης χάρης του.
Επιπλέον εάν οι ικεσίες μας δεν γίνονται δεκτές έτσι όπως εμείς επιθυμούμε, δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται αποδεκτές. Ο Πάνσοφος Δημιουργός (Χαλίκ-ι Χακίμ), γνωρίζει καλύτερα από εμάς και μας παρέχει εκείνο το οποίο είναι ωφέλιμο και ευεργετικό για εμάς. Μερικές φορές κατευθύνει τις ικεσίες μας που αποσκοπούν αυτόν τον κόσμο προς τον κόσμο του Υπερπέραν και τις δέχεται με αυτόν τον τρόπο, προς όφελός μας.
Εν συντομία , σε οποιοδήποτε γεγονός μια ικεσία που αποκτάει ειλικρίνεια εξαιτίας της αρρώστιας και ιδιαίτερα αν πηγάζει από αδυναμία, ένδεια, ταπεινοφροσύνη και ανάγκη, είναι πολύ κοντά ώστε να γίνει αποδεκτή. Επομένως η αρρώστια είναι η πηγή μιας τέτοια ειλικρινής ικεσίας. Και ο άρρωστος που είναι θρήσκος και οι πιστοί που τον φροντίζουν πρέπει να επωφεληθούν από την δέηση αυτή.
Ώ άρρωστε που παρατάς τις ευχαριστίες και έχεις ξεκινήσει τα παράπονα!
Το να παραπονιέσαι πηγάζει από κάποιο δικαίωμα. Κανένα από τα δικαιώματα σου δεν έχει χαθεί έτσι ώστε να παραπονιέσαι. Ίσως υπάρχουν πολλές ευχαριστίες που είναι υποχρεωτικές για εσένα, και όμως δεν τις εκπλήρωσες. Χωρίς πρώτα να δώσεις το δικαίωμα του Ύψιστα Δίκαιου και Αληθή Αλλάχ (Χακκ) αδίκως απαιτείς δικαιώματα σαν να έχεις το δικαίωμα να παραπονιέσαι. Εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις αυτούς που είναι σε καλύτερο επίπεδο υγείας από εσένα και να παραπονιέσαι. Αντιθέτως εσύ, έχεις υποχρέωση να κοιτάζεις τους αρρώστους που είναι σε χαμηλότερο επίπεδο υγείας από εσένα, και να προσφέρεις ευχαριστίες. Εάν το χέρι σου είναι σπασμένο δες αυτόν που είναι κομμένο, άν σου λείπει το ένα μάτι πρόσεξε τους τυφλούς που δεν έχουν και τα δύο μάτια και πρόσφερε ευχαριστίες στον Αλλάχ.
Σίγουρα, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παραπονιέται κοιτάζοντας αυτούς που είναι ανώτεροι από αυτόν όσον αφορά τα αγαθά που κατέχει. Όμως στις δοκιμασίες και στα βάσανα, το δικαίωμα του καθενός είναι να κοιτάζει αυτούς που είναι ανώτεροι από τον εαυτό του όσον αφορά τις δοκιμασίες και να προσφέρει ευχαριστίες. Αυτό το μυστήριο έχει εξηγηθεί σε πολλά σημεία του Ρισαλέ-ι Νούρ με μια παρομοίωση. Μια περίληψη της παρομοίωσης αυτής είναι η εξής:
Ένας άνθρωπος ανεβάζει έναν κακόμοιρο άνδρα στην κορυφή ενός μιναρέ. Σε κάθε σκαλοπάτι του μιναρέ δίνει ένα διαφορετικό δώρο, μια διαφορετική αμοιβή. Και ακριβώς στην κορυφή του μιναρέ του προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο. Άν και αυτός επιθυμεί ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη ως αντάλλαγμα για όλα αυτά τα ποικίλα δώρα, ο γκρινιάρης άνδρας ξεχνάει τα δώρα που είχε λάβει σε κάθε σκαλοπάτι ή τα θεωρεί ασήμαντα και χωρίς να λέει «ευχαριστώ» κοιτάζει προς τα ψηλότερα. Εάν ξεκινούσε να παραπονιέται λέγοντας «Μακάρι αυτός ο μιναρές να ήταν ψηλότερος και να είχα σκαρφαλώσει ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν είναι τόσο ψηλός όσο αυτό το βουνό εκεί ή όσο αυτός ο άλλος μιναρές;», σκεφτείτε τι μεγάλη αχαριστία θα ήταν! Τι μεγάλη αδικία!
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος έρχεται στην ύπαρξη από την ανυπαρξία και όχι ως ένας βράχος ή ένα δέντρο ή ένα ζώο αλλά ως ένας άνθρωπος και μουσουλμάνος (πιστός) και τις περισσότερες φορές έχοντας καλή υγεία και αποκτώντας το ψηλότερο επίπεδο των γενναιοδωριών. Εκτός από όλα αυτά, το να παραπονιέται και να παρουσιάζει ανυπομονησία για κάποια αγαθά και γενναιοδωρίες που δεν είναι άξιος ή διότι τις έχασε λόγο κακής επιλογής και κατάχρησης ή διότι δεν μπορούσε να τις φτάσει, και με αυτόν τον τρόπο να διαφωνεί με την Θεία καθολική ηγεμονία και συντήρηση (Ρουμπουμπιέτ-ι Ιλαχίε) λέγοντας «Τι έκανα; και για πιο λόγο συνέβη αυτό σε εμένα;», είναι μια κατάσταση και μια πνευματική αρρώστια πιο καταστροφική και από τη φυσική αρρώστια. Είναι σαν να μάχεται με ένα σπασμένο χέρι, έτσι χειροτερεύει την αρρώστια του με το παράπονο που κάνει. Λογικός είναι ο άνθρωπος που σύμφωνα με το εδάφιο:
اَلّذِينَ اِذَاۤ اَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ
ανέχεται, κάνει υπομονή έτσι ώστε η αρρώστια να ολοκληρώσει το καθήκον της και μετά να φύγει.
Ο όρος ‘Esma-ul Housna’ – δηλαδή τα πιο όμορφα ονόματα του Αποκλειστικού Κατόχου Αιωνιότητας (Σαμεντάνιετ) δείχνουν ότι όλα τα ονόματα του Κατόχου Ατελείωτης Ομορφιάς, Κάλους και Δύναμης (Τζεμίλ-ι Ζουλτζελάλ) είναι όμορφα. Και ανάμεσα στα όντα το πιο φίνο, το πιο όμορφο και το πιο περιεκτικό όν που καθρεφτίζει την αιωνιότητα του Αποκλειστικού Κατόχου Αιωνιότητας (Σαμεντάνιετ) είναι «η Ζωή». Ο καθρέφτης του όμορφου είναι όμορφος. Ο καθρέφτης που δείχνει τις ιδιότητες της ομορφιάς γίνεται όμορφος. Όπως οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτόν τον καθρέπτη εκ μέρους αυτής της ομορφιάς είναι καλό και όμορφο, έτσι και οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή -στην πραγματικότητα- επίσης είναι όμορφο. Διότι παρουσιάζει τα όμορφα κεντήματα των πιο ‘Όμορφων ονομάτων’ (Esma-ul Housna) τα οποία είναι καλά και όμορφα.
Εάν η ζωή περνούσε μονότονα με μόνιμη υγεία και καλή κατάσταση τότε θα γινόταν ένας ελλιπής καθρέπτης. Και ίσως από μια άποψη θα κάνει αισθητή την ανυπαρξία, το τίποτα, την απουσία και θα προκαλεί μια δυσφορία και θα μειώνει την αξία της ζωής και θα μετατρέπει την απόλαυση της ζωής σε στεναχώρια. Και με τη σκέψη να περάσει την ώρα του γρήγορα, θα ρίχνει τον εαυτό του στην ασωτία και τις διασκεδάσεις. Έτσι, όπως στη περίοδος της φυλακής, γίνεται εχθρικός προς την αξία της ζωής του και θέλει να τη σκοτώσει γρήγορα, για να τη κάνει να περάσει γρήγορα.
Ενώ η ζωή που περιστρέφεται στην αλλαγή και στην δράση και σε διαφορετικές φάσεις, κάνει την αξία της αισθητή και γνωστοποιεί τη σημασία και την απόλαυση της ζωής. Ακόμα και εάν βρίσετε σε δυσκολία και βάσανα (αυτός ο άνθρωπος) δεν θέλει να περάσει η ζωή του γρήγορα. Δεν παραπονιέται από βαρεμάρα λέγοντας «Πω! Ο ήλιος δεν έχει ακόμα δύσει!» ή «Πω πω! Η νύχτα δεν τελείωσε ακόμα!».
Ναι, ρώτησε έναν αφέντη που είναι αρκετά πλούσιος και άεργος και μέσα στην άνεσή του κολυμπάει στην χλιδή «Πως είσαι;», θα ακούσεις μια απάντηση με πάθος όπως «Ω! η ώρα ποτέ δεν περνά. Έλα να παίξουμε κάτι ή έλα να βρούμε κάτι διασκεδαστικό για να περάσει η ώρα!». Ή διαφορετικά, θα ακούσεις παράπονα που πηγάζουν από φιλοδοξίες όπως «Δεν έχω πάρει αυτό! μου λείπει εκείνο!» ή «Μακάρι να είχα κάνει αυτό ή το άλλο!».
Μετά ρώτησε κάποιον που πλήττεται από κάποια καταστροφή ή εργάτη ή έναν φτωχό άνθρωπο που ζει σε δυσκολίες «Πως είσαι;». Εάν είναι λογικός θα απαντήσει «Δόξα τον Αλλάχ (τον Απόλυτο Συντηρητή και Επιμορφωτή όλων των δημιουργημάτων, Ράμπ) είμαι καλά και δουλεύω. Μακάρι να μην νύχτωνε τόσο γρήγορα και να τελείωνα και αυτήν τη δουλειά! Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και έτσι περνάει και η ζωή, δεν σταματάει. Ναι μεν κουράζομαι αλλά θα περάσει και αυτό, όπως τα πάντα περνούν πολύ γρήγορα». Αυτός σαν αποτέλεσμα, αναφέρει πόσο πολύτιμη είναι η ζωή με το να λυπάται στο πέρασμά της. Αυτό σημαίνει ότι καταλαβαίνει την αξία και την απόλαυση της ζωής μέσα από την εργασία και τις δυσκολίες. Όσο για την άνεση και υγεία, αυτές πικραίνουν τη ζωή και κάνουν θεμιτή το πέρασμα της.
Ω! Αδερφέ μου που είσαι άρρωστος! Μάθε ότι, όπως έχει αποδειχτεί ρητά και λεπτομερείς σε άλλα σημεία του Ρισαλέ-ι Νούρ, η προέλευση και το προζύμι των συμφορών και των δεινών και ακόμα των αμαρτιών είναι η ανυπαρξία. Η μη-ύπαρξη αυτή, είναι σκότος είναι κακία. Η μονότονη άνεση, ησυχία, στασιμότητα και παύση επειδή είναι κοντά στην μη ύπαρξη και στο τίποτα, αυτές μας κάνουνε να νιώθουμε το σκοτάδι της μη ύπαρξης και προκαλούν στεναχώρια. Όσο για την δράση και την μεταλλαγή, αυτά είναι ύπαρξη και κάνουν την ύπαρξη αισθητή και η ύπαρξη είναι το άκρατο κάλος, είναι το πνευματικό φώς (Νουρ).
Εφόσον η πραγματικότητα είναι αυτή, η αρρώστια σου έχει σταλεί στο σώμα σου ως ένας επισκέπτης για να εκπληρώσει διάφορα καθήκοντα όπως να εξαγνίσει την πολύτιμη ζωή σου, να την δυναμώσει, να την κάνει να προοδεύσει, να κάνει και τα άλλα ανθρώπινα εργαλεία του σώματός σου να στραφούν για βοήθεια στο άρρωστο κομμάτι σου, και να παρουσιάσει τα κεντήματα των διάφορων ονομάτων του Πάνσοφου Δημιουργού (Σανί-ι Χακίμ). Με το θέλημα του Αλλάχ μακάρι η αρρώστια να εκτελέσει γρήγορα τα καθήκοντά της και να αναχωρήσει. Και να πει στην καλή υγεία «Έλα και μείνε μόνιμα στη θέση μου και εκπλήρωσε τα καθήκοντα σου. Αυτό το σπίτι είναι δικό σου. Μείνε εδώ με την υγεία σου!.».
Ώ άρρωστε που ψάχνεις κάποια θεραπεία για την αρρώστια σου!
Υπάρχουν δύο είδη αρρώστιας. Το πρώτο είδος είναι αληθινό το άλλο φανταστικό. Όσον αφορά το αληθινό, ο Πάνσοφος, Δοξασμένος και Πανίσχυρος Θεραπευτής (Σαφί-ι Χακίμ-ι Ζουλτζελάλ) έχει απλώσει στο μεγάλο φαρμακείο του πλανήτη του μια θεραπεία για κάθε αρρώστια. Αυτά τα φάρμακα λοιπόν χρήζουν τις αρρώστιες. Έχει δημιουργήσει μια θεραπεία για κάθε αρρώστια. Είναι νόμιμο και θεμιτό να αναζητάς τα φάρμακα και να τα χρησιμοποιήσεις ως γιατρειά για τις ασθένειες σου, με την προϋπόθεση όμως να ξέρεις και να αποδέχεσαι ότι το αποτέλεσμά και η επιρροή τους ανήκει στον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ). Όπως είναι Αυτός που δίνει την ασθένεια είναι Αυτός που δωρίζει και τη θεραπεία.
Το να ακολουθάς τις συμβουλές ενός δεξιοτέχνη και πιστού γιατρού είναι ένα σημαντικό φάρμακο. Διότι οι περισσότερες αρρώστιες πηγάζουν από καταχρήσεις, έλλειψη εγκράτειας, σπατάλη, λάθη, ασωτία, και έλλειψη φροντίδας. Ένας πιστός γιατρός θα σου δώσει σίγουρα συμβουλές και οδηγίες εντός των θεμιτών ορίων. Θα απαγορεύσει τις καταχρήσεις και τις υπερβολές και θα δώσει παρηγοριά. Ο άρρωστος έχοντας εμπιστοσύνη στις οδηγίες του και στην παρηγοριά του, η αρρώστια του ελαφρύνει και του προσφέρει ανακούφιση αντί για στεναχώριες.
Αλλά στην περίπτωση της φανταστική αρρώστιας, το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για αυτήν είναι να μην της δίνεις σημασία. Όσο περισσότερη σημασία της δίνεις τόσο περισσότερο μεγαλώνει και φουσκώνει. Εάν δεν της δίνεις σημασία μικραίνει και διασκορπίζεται. Όπως όσο περισσότερο ασχολείσαι με τις μέλισσες τόσο περισσότερο ξεχύνονται γύρο από το κεφάλι, και εάν δεν τις δώσεις καθόλου σημασία διασκορπίζονται. Και παρομοίως, όσο περισσότερη σημασία δίνει κάποιος σε μια φαντασία που προέρχεται από ένα κομμάτι κλωστής που κυματίζει μπροστά από τα μάτια του στο σκοτάδι και στην ανησυχία που του προκαλεί, τόσο περισσότερο μεγαλώνει αυτή η φαντασία και τον κάνει να την αποφύγει σαν τρελός. Ενώ εάν δεν δώσει σημασία βλέπει ότι πρόκειται για ένα κομμάτι κλωστής και όχι για ένα φίδι τότε γελάει για τον φόβο και το άγχος του.
Εάν η υποχονδρία συνεχίσει για μεγάλο διάστημα, τότε μετατρέπεται σε πραγματικότητα. Είναι μια κακή αρρώστια για τους νευρικούς και για τους υποχονδριακούς. Τέτοιοι άνθρωποι από ένα βότσαλο φτιάχνουν ένα ολόκληρο βουνό και έτσι το ηθικό τους καταστρέφεται. Ειδικότερα εάν τύχουν σε ανελέητους μισούς - γιατρούς ή αλύπητους τότε εξάπτει την ανησυχία του πιο πολλή. Εάν είναι πλούσιοι χάνουν την περιουσία τους, εάν όχι το μυαλό τους ή την υγεία τους.
Ω Άρρωστε μου αδερφέ!
Υπάρχει ένας φυσικός πόνος στην αρρώστια σου. Όμως μια σημαντική πνευματική απόλαυση σε έχει περικυκλώσει το οποίο θα διώξει την επίδραση του φυσικού σου πόνου. Διότι εάν έχεις πατέρα, μητέρα και συγγενείς η πολύ απολαυστική συμπόνια τους απέναντί σου -την οποία έχεις ξεχάσει από την παιδική σου ηλικία- θα ξαναζωντανέψει γύρω σου και θα βλέπεις πάλι τα χαριτωμένα εκείνα βλέμματα που είχες λάβει όταν ήσουν στην παιδική ηλικία.
Επιπλέον, οι φιλίες τριγύρω σου οι οποίες ήταν μυστικές και κρυμμένες κοιτάζουν πάλι με αγάπη και ενδιαφέρον προς εσένα, μέσω της έλξης της αρρώστιας και βεβαίως απέναντι σε όλα αυτά, ο φυσικός σου πόνος γίνεται πολύ μικροπρεπής.
Επίσης αυτοί, τους οποίους είχες βοηθήσει και εξυπηρετήσει με τιμή και προσπαθούσες να λάβεις τον σεβασμό τους, τώρα με την εντολή της αρρώστιας, σε εξυπηρετούν ευγενικά και εσύ έχεις γίνει ο κύριος των κύριων σου. Και για το λόγο το ότι έχεις ελκύσει προς εσένα τα αισθήματα ευσπλαχνίας των συνανθρώπων σου, έχεις βρει πολλούς φίλους που σε βοηθούν και ευγενικούς συντρόφους απ’ το πουθενά.
Επιπλέον έχεις λάβει την εντολή πάλι από την αρρώστια σου να κάνεις ένα διάλειμμα από πολλά βαριά καθήκοντα και τώρα ξεκουράζεσαι. Σίγουρα ο μικρός σου πόνος απέναντι σε αυτές τις πνευματικές απολαύσεις πρέπει να σε οδηγήσει σε ευχαριστίες και όχι σε παράπονα.
Ω! Αδερφέ που υποφέρεις από βαριές αρρώστιες όπως η αποπληξία!
Καταρχήν σου δηλώνω τα καλά νέα ότι η αποπληξία θεωρείται ευλογημένη για τους πιστούς. Εδώ και πάρα πολύ καιρό το άκουγα αυτό από όσιους ανθρώπους αλλά δεν ήξερα το μυστήριό του. Τώρα ένα από τα μυστήρια αυτής της αλήθειας εμφανίστηκε στην καρδία μου ως εξής:
Οι άνθρωποι του Αλλάχ με σκοπό να αφικνούσουν τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ), και να σωθούν από τους μεγαλύτερους πνευματικούς κινδύνους αυτού του κόσμου και να διασφαλίσουνε την αιώνια ευτυχία, έχουν διαλέξει να ακολουθήσουν δύο αρχές:
Η πρώτη είναι ο στοχασμός του θανάτου. Με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή μέσου του συλλογισμού ότι ο κόσμος αυτός είναι μάταιος, και ότι μέσα σε αυτόν και οι ίδιοι είναι πρόσκαιροι καλεσμένοι φορτωμένοι με καθήκοντα, δούλεψαν για την αιώνια ζωή.
Η δεύτερη: Μέσω των θρησκευτικών ασκήσεων και δοκιμασιών και τον ασκητισμό προσπάθησαν να αφανίσουν το πάθος τους που τους προωθεί στο κακό (Ναφς-ι Αμάρα) ώστε να σωθούν από τους κινδύνους της και από τις τυφλές αισθήσεις.
Και εσείς, αδερφέ μου που έχεις χάσει την υγεία του μισού σου σώματος! Σου έχουν δοθεί αυτές οι δύο αρχές που είναι σύντομες, εύκολες και η αιτία της ευτυχίας χωρίς να το έχεις εσύ επιλέξει. Και αυτή η κατάστασή σου σε προειδοποιεί αδιάκοπα για την μάταια φύση του κόσμου και για το ότι ο άνθρωπος είναι πρόσκαιρος. Ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να σε πνίξει ούτε η απερισκεψία να σου κλείσει τα μάτια [προς την πραγματικότητα]. Και σίγουρα το άτομο που προωθεί το κακό (Ναφς-ι Αμάρα) δεν μπορεί να εξαπατήσει με ευτελείς επιθυμίες και ανάγωγες ορέξεις κάποιον που είναι σε κατάσταση μισού ανθρώπου. Και έτσι γλιτώνει γρήγορα από το μπελά εκείνου του (Ναφς).
Επομένως ένας πιστός μέσα από το μυστήριο της πίστης, με την υποταγή και εμπιστοσύνη του, μπορεί να επωφεληθεί -σε σύντομο χρονικό διάστημα- από την σοβαρή αυτή αρρώστια της αποπληξίας το ίδιο, όπως με τις σκληρές δοκιμασίες των αγίων. Και τότε εκείνη η σοβαρή αρρώστια καταλήγει να είναι πολύ φτηνή για μια τέτοια αμοιβή.
Ώ απελπισμένε άρρωστε που είσαι μόνος και έρημος!
Συλλογίσου ότι εάν η απομόνωση, η ξενιτιά μαζί με την αρρώστια προκαλούν συμπάθια στις σκληρότερες καρδιές και ελκύουν ευγένεια και συμπόνια προς εσένα, τότε άραγε πόσο περισσότερο από όλα θα προσέλκυε το βλέμμα του ελέους Αυτουνού, που παρουσιάζει τον εαυτό του σε εμάς στην αρχή κάθε σούρας του Κουρ’άν με τα χαρακτηριστικά του Πολυεύσπλαχνου και του Παντελεήμονα (του Ραχμάν του Ραχίμ), και που με μια αναλαμπή της στοργικότητάς Του κάνει όλες τις μητέρες να θρέφουν τα μικρά τους με θαυμαστή τρυφερότητα, και που με μία παρουσίαση του ελέους Του κάθε άνοιξη γεμίζει το πρόσωπο της γης με προσφορές και αγαθά, και Του Οποίου μία απλή εκδήλωση του ελέους Του είναι ο παράδεισος –με όλες τις ομορφιές του σε μια αιώνια ζωή. Σίγουρα το να δεθείς με πίστη σε Αυτόν τον Πολυεύσπλαχνο Δημιουργό (Χαλίκ-ι Ραχίμ), με το να Τον αναγνωρίσεις και να Τον ικετεύεις μέσω της γλώσσας της αδυναμίας της αρρώστιας σου και της μοναξιάς που νιώθεις στην ξενιτιά, θα προσελκύσει το βλέμμα του ελέους Του προς εσένα, με τον πιο ασύγκριτο τρόπο.
Εφόσον Αυτός υπάρχει και σε προσέχει τότε τα πάντα υπάρχουν για εσένα. Αυτοί που είναι αληθινά μόνοι και στην ξενιτιά είναι εκείνοι που δεν ενώνονται μαζί Του μέσω της πίστης και της υποταγής ή που δεν δίνουν σημασία σε αυτήν την σχέση.
Ώ εσείς που φροντίζετε αθώα άρρωστα παιδιά ή ηλικιωμένους που είναι και αυτοί σαν αθώα παιδιά!
Μπροστά σας έχετε ένα σημαντικό εμπόριο για το Υπερπέραν. Κερδίστε αυτό το εμπόριο με ενθουσιασμό και προσπάθεια.
Έχει διαπιστωθεί από τους ανθρώπους της αλήθειας ότι οι αρρώστιες των αθώων παιδιών είναι ασκήσεις, προπονήσεις για τα λεπτά τους σώματα, εμβόλια και προετοιμασίες του Απόλυτου Συντηρητή και Επιμορφωτή όλων των δημιουργημάτων Αλλάχ (Ράμπ) ώστε να μπορούν να αντέξουν και να αντισταθούν τους συγκλονισμούς του μέλλοντος. Αυτό μαζί με το ότι σχετίζεται με την ζωή του παιδιού στον κόσμο αυτό, είναι παράλληλα σχετικό με την πνευματική του ζωή, και αντί για εξιλέωση αμαρτιών όπως συμβαίνει με τους ενήλικες έχουν ως συνέπεια τον εξαγνισμό της ζωής του. Είναι σαν εμβόλια που εξασφαλίζουν την πνευματική πρόοδο του παιδιού στο μέλλον και στην μεταθανάτιο ζωή του. Και οι αξίες, αμοιβές (Σαβάμπ) που προκύπτουν από αυτές τις αρρώστιες γράφονται στα βιβλία των καλών πράξεων των γονέων τους και ιδιαίτερα της μητέρας που μέσα από το μυστήριο της στοργής προτιμάει την υγεία του παιδιού της παρά την δική της.
Όσον αφορά την φροντίδα των ηλικιωμένων, έχει διαπιστωθεί σε κάποια αναμφίβολα χαντίθ και πολλά ιστορικά γεγονότα ότι, μαζί με την τεράστια αμοιβή (Σαβάμπ) που αποφέρει, το να λαμβάνεις την καλή ευχή των ηλικιωμένων -και ιδιαίτερα των γονέων- το να ικανοποιείς τις καρδιές τους και να τους υπηρετείς με αφοσίωση είναι ένα μέσω για την ευτυχία και σε αυτόν τον κόσμο αλλά και στο Υπερπέραν. Επίσης είναι διαπιστωμένο με πολλά γεγονότα ότι, ένα ευτυχής παιδί που υπακούει κατά γράμμα τους ηλικιωμένους γονείς του και τους φροντίζει, θα έχει την ίδια μεταχείριση από τα δικά του παιδιά. Και όμως ένα κακόμοιρο παιδί εάν πληγώσει τους γονείς του, εκτός από το ότι θα τιμωρηθεί στο Υπερπέραν, θα βασανιστεί με διάφορες συμφορές και σε αυτόν τον κόσμο.
Ναι, το να φροντίζεις όχι μόνο τους ηλικιωμένους, τους αθώους και τους συγγενείς αλλά ακόμα και όποιους πιστούς συναντήσεις (εφόσον μέσα από το μυστήριο της πίστης υπάρχει μια αληθινή αδελφότητα – ουχουβ’άτ) και να υπηρετείς με όλη την καρδιά τους σεβάσμιους άρρωστους, ηλικιωμένους ιδιαίτερα αν αυτοί το έχουνε ανάγκη, είναι από τις κυριότερες υποχρεώσεις του Ισλάμ.
Ω Άρρωστα μου αδέρφια!
Εάν θέλετε ένα αρκετά ωφέλιμο και ιδανικό για όλες τις αρρώστιες, και πραγματικά ευχάριστο και ευλογημένο φάρμακο, τότε, αναπτύξτε και προοδέψτε την πίστη σας. Δηλαδή μέσω της μετάνοιας, της παράκλησης για συγχώρηση, τις πέντε καθημερινές προσευχές και με την λατρεία, χρησιμοποιείστε την ιερή θεραπεία της πίστης και τα φάρμακα που πηγάζουν από την πίστη.
Πράγματι, εξαιτίας της αγάπης για τον κόσμο αυτό και της προσκόλλησης σε αυτόν, οι απερίσκεπτοι σαν να διαθέτουν μια τόσο μεγάλη όσο η γη, άρρωστη πνευματική υπόσταση. Έχουμε αποδείξει απόλυτα σε πολλά σημεία του Ρισαλέ-ι Νούρ ότι η πίστη θεραπεύει αυτή την πνευματική υπόσταση -που είναι τόσο μεγάλη όσο ο κόσμος και σαν αυτόν μελανιασμένη και μωλωπισμένη από τα χτυπήματα του αποχωρισμού και της ματαιότητας- και την σώζει από τις πληγές και πραγματικά την θεραπεύει. Θα συντομέψω την συζήτηση μου σε αυτό το σημείο για να μην σας κουράσω.
Όσο για το φάρμακο της πίστης, αυτό φέρνει αποτέλεσμα όσο το δυνατόν μπορείς και συνεχίζεις να εκτελείς τα θρησκευτικά σου καθήκοντα. Η απερισκεψία, η ασωτία, οι αναξιόπιστοι ενθουσιασμοί του ατόμου (του Νάφς) και οι παράνομες [θρησκευτικά μη επιτρεπτές] διασκεδάσεις εμποδίζουν την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου αυτού. Εφόσον η αρρώστια απομακρύνει την απερισκεψία, κόβει τις ορέξεις, λειτουργεί ως εμπόδιο προς τις παράνομες απολαύσεις, τότε πάρτε πλεονέκτημα από αυτήν και επωφεληθείτε. Χρησιμοποιήστε τα ιερά φάρμακα και τα πνευματικά φώτα της πραγματικής πίστης μέσω της μετάνοιας, της παράκλησης για συγχώρεση, με προσευχή και ικεσία.
Εύχομαι ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) να σας δώσει υγεία και να κάνει την αρρώστια σας εξιλέωση για τις αμαρτίες σας. Αμήν, αμήν, αμήν.
وَقَالُوا اْلحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى هَدَينَا لِهذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِىَ لَوْلاَۤ اَنْ هَدَينَا اللّٰهُ لَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِاْلحَقِ
سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ طِبِّ الْقُلُوبِ وَ دَوَاۤئِهَا وَ عَافِيَةِ الْاَبْدَانِ وَ شِفَاۤئِهَا وَ نُورِالْاَبْصَارِ وَ ضِيَاۤئِهَا وَ عَلَى اٰلِهِ وَ صَحْبِهِ وَ سَلِّمْ
(Η Προσθήκη της Εικοστής Πέμπτης Αναλαμπής)
- Συλλυπητήριο Περί Παίδων –
بِاسْمِهِ وَاِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ
Αξιότιμε αιώνιε μου αδερφέ Κύριε Χαφίζ Χαλίντ,
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
وَبَشِّرِ الصّابِرِينَ {اَلّذِينَ اِذَا اَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ
Αδερφέ μου, ο θάνατος του παιδιού σου με επηρέασε. Όμως اَلْحُكْمُ لِلّٰهِ Η αποδοχή του παθήματος (Κaza) και η υποταγή στο πεπρωμένο (Κader) είναι χαρακτηριστικά σύμβολα του Ισλάμ. Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) ας δώσει σ` εσάς μια ωραία υπομονή, και ας κάνει τον εκλιπόντα, μεσολαβητή και εφόδιο για εσάς στην μεταθανάτιο ζωή. Θα αναφέρουμε Πέντε Σημεία τα οποία θα δώσουν μια μεγάλη εξαγγελία και μια αληθινή παρηγοριά στους θεοσεβούμενους πιστούς όπως εσείς.
Το μυστήριο και το νόημα στο εδάφιο
وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ του Πάνσοφου Κουρ`άν, είναι ως εξής:
Τα τέκνα των πιστών τα οποία έχουν πεθάνει πριν την εφηβεία, στον Παράδεισο θα παραμείνουνε αιωνίως χαριτωμένα επάξια του Παραδείσου παιδιά, και θα γίνουν αιώνια πηγή ευτυχίας στην αγκαλιά των γονέων τους που έχουν φτάσει στο Παράδεισο, και θα τους δώσουνε την πιο λεπτή τέρψη η οποία είναι η αγάπη στο παιδί και το χάϊδεμα του τέκνου. Επίσης δεδομένου ότι όλα τα απολαυστικά πράγματα θα υφίστανται στο Παράδεισο, η κρίση αυτών που λένε «Ο Παράδεισος δεν είναι χώρος αναπαραγωγής, γι` αυτό και δεν θα υπάρχει η αγάπη και χάϊδεμα του τέκνου» δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Ακόμη, το ότι η αγάπη και το χάϊδεμα του παιδιού –η οποία είναι σύμμεικτη με βάσανα- σ` ένα σύντομο χρόνο δέκα χρόνων της γης, ανταλλάσσονται και ανταμείβονται με μια αγνή, εύθυμη εκατομμυρίων χρόνων αιώνια αγάπη και χαϊδέματος παιδιού, αποτελεί την μεγαλύτερη ευτυχία για τους πιστούς. Συνεπώς το συγκεκριμένο έντιμο εδάφιοوِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ τα επιδεικνύει και τα εξαγγέλλει αυτά.
Κάποτε ένα άτομο βρισκότανε στη φυλακή. Στείλανε κοντά του το χαριτωμένο παιδί του. Αυτός ο καημένος φυλακισμένος μαζί με τη δική του δυστυχία μη μπορώντας να εξασφαλίσει την άνεση και του παιδιού του, θλιβότανε με την δυσκολία αυτή. Ύστερα ο φιλεύσπλαχνος άρχοντας στέλνει σ` αυτόν έναν άντρα και του λέει:
«Αυτό το παιδί ναι μεν είναι δικό σου τέκνο αλλά είναι και δικός μου υπήκοος, λαός. Θα τον πάρω εγώ και θα τον αναθρέψω σε ένα ωραίο παλάτι.»
Εκείνος ο άνθρωπος κλαίγεται και θρηνεί λέγοντας «Δεν πρόκειται να δώσω το παιδί μου που είναι η πηγή παρηγοριάς μου.»
Ενώ οι φίλοι του τον προειδοποιούν λέγοντας: «Οι στεναχώριες σου δεν έχουν νόημα. Εάν λυπάσαι το παιδί σου σκέψου ότι, αντί για αυτήν την βρωμερή, κακή, στενόχωρη φυλακή θα πάει σε ένα άνετο, εύπορο και ευτυχισμένο παλάτι. Εάν λυπάσαι για τον εαυτό σου και σκέφτεσαι προς όφελος σου, σκέψου ότι, αν μείνει εδώ το παιδί, μαζί με ένα αβέβαιο και προσωρινό σου συμφέρον υπάρχει το ενδεχόμενο να ανεχτείς πολλές στεναχώριες και θλίψεις με τις ταλαιπωρίες του παιδιού. Ενώ αν πάει εκεί θα σου παρέχει χίλιες ωφέλειες. Διότι θα γίνει αιτία της προσέλκυσης της ευσπλαχνίας του βασιλιά και θα γίνει σαν ένας μεσολαβητής για σένα. Ο βασιλιάς θα θελήσει να τον ανταμώσει με εσένα. Βεβαίως για να σε δει δεν θα στείλει αυτόν στη φυλακή, αλλά μάλλον θα βγάλει εσένα από τη φυλακή και θα σε φέρει σε εκείνο το παλάτι ώστε να ιδωθείτε -με την προϋπόθεση ότι σέβεσαι και εμπιστεύεσαι τον βασιλιά...»
Έτσι λοιπόν, σαν αυτό το παράδειγμα, αξιότιμε αδερφέ μου, όταν τα παιδιά
των πιστών όπως εσύ πεθάνουνε, πρέπει να σκεφτούνε ως εξής:
Αυτό το παιδί είναι αθώο και ο Δημιουργός του (Χαλίκ) είναι Πολυεύσπλαχνος (Ραχίμ) και Απέραντα Γενναιόδωρος, Μεγάθυμος και Κάτοχος κάθε προσφοράς (Κερίμ). Σε αντίθεση με την δική μου ελλειπής ανατροφή και στοργή, τον πήρε στην άμεμπτη καλοσύνη και έλεος Του. Λυτρώνοντας το από τις δυσχέρειες, δυστυχίες και στεναχώριες της φυλακής της γης, το έστειλε στον υψηλότερο βαθμό του Παραδείσου Φιρντέβς. Τι ευτυχία για εκείνο το παιδί! Εάν παρέμενε σε αυτόν τον κόσμο, ποιός ξέρει σε πια μορφή θα έμπαινε! Για το λόγω αυτό εγώ δεν το λυπάμαι, ξέρω ότι είναι μακάριος. Όσο για το συμφέρον του εαυτού μου, δεν αισθάνομαι ούτε οίκτο για μένα και ούτε λυπάμαι και θρηνώ. Διότι αν έμενε σε αυτόν τον κόσμο, θα προσέφερε σε εμένα μια δέκα χρονών παροδική τέρψη αγάπης (παιδιού) σύμμεικτη με στεναχώριες. Εάν γινότανε και ευλαβής και είχε τη δυνατότητα, μπορεί να με βοηθούσε. Με το θάνατό του όμως θα έχει την ισχύ ενός μεσολαβητή υπέρ μου, ο οποίος θα είναι η αφορμή και για την αιώνια ευτυχία μου, και θα μου προσφέρει στο Παράδεισο την τέρψη της αγάπης προς το παιδί για δέκα εκατομμύρια χρόνια.
Βεβαίως και αυτός που χάνει ένα αβέβαιο, εσπευσμένο συμφέρον αλλά αποκομίζει χίλια σίγουρα, αναβαλλόμενα συμφέροντα δεν θλίβεται με στεναχώρια και δεν οδύρεται απελπισμένα.
Το εκλιπών παιδί, ήτανε ένα πλάσμα, ένας δούλος και με ολόκληρη την μορφολογία του ένα έργο τέχνης ενός Ελεήμων Δημιουργού (Χαλίκ-ι Ραχίμ) και ενώ ανήκε σε Αυτόν, ήτανε φίλος των γονέων του και είχε δοθεί προσωρινά υπό την επίβλεψή τους. Κατέστησε υπηρέτες του την μητέρα και τον πατέρα του, και ως αντάλλαγμα της υπηρεσίας των γονέων, τους έδωσε ως μια προκαταβολική ανταμοιβή απολαυστικής στοργής.
Τώρα, ο Ελεήμων Δημιουργός (Χαλίκ-ι Ραχίμ) -ο οποίος είναι ενενήντα εννιά της εκατό δικαιούχος- δεόντως της ευσπλαχνία και της σοφίας Του εάν πάρει από τα χέρια σου το παιδί δίνοντας τέλος στην υπηρεσία σου, δεν αρμόζει σ` έναν πιστό να κλαίει και να θρηνεί με ένα παραπονετικό τρόπο απαιτώντας το ένα και τυπικό δικαίωμα του από τον πραγματικό κάτοχο χιλίων δικαιωμάτων. Αλλά αυτό αρμόζει μάλλον στους απερίσκεπτους και στους αποκλίνοντες.
Εάν η ζωή σε αυτή τη γη ήτανε αιώνια, και ο άνθρωπος έμενε μέσα της αιωνίως και ο αποχωρισμός ήτανε για πάντα, τότε οι οδυνηρές στεναχώριες και οι θλιβερές απελπισίες θα είχανε κάποιο νόημα. Όμως, εφόσον αυτός ο κόσμος είναι ένας ξενώνας, τότε και εσείς και εμείς επρόκειτο να πάμε εκεί όπου έχει πάει το αποθανόν παιδί. Επίσης, ο θάνατος αυτός δεν είναι μια ιδιαιτερότητα γι’ αυτόν, αλλά είναι μία καθολική λεωφόρος. Επίσης, εφόσον ο αποχωρισμός δεν είναι παντοτινός αλλά στο μέλλον θα υπάρξει συνάντηση και στον εντάφιο κόσμο και στον Παράδεισο∙ τότε χρειάζεται να πούμε اَلْحُكْمُ لِلّٰهِ, και να ευχαριστήσουμε με υπομονή λέγοντας «Αυτός το έδωσε και Αυτός το πήρε. Δόξα τον Αλλάχ σε όλες τις καταστάσεις!».
Η στοργή, η οποία είναι μια από τις πιο χαριτωμένες, πιο ευχάριστες, πιο ωραίες και πιο λεπτές ανακλάσεις της Θεϊκής Ευσπλαχνίας, είναι ένα ελιξίριο από ευλογημένο φως και είναι πιο ισχυρή από τον έρωτα. Αποτελεί αφορμή στην ταχέως αντάμωση με τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ). Όπως ο μεταφορικός έρωτας και ο εγκόσμιος έρωτας με πολλές δυσκολίες μεταμορφώνεται στον πραγματικό έρωτα και βρίσκει τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ). Έτσι και η στοργή -χωρίς δυσκολίες όμως- με τρόπο πιο σύντομο και πιο αγνό, συνδέει την καρδιά με τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ).
Είτε ο πατέρας είτε η μητέρα αγαπούν το παιδί τους όσο ολόκληρη η γη. Όταν πάρουν το παιδί τους από τα χέρια τους, αν είναι ευτυχής και πιστός, στρέφει το πρόσωπο του από αυτόν το κόσμο, βρίσκει τον Πραγματικό Απονομέα των Αγαθών (Μουν’ίμ-ι Χακικί). Και λέει: «Εφόσον αυτός ο κόσμος είναι μάταιος, δεν αξίζει την αφοσίωση της καρδιάς». Αποκτά ένα ενδιαφέρον για τον τόπο όπου έχει πάει το παιδί του και παίρνει ένα μεγάλο πνευματικό ύφος.
Οι απερίσκεπτοι και οι αποκλίνοντες από τον πραγματικό δρόμο της πίστης, στερούνται της ευτυχίας και της ευαγγελίας αυτών των πέντε πραγματικοτήτων. Το πόσο τραγική είναι η κατάσταση τους μπορείς να αντιπαραβάλλεις με το εξής: Μια ηλικιωμένη γυναίκα που βλέπει το πολυαγαπημένο, χαριτωμένο μοναχοπαίδι της να ξεψυχά, με τη φαντασίωση ότι θα ζήσει αιώνια σε αυτόν το κόσμο, και ως συνέπεια της απερισκεψίας και της απόκλισης, και επειδή φαντάζεται το θάνατο ως ανυπαρξία και ως αιώνιο αποχωρισμό, συλλογίζεται σε σχέση με το μαλακό του στρώμα το χώμα του τάφου ∙ από άποψη της απερισκεψίας και της απόκλισης δε συλλογίζεται και δε βλέπει τον παράδεισο της ευσπλαχνίας Του Σπλαχνικότερου από τους σπλαχνικούς (ο πιο Ραχίμ – Ερχαμουρραχιμίν) και τον παράδεισο των αγαθών. Μπορείς να αντιληφθείς λοιπόν πόσο τραγικές θλίψεις ανέχεται απελπισμένα.
Όμως η πίστη και το Ισλάμ, οι οποίες είναι αιτίες ευτυχίας και στους δυο κόσμους, λέει στον πιστό: Ο Ελεήμων Δημιουργός (Χαλίκ-ι Ραχίμ) αυτού του παιδιού που βρίσκεται στις τελευταίες του στιγμές, θα το βγάλει από αυτό το βρωμερό κόσμο (γη) και θα το καταστήσει σαν ένας μεσολαβητής για σένα και ως ένα αιώνιο τέκνο σου. Ο αποχωρισμός είναι προσωρινός, μην ανησυχείς. Κάνε υπομονή, λέγοντας:
اَلْحُكْمُ لِلّٰهِ
اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ
اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى
Σαΐντ Νουρσί
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
إِذْ نَادٰى رَبَّهُ أَنِّى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ
Η ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), του ήρωα της υπομονής, είναι καλά δοκιμασμένη και αποτελεσματική. Γ’ αυτό πρέπει να σύρουμε την προσοχή μας και να αποτυπώσουμε από το εδάφιο, και να την απαγγέλνουμε στις ικεσίες μας ως εξής,
رَبِّ اَنّىِ مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ
Η περίληψη της γνωστής ιστορίας του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), είναι ως εξής:
Ενώ βασανιζόταν λόγω των πολυάριθμων πληγών του για πολύ καιρό, με τον συλλογισμό της μεγάλης ανταμοιβής που θα κερδίσει λόγω της ασθένειας του αυτής, την υπόμεινε με απώτατη υπομονή. Αλλά αργότερα, όταν τα σκουλήκια που παρήχθησαν από τις πληγές του, άρχισαν να διαπερνούν την καρδιά και τη γλώσσα του, δηλαδή την έδρα της ενθύμησης (Δίκρ) και της γνώσης του για τον Ύψιστο Αλλάχ, φοβήθηκε ότι το καθήκον της λατρείας του θα υποφέρει, και έτσι, όχι για χάριν της άνεσής του, αλλά για χάριν της λατρείας του προς τον Ύψιστο Αλλάχ είπε στην ικεσία του: «Ω! Κύριε μου! (Ω Απόλυτε Συντηρητέ και Επιμορφωτή μου! Ραμπ μου)! Η ζημιά (από την αρρώστια μου) μ’ έχει αγγίξει, η ενθύμηση (Δίκρ) μου για σένα με τη γλώσσα μου και η λατρεία μου για σένα με την καρδιά μου υποφέρουν.» Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) δέχτηκε αυτήν την καθαρή ειλικρινή, αφιλοκερδή και αφοσιωμένη ικεσία με το πιο θαυμαστό τρόπο, και του χάρισε τέλεια καλή υγεία φανερώνοντάς του όλες τις ποικιλίες του οίκτου Του.
Αυτή η Αναλαμπή λοιπόν περιέχει Πέντε Σημεία:
Οι εξωτερικές πληγές και αρρώστιες του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), αντιστοιχούν με τις εσωτερικές αρρώστιες του πνεύματος και της καρδιάς μας. Εάν αντιστρέφαμε την εσωτερική μας ύπαρξη εξωτερικά, και την εξωτερική μας εσωτερικά, θα εμφανιζόμασταν πολύ πιο περισσότερο πληγωμένοι και άρρωστοι από τον Εξοχότατο Αγιούμπ (Ιώβ). Διότι, η κάθε αμαρτία που διαπράττουμε και κάθε αμφιβολία ή απιστία που εισχωρεί στο μυαλό μας, δημιουργεί πληγές στην καρδιά και στο πνεύμα μας.
Οι πληγές του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του) απειλούσαν την σύντομη κοσμική ζωή του, αλλά οι δικές μας εσωτερικές πληγές, απειλούν να καταστρέψουν την μακρά αιώνια ζωή μας. Για αυτό εμείς έχουμε μεγάλη ανάγκη να αποτυπώσουμε στις προσευχές μας την ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ), χιλιάδες φορές περισσότερο από τον ίδιο.
Ειδικά, ακριβώς όπως τα σκουλήκια που δημιουργηθήκαν από τις πληγές του Εξοχότατου έβλαψαν την καρδιά και τη γλώσσα του, έτσι και σε εμάς οι πληγές που προκαλούν οι αμαρτίες μας, και οι υποχονδρίες, και οι αμφιβολίες που προκαλούν αυτές οι πληγές -είθε ο Ύψιστος Αλλάχ να μας προστατεύσει!- διαπερνούν το εσωτερικό της καρδιά μας, που είναι το κέντρο της πίστης, και πληγώνουν την πίστη μας. Επίσης βλάπτουν και την πνευματική ευτυχία της γλώσσας, που είναι και ο διερμηνέας της πίστης, και την αποστομώνουν απομακρύνοντας την με μίσος από την προσευχή ή ενθύμηση (Δίκρ).
Ναι, η αμαρτία, διαφθείρει την καρδιά, τη μαυρίζει και τη σκληραίνει συνεχώς έως ότου εξαφανιστεί η λάμψη της πίστης. Μέσα σε κάθε αμαρτία υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στην απιστία. Εάν εκείνη η αμαρτία δεν εξαλειφτεί γρήγορα μέσω της μετάνοιας, τότε από σκουλήκι μετατρέπεται σε ένα μικρό άυλο φίδι που δαγκώνει την καρδιά.
Παραδείγματος χάριν, ένας άνθρωπος ο οποίος διαπράττει κρυφά μια επαίσχυντη αμαρτία, φοβάται για την ντροπή που θα αισθανθεί εάν άλλοι μάθουν γι’ αυτήν. Κατά συνέπεια η ύπαρξη των αγγέλων και των πνευμάτων υφίσταται ακατάδεχτα για αυτόν, και έτσι με το παραμικρό στοιχείο αποκτά μια επιθυμία προς την άρνηση τους.
Και για παράδειγμα, κάποιος ο οποίος διαπράττει μια μεγάλη αμαρτία που έχει ως αποτέλεσμα την Κόλαση, όποτε ακούει για την απειλή της κόλασης, εάν δεν προστατευτεί από αυτήν με την ασπίδα της μεταμέλειας, επιθυμεί ολόψυχα να μην υπήρχε η κόλαση, και ενθαρρύνετε να την αρνηθεί με βάση ασήμαντων αποδείξεων και αμφιβολιών.
Επίσης για παράδειγμα, κάποιος που δεν εκτελεί την υποχρεωτική προσευχή (Σαλά-Ναμάζ) και δεν εκπληρώνει το καθήκον του όσο αφορά τη λατρεία εκτίθεται στον ίδιο κίνδυνο, ακριβώς όπως θα προειδοποιούταν σε περίπτωση παραμέλησης ενός μικρού καθήκοντος από κάποιον ασήμαντο προϊστάμενο που θα τον ανησυχούσε. Έτσι και η τεμπελιά του προς την εκπλήρωση των υποχρεωτικών καθηκόντων του, παρά τις επαναλαμβανόμενες εντολές του Αιώνιου και Προαιώνιου Κυρίαρχου, του προκαλεί μεγάλη δυσφορία. Και εξαιτίας εκείνου του κινδύνου, θα επιθυμήσει και θα πει στον εαυτό του, Μακάρι να μην υπήρχαν τέτοια καθήκοντα λατρείας! Στη συνέχεια, από αυτήν την επιθυμία θα ξυπνήσει μια άλλη επιθυμία, η επιθυμία της απάρνησης του Αλλάχ, που θα τον κάνει να νιώσει κάποιο είδος εχθρότητας προς Αυτόν. Εάν ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την θεία ύπαρξη εισέλθει στην καρδιά του, θα έχει τη τάση να την αγκαλιάσει σαν μια αναμφισβήτητη απόδειξη. Και μια μεγάλη πύλη για τη καταστροφή ανοίγει μπροστά του. Ο κακομοίρης δεν ξέρει ότι μέσω της άρνησης του, νε μεν απαλλάχτηκε από την δήθεν ταλαιπωρία όσο αφορά την εκτέλεση των υποχρεωτικών καθηκόντων του, εντούτοις έχει γίνει στόχος εκατομμυρίων προβλημάτων που είναι πολύ πιο τρομερά. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το τσίμπημα του κουνουπιού, δέχεται το δάγκωμα του φιδιού.
Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα, τα οποία μπορούν να συγκριθούν με αυτά τα τρία, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό το μυστήριο του εδαφίου :
...بَل رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِہِم ...َ
Όπως εξηγήθηκε σχετικά με την έννοια του θείου καθορισμού, γνωστή ως πεπρωμένο, στον Εικοστό Έκτο Λόγο, οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παραπονεθούν σε περίπτωση συμφορών ή ασθενειών από αυτές τις τρεις απόψεις:
Πρώτη άποψη: Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) έχει κάνει το ένδυμα του σώματος με το οποίο έντυσε τον άνθρωπο ως μια επίδειξη της τέχνης του. Έχει πλάσει τον άνθρωπο ως ένα πρότυπο ή μοντέλο πάνω στο οποίο κόβει, στολίζει, το μετατρέπει και αλλάζει το ένδυμα της ύπαρξης του, επιδεικνύοντας, φανερώνοντας και εκδηλώνοντας έτσι τα διάφορα ονόματα Του. Ακριβώς όπως το όνομα Του (Σαφί) ο Θεραπευτής καθιστά απαραίτητο ότι η ασθένεια πρέπει να υπάρχει, τόσο επίσης το όνομα Του (Ρεζζάκ) Ο Προμηθευτής και Σιτιστής καθιστά απαραίτητο ότι η πείνα πρέπει να υπάρχει. Και ούτω καθεξής…..
مَالِكُ الْمُلْكِ يَتَصَرَّفُ فِى مُلْكِه۪ كَيْفَ يَشَاءُ ِ
Ο Κάτοχος και Ιδιοκτήτης των πάντων (Μαλίκ), διαχειρίζεται την ιδιοκτησία Του όπως Αυτός επιθυμεί.
Δεύτερη άποψη: Μέσω των συμφορών και των ασθενειών η ζωή εξαγνίζεται, τελειοποιείται, ενισχύεται, προοδεύει και αποδίδει αποτελέσματα, επιτυγχάνει την τελειότητα και εκπληρώνει το σκοπό της. Η ζωή που κυλάει μονότονα στον καναπέ της άνεσης, είναι περισσότερο κοντά στην ανυπαρξία -και κατευθύνεται προς εκεί- που είναι το απόλυτο κακό, παρά την ύπαρξη που είναι το απόλυτο καλό.
Τρίτη άποψη: Αυτή η κοσμική σφαίρα είναι τόπος δοκιμασίας και πεδίο υπηρεσιών. Δεν είναι τόπος απόλαυσης, ηδονής και ανταμοιβής. Εφόσον λοιπόν είναι πεδίο υπηρεσιών και τόπος λατρείας, οι ασθένειες και οι συμφορές -εφ' όσον δεν έχουν επιπτώσεις στην πίστη και απομένονται υπομονετικά- προσαρμόζονται πλήρως στην υπηρεσία και τη λατρεία αυτή, και τις ενισχύουν. Δεδομένου ότι καθιστούν την κάθε ώρα ισοδύναμη με αυτήν της μιας ημέρας λατρεία, τότε αντί να παραπονιόμαστε, πρέπει να προσφέρουμε ευχαριστίες.
Πράγματι, η λατρεία αποτελείται από δύο κατηγορίες, την θετική και την αρνητική.
Η θετική είναι η γνωστή.
Όσον αφορά στην αρνητική λατρεία, είναι αυτή που όταν ο πληγέντας μέσω των συμφορών ή των ασθενειών αντιλαμβάνεται την αδυναμία και την ανικανότητά του, και στρέφεται στον Απόλυτο Συντηρητή και Κάτοχο Ευσπλαχνίας (Ραμπ-ι Ραχίμ), επιδιώκει το καταφύγιο σε Αυτόν, σκέπτεται και στηρίζεται μόνο σε Αυτόν, ικετεύει μόνο Αυτόν, και προσφέρει έτσι μια ειλικρινή λατρεία που καμία υποκρισία δεν είναι ικανή να την διαπεράσει.
Εάν κάνει υπομονή και σκέφτεται την συνοδευτική ανταμοιβή της συμφοράς του και προσφέρει ευχαριστίες, τότε η κάθε ώρα που περνά θα αναλογίζει για αυτόν σαν μια ολόκληρη μέρα με λατρεία. Η σύντομη ζωή του μετατρέπετε σε μια μακροχρόνια ζωή. Υπάρχουν ακόμη περιπτώσεις όπου το ένα λεπτό αναλογεί με την λατρεία μιας ολόκληρης ημέρας.
Μάλιστα μια φορά ήμουν εξαιρετικά ανήσυχος λόγω μιας τρομερής ασθένειας που έπασχε ένας από τους αιώνιους αδελφούς μου, ο Μουχάτζιρ Χάφιδ Άχμεντ. Μετά όμως ήρθε μια προειδοποίηση στην καρδιά μου: «Να τον συγχαρείς! Κάθε λεπτό που περνάει, ισοδυναμεί συνολικά με την λατρεία μιας ολόκληρης ημέρας.». Αυτός ούτως ή άλλως υπόμενε εν πάση περιπτώσει στην ασθένειά του με υπομονή και ευγνωμοσύνη.
Όπως το έχουμε επισημάνει σε μερικά από τα δοκίμια, όποτε κάποιος σκέφτεται το παρελθόν του, ανασαίνει ή ένα "Αχ" ή ένα "Οχ" με τη γλώσσα και με τη καρδία του. Δηλαδή ή θα πικραθεί ή θα δοξάσει λέγοντας «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ).
Αυτό που προκαλεί την λύπη είναι η πνευματικές θλίψεις που προέρχονται από την παύση και τον αποχωρισμό των προηγούμενων ευτυχιών. Διότι η παύση της ευχαρίστησης είναι πόνος. Μερικές φορές μια στιγμιαία ευχαρίστηση ή ηδονή προκαλεί διαρκές πόνο. Ο στοχασμός ωστόσο σκαλίζει αυτόν τον πόνο και εγχέει πίκρα.
Όσον αφορά τη μόνιμη πνευματική ευχαρίστηση που προέρχεται από τη παύση προσωρινών πόνων ή συμφορών που κάποιος υπέφερε στο παρελθόν, τον εμπνέει να αναφωνήσει, «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ). Μαζί με αυτήν την έμφυτη τάση, εάν σκεφτεί και την ανταμοιβή (Σαβάμπ) που προκύπτει από τις συμφορές και η ανταμοιβή που τον περιμένει στην μεταθανάτιο ζωή, και εάν συνειδητοποιήσει ότι η σύντομη αυτή ζωή του θα του μετατραπεί σε μια μακροχρόνια ζωή μέσω των συμφορών -τότε αντί να είναι μόνο υπομονετικός πρέπει να είναι και ευγνώμων. Γι’ αυτό θα πρέπει να πει,
الْحَمْدُ للّٰهِ عَلَى كُلِّ حَالْ سِوَى الْكُفْر وَالضَّلَالْ
Υπάρχει ένας φημισμένος λόγος ότι, «Ο χρόνος της συμφοράς διαρκεί πολύ». Πράγματι έτσι είναι, αλλά όχι όπως νομίζει συνήθως ο άνθρωπος ότι διαρκεί πολύ λόγω της δυσχέρειας, αλλά επειδή παράγει τα ζωτικής σημασίας αποτελέσματα μιας μακροχρόνιας ζωής.
Όπως εξηγήθηκε στο Πρώτο Μέρος του Εικοστού Πρώτου Λόγου, η δύναμη της υπομονής που δίνεται στον άνθρωπο από τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ), είναι επαρκής για κάθε συμφορά, εκτός πια αν σπαταλιέται με αδικαιολόγητους φόβους. Αλλά μέσω της υπεροχής της αυταπάτης, ο άνθρωπος με την απερισκεψία και με το ότι φαντάζεται ότι αυτή η παροδική ζωή είναι αιώνια, σπαταλά τη δύναμη της αντοχής και της υπομονής του στο παρελθόν και στο μέλλον. Γι’ αυτό το λόγο η υπομονή του δεν επαρκεί να αντιμετωπίσει τις συμφορές του παρόντος, και αρχίζει να παραπονιέται. Είναι σαν -Επ`ουδενί!- ο άνθρωπος να παραπονιέται για τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ) στον άνθρωπο. Με ένα αδικαιολόγητο και ακόμα ανισσόροπο και βλακώδες τρόπο, επιδεικνύει την έλλειψη της υπομονής του.
Διότι, η κάθε ημέρα συμφοράς και θλίψης που τώρα έχει περάσει, μόνο η ηρεμία και η γαλήνη της έχει παραμείνει, ο πόνος της έχει εξαφανιστεί και η ευχαρίστηση του τέλος της παραμένει, τα βάσανά της έχουν φύγει αλλά η ανταμοιβή (Σαβάμπ) της παραμένει. Δεν πρέπει να παραπονιέται για αυτό αλλά, πρέπει να δίνει απολαυστικές ευχαριστίες. Δεν πρέπει να αγανακτεί με την δυστυχία του, αλλά πρέπει να την αγαπά, διότι η παροδική ζωή του παρελθόντος του, έρχεται να μετατραπεί σε μια αιώνια και ευλογημένη ζωή λόγω της συμφοράς που είχε. Ο συλλογισμός του προϋπάρχων αυτού πόνου και έπειτα η σπατάλη της υπομονής προς αυτά είναι παλαβομάρα.
Όσον αφορά τις ημέρες του μέλλοντος, αφού δεν έχουν έρθει ακόμα, ο συλλογισμός κάποιας ασθένειας ή συμφοράς που είναι πιθανόν να εμφανισθούν σε εκείνες, και το να ανυπομονείς συλλογίζοντας τα είναι επίσης βλακεία. Όσο ανοησία είναι το να λέει κάποιος στον εαυτό του «εφόσον αύριο ή μεθαύριο θα είμαι πεινασμένος και διψασμένος», και για αυτό το λόγο σήμερα να τρώει και να πίνει συνέχεια, έτσι και το να σκέπτεται κάποιος τις ανύπαρκτες για αυτήν τη στιγμή συμφορές ή ασθένειες που μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον, και να υποφέρει από τώρα, και να ανυπομονεί καταπιέζοντας τον εαυτό του χωρίς οποιοδήποτε λόγο, είναι μια τέτοια ηλιθιότητα που δεν αξίζει ούτε έλεος αλλά ούτε και ευσπλαχνία.
Εν ολίγοις, ακριβώς όπως η ευγνωμοσύνη αυξάνει τη θεία γενναιοδωρία, έτσι και η διαμαρτυρία αυξάνει την δυστυχία, και απομακρύνει όλες τις αιτίες ή ευκαιρίες για συμπόνια και ευσπλαχνία.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, στην πόλη Ερζερούμ ένας ενάρετος προσβλήθηκε από μια τρομερή ασθένεια. Πήγα να τον επισκεφτώ και πάρα πολύ πικραμένος μου παραπονέθηκε: «Επί εκατό νύχτες δεν μπόρεσα να βάλω το κεφάλι μου σε μαξιλάρι και να κοιμηθώ.». Τον λυπήθηκα πολύ, και ξαφνικά θυμήθηκα και του είπα:
«Αδελφέ μου, οι εκατό δύσκολες ημέρες που πέρασες, τώρα είναι εκατό ευχάριστες ημέρες. Μην παραπονιέσαι με τον συλλογισμό αυτών, κοίταξε τις και έχε ευγνωμοσύνη. Όσον αφορά τις ημέρες του μέλλοντος, αφού δεν έχουν έρθει ακόμα, έχε εμπιστοσύνη στον Συμπονετικό και Φιλεύσπλαχνο Υποστηριχτή σου τον Απόλυτο Συντηρητή και Επιμορφωτή όλων των δημιουργημάτων τον (Ράμπ) που είναι Πολυεύσπλαχνος (Ραχμάν) και Οικτίρμονος (Ραχίμ), και μην κλαίς πριν κτυπηθείς, μην φοβάσαι απ’ το τίποτα, μην δίνεις το χρώμα της ύπαρξης σε κάτι ανύπαρκτο. Σκέψου αυτήν την παρούσα ώρα, η δύναμη και η αντοχή της υπομονής σου είναι αρκετή για αυτήν την ώρα. Μην φέρεσαι όπως ένας ανόητος διοικητής που παρόλο την ενίσχυση που έχει στην δεξιά του πτέρυγα και είναι η αριστερή εχθρική πτέρυγα και παρόλο που στην αριστερή του πτέρυγα η δεξιά εχθρική πτέρυγα δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, αυτός αρχίζει να διασκορπίζει τις δυνάμεις του κέντρου στα αριστερά και δεξιά αφήνοντας το κέντρο εντελώς αδύναμο, και ως αποτέλεσμα ο εχθρός με μια μικρή δύναμη επιτίθεται στο κέντρο και τον καταστρέφει.»
Και του είπα: «Αδελφέ μου, εσύ μην γίνεις σαν κι’ αυτόν. Επιστράτεψε όλη τη δύναμή της υπομονής σου για αυτήν την παρούσα ώρα, και σκέψου το θείο έλεος και την ανταμοιβή που θα κερδίσεις στην άλλη ζωή, και πως η συνοπτική και παροδική ζωή σου μετατρέπεται σε μια μακροχρόνια και αιώνια μορφή. Αντί να παραπονιέσαι πικρά, δώσε χαρούμενες δοξολογίες.»
Και αυτός με απόλυτη ανακούφιση, είπε: «Ελχάμντουλιλλάχ, (Δόξα τον Αλλάχ), τώρα η αρρώστια μου υποχώρησε στο εν-δέκατο απ’ ότι ήταν πριν.»
Αποτελείται από τρία θέματα.
Πρώτο Θέμα: Η αληθινή και επιβλαβής συμφορά είναι αυτή που έχει επιπτώσεις στη θρησκεία. Κάποιος πρέπει πάντα να επιζητά καταφύγιο στην θεία αυλή για συμφορές σε θέματα θρησκείας και να κλαίει κραυγάζοντας για βοήθεια.
Αλλά οι συμφορές που δεν έχουν επιπτώσεις στη θρησκεία στην πραγματικότητα δεν είναι συμφορές. Μερικές από αυτές είναι προειδοποιήσεις από Τον Πολυεύσπλαχνο (Ραχμάν). Όπως όταν ένας βοσκός που ρίχνει μια πέτρα στα πρόβατά του όταν καταπατούν κάποιο ξένο λιβάδι, τα πρόβατα καταλαβαίνουν ότι η πέτρα προορίζεται ως προειδοποίηση για να σωθούν από μια επικίνδυνη πράξη, γι’ αυτό γεμάτα ευγνωμοσύνη γυρίζουν πίσω. Έτσι και υπάρχουν πολλές φαινομενικές συμφορές που είναι θείες προειδοποιήσεις και νουθεσίες. Άλλες αποτελούν αντίτιμο αμαρτιών και άλλες πάλι διαλύοντας την απερισκεψία και αμέλεια του ανθρώπου, υπενθυμίζουν την ανικανότητα και αδυναμία του, και του παρέχουν ένα είδος ηρεμίας και γαλήνης.
Όσον αφορά την ασθένεια ως ένα είδος συμφοράς, όπως έχει ειπωθεί ήδη δεν είναι καθόλου συμφορά, αλλά μια εύνοια Του Απόλυτου Συντηρητή και Επιμορφωτή (Ράμπ) και ένας τρόπος εξαγνισμού. Υπάρχει ένα αξιόπιστο χαντίθ που δηλώνει ότι: «Όπως τα ώριμα φρούτα πέφτουν από ένα δέντρο όταν αυτό ταρακουνιέται έτσι και οι αμαρτίες κάποιου πέφτουν με το τρέμουλο ελονοσίας»
Η ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του) δεν ήταν για την άνεση του ατόμου του (Ναφς). Αλλά παρακάλεσε για την θεραπεία του σημείου ψαλμού που είναι η γλώσσα και του σημείου διαλογισμού που είναι η καρδιά επειδή πλέον τον εμπόδιζαν να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της λατρεία του.
Εμείς κατά την απαγγελία εκείνης της ικεσίας πρέπει καταρχήν στην πρόθεση μας να προσδοκούμε τη θεραπεία των εσωτερικών και πνευματικών πληγών που προέρχονται από τις αμαρτίες μας.
Όσον αφορά τις φυσικές ασθένειες, μπορούμε να παρακαλέσουμε για θεραπεία εφόσον εμποδίζουν την εκπλήρωση των προσευχών μας. Αλλά πρέπει να επιδιώκουμε την θεραπεία με έναν ταπεινό και παρακαλετό τρόπο, όχι με διαμαρτυρόμενο και πικραμένο τρόπο. Εφόσον δεχόμαστε την Συντήρηση και Επιμόρφωση Του, τότε πρέπει να δεχτούμε επίσης όλα αυτά που μας δίνει με σκοπό αυτής της συντήρησης και επιμόρφωσης.
Ο αναστεναγμός «αχ! και οχ!» και τα παράπονα με τρόπο που υπονοεί την αντίρρηση στο θείο πεπρωμένο και στο θείο νόμο, είναι ένα είδος κριτικής του θείου πεπρωμένου, μια κατηγορία προς την Ευσπλαχνία Του. Κάποιος που επικρίνει το θείο πεπρωμένο είναι σαν να χτυπάει το κεφάλι του στο αμόνι και το σπάει. Αυτός που κατηγορεί και επικρίνει την Ευσπλαχνία Του, είναι αυτός που θα τη στερηθεί. Όπως όταν κάποιος χρησιμοποιεί το σπασμένο του χέρι για να πάρει εκδίκηση θα προκαλέσει μεγαλύτερη ζημία στο χέρι του, έτσι ακριβώς, όταν ένα άτομο που θλίβεται και ανησυχεί για τη συμφορά του, και ανταποκρίνεται με διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις, το μόνο που μπορεί να κερδίσει είναι να διπλασιάσει τη δυστυχία του.
Δεύτερο Θέμα: Όσο φανταζόμαστε τις υλικές συμφορές μεγάλες τόσο μεγαλώνουν και όσο τις φανταζόμαστε μικρές τόσο μικραίνουν.
Παραδείγματος χάριν, ένα όραμα ή κάποια παραίσθηση που εμφανίζεται στο μάτι μας τη νύχτα. Εάν κάποιος του δώσει σημασία αυτό φουσκώνει δηλαδή τον επηρεάζει, και αν δεν του δώσει σημασία, αυτό εξαφανίζεται, δεν τον επηρεάζει. Επίσης όσο κάποιος επιχειρήσει να αποκρούσει ένα σμήνος μελισσών που επιτίθεται, θα γίνουν επιθετικότερες, αντιθέτως όσο κάποιος δεν τους δώσει προσοχή και φερθεί ήρεμος θα διασκορπισθούν. Έτσι και το ίδιο όσο κάποιος θεωρεί τις υλικές συμφορές ως μεγάλες και τους δίνει σημασία, τόσο θα αυξηθούν. Λόγω της ανησυχίας του θα διαπεράσει το σώμα του και θα ριζώσει στην καρδιά, και ως αποτέλεσμα θα παράγει μια εσωτερική συμφορά πάνω στην οποία θα στερεωθεί και θα συνεχίσει. Αλλά όταν η ανησυχία αποβληθεί μέσω της συγκατάθεσης προς το θείο διάταγμα και μέσω της πεποίθησης προς αυτό, τότε η υλική συμφορά θα μειωθεί βαθμιαία, θα στεγνώσει και θα εξαφανιστεί, ακριβώς όπως ένα δέντρο του οποίου οι ρίζες έχουν κοπεί και έχει ξεραθεί. Μια φορά είχα περιγράψει αυτή την αλήθεια με τον παρακάτω τρόπο:
Παράτα τις απελπισμένες κραυγές της συμφοράς και έχε εμπιστοσύνη στον Αλλάχ!
Διότι, να ξέρεις ότι οι κραυγές είναι συμφορές τις συμφοράς και του λάθους!
Εάν ανακάλυψες τον αποστολέα της συμφοράς, τότε να ξέρεις είναι μια άνετη και άφθονη σπλαγχνικιά συμφορά!
Εάν δεν τον ανακάλυψες τότε να ξέρεις ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος με πόνο και ένδεια!
Τότε από τη στιγμή που έχεις μια συμφορά όσο ο κόσμος ολόκληρος, γιατί θρηνείς για μια μικρή συμφορά που έχεις; Έλα, έχε εμπιστοσύνη στον Αλλάχ!
Χαμογέλα με εμπιστοσύνη στη συμφορά σου, για να σου χαμογελάσει και αυτή! Χαμογελώντας θα ελαττωθεί και θα αλλάξει μορφή!
Όπως σε μια λογομαχία ή διαμάχη, μέσου ενός χαμόγελου προς έναν επιβλητικό εχθρό, το μίσος θα μετατραπεί σε συμφιλίωση, η εχθρότητα σ’ ένα απλό αστείο, θα ελαττωθεί το μίσος και θα εξαφανιστεί. Το ίδιο ισχύει όταν κάποιος έχει να αντιμετωπίσει μια οποιαδήποτε συμφορά, και έχει εμπιστοσύνη στον Αλλάχ.
Τρίτο θέμα: Κάθε εποχή έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε αυτήν την εποχή της αμέλειας η συμφορά έχει αλλάξει μορφή. Σε ορισμένες εποχές και για ορισμένα άτομα, η συμφορά δεν είναι στην πραγματικότητα συμφορά, αλλά είναι μια θεία εύνοια. Εγώ σε αυτήν την εποχή θεωρώ τυχερούς εκείνους που βασανίζονται εξ’ αιτίας κάποιας ασθένειας -με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ασθένειά τους δεν έχει επιπτώσεις στη θρησκεία τους- και δεν μπορώ να αντιτεθώ στην ασθένεια ή συμφορά, αλλά ούτε να λυπηθώ αυτούς που δεινοπαθούν. Διότι, όποτε συναντώ κάποιον άρρωστο νέο, διαπιστώνω ότι έχει περισσότερη αφοσίωση προς τα θρησκευτικά καθήκοντά του και προς την μεταθανάτιο ζωή, από ότι οι συνομήλικοι του. Από αυτό συμπεραίνω ότι η ασθένεια δεν αποτελεί μια κακοτυχία και συμφορά για αυτούς, αλλά μάλλον μια θεία γενναιοδωρία. Διότι ναι μεν είναι αλήθεια ότι η ασθένεια του προκαλεί θλίψη και ταλαιπωρία στη συνοπτική, παροδική και εγκόσμια ζωή του, αλλά είναι ευεργετική για την αιώνια ζωή του. Θεωρείται ως ένα είδος λατρείας. Εάν έβρισκε υγεία, με τη μέθη της νιότης και την παραπλάνηση της εποχής δεν θα ήταν σε θέση να διατηρήσει την κατάσταση της απολαύσεως όπως στην αρρώστια του, και θα κατάρρεε στην πλάνη.
Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ), προκειμένου να επιδείξει την άπειρη δύναμη Του και το απεριόριστο Έλεός του, έπλασε έμφυτη μια ατελείωτη ανικανότητα στον άνθρωπο και μια απεριόριστη ανάγκη. Μετά, προκειμένου να επιδείξει την αξία του μεγαλοπρεπούς κεντήματος των ονομάτων Του, έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο ως μια μηχανή ικανή να δεχτεί απεριόριστες ποικιλίες πόνου, καθώς επίσης και άπειρες ποικιλίες ευχαρίστησης και ευτυχίας.
Μέσα σε εκείνη την ανθρώπινη μηχανή υπάρχουν εκατοντάδες εργαλεία, κάθε ένα από τα οποία φέρει διαφορετικούς πόνους και ευτυχίες, επίσης διαφορετικά καθήκοντα και ανταμοιβές. Είναι λες και όλα τα θεία ονόματα που φανερώνονται στο συμπάν -που είναι σαν ένας μέγας άνθρωπος- παρέχουν και από ένα μικρό δείγμα και στον μικρόκοσμο του άνθρωπου.
Καθώς οι ευεργετικές εντολές σε αυτόν τον μικρόκοσμο όπως η καλή υγεία, η ευημερία, και η απόλαυση προκαλούν τον άνθρωπο να προσφέρει ευχαριστίες, κατευθύνει αυτήν την μηχανή σε πολλές πτυχές της υπηρεσίας, και έτσι ο άνθρωπος γίνεται σαν ένα εργοστάσιο που παράγει ευχαριστίες. Ομοίως, με τη βοήθεια της συμφοράς, της ασθένειας και του πόνου, και των υπόλοιπων παρακινητικών και συγκινητικών αναταραχών, ενεργοποιεί και τους υπόλοιπους τροχούς αυτής της μηχανής και τα διεγείρει. Βάζει σε λειτουργία το έμφυτο ορυκτό της αδυναμίας, ανικανότητας, και της ένδειας που έχουν τοποθετηθεί στην ουσία, στο ορυχείο του ανθρώπου. Φέρνει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση ώστε επιδιώκει για καταφύγιο και βοήθεια, όχι μόνο με τη γλώσσα του, αλλά με τη γλώσσα όλων των μελών του σώματός του.
Κατά συνέπεια, λες και ο άνθρωπος μέσω εκείνων των προβλημάτων, μετατρέπεται σε μια κινούμενη πένα η οποία περιλαμβάνει χιλιάδες διαφορετικές πένες. Καταγράφει τη πεπρωμένη πορεία της ύπαρξής του, στη σελίδα της ζωής του ή στον πίνακα του κόσμου των αντανακλάσεων (levh-i misali), κάνει μια γνωστοποίηση των θείων ονομάτων και γίνεται ο ίδιος ένας ύμνος στη δόξα του Ύψιστου Αλλάχ, ο οποίος είναι πάνω και πέρα από κάθε ελάττωμα και ανεπάρκεια (Σουμπχάν), εκπληρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντα της φύσης του.
{{{
Ο οποίος είναι πολύ παθιασμένος με τα δοκίμια του Ρισαλέ-ι Νούρ και έχει διαφωτιστεί με την ανάγνωση αυτών.
Χαίρε ω ευτυχισμένε γιατρέ που μπορεί και διαγιγνώσκει την δικιά του αρρώστια, ειλικρινή και αξιότιμε μου φίλε!
Το ξύπνημα της ψυχής σου που επιδεικνύει η ενθουσιώδης επιστολή σου, είναι άξιο συγχαρητηρίων. Να ξέρετε ότι, μέσα στις υπάρξεις το πολυτιμότερο είναι η ζωή. Και από τα καθήκοντα, το πολυτιμότερο είναι η υπηρέτηση στη ζωή. Και ανάμεσα από τις υπηρεσίες στη ζωή, το πολυτιμότερο είναι ο ζήλος για την μετατροπή της παροδικής εγκόσμιας ζωής σε μια αιώνια ζωή του υπερπέραντος.
Όλη η αξία και σημασία τούτης της ζωής είναι επειδή αποτελεί τον πυρήνα, την αρχή και την πηγή της αιώνιας ζωής. Ειδάλλως, η επικέντρωση σ’ αυτήν την παροδική, μάταιη ζωή με τρόπο δηλητηριώδη και καταστροφικό ως προς την αιώνια ζωή, είναι μια τέτοια ανοησία σαν να προτιμάς μια στιγμιαία αστραπή στη θέση του διαρκούς ηλίου.
Από την άποψη της πραγματικότητας, οι πιο άρρωστοι απ’ όλους είναι οι γιατροί που είναι απερίσκεπτοι και υλιστές. Εάν μπορούσαν να πάρουν τα ιερά φάρμακα της πίστης από το ιερό φαρμακείο του Κουρ’ άν, τότε με την θέληση του Αλλάχ!, θα μπορούσαν να γιατρέψουν και τις δικές τους ασθένειες, αλλά και τις πληγές της ανθρωπότητας. Όπως το δικό σου ξύπνημα έγινε μια αλοιφή στην δικιά σου πληγή, έτσι και εσένα μπορεί νε σε κάνει μια θεραπεία στις ασθένειες των γιατρών.
Όπως γνωρίζεις και εσύ, μερικές φορές μια πνευματική παρηγοριά σε έναν απελπισμένο και στενοχωρημένο άρρωστο είναι πιο ευεργετική από ότι χίλια φάρμακα. Ενώ ένας γιατρός που έχει πνιγεί στον βάλτο του υλισμού και της φύσης θα προσθέσει ακόμη μια μαυρίλα στον ήδη απελπισμένο και απεγνωσμένο ασθενή. Εύχομαι με την θέληση του Αλλάχ!, αυτό το ξύπνημα σου να σε κάνει πηγή παρηγοριάς σε αυτούς τους απελπισμένους και απεγνωσμένους, και να σε κάνει έναν φωτισμένο γιατρό.
Ξέρεις ότι η ζωή είναι σύντομη, και οι αναγκαίες υπηρεσίες πάρα πολλές. Άραγε, εσύ, όπως και εγώ, εάν επιθεωρούσες τον εγκέφαλο σου, ανάμεσα στις γνώσεις του πόσα άχρηστα, ασήμαντα, και ανώφελα, άψυχα πράγματα σαν στοίβα από ξύλα, θα έβρισκες. Διότι εγώ τον επιθεώρησα και βρήκα πάρα πολλά άχρηστα πράγματα. Για αυτό λοιπόν, είναι ανάγκη η αναζήτηση ενός τρόπου ώστε να μετατραπούν αυτές τις επιστημονικές και φιλοσοφικές γνώσεις σε γνώσεις ωφέλιμες, φωτεινές, και ζωντανές. Έτσι και εσύ ζήτα από τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ) μια τέτοια αφύπνιση που να μετατρέψει τις γνώσεις σου στο όνομα του Πάνσοφου και Παντοδύναμου (Χακίμ-ι Ζουλτζελάλ) έτσι ώστε να δώσει ένα πυρ σε εκείνα τα ξύλα και να τις διαφωτίσει. Η άχρηστη επιστημονική σου γνώσει να έχει την ισχύ μιας πολύτιμης θείας γνώσης.
Σοφέ μου φίλε! Η καρδιά μου πάντα είχε την θέληση να πρωτοπορήσουν άτομα της επιστήμης που σε βαθμό πάθους να νιώθουν ανάγκη τα φώτα της πίστης και τα μυστήρια του Κουρ’άν όπως ο κύριος Χουλουσή και να του μοιάσουν. Και εφόσον Οι Λόγοι (το Ρισαλέ-ι Νούρ) μπορούν και επικοινωνούν με την συνείδηση σου, τότε να αντιλαμβάνεσαι τον κάθε Λόγο όχι από μένα, αλλά ως μία επιστολή από τον ντελάλη του Κουρ’ άν σταλμένη σε εσένα, και να θεωρείς το κάθε ένα από αυτά ως μια συνταγή από το ιερό φαρμακείο του Κουρ’ αν, για σένα. Και στην απουσία μου ξεκίνα έναν κύκλο συζήτησης μέσα από αυτά (Λόγους) σαν να βρισκόμαστε μαζί.
Και όποτε επιθυμείς να μου γράφεις. Και αν δεν σου απαντήσω μην παρεξηγηθείς. Διότι από παλιά οι επιστολές που γράφω είναι πολύ λίγες. Ακόμα και στον αδερφό μου εδώ και τρία χρόνια έχω γράψει μόνο μία απάντηση στα γράμματα του.
اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى
Σαΐντ Νούρσι
* Υποσημείωση: Αυτή η πραγματεία γράφτηκε σε τεσσερισήμισι ώρες.
Ναι Ναι Ναι Ναι
Rustu Re’fet Husrev Said
[1] Υποσημείωση: Με ένα φυσικό τρόπο όπως μας έχει ενθυμηθεί αυτή η Αναλαμπή έχουν συμπεριληφθεί δύο θεραπείες στην έκτη θεραπεία. Το αφήσαμε έτσι για να μην σπάσουμε τη φυσικότητα. Πράγματι δεν το αλλάξαμε με το σκεπτικό ότι ίσως να περιλαμβάνεται κάποιο μυστήριο μέσα του.
[2] Υποσημείωση: Η περίοδος που αυτή η αρρώστια αποφέρει την πνευματική μαρτυρία είναι περίπου μέχρι και σαράντα ημέρες που είναι οι μέρες τις λοχείας
[3] Υποσημείωση: Ναι ενώ μερικές αρρώστιες είναι η αιτία της ύπαρξης της ικεσίας. Εάν η ικεσία γίνει η αιτία για την εξαφάνιση της αρρώστιας τότε η ικεσία καταλήγει να είναι η αιτία της προσωπικής της εξαφάνισης (αυτό-εξαφάνισης) και αυτό δεν είναι εφικτό.
