Uhuvvet

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

     Θα αναφέρουμε εδώ, μια βαρυσήμαντη απάντηση μιας πραγματικά σημαντικής ερώτησης που έχει συσχετιστεί με αυτό το σημείο. Διότι, ο παλιός Σαΐντ, πριν σαράντα χρόνια σε εκείνο το μάθημα του αναφέρεται με έναν προαισθητικό  τρόπο σαν να έχει δει τα υπέροχα μαθήματα του Ρισαλέ-ι Νουρ και τις επιδράσεις τους. Για αυτό το λόγο, θα γράψουμε εκείνη την ερώτηση και απάντηση η οποία έχει ως εξής:

      Ρωτάνε και έχει ερωτηθεί από πολλούς, σε εμένα και σε μερικά από τα αδέρφια μου στο Νούρ [πνευματικό Φώς], το εξής:

«Για ποιο λόγο, παρά τους τόσους πολλούς αντιπάλους, επίμονους φιλοσόφους, και απέναντι των τόσο παρεκκλινόντων, το Ρισαλέ-ι Νούρ δεν ηττάται; Εμποδίζοντας ως ένα βαθμό τη διάδοση εκατομμυρίων πανάξιων βιβλίων περί του Ισλάμ και της πίστης, και μέσω της ασωτίας και τις εγκόσμιες απολαύσεις, απομακρύνουν πολλούς νέους και μεγάλους από τις πραγματικότητες της πίστης. Ενώ από την άλλη, παρά τις πιο έντονες επιθέσεις, τις πιο απάνθρωπες μεταχειρίσεις, και με τις περισσότερες συκοφαντίες και ψέματα που έχουν εξαπολύσει για να δυσφημίσουν το Ρισαλέ-ι Νουρ, και προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να κατατρομάξουν τον κόσμο και να τον απομακρύνουν από το Ρισαλέ-ι Νουρ· ποιο είναι το μυστήριο και η σοφία της διάδοσης του Ρισαλέ-ι Νούρ -έτσι ώστε δεν έχει ειδωθεί σε κανέναν άλλο έργο, μέσω των εξακοσίων χιλιάδων αντιτύπων τα περισσότερα από τα οποία είναι χειρόγραφα και έχουν εξαπλωθεί με απόλυτη επιθυμία συγκεκαλυμμένα- και της αδιάλειπτης ανάγνωσης του με τέτοιο ενθουσιασμό, στο εσωτερικό αλλά και εξωτερικό; Πως γίνεται αυτό;» και σε πολλές άλλες ερωτήσεις αυτού του είδους ως απάντηση λέμε το εξής:             

Το Ρισαλέ-ι Νουρ, μέσω του μυστηρίου της θαυματουργικότητας του Πάνσοφου Κουρ’άν είναι μια ουσιαστική ερμηνεία του, και καθώς φανερώνει την ύπαρξη μιας πνευματικής κόλασης στην παρέκκλιση από την πίστη, αποδεικνύει επίσης την ύπαρξη ενός πνευματικού παραδείσου στην πίστη. Καθώς παρουσιάζει τα πνευματικά οδυνηρά βάσανα που βρίσκονται στις αμαρτίες, κακίες και απαγορευμένες (Haram) απολαύσεις, αποδεικνύει επίσης τις πνευματικές σαν του παραδείσου απολαύσεις που υπάρχουν στην ευλάβεια, στις ευεργετικές πράξεις και στην υπακοή στις πραγματικότητες των νόμων της Σαρία. Και λυτρώνει με αυτόν τον τρόπο τους συνετούς που έχουν ξεπέσει και περιπλανιούνται στην ανηθικότητα και παρέκκλιση. Διότι υπάρχουν δύο τρομερές καταστάσεις στην εποχή μας.               

Η Πρώτη: Είναι τα ανθρώπινα αισθήματα τα οποία χωρίς να βλέπουν το αποτέλεσμα προτιμούν μια παρούσα έτοιμη απόλαυση αντί χιλιάδων μελλοντικών απολαύσεων, και επειδή αυτά υπερισχύουν στον νου και την λογική, ο μόνος τρόπος της λύτρωσης των ανήθικων και άσωτων ανθρώπων από την ανηθικότητα είναι η κατάδειξη των δεινών που υπάρχουν σε αυτήν την απόλαυση ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η πλανερή αίσθηση. Και με την ένδειξη του εδαφίουيَسْتَحِبُّونَ الْحَيَوةَ الدُّنْيَا  ότι δηλαδή, παρά τη γνώση που κατέχει κανείς, περί των πανάξιων σαν διαμάντια, αγαθών του υπερπέραν, και παρόλο που γνωρίζει τις απολαύσεις του υπερπέραν, και παρόλο που είναι πιστοί, είναι ότι αυτήν την εποχή, ακολουθώντας τους παρεκκλίνοντες  προτιμά τα εγκόσμια εύθραυστα κομμάτια μπουκαλιών αντί αυτά τα διαμάντια. Και ο μόνος τρόπος της σωτηρίας τους από το παραπάνω αίσθημα και την εξάρτηση της εγκόσμιας λατρείας και τον εξευτελισμό στην παρέκκλιση, είναι η επίδειξη των οδυνηρών σαν της κολάσεως δεινών που επιφέρουν τα παραπάνω ακόμα και σε αυτή τη ζωή, ο οποίος τρόπος είναι και ο τρόπος που ακολουθεί το Ρισαλέ-ι Νουρ.                        

Ειδάλλως, απέναντι στο πείσμα του αθεϊσμού που υπάρχει στην εποχή μας, της παρέκκλισης που προέρχεται από την επιστήμη, και της εξάρτησης στην ασωτία, αυτοί οι οποίοι με τη γνωστοποίηση του Απόλυτου και Δικαίου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), και με την απόδειξη της Κόλασης, μέσου του φόβου, λαμβάνουν κάποιο μάθημα και εγκαταλείπουν το κακό και τις αμαρτίες, είναι ένας στους είκοσι. Και μετά το μάθημα αυτό λέγοντας, «Ο Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk) είναι Φιλεύσπλαχνος και Συγχωρητικός  (Gafûrü’r-Rahîm), και η Κόλαση είναι πολύ μακριά» μπορεί και συνεχίζει στην ασωτία του. Και έτσι, η καρδιά του και η ψυχή του, υποκύπτουν στα αισθήματα του.                     

Να λοιπόν, το Ρισαλέ-ι Νουρ, στις περισσότερες συγκρίσεις παρουσιάζοντας τους τρομερούς και οδυνηρούς πόνους που επιφέρει η απιστία και η παρέκκλιση και σε αυτόν τον κόσμο, πείθει ακόμα και τους πιο πείσμονες, τους πιο αυτολάτρεις  ανθρώπους, και τους προκαλεί ένα μίσος προς αυτές τις δαιμονικές, μη επιτρεπόμενες απολαύσεις και την ασωτία, και προσελκύει τους συνετούς από αυτούς, στη μετάνοια.

Κάποιες από αυτές τις συγκρίσεις, όπως ο σύντομος Έκτος, Έβδομος, και Όγδοος Λόγος, και επίσης η εκτενής σύγκριση στην Τρίτη Ενότητα του Τριακοστού Δεύτερου Λόγου, τρομάζει ακόμα και τους πιο άθλιους και ανήθικους που βαδίζουν προς την παρέκκλιση, και τους κάνει να αποδέχονται αυτά τα μαθήματα. Για παράδειγμα:

Θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά στις καταστάσεις που παρατήρησα ως πραγματικότητα σε ένα ταξίδι συλλογισμού στο εδάφιο του Νούρ, (24.35). Όποιος επιθυμεί περαιτέρω λεπτομέρειες ας ανατρέξει στο τέλος του έργου «Η Εξ Αγνώστου Σφραγίδα Επαλήθευσης» (Sikke-iTasdik-i Gaybi).

Για παράδειγμα: Όταν είδα σε αυτό το ταξίδι του συλλογισμού τον κόσμο των ζώων που έχουν ανάγκη την τροφή, παρατήρησα με το υλιστικό μάτι της φιλοσοφίας, αυτόν τον έμβιο κόσμο, ο οποίος μέσα στην απεριόριστη ανάγκη και έντονη πείνα που βρίσκεται, μαζί με την αδυναμία και ανεπάρκεια που έχουν τα ζώα, μου τον παρουσίασε τόσο πικραμένο και οδυνηρό, που ξεφώνισα μοιρολογώντας λόγω της όψης που μου πρόσφεραν οι απερίσκεπτοι αδιάφοροι που βρίσκονται  στην παρέκκλιση.             

Ξαφνικά, με την σοφία του Κουρ’άν και με τα δίοπτρα της πίστης είδα ότι, ο τίτλος του Πολυεύσπλαχνου (Rahmân) ανάτειλε στο άστρο του Σιτιστή (Rezzâk) σαν ένας λαμπρός ήλιος. Και φώτισε με το φως της ευσπλαχνίας  αυτόν τον απελπισμένο και πεινασμένο έμβιο κόσμο.  

 Έπειτα, είδα έναν άλλο κόσμο μέσα στον έμβιο κόσμο. Τον κόσμο των νεογέννητων, τα οποία μέσα στην αδυναμία, ανεπάρκεια και ανάγκη, κατασπαράζοντας προσελκύουν τον οίκτο και τη συμπόνια ολονών, μέσα στο συγκινητικό και οδυνηρό σκότος που βρίσκονται. Όταν τα κοίταξα με την όψη των απερίσκεπτων που βρίσκονται στην παρέκκλιση είπα αλίμονο! Ξαφνικά η πίστη μου έδωσε ένα ζευγάρι γυαλιά και είδα ότι:                       

Ο τίτλος του Οικτίρμονος (Rahîm) έχει ανατέλλει στο άστρο της στοργής. Και μετέτρεψε με έναν τόσο όμορφο και ευχάριστο τρόπο αυτόν τον πικρό κόσμο σε έναν χαρούμενο τόπο που ακόμα και τα δάκρυα μου που προέρχονταν από τη διαμαρτυρία, τον οίκτο, και μελαγχολία μετατράπηκαν σε δάκρυα που προέρχονται από την χαρά και την απόλαυση της αγαλλίασης.      

 Έπειτα μου φανερώθηκε ο κόσμος της ανθρωπότητας σαν μια σκηνή του σινεμά. Τον κοίταξα με τα κιάλια των απερίσκεπτων που βρίσκονται στην παρέκκλιση. Είδα αυτόν τον κόσμο τόσο σκοτεινό, φρικιαστικό, που κραύγασα από το βάθος της καρδιάς μου με θρήνο και είπα αλίμονο! Διότι, είδα τον άνθρωπο ο οποίος με τις επιθυμίες και φιλοδοξίες του που εκτείνονται ως την αιωνιότητα, με τον διαλογισμό και στοχασμό του που καλύπτει την οικουμένη, με τον μόχθο και τα έμφυτα του χαρίσματα τα οποία πραγματικά ποθούν την αιωνιότητα, την αιώνια ευτυχία και τον Παράδεισο, με τις απεριόριστες και ελεύθερο-βουλες έμφυτες ιδιαιτερότητες και με τις ανάγκες του στραμμένες σε αμέτρητους σκοπούς και με την αδυναμία και ανεπάρκεια που κατέχει, καθώς είναι αντιμέτωπος με τις επιθέσεις αμέτρητων συμφορών και εχθρών… μέσα σε μια σύντομη ζωή, σε έναν πραγματικά κακόμοιρο και άθλιο βίο, μέσα στην συμφορά της ακατάπαυστης απομάκρυνσης και χωρισμού, τα οποία είναι οι πιο τρομερές και φρικτές καταστάσεις για την καρδιά και την συνείδηση… ναι είδα αυτόν τον άνθρωπο να έχει το βλέμμα του στραμμένο στον μνήμα, στην πύλη που για τους απερίσκεπτους είναι η πύλη του αιώνιου σκότους, και έτσι κοιτάζοντας τον τάφο τους, τους είδα να ρίχνονται ένας-ένας, ομάδες-ομάδες σε αυτόν τον λάκκο του σκότους.

Όταν είδα λοιπόν τον κόσμο της ανθρωπότητας μέσα σε αυτό το ζόφος, η καρδιά μου, η ψυχή μου, ο νους μου, και μαζί με αυτά, όλα τα ανθρώπινα μου χαρακτηριστικά και όλα τα σωματίδια της υπόστασής μου καθώς ετοιμάζονταν να ξεσπάσουν στο κλάμα, ξαφνικά το Φως (Nur) και η δύναμη της πίστης που πρόβαλε από το Κουρ΄άν, συνέτριψε εκείνα τα γυαλιά της παρέκκλισης, και έδωσε ένα μάτι στο κεφάλι μου, και είδα ότι: Ο τίτλος του Δικαίου (Âdil) του Απόλυτου και Δικαίου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), ανάτειλε σαν τον ήλιο στο άστρο του Πάνσοφου (Hakîm)… ο τίτλος της Απόλυτης Ευσπλαχνίας (Rahmân) στο άστρο του Γενναιόδωρου (Kerîm)… ο τίτλος του Οικτίρμων (Rahîm) στο άστρο δηλαδή στο νόημα του τίτλου Συγχωρών (Gafûr)… ο τίτλος  του Νεκραναστάτη   (Bâis) στο άστρο του Απόλυτου Κληρονόμου (Vâris)… ο τίτλος του Ζωοδόχου (Muhyî) στο άστρο του Ευεργέτη (Muhsin), και ο τίτλος του Επιμορφωτή (Rab) στο άστρο του Ιδιοκτήτη (Mâlik). Φώτισαν μονομιάς εκείνο το ζοφερό κόσμο της ανθρωπότητας και μαζί του πολλούς άλλους κόσμους που εμπεριέχει μέσα του, και τους χαροποίησαν ολότελα. Διαλύοντας τις καταστάσεις της κόλασης, διάνοιξαν φωτεινά παράθυρα προς τον μεταθανάτιο κόσμο και σκόρπισαν φως στον απελπισμένο κόσμο του ανθρώπου. Είπα «Ελχάμτουλιλλάχ-Δόξα τον Αλλάχ!, Ες’σιουκρού Λιλ’λάχ-Ευχαριστώ τον Αλλάχ!» τόσες φορές, όσες είναι και τα σωματίδια που βρίσκονται στο σύμπαν. Και έπειτα παρατήρησα με τα μάτια μου ότι:

Υπάρχει, μέσω της πίστης και σε αυτόν τον κόσμο ένας πνευματικός παράδεισος, και μία πνευματική κόλαση στην παρέκκλιση, τα οποία εξακρίβωσα με γνώση.

Έπειτα μου φανερώθηκε ο κόσμος της υδρογείου. Εκεί, σε αυτό το ταξίδι του συλλογισμού, αυτοί οι σκοτεινοί κανόνες της επιστήμης των ανυπότακτων στη θρησκεία φιλοσόφων, μου παρουσίασαν έναν τρομερό κόσμο. Ζαλίστηκα όταν μου παρουσιάστηκε η απεγνωσμένη κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος μέσα στο φρικτό σκοτάδι του απέραντου σύμπαντος, ταξιδεύει μέσα στην τρομερή και πολύ ηλικιωμένη και υπέργηρο υδρόγειο, η οποία κινείται με μια ταχύτητα εβδομήντα φορές πιο μεγάλη από τη βολίδα ενός κανονιού καιταξιδεύοντας συμπληρώνει μια απόσταση είκοσι πέντε χιλιάδων χρόνων σε έναν χρόνο, και είναι γεμάτη με εσωτερικούς σεισμούς και είναι έτοιμη και ικανή να διαλυθεί και να καταστραφεί ανά πάσα στιγμή. Θόλωσαν τα μάτια μου. Πέταξα τα γυαλιά της φιλοσοφίας και τα έσπασα. Ξαφνικά, κοίταξα με ένα μάτι φωτισμένο με το φως της σοφίας του Κουρ’άν και της πίστης και είδα ότι:                          

Οι  τίτλοι Ο Πανίσχυρος (Kàdir), Ο Παντογνώστης (Alîm), Ο Επιμορφωτής-Κύριος (Rab), Ο Αλλάχ, Ο Κύριος των Ουρανών και της Γης (Rabbü’s-Semâvâtive’l-Ard ), Ο Υποτάσσων τον Ήλιο και την Σελήνη (Müsahhirü’ş-Şemsive’l-Kamer) του Δημιουργού της Γης και των Ουρανών,  ανάτειλαν σαν τον ήλιο, στα άστρα δηλαδή στις έννοιες της ευσπλαχνίας, της μεγαλειότητας και της κυριότητας. Και φώτισαν αυτόν τον σκοτεινό, τρομερό, και φρικτό κόσμο, τόσο που σε αυτήν την κατάσταση που βρισκόμουνα, με την όραση της πίστης είδα ότι, αυτή η υδρόγειος είναι τόσο ταχτοποιημένη, υποταγμένη, τελειοποιημένη, όμορφη, και ασφαλής…και ότι είναι σαν ένα κρουαζιερόπλοιο το οποίο φέρει μαζί του όλες τις αναγκαίες προμήθειες, και είναι σχεδιασμένο για ταξίδι, ευχαρίστηση και εμπόριο… και την είδα σαν ένα καράβι, ένα αεροπλάνο, ένα τρένο που περιστρέφει τα έμβια όντα γύρο από τον ήλιο, τα ταξιδεύει στην χώρα του Απόλυτου Επιμορφωτή (Rab)… και ότι η υδρόγειος αυτή προσφέρει τη σοδειά του καλοκαιριού, της άνοιξης, και του φθινοπώρου σε όλα τα όντα που τα προσμένουν. Και έτσι είπα, όσα είναι και τα σωματίδια της υδρογείου είθε να είναι οι Δοξασμοί στον Αλλάχ, για το αγαθό της πίστης που μας έχει προσφέρει!    «Ελχάμντου-λιλλάχι-αλέλ-νίμετ-ιλ-ιμάν».

Να, όπως αυτή η σύγκριση λοιπόν, έχει αποδειχτεί σε πολλές συγκρίσεις του Ρισαλέ-ι Νούρ ότι, αυτοί οι οποίοι βρίσκονται στην παρέκκλιση και ασωτία, βιώνουν μια πνευματική οδύνη κολάσεως ακόμα και σε αυτόν τον επίγειο κόσμο, και αντιθέτως, αυτοί οι οποίοι έχουν πίστη και δρουν ευλαβικά, βιώνουν έναν πνευματικά παραδεισένιο κόσμο ακόμα και σε αυτόν τον επίγειο κόσμο, που μπορούν και απολαμβάνουν παραδεισένιες γεύσεις -με το σαρκικό στομάχι της ανθρωπότητας αλλά και το πνευματικό στομάχι του Ισλάμ όπως και με τους αντικατοπτρισμούς και τις εκφάνσεις της πίστης- και επωφελούνται από αυτά ανάλογα με τον βαθμό της πίστης που κατέχουν.

Δυστυχώς όμως, τα κινήματα αυτής της θυελλώδης εποχής που καταργούν τις αισθήσεις και διασκορπίζουν την προσοχή του ανθρώπου στα επιπόλαια και άσχετα, έχουν προκαλέσει μία ζάλη  σαν μια αναισθησία, έτσι ώστε αυτοί οι οποίοι βρίσκονται στην παρέκκλιση και ασωτία, προσωρινά δεν μπορούν να αισθανθούν ακριβώς αυτόν τον πνευματικό πόνο, όπως επίσης, και οι φωτισμένοι με την πίστη, λόγω της αμέλειας και απερισκεψίας τους, δεν μπορούν να εκτιμήσουν τις πραγματικές αυτές απολαύσεις.                             

Η δεύτερη τρομερή κατάσταση του αιώνα αυτού: Στις προηγούμενες εποχές, οι παρεκκλίσεις οι οποίες προέρχονταν από τον απόλυτο αθεϊσμό και την επιστήμη, το πείσμα που προερχόταν από την εμμονή του αθεϊσμού, σε σύγκριση με την εποχή μας ήταν πολύ λίγη. Για αυτό λοιπόν, τα μαθήματα των προηγούμενων πνευματικών εξερευνητών του Ισλάμ και τα τεκμήρια τους, ήταν απολύτως αρκετά για την εποχή τους, και εξάλειφαν αμέσως τις αμφιβολίες της απιστίας. Η πίστη στον Αλλάχ επικρατούσε καθολικά, έτσι η γνωστοποίηση του Αλλάχ, και η υπενθύμιση των οδυνηρών πόνων της Κόλασης ήταν, για πολλούς, αρκετές ώστε να εγκαταλείψουν την παρέκκλιση και την ασωτία.                   

Ενώ τώρα, στη θέση του ενός απολύτως άθεου που υπήρχε σε μια χώρα εκείνη την εποχή, τώρα μπορεί να υπάρχουν εκατό, σε μια μόνο πόλη. Το ποσοστό αυτών που έχουν χωθεί στην παρέκκλιση με την επιστήμη και γνώση και αντιτίθενται στις πραγματικότητες της πίστης με πείσμα και εμμονή, έχουν αυξηθεί κατά εκατό φορές σε σύγκριση με τις προηγούμενες εποχές.     

Επειδή λοιπόν αυτοί οι επιμένοντες πείσμονες με έναν φαραωνικό βαθμό αλαζονείας και μια τρομερή παρέκκλιση επιτίθενται στις πραγματικότητες της πίστης, ασφαλώς και ενάντια σε αυτούς χρειάζεται μια τέτοια ιερή πραγματικότητα ώστε σαν μια ατομική βόμβα να κάνει κομμάτια τα θεμέλια τους σε αυτόν τον κόσμο, να σταματήσει τη βεβήλωση τους και να φέρει κάποιους από αυτούς στην πίστη.   

Για αυτό λοιπόν, είθε να είναι άπειρες οι ευχαριστίες στον Απόλυτα Δίκαιο Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk) που το Ρισαλέ-ι Νούρ -το οποίο ως ένα πνευματικό θαύμα και μια αναλαμπή του Θαυματουργικού Κηρύγματος του Κουρ’άν είναι το βάλσαμο της ακριβούς ασθένειας της εποχής- μέσω των αρκετά πολλών συγκρίσεων που πραγματοποιεί, καταπαύει με το διαμαντένιο σπαθί του Κουρ’άν, ακόμα και τους πιο τρομερούς επίμονους πείσμονες. Και παρουσιάζει τόσα τεκμήρια και αποδείξεις -όσο και τα σωματίδια του σύμπαντος- περί τη Θεία Ενάδα και περί τις πραγματικότητες της πίστης, ώστε παρά τις σφοδρότατες  επιθέσεις που έχει υποστεί εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, αδιάλλακτα έχει υπερισχύσει και ακόμα υπερισχύει.              

Ναι, οι συγκρίσεις μεταξύ της πίστης και απιστίας,  φώτισης  και παρέκκλισης  που λαμβάνουν μέρος στο Ρισαλέ-ι Νούρ, αποδεικνύουν σαφέστατα αυτόν τον ισχυρισμό μας. 

Για παράδειγμα, εάν κάποιος προσέξει τα τεκμήρια και τις αναλαμπές των δύο επιπέδων που βρίσκονται στον Εικοστό Δεύτερο Λόγο, την Πρώτη Ενότητα του Τριακοστού Δεύτερου Λόγου, τα παράθυρα της Τριακοστής Τρίτης Επιστολής, και τα έντεκα στοιχεία στην Ράβδο του Μουσά (Μωϋσή) (Asâ-yı Mûsâ), και τα συγκρίνει με τα υπόλοιπα, θα καταλάβει ότι, αυτό που θα σπάσει και θα διαλύσει το πείσμα και την εμμονή της παρέκκλισης και του εξολοκλήρου αθεϊσμού είναι οι πραγματικότητες του Κουρ’άν οι οποίες αντικατοπτρίζονται στο Ρισαλέ-ι Νούρ.         

Εύχομαι, με τη θέληση του Αλλάχ, όπως το Εγχειρίδιο των Μυστηρίων (Tılsımlar Mecmuası) -όπου σημαντικά μυστήρια της θρησκείας και κομμάτια που φανερώνουν τα αινίγματα της δημιουργίας του σύμπαντος, έχουν συγκεντρωθεί σε αυτό το εγχειρίδιο- έτσι ακριβώς, με τη θέληση του Αλλάχ, θα εκδοθεί ένα σύντομο εγχειρίδιο το οποίο θα περιέχει συνοπτικά, αποσπάσματα του Νούρ, μέσα στα οποία θα παρουσιάζεται η κόλαση που ενέχει ο κόσμος αυτών που ζουν στην παρέκκλιση, οι παραδεισένιες απολαύσεις που φέρει ο κόσμος των πεφωτισμένων, και ότι η πίστη είναι ένας άυλος σπόρος του Παραδείσου, και η απιστία ένας σπόρος πικροδάφνης της Κόλασης.              

[Ακολούθως είναι τα Τέσσερα Σημεία του Πρώτου Θέματος από τον Εικοστό Τρίτο Λόγο, τα οποία είναι ένα στοιχείο, για το ότι,  η πίστη περιέχει έναν άυλο σπόρο του Παραδείσου ακόμα και σε αυτόν τον κόσμο.]  

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ

Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου (Ραχμάν), του  Οικτίρμονα

(Ραχίμ)

لَقَدْ خَلَقْنَا اْلاِنْسَانَ فِى اَحْسَنِ تَقْوِيمٍ * ثُمَّ رَدَدْنَاهُ اَسْفَلَ سَافِلِينَ * اِلاَّ الَّذِينَ اَمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ

ΠΡΩΤΟ  ΘΕΜΑ

Θα αναφέρουμε πέντε μόνο από τις χιλιάδες αρετές της πίστης σε «Πέντε Σημεία»[1].

Πρώτο Σημείο: Μέσα από το φως της πίστης, ο άνθρωπος ανέρχεται στα υπέρτατα των υψηλών και αποκτά μια αξία αντάξια του Παραδείσου. Και μέσα από το σκοτάδι της απιστίας, κατέρχεται στα έσχατα των ταπεινών και ξεπέφτει σε μια θέση που αρμόζει στην Κόλαση. Διότι η πίστη συσχετίζει τον άνθρωπο με τον Πανίσχυρο Πλαστουργό (Sâni'-i Zülcelâl). Η πίστη είναι ένας συσχετισμός. Άρα λοιπόν, ο άνθρωπος αποκτά αξία διά μέσου της θείας καλλιτεχνίας και το πλούμισμα των ονομάτων του Απόλυτου Επιμορφωτή και Συντηρητή (Rabbâni), οι οποίες εκδηλώνονται σε αυτόν  μέσω της πίστης. 

Η απιστία αποκόπτει αυτόν τον συσχετισμό. Και εξαιτίας αυτής της αποκοπής η καλλιτεχνία του Επιμορφωτή (Rab), αποκρύβεται. Και η αξία του ευρίσκεται μόνο ως προς το περιεχόμενο της υλικής του υπόστασης. Η ύλη ωστόσο, επειδή έχει μόνο έναν παροδικό, περαστικό και προσωρινό ζωώδη βίο, ουσιαστικά δεν έχει καμία αξία. 

Θα επεξηγήσουμε το μυστήριο αυτό με μια παρομοίωση. Για παράδειγμα: Όπως, ανάμεσα στις τέχνες του ανθρώπου, η αξία των χρησιμοποιηθέντων υλικών, και η αξία της τέχνης, είναι ολοκληρωτικά διαφορετικές. Μερικές φορές είναι ίδιες, μερικές φορές το υλικό είναι πιο πολύτιμο, και μερικές φορές συμβαίνει ώστε τέχνη αξίας πέντε λιρών να βρίσκεται σε υλικό, όπως ένα μέταλλο αξίας πέντε κουρουσίων. Μερικές φορές, ακόμη, μια αντίκα που παρόλο αξίζει ένα εκατομμύριο, το υλικό από το οποίο αποτελείται δεν αξίζει ούτε πέντε κουρούσια. Και έτσι, αν μια τέτοια αντίκα την πάρουν στο παλαιοπωλείο και την συσχετίσουν με έναν λαμπρό και καταξιωμένο καλλιτέχνη παλαιοτέρων εποχών, και ανακοινωθείσας της μνείας του καλλιτέχνη και αυτού του έργου, θα πουληθεί για ένα εκατομμύριο. Ενώ εάν την πάρουν στους παλιατζήδες, θα πουληθεί για πέντε κουρούσια,όσο δηλαδή αξίζει το μέταλλο του.

Έτσι λοιπόν και ο άνθρωπος είναι μια τέτοια αντίκα και έργο τέχνης του Απόλυτου και Δίκαιου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk). Και είναι ένα τόσο ευαίσθητο και χαριτόβρυτο θαύμα της δύναμης Του, τον οποίο άνθρωπο, έχει δημιουργήσει ως έναν καθρέπτη των αντανακλάσεων των Ονομάτων Του, ως μια βάση των πλουμισμάτων Του, και σε μορφή ενός αντιπροσωπευτικού μικρού δείγματος του σύμπαντος.

Εάν το φως  της πίστης εισδύσει μέσα του, τότε όλα τα  μεστά νοήματατων πλουμισμάτων που βρίσκονται πάνω σε αυτόν, δύνανται να αναγνωσθούν μέσου αυτού του φωτός. Αυτός ο πιστός, με αυτήν τη συνείδηση τις μελετά, και μέσου αυτού του συσχετισμού κάνει και τους άλλους να τα διαβάσουν. Δηλαδή, η τέχνη του Επιμορφωτή (Rab) πάνω στον άνθρωπο εκδηλώνεται μέσα από τις έννοιες όπως, «Είμαι δημιούργημα και τεχνούργημα του Πανίσχυρου Πλαστουργού (Sâni'-i Zülcelâl), φανερώνω το έλεος και τη μεγαλοδωρία Του».

Δηλαδή, η πίστη, η οποία αποτελείται από τον συσχετισμό του ανθρώπου με τον Πλαστουργό του (Sâni'), καθιστά έκδηλα όλα τα έργα τέχνης που υφίστανται στον άνθρωπο. Η αξία του ανθρώπου γίνεται αντίστοιχη εκείνης της τέχνης του Απόλυτου Επιμορφωτή και Συντηρητή (Rabbâni), και δια της εκδήλωσης, ως ένας καθρέφτης προς τον Έναν Αιωνίως Επιζητούμενο Αλλάχ (Samedâni). Άρα λοιπόν, από την άποψη αυτή ο ασήμαντος αυτός άνθρωπος αποκτά το αξίωμα του θείου συνομιλητή πάνω από όλα τα άλλα δημιουργήματα, και του φιλοξενούμενου  του Απόλυτου Επιμορφωτή (Rab) αντάξιος του Παραδείσου.

Ωστόσο, εάν η απιστία, η οποία συνίσταται στην αποκοπή αυτής της συσχέτισης, εισδύσει μέσα στον άνθρωπο, τότε όλα αυτά τα μεστά νοήματα, πλουμίσματα των θείων ονομάτων βυθίζονται στο σκοτάδι και δε μπορούν να αναγνωσθούν. Διότι, εάν ο Πλαστουργός (Sâni') λησμονηθεί, οι πνευματικές πλευρές [του ανθρώπου] που στηρίζονται σε Αυτόν (Sâni') δεν θα γίνουν κατανοητές, και θα παρακμάσουν.  Η πλειονότητα αυτών των μεστών νοημάτων θείων τεχνών και ευγενών πνευματικών κεντημάτων θα αποκρυφτεί. Οι υπόλοιπες, αυτές που μπορούν να γίνουν αντιληπτές με το μάτι, θα αποδοθούν σε ταπεινές αιτίες (όπως) φύση και συγκυρία, και θα χάσουν εξ’ ολοκλήρου σε αξία. Ενώ η καθεμιά είναι ένα αστραφτερό διαμάντι, έκαστη καταντά ένα κομμάτι θολό γυαλί. Και η σπουδαιότητα του πλέον, θα είναι μόνο από άποψη υλικής και ζωικής υπόσταση. Και όπως έχουμε πει, ο σκοπός και το αποτέλεσμα της υλικής του υπόστασης είναι μόνο για να περάσει ένα σύντομο και ατελή βίο ως ο πιο ανίσχυρος, ενδεής και πικραμένος των ζώων. Κατόπιν παρακμάζει και αναχωρεί. Να λοιπόν με ποιον τρόπο, η απιστία καταστρέφει την ανθρώπινη αξία και τη μεταμορφώνει από διαμάντι σε άνθρακα.

Δεύτερο Σημείο: Όπως ακριβώς η πίστη είναι ένα φως που φωτίζει τον άνθρωπο και καθιστά ευανάγνωστες όλες τις επίσημες επιστολές του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Αλλάχ (Samedâni), έτσι ακριβώς φωταγωγεί όλο το σύμπαν, και απελευθερώνει το παρελθόν και το μέλλον από το σκοτάδι. Θα εξηγήσω το μυστήριο αυτό με μια παρομοίωση που είδα κατά τη διάρκεια ενός οράματος, που αφορά σε μια έννοια του εδαφίου :

اَللهُ وَلِىُّ الَّذِينَ اَمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ

Ήταν ως εξής :

Είδα σε ένα όραμα μια τρομερή γέφυρα χτισμένη μεταξύ δύο ψηλών βουνών που βρίσκονταν απέναντι το ένα με το άλλο. Κάτω από το γεφύρι βρισκόταν μια κοιλάδα με μεγάλο βάθος. Εγώ ήμουν πάνω στη γέφυρα. Ένα πυκνό σκοτάδι είχε εισβάλει και είχε τυλίξει τη γη και κάθε μέρος του κόσμου. Κοίταξα προς τα δεξιά μου και είδα ένα θεόρατο μνήμα, φασκιωμένο μέσα σε ατέλειωτο πηχτό ζόφος, δηλαδή το φαντάστηκα. Κοίταξα προς τα αριστερά μου και λες και είδα βίαιες καταιγίδες και συμφορές να μαζεύονται και να ετοιμάζονται εν μέσω τρομακτικών κυμάτων μαυρίλας. Κοίταξα από κάτω του γεφυριού και νόμισα πως αντίκρισα μια ανεξιχνίαστη άβυσσο. Κρατούσα ένα αδύναμο φακό εν όψει της τρομακτικής αυτής σκοτεινιάς.  Το χρησιμοποίησα και μπόρεσα λίγο να δω με το φως του. Μια κατάσταση τρομακτική σε μεγάλο βαθμό, παρουσιάστηκε μπροστά μου. Ακόμα, μου εμφανίστηκαν τέτοιοι φοβεροί δράκοι, λιοντάρια  και τέρατα γύρω μου και πάνω στο γεφύρι μπροστά μου, που αναφώνησα: «Μακάρι να μην είχα αυτόν τον φακό, και να μην έβλεπα αυτήν την τρομακτική κατάσταση!». Σε όποια κατεύθυνση και να τον έστρεφα, την ίδια τρομακτική κατάσταση έβλεπα.

«Ω! Αυτός ο φακός μόνο μπελάδες στο κεφάλι μου φέρνει!» είπα, και τον  πέταξα θυμωμένος στο έδαφος και τον έσπασα. Τότε με το που τον κομμάτιασα, λες και είχα πατήσει τον ηλεκτρικό διακόπτη μιας τεράστιας ηλεκτρικής λάμπας που φώτιζε ολόκληρο τον κόσμο, το σκοτάδι διαλύθηκε μονομιάς. Τα πάντα γέμισαν με το φως αυτής της λάμπας, και εμφάνισε το κάθε τι όπως στην πραγματικότητα ήταν. Αντιλήφθηκα πως η γέφυρα που είχα δει ήταν μια λεωφόρος μέσα σε μια πεδιάδα που περνούσε πάνω από επίπεδο έδαφος. Το θεόρατο μνήμα που είχα δει στα δεξιά μου συνειδητοποίησα ότι αποτελείται καθ’ολοκληρίαν από πανέμορφους, χλοερούς κήπους και συναθροίσεις για λατρεία, υπηρεσία, συζήτηση και  μνήμη του Αλλάχ υπό την  καθοδήγηση φωτισμένων ανθρώπων. Οι γκρεμοί και οι βουνοκορφές στα αριστερά μου που είχα φανταστεί πως ήταν τρικυμιώδεις και θυελλώδεις, αντιλήφθηκα τώρα πως είναι ένας τεράστιος, ευχάριστος και κεφάτος χώρος πανηγύρεως,  αναψυχής και απόλαυσης πίσω από βουνά που ήταν στολισμένα και ευάρεστα. Και τα όντα που είχα νομίσει πως ήταν τρομακτικά τέρατα και δράκοι, αντιλήφθηκα πως ήταν γνώριμα κατοικίδια ζώα όπως καμήλες, βόδια, πρόβατα και κατσίκια.  Διακηρύσσοντας,

اَلْحَمْدُ ِللهِ عَلَى نُورِاْلاِيمَانِ

«Ελχάμντου-λιλλάχι-αλέν-νούρ-ιλιμάν, Δόξα τον Αλλάχ, για τοφως της πίστης που μας έχει προσφέρει!», απήγγειλα το εδάφιο,

اَللهُوَلِىُّالَّذِينَاَمَنُوايُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ

και αφυπνίστηκα από το όραμα μου.

Και έτσι, τα δύο αυτά βουνά είναι η αρχή και το τέλος της ζωής^. δηλαδή, αυτός ο επίγειος κόσμος και ο κόσμος του μνήματος.

Η γέφυρα είναι ο δρόμος της ζωής.

Στα δεξιά βρίσκεται το παρελθόν, και στα αριστερά, το μέλλον.

Όσο για το μικρό φακό, είναι το ανθρώπινο εγώ, το οποίο είναι εγωιστικό, βασίζεται σε όσα ξέρει, και δε λαμβάνει υπ’ όψιν τη θεία αποκάλυψη.

Τα πράγματα που φαντάστηκα σαν τέρατα είναι τα γεγονότα και τα περίεργα πλάσματα του κόσμου.

Έτσι λοιπόν, αυτός ο οποίος εμπιστεύεται το εγώ του, και ξεπέφτει στο σκοτάδι της αφροσύνης και είναι εξαρτημένος στο σκότος της πλάνης μοιάζει με την πρώτη μου κατάσταση στο όραμα, όπου εξαιτίας ελλιπούς και ασύνετης γνώσης σαν το φακό τσέπης, είδε το παρελθόν με τη μορφή ενός τεράστιου μνήματος εν μέσω μαυρίλας εμποτισμένης στην ανυπαρξία. Εμφάνιζε το μέλλον ως ένα τρικυμιώδη τόπο τρόμου εξαρτημένο από τη σύμπτωση.

Και παρουσίαζε γεγονότα και όντα που είναι το καθένα τους ένας ταπεινός υπάλληλος του Ενός Πάνσοφου και Πανοικτίρμονος Αλλάχ (Hakîm-i Rahîm) να μοιάζουν με τέρατα, έτσι όπως εκφράζει το νόημα του εδαφίου,

وَالَّذِينَ كَفَرُوآ اَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ اِلَى الظُّلُمَاتِ

Αλλά εάν ένας τέτοιος άνθρωπος επιτύχει τη θεία καθοδήγηση και εισέλθει η πίστη στην καρδιά του, και αν το φαραωνικό του εγώ (νεφς) συντριβεί και λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τη βίβλο του Αλλάχ, θα μοιάσει με τη δεύτερη μου κατάσταση στο όραμα. Τότε το σύμπαν θα πάρει ξαφνικά το χρώμα της μέρας και θα γεμίσει με θείο φως.  Ο κόσμος θα απαγγείλει το εδάφιο

اَللهُ نُورُ السَّمَوَاتِ وَاْلاَرْضِ

[Ο Αλλάχ είναι το φως των ουρανών και της γης]

Τότε θα αντιληφθεί με το μάτι της καρδιάς ότι το παρελθόν δεν είναι ένα θεόρατο μνήμα, αλλά το μέρος όπου οι ομάδες των εξαγνισμένων πνευμάτων που έχουν σε κάθε αιώνα επιτελέσει τα καθήκοντα της λατρείας τους υπό την καθοδήγηση κάποιου προφήτου ή αγίου, αναφωνώντας το  «Αλλάχου Άκμπαρ! Ο Αλλάχ είναι ο Μέγιστος!» με την ολοκλήρωση των καθηκόντων της ζωής τους, πετούν σε υψηλά αξιώματα, προχωρώντας προοδευτικά στο παρελθόν. 

Κοιτάζοντας προς τα αριστερά του, και μέσα από το φως της πίστης θα διακρίνει στο βάθος ένα υπαίθριο τραπέζι του Πολυεύσπλαχνου Αλλάχ (Rahmân), στημένο σε ανάκτορα μακαριότητας στους κήπους του Παραδείσου, πέρα από τις άλπειες μεταρρυθμίσεις του κόσμου του μνήματος και του κόσμου του υπερπέραν. Και θα συνειδητοποιήσει ότι οι θύελλες, οι σεισμοί και τα βίαια συμβάντα είναι ταπεινοί υπάλληλοι, και θα καταλάβει ότι οι καταιγίδες και οι βροχές της άνοιξης, αν και φαινομενικά είναι τραχιά, ουσιαστικά όμως είναι λεπτεπίλεπτα  παραδείγματα σοφίας. Ακόμη, θα δει και το θάνατο ως το προοίμιο στην αιώνια ζωή, και το μνήμα, ως τη θύρα στην παντοτινή ευτυχία. Μπορείς να συγκρίνεις πια μόνος σου τις υπόλοιπες πτυχές και να εφαρμόσεις την πραγματικότητα στην εν λόγω παρομοίωση.

Τρίτο Σημείο: Η Πίστη είναι και φως και δύναμη. Ναι, ένας  που αποκτά την αληθινή πίστη μπορεί να προκαλέσει ολάκερο το σύμπαν και ανάλογα με τη δύναμη της πίστης του να λυτρωθεί από την πίεση των γεγονότων. Λέγοντας, «Τεβεκ’έλτου Αλελ’λάχ - Εναποθέτω τις ελπίδες μου και παραδίνομαι στον Αλλάχ!», ταξιδεύει μέσα από τα βουνό-ειδή κύματα των γεγονότων, στο καράβι της ζωής με απόλυτη ασφάλεια. Εμπιστεύεται όλα του τα βάρη στο χέρι της ισχύος του Ενός Παντοδύναμου Αλλάχ (Kadîr-i Mutlak), διαπλέει μέσα από τα εγκόσμια με άνεση, έπειτα βρίσκει ανάπαυση στον κόσμο του μνήματος. Αργότερα μπορεί να πετάξει ψηλά στον Παράδεισο ώστε να εισέλθει στην αιώνια ευτυχία. Διαφορετικά, αν δεν εμπιστεύεται και δεν εναποθέσει τις ελπίδες του στον Αλλάχ, αντί να πετάξει, τα εγκόσμια βάρη θα τον τραβήξουν προς τα κάτω, στα έσχατα των ταπεινών. Διότι: Η πίστη καθιστά αναγκαία την επιβεβαίωση και αποδοχή της θείας Ενάδας (Tevhid), η επιβεβαίωση και αποδοχή της Ενάδας (Tevhid) καθιστά αναγκαία την υποταγή, η υποταγή καθιστά αναγκαία την εμπιστοσύνη στον Αλλάχ,  και η εμπιστοσύνη στον Αλλάχ οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ευτυχία στον κόσμο αυτό και το υπερπέραν.

Όμως μην παρεξηγήσετε τα παραπάνω! Η εμπιστοσύνη στονΑλλάχ δεν σημαίνει η απόρριψη των αιτιών ολότελα. Αλλά η προσφυγή στις αιτίες και η αποδοχή αυτών, να αντιλαμβάνονται ως ένα πέπλο αυτού του χεριού της δύναμης. Γνωρίζοντας ότι η προσφυγή στις αιτίες είναι ένα είδος έμπρακτης παράκλησης, προσμένοντας τα αποτελέσματα αποκλειστικά και μόνο από τον Απόλυτο και Δίκαιο Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), να αναγνωρίζεται ότι προέρχονται αποκλειστικά από Αυτόν και μόνο, και  έτσι η ευγνωμοσύνη να αποδίδεται μόνο σε Αυτόν.

Η κατάσταση αυτών που εναποθέτουν τις ελπίδες τους και παραδίνονται στον Αλλάχ, και εκείνων που δεν, μοιάζουν με την παρακάτω ιστορία:

    Μια φορά δύο άντρες φορτωμένοιμε βαριά φορτία στις πλάτες και τα κεφάλια τους, αγοράζοντας δύο εισιτήρια, επιβιβάστηκαν σε ένα μεγάλο καράβι. Μόλις επιβιβάστηκαν σε αυτό, ένας από τους δύο άφησε το φορτίο του στο κατάστρωμα  και αφού κάθισε επάνω του το φύλαγε. Ο άλλος, ωστόσο, μια που ήταν και ανόητος και αλαζόνας δεν απέθεσε το φορτίο του.

Όταν  του ειπώθηκε: «Άσε το βαρύ αυτό φορτίο στο κατάστρωμα και νοιώσε άνετα», αποκρίθηκε:

«Όχι, δεν το βάζω κάτω, μπορεί να χαθεί. Εγώ είμαι δυνατός, θα φυλάξω τα υπάρχοντα μου κουβαλώντας τα στο κεφάλι και την πλάτη μου».

Του ειπώθηκε ξανά: «Αυτό το αξιόπιστο βασιλικό καράβι που μεταφέρει εσάς και εμάς είναι δυνατότερο, μπορεί να το προστατέψει καλύτερα από σένα. Μπορεί να ζαλιστείς και να πέσεις στη θάλασσα μαζί με το φορτίο σου. Όπως και να’χει σιγά-σιγά θα χάσεις τη δύναμη σου, και βαθμηδόν τα φορτία αυτά θα γίνουν βαρύτερα και η κυρτή σου πλάτη και το άμυαλο κεφάλι σου δεν θα έχουν τη δύναμη να τα αντέξουν. Και αν ο καπετάνιος σε δει στην κατάσταση αυτή, θα πει είτε ότι είσαι τρελός και θα σε απελάσει από το καράβι, ή θα νομίσει ότι είσαι αγνώμονας, κατηγορώντας το πλοίο μας και περιγελώντας μας, και θα διατάξει να μπεις στη φυλακή. Ακόμη γελοιοποιείς τον εαυτό σου μπροστά σε όλους. Λόγω του ότι οι προσεχτικοί αντιλαμβάνονται ότι επιδεικνύεις αδυναμία μέσα από την έπαρση σου, ανικανότητα μέσα από την περηφάνια σου, και ξεπεσμό και υποκρισία μέσα από την επιδεικτική σου προσποίηση, έχεις καταντήσει περίγελος στα μάτια των ανθρώπων. Όλοι γελούν μαζί σου». Οπότε ο δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος συνήλθε. Άφησε κάτω στο κατάστρωμα το φορτίο του και κάθισε πάνω του.

Είπε στον άλλο : «Α! Ο Αλλάχ να ευαρεστείται μαζί σου. Έχω γλιτώσει από αυτήν τη δυσκολία, από τη φυλακή, και από το να γίνω ρεζίλι από μόνος μου».

Και έτσι, Ω άνθρωπε που δεν εναποθέτεις τις ελπίδες σου και δεν παραδίνεσαι στον Αλλάχ!  Σύνελθε και εσύ όπως ο  άνθρωπος αυτός, και ανέθεσε τις ελπίδες σου σε Αυτόν, έτσι ώστε να μπορέσεις να απαλλαγείς από το να ζητιανεύεις μπροστά σε ολόκληρο το σύμπαν τρέμοντας μπροστά σε κάθε συμβάν, από την υπερηφάνεια, τη γελιοποίηση του εαυτού σου, την αθλιότητα σου στο υπερπέραν, και τη φυλακή των πιεστικών γεγονότων αυτού του κόσμου…

Τέταρτο Σημείο: Η πίστη, τον άνθρωπο τον κάνει άνθρωπο, μάλιστα δε, τον κάνει και σουλτάνο. Για αυτό λοιπόν, το βασικό καθήκον του ανθρώπου είναι η πίστη και η παράκληση. Η απιστία, τον άνθρωπο τον κάνει ένα άκρως ανίκανο θηριώδες ζώο.

Από τις χιλιάδες αποδείξεις της υπόθεσης αυτής, οι διαφορές στους τρόπους που τα ζώα και ο άνθρωπος έρχονται στον κόσμο αυτό, είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη και μια κατηγορηματική απόδειξη.

Ναι, οι διαφορές στον τρόπο με τον οποίο εισέρχονται τα ζώα και οι άνθρωποι στον κόσμο αυτόν, φανερώνουν ότι η ανθρωπότητα γίνεται ανθρωπότητα μέσω της πίστης. Διότι όταν τα ζώα φθάνουν στον κόσμο, λες και έχουν τελειοποιηθεί σε έναν άλλο κόσμο, φθάνουν τελειοποιημένα από όλες τις πλευρές σύμφωνα με τις ικανότητες τους· δηλαδή,  αποστέλλονται. Μαθαίνουν όλες τις συνθήκες της ζωής τους, τις σχέσεις τους με το σύμπαν, και τους νόμους της ζωής είτε σε δύο ώρες ή δύο μέρες ή δύο μήνες, και καθίστανται γνώστες τους. Ζώα όπως τα σπουργίτια και οι  μέλισσες αποκτούν σε είκοσι μέρες την ικανότητα να επιβιώνουν και μεγάλη επίδοση στις δραστηριότητες τους που ο άνθρωπος αποκτά μόνο σε είκοσι χρόνια ^. το οποίο σημαίνει ότι, τους εμπνέονται. Άρα λοιπόν το βασικό καθήκον των ζώων δεν είναι να τελειοποιούνται μέσω της μάθησης και της προόδου αποκτώντας γνώσεις, ούτε να ψάχνουν βοήθεια και να προσφέρουν δεήσεις εκδηλώνοντας την ανικανότητα τους, αλλά αντιθέτως το καθήκον τους είναι να εργάζονται και να δρουν σύμφωνα με τις ικανότητες τους· είναι η λατρεία μέσω των πράξεων.

Όσο για τον άνθρωπο, έχει ανάγκη να μάθει τα πάντα όταν έρχεται στον κόσμο^. είναι αδαής, και δεν μπορεί καν να μάθει πλήρως τις συνθήκες της ζωής σε είκοσι χρόνια. Πράγματι, έχει ανάγκη να συνεχίσει να μαθαίνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ακόμη, αποστέλλεται στον κόσμο με την πλέον αδύναμη και ανεπαρκής κατάσταση, που μπορεί να σηκωθεί στα πόδια του μόνο σε ένα ή δύο χρόνια. Σε δεκαπέντε μόλις χρόνια μπορεί να διακρίνει μεταξύ βλάβης και ωφέλειας, και με τη βοήθεια της πείρας της ανθρωπότητας μόνο, να προσελκύσει πράγματα επωφελή για αυτόν και να αποφύγει άλλα που είναι βλαβερά.

Άρα αυτό σημαίνει ότι, έμφυτο καθήκον του ανθρώπου είναι να τελειοποιείται μέσω της μάθησης και να διεξάγει  προσκύνημα και παράκληση. Δηλαδή, να γνωρίζει τις απαντήσεις στα ερωτήματα: «Με ποιανού ευσπλαχνία διευθύνομαι κατά αυτόν τον τόσο σοφό τρόπο; Μέσω ποιανού γενναιοδωρία επιμορφώνομαι με τόση στοργή; Με ποιανού μεγαθυμία ανατρέφομαι με τόση τρυφερότητα και υπηρετούμαι;». Και είναι επίσης, να εκλιπαρεί και να ικετεύει για τις ανάγκες του τις οποίες ούτε στη μία από τις χίλιες δεν μπορεί να απλώσει τα χέρια του, στον Μοναδικό Τροφοδότη των Αναγκών (Kadı-ül Hâcât) μέσα από τη γλώσσα της ανεπάρκειας και της πτώχειας ^. και να τις ζητά από Αυτόν. Δηλαδή καθήκον του είναι να περιίπταται στο ανώτερο αξίωμα λατρείας και υποτελείας με τις φτερούγες της ανεπάρκειας και της πτώχειας.

Αυτό σημαίνει ότι, ο άνθρωπος έχει έρθει στον κόσμο αυτόν για να τελειοποιηθεί διαμέσου της γνώσης και της παράκλησης. Σε σχέση με τις ιδιότητες και τις ικανότητες του, τα πάντα συνδέονται με τη γνώση. Και το θεμέλιο, η πηγή, το φως και το πνεύμα κάθε αληθινής γνώσης είναι η γνώση περί του Αλλάχ (Μarifetullah), και η βάση και η ουσία της οποίας είναι η πίστη στον Αλλάχ.

Επιπλέον, μια που ο άνθρωπος υπόκειται σε ατελείωτες δοκιμασίες και πλήττεται από αναρίθμητους εχθρούς παρόλη του την απεριόριστη ανικανότητα, και υποφέρει από ατελείωτες ανάγκες και έχει αναρίθμητες επιθυμίες παρόλη την απέραντη φτώχεια του, ελθούσης της πίστης, το βασικό του έμφυτο καθήκον είναι η «Παράκληση». Όσο για την  παράκληση, είναι η βάση της λατρείας.

Όπως για παράδειγμα, ένα παιδί που με σκοπό να διασφαλίσει μια επιθυμία του, που δεν μπορεί να αποκτήσει μόνο του, είτε θα κλάψει είτε θα το ζητήσει, δηλαδή, θα παρακαλέσει με τη βοήθεια της γλώσσας της ανικανότητας του, είτε με πράξη είτε με λόγο, και θα επιτύχει να το εξασφαλίσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος είναι σαν ένα τέτοιο λεπτεπίλεπτο, χαϊδεμένο παιδί μέσα στον κόσμο όλων των ζωντανών δημιουργημάτων. Και πρέπει, είτε να δακρυρροεί μπρος στην αυλή του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμων Αλλάχ (Rahmanürrahîm) μέσα από την αδυναμία και ανικανότητά του, ή να ικετεύει μέσα από τη φτώχεια και την ανάγκη του. Έτσι ώστε οι προσδοκίες του να του υποταχθούν ή ακόμη να προσφέρει ευχαριστίες για αυτά που του έχουν ήδη υποταχθεί. Διαφορετικά σαν ένα οκνηρό παιδί που κραυγάζει για το παραμικρό, λέγοντας: «Εγώ καθυποτάσσω πράγματα που είναι αδύνατο να καθυποταχθούν, με τη δική μου δύναμη! Και αναγκάζω πράγματα χίλιες φορές ισχυρότερα, να με υπακούουν μέσω των δικών μου μέτρων και ιδεών!», παρεκκλίνει στην αγνωμοσύνη για τις δωρεές που λαμβάνει. Και όπως ακριβώς αυτό είναι αντίθετο στην έμφυτη φύση του ανθρώπου, έτσι ακριβώς καθιστά τον εαυτό του επάξιο αυστηρής τιμωρίας.

(Από τον Τριακοστό Δεύτερο Λόγο)

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ

Όταν, ο εκπρόσωπος αυτών που βρίσκονται στην πλάνη δεν βρίσκει πλέον που να στηρίξει την πλάνη του και να την οικοδομήσει, και νιώθει ηττημένος, δηλώνει το εξής:

«Εγώ, βρίσκω, την εγκόσμια ευτυχία, τις απολαύσεις της ζωής, την πρόοδο του πολιτισμού, και την τελειοποίηση της τέχνης, στο να μη σκέφτομαι το υπερπέραν, στο να μην αποδέχομαι τον Αλλάχ, στον πόθο αυτής της ζωής, στην ελευθερία, και στην αυτοπεποίθηση. Έτσι λοιπόν, και με τη βοήθεια του σατανά, την πλειονότητα των ανθρώπων τους έχω οδηγήσει και τους οδηγώ σε αυτήν την κατεύθυνση.»

Απάντηση: Τότε και εμείς στο όνομα του Κουρ’άν, δηλώνουμε το εξής: Ω απελπισμένε άνθρωπε! Μην ακούς τον αντιπρόσωπο αυτών που βρίσκονται στην πλάνη! Εάν τον ακούσεις, το πλήγμα σου θα είναι τόσο τεράστιο που η ψυχή, ο νους, και η καρδιά τρομοκρατούνται και μόνο στη σκέψη αυτών. Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά σου:                  

Ο Πρώτος: Είναι ο δυσχερής δρόμος που μας παρουσιάζει ο εκπρόσωπος αυτών που βρίσκονται στην πλάνη.

Ο Δεύτερος: Είναι ο ευτυχής δρόμος που μας περιγράφει το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουρ’άν.

Ναι, είδες και κατάλαβες πολλές από τις συγκρίσεις αυτών των δύο δρόμων, σε πολλούς Λόγους, και ιδιαιτέρα στους Σύντομους Λόγους. Τώρα, δες άλλη μια φορά μια από τις χίλιες αυτές συγκρίσεις, λόγω της κατάλληλης θέσης περί του θέματος μας, που έχει ως εξής:

Ο δρόμος του Shirk [οποιαδήποτε άλληεταιρική ή εναλλακτικής λατρεία εκτός του Ενός και Μοναδικού Αλλάχ], της αμαρτίας, της πλάνης και ασωτίας καταπτοεί τον άνθρωπο σε απέραντο βαθμό. Φορτώνει ένα ατέλειωτο βαρύ φορτίο μέσα σε ατέλειωτα βάσανα στην αδύνατη και αδύναμη πλάτη του. Διότι, εάν ο άνθρωπος δεν αναγνωρίσει τον Απόλυτο και Δίκαιο Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), και δεν εναποθέτει τις ελπίδες του σε Αυτόν, τότε ο άνθρωπος, περιέρχεται στη θέση ενός εντελώς αδύναμου και ανήμπορου, ατέλειωτα ενδεούς, πτωχού και αντιμέτωπου με αμέτρητα δεινά, παροδικού, κακόμοιρου και ταλαιπωρημένου ζώου· το οποίο βιώνοντας έναν ακατάπαυστο πόνο αποχωρισμού από όλα τα πράγματα που αγαπά και ενδιαφέρεται, εντέλει, αφήνοντας πίσω του όλους όσους αγαπά με έναν οδυνηρό χωρισμό, μπαίνει στο σκότος του μνήματος απολύτως μόνος.

Και κατά τη διάρκεια της ζωής του, με μια ασήμαντη μικρή προαίρεση και με  μια μηδαμινή δύναμη, με  μια σύντομη ζήση και έναν μικρό βίο και με μια ωχρή σκέψη παλεύει ανώφελα, με τις ατελείωτες επιθυμίες και τα αμέτρητα δεινά που έχει, και μοχθεί μάταια χωρίς αποτέλεσμα για την επίτευξη των απειράριθμων σκοπών και επιθυμιών του.           

Και παρόλο που δεν είναι ικανός να φορτωθεί ακόμα και την ίδια του την υπόσταση, φορτώνει το βάρος όλου του μεγάλου αυτού κόσμου στην αδύναμη και αδύνατη πλάτη και το κεφάλι του. Πριν ακόμη πάει στην Κόλαση, βιώνει τα μαρτύρια της Κόλασης.   

Ναι, για να μην συναισθάνονται αυτά τα οδυνηρά βάσανα και το τρομερό αυτό πνευματικό μαρτύριο, αυτοί που βρίσκονται στην παρέκκλιση και πλάνη, διαμέσου κάποιου είδους αναισθησίας που προέρχεται από τη μέθη της απερισκεψίας, δεν νιώθουν αυτόν τον πόνο, προσωρινά. Όμως, όταν είναι να το νιώσουν, πλησιάζοντας το μνήμα, θα συναισθάνονται όλους αυτούς τους πόνους μαζί, μονομιάς. Διότι, εάν δεν είναι ένας πραγματικός δούλος του Εξοχότατου Δίκαιου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), τότε θα νομίζει ότι είναι ο ίδιος ιδιοκτήτης του εαυτού του. Ενώ, με αυτήν την μικρή προαίρεση και την μηδαμινή δύναμη που έχει, σε αυτήν την θυελλώδη ζωή, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε την ίδια του την υπόσταση. Φαντάζεται τα πάντα, από το βλαβερό μικρόβιο μέχρι και τους σεισμούς και τις χιλιάδες ομάδες εχθρών σε  στάση απειλής και επίθεσης προς τη ζωή του. Και μέσα σε μία οδυνηρή και δεινή φοβία, κοιτάζει προς την πύλη του μνήματος, η οποία πάντα του παρουσιάζεται τρομακτική.                    

Επιπροσθέτως, επειδή βρίσκεται στην κατάσταση που είναι, και επειδή -από άποψη ανθρωπότητας- είναι συσχετισμένος με όλο το είδος της ανθρωπότητας και όλη τη γη,  για το λόγω όμως ότι δεν φαντάζεται αυτήν τη γη και την ανθρωπότητα να διαχειρίζονται και να διοικούνται από Έναν Πάνσοφο (Hakîm), Παντογνώστη (Alîm), Παντοδύναμο (Kadîr), Οικτίρμονα (Rahîm), και Γενναιόδωρο (Kerim) Αλλάχ, και αντιθέτως τα αποδίδει στις συγκυρίες και στη φύση, οι καταστάσεις της ανθρωπότητας και οι φοβίες της γης  πάντα τον βασανίζουν. Μαζί με τον δικό του πόνο, φορτώνεται και τον πόνο των ανθρώπων. Οι σεισμοί, οι επιδημίες, οι κατακλυσμοί, ο λιμός και η ανέχεια, η παροδικότητα και ο αποχωρισμός, τον ταλανίζουν το έκαστο από αυτά εμφανιζόμενα σε μια μορφή αρκετά ενοχλητικής  και σκοτεινής  συμφοράς.             

Επίσης, ένας άνθρωπος σε μια τέτοια κατάσταση, δεν αξίζει τον οίκτο και τη στοργή. Διότι, είναι ο ίδιος που ευθύνεται για την κατάσταση  που θέτει τον εαυτό του.

Καθώς έχει ειπωθεί και στη σύγκριση των καταστάσεων των δύο αδερφών που βρίσκονται μέσα στο πηγάδι, στον Όγδοο Λόγο, όπου για παράδειγμα, κάποιος ο οποίος βρίσκεται σε έναν όμορφο κήπο, σε ένα όμορφο τραπέζι, ανάμεσα σε καλούς φίλους, δεν αρκεστεί με αυτές τις καθαρές, γευστικές, ηθικές, χαρούμενες, επιτρεπόμενες, απολαύσεις και διασκεδάσεις, και πιεί ένα μη επιτρεπόμενο, βρόμικο και άσχημο ποτό για μια βρομερή απόλαυση, και μεθώντας φανταστεί τον εαυτό του ότι βρίσκεται στη μέση του χειμώνα, σε ένα βρόμικο μέρος, και ότι είναι ανάμεσα σε τέρατα, και αρχίσει να ουρλιάζει και να τρέμει από τον φόβο του, δεν είναι σε καμία περίπτωση άξιος καμίας στοργής και οίκτου, διότι, προσβάλει και υβρίζει αυτούς του ηθικούς και ενάρετους φίλους του φαντάζοντας τους ως τέρατα.                     

Επίσης, φαντάζεται ότι αυτά τα γευστικά φαγητά και καθαρά δοχεία είναι βρόμικες πέτρες, και αρχίζει να τα σπάει. Επίσης φαντάζεται αυτά τα σεβαστά βιβλία και τις αξιότιμες επιστολές που βρίσκονται σε αυτή τη συγκέντρωση, ως απλά και ανόητα στολίδια που τα σκίζει και τα καταπατά, και ούτω καθεξής… Ένα τέτοιο άτομο λοιπόν, δεν είναι καθόλου επάξιο οίκτου αλλά ίσως και αξίζει ένα χαστούκι. Έτσι ακριβώς λοιπόν:        

Κάποιος ο οποίος με τη μέθη της απιστίας και την παραφροσύνη της παρέκκλισης που προέρχονται από την εσφαλμένη του επιλογή, φαντάζεται αυτόν τον ξενώνα της γης του Πάνσοφου Πλαστουργού (Sâni'-iHakîm), ως ένα παιχνίδι των συγκυριών και της φύσης… και φαντάζεται τη μεταβίβαση των έντεχνων όντων, που ανανεώνουν τους αντικατοπτρισμούς των Πανέμορφων Ονομάτων, στον αόρατο κόσμο αφού έχουν εκπληρώσει τα καθήκοντα τους, ως ανυπαρξία και εκμηδενισμό… και φαντάζεται τα εγκώμια που εκφωνούνται, ως σπαραγμούς που προέρχονται από τους αφανισμούς και αιώνιους αποχωρισμούς… και φαντάζεται αυτές τις σελίδες των υπάρξεων οι οποίες είναι επιστολές του Αιωνίως Επιζητούμενου (Samedâni) ως ακατάστατες σελίδες χωρίς νόημα… και φαντάζεται την πύλη του μνήματος η οποία ανοίγει το δρόμο προς τον κόσμο της ευσπλαχνίας, ως ένα στόμα του σκότους… και τον θάνατο ο οποίος παρόλο που είναι μια πρόσκληση για αντάμωση με τους πραγματικούς φίλους, ως μια σκοπιά αποχωρισμού από όλους τους φίλους… Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν επειδή υποβάλλει τον εαυτό του σε φοβερά, οδυνηρά βάσανα, και λόγω της άρνησης, απαξίωσης, και υβριστικής φαντασίωσής του προς τις υπάρξεις, τα Πανέμορφα Ονόματα και τις ιδιαιτερότητες του Εξοχότατου Δικαίου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), και προς τις επιστολές Του, όχι μόνο δεν είναι άξιος οίκτου και στοργής, αλλά ίσως και αξίζει μια αυστηρή τιμωρία. Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει τον παραμικρό οίκτο.  

Ω! εσείς οι κακόμοιροι που βρίσκεστε στην παρέκκλιση, πλάνη και ασωτία! Ποια πρόοδο, ποια επιστήμη σας, ποια ωριμότητα σας, ποιος πολιτισμός σας, ποια εξέλιξη σας, είναι ικανή να αντιμετωπίσει αυτόν τον τρομερό εξευτελισμό και αυτήν την καταπιεστική απελπισία; Που μπορείτε να βρείτε την πραγματική παρηγοριά, την οποία η ψυχή της ανθρωπότητας τόσο πολύ ανάγκη και απαίτηση έχει;              

Και ποια φύση, ποια αιτία, ποιος συνέταιρος σας, ποια εφεύρεση σας, ποια εθνικότητα, ποια παράλογη θεότητα, στις οποίες βασίζεστε και έχετε αποδώσει τα θεία έργα και τις προσφορές του Κύριου, Επιμορφωτή και Συντηρητή Αλλάχ (Rab), δύναται να σας λυτρώσει από το σκότος του θανάτου -που πιστεύετε ότι είναι αιώνιος αφανισμός- και μπορεί με ισχύ και ασφάλεια να σας περάσει από τα σύνορα του μνήματος, τα σύνορα του κόσμου των αποθανόντων (Βerzah), τα σύνορα του τόπου της ανάστασης (Μahser), από τη γέφυρα του σιράτ (Sırat) και να σας εντάξει στην αιώνια ευτυχία; Και όμως, από τη στιγμή που δεν μπορείτε να κλείσετε την πύλη του μνήματος, είσαστε οπωσδήποτε επιβάτες αυτού του ταξιδιού. Ένας τέτοιος επιβάτης λοιπόν, βασίζεται μόνο σε κάποιον, ο οποίος είναι Αυτός που όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί κύκλοι και τα ευρύτατα αυτά σύνορα βρίσκονται υπό το διάταγμα και τη διαχείρισή Του.

Και επίσης, Ω, εσείς, κακόμοιροι που βρίσκεστε στην παρέκκλιση, πλάνη και αφροσύνη! Σύμφωνα με το μυστήριο της διδαχής, «Το αποτέλεσμα μιας μη επιτρεπόμενης αγάπης, είναι η βίωση ενός πόνου, χωρίς οίκτο», εσείς, ξοδεύετε την έμφυτη ικανότητα αγάπης και γνώσης, και τους εξοπλισμούς  ευχαριστιών και λατρειών σας -τα οποία πρέπει νε απευθυνθούν προς το Πρόσωπο του Εξοχότατου Δίκαιου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), τις ιδιότητες και  στα Ονόματα Του- για τον εαυτό (Nefs) σας και στα εγκόσμια με έναν μη επιτρεπόμενο τρόπο, και για αυτό το λόγο επαξίως υφίστασθε την τιμωρία αυτή. Διότι, την αγάπη που ανήκει στον Εξοχότατο Δίκαιο Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), την προσφέρατε στον εαυτό (Nefs) σας. Βιώνετε τα αμέτρητα βάσανα αυτού του ατίθασου ατόμου (Nefs) σας, τον οποίο λατρεύετε. Διότι, δεν παρέχετε μια πραγματική άνεση σε εκείνον τον εαυτό σας που τόσο αγαπάτε. Επίσης, δεν το υποτάσσετε με εγκαρτέρηση και εμπιστοσύνη, στον πραγματικό αξιαγάπητο Απολύτως Παντοδύναμο Αλλάχ (Kadîr-i Mutlak), και έτσι, βιώνετε έναν συνεχόμενο πόνο.                      

Επίσης, την αγάπη, που ανήκει στα Ονόματα και στις ιδιαιτερότητες του Εξοχότατου Δίκαιου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), την δώσατε στα εγκόσμια, και τα έργα της καλλιτεχνίας Του τα αποδώσατε και τα διαμοιράσατε στις αιτίες του κόσμου, και τώρα υποφέρετε από αυτό το πλήγμα. Καθόσον, κάποια από τα αμέτρητα σας αγαπημένα, χωρίς καν να σας αποχαιρετίσουν γυρίζουν την πλάτη τους και σας εγκαταλείπουν. Ενώ κάποια δεν σας αναγνωρίζουν καν, και να σας αναγνωρίσουν δεν σας αγαπούν, και να σας αγαπήσουν, δεν σας ωφελούν σε τίποτα. Βιώνετε έναν ακατάπαυστο πόνο, από τους άπειρους τελειωμούς, και τους απεγνωσμένους  χωρίς επιστροφή αποχωρισμούς.

Να λοιπόν, αυτή είναι η εσωτερική όψη και ουσία της εγκόσμιας ευτυχίας, της ανθρώπινης προόδου, της εξέλιξης του πολιτισμού, και της απόλαυσης της ελευθερίας, που αποκαλούν αυτοί που βρίσκονται στην παρέκκλιση και πλάνη. Η ασωτία και η μέθη είναι ένα πέπλο που εμποδίζει προσωρινά να το νιώσουν. «Φτου! Στα μυαλά τους!» πες…    

Η φωταγωγημένη  λεωφόρος του Κουρ’άν όμως!·με τις πραγματικότητες της πίστης, γιατρεύει όλες τις πληγές που υποφέρουν οι άνθρωποι της παρέκκλισης. Διαλύει όλο το σκοτάδι της προηγούμενης οδού. Κλείνει όλες τις πόρτες παρέκκλισης και καταστροφής με τον εξής τρόπο:       

Θεραπεύει, την αδυναμία, ανεπάρκεια, πτώχεια και ένδεια του ανθρώπου, εναποθέτοντάς τα με εγκαρτέρηση (Tevekkül) στον έναν Παντοδύναμο και Παν-οικτίρμων Αλλάχ (Kadîr-iRahîm). Παραχωρεί τα βάρη της ζωής και της ύπαρξης του ανθρώπου στην Δικιά Του δύναμη και ευσπλαχνία, χωρίς να φορτωθεί ο ίδιος, και ίσως ο άνθρωπος γίνεται αναβάτης εκείνης της ζωής του και του απείθαρχου εαυτού του (Nefs), όπου και βρίσκει ένα αξίωμα επανάπαυσης. Του γνωστοποιεί  ότι δεν είναι «Ένα ζώο που μιλάει», αλλά ότι είναι ένας πραγματικός άνθρωπος, και ένας καλοδεχούμενος φιλοξενούμενος του Πολυεύσπλαχνου (Rahman) Αλλάχ. Και δείχνοντας ότι η γη είναι ένας ξενώνας του Πολυεύσπλαχνου (Rahman) Αλλάχ, και γνωστοποιώντας ότι οι υπάρξεις είναι καθρέπτες των θείων Ονομάτων και ιδιαιτεροτήτων Του, και ότι τα καλλιτεχνικά πλάσματα Του είναι οι επιστολές του Αέναου Επιζητούμενου Αλλάχ (Samedâni) που ανανεώνονται κάθε στιγμή, θεραπεύει απαλά και αποτελεσματικά τις πληγές του ανθρώπου που προκαλούν η παροδικότητα της γης, ο αποχωρισμός των υπάρξεων και η αγάπη προς τα μάταια, και λυτρώνει τον άνθρωπο από τα σκοτάδια των αμφιβολιών και ψευδαισθήσεων.             

Επίσης, παρουσιάζει το μνήμα και τον θάνατο, ως μια είσοδο στον ενδιάμεσο κόσμο των νεκρών (Berzah) και ως μια αφετηρία της συνάντησης και αντάμωσης των αγαπημένων μας προσώπων που βρίσκονται στον κόσμο της αιωνιότητας. Με αυτόν τον τρόπο, θεραπεύει όλες τις πληγές του θανάτου που κατά αυτούς που βρίσκονται στην παρέκκλιση και πλάνη είναι ένας αιώνιος αποχωρισμός από όλους τους αγαπημένους. Και αποδεικνύει σαφέστατα ότι εκείνος ο αποχωρισμός είναι η ίδια η αντάμωση.          

Επίσης, αποδεικνύοντας ότι το μνήμα είναι η πύλη η οποία ανοίγει προς τον κόσμο της ευσπλαχνίας, τον τόπο της ευτυχίας, τους κήπους του παραδείσου και στην φωτισμένη πολιτεία του Πολυεύσπλαχνου, εξαλείφει την πιο τρομερή φοβία της ανθρωπότητας, και δείχνει ότι το πιο οδυνηρό, θλιβερό και ανήσυχο ταξίδι του ενδιάμεσου κόσμου των νεκρών (Berzah), είναι στην ουσία το πιο απολαυστικό, το πιο οικείο, το πιο άνετο ταξίδι. Κλείνει με το μνήμα το στόμα του τέρατος, και ανοίγει την πύλη σε έναν όμορφο κήπο. Δηλαδή, δείχνει ότι, το μνήμα δεν είναι το στόμα ενός τέρατος, αλλά η πύλη που ανοίγει στους κήπους της ευσπλαχνίας.               

Επίσης, το Κουρ’άν λέει στον πιστό: «Εάν η προαίρεση σου είναι μερική, ανέθεσε τις υποθέσεις σου στην καθολική βούληση του Ιδιοκτήτη σου. Εάν η ικανότητα σου είναι μικρή, στηρίξου στη δύναμη του Απόλυτου Παντοδύναμου (Kadîr-iMutlak). Εάν η ζωή σου είναι λίγη, σκέψου την αιώνια ζωή. Εάν ο βίος σου είναι βραχύς, μην ανησυχείς, έχεις έναν αιώνιο βίο. Εάν η αντίληψη σου είναι ανεπαρκής, μπες κάτω από το φως του Κουρ’άν και δες με το φως της πίστης ότι, στη θέση της σκέψης σου που σε φωτίζει όσο το φως μιας πυγολαμπίδας, το κάθε εδάφιο του Κουρ’άν θα σε φωτίσει σαν το φως ενός αστεριού.              

Επίσης, εάν έχεις ατελείωτες φιλοδοξίες όμως και θλίψεις, μια ατέλειωτη ανταμοιβή (Σαβάμπ)  και απέραντη ευσπλαχνία σε προσμένει. Και αν έχεις ατελείωτες επιθυμίες και σκοπούς μην απελπίζεσαι όταν τα σκέφτεσαι. Αυτά δεν χωρούν σε αυτόν τον κόσμο. Ο τόπος αυτών είναι άλλες πολιτείες, και αυτός που θα σου τα δώσει είναι άλλος.        

Επίσης το Κουρ’άν λέει: « Ω άνθρωπε! Δεν είσαι κάτοχος του εαυτού σου. Εσύ, είσαι δούλος ενός Παντοδύναμου (Kadîr) του οποίου η δύναμη είναι απεριόριστη, και ενός Πανίσχυρου Παν-Οικτίρμονος Αλλάχ (Rahîm-i Zât-ı Zülcelâl) του οποίου η ευσπλαχνία είναι αέναη. Τότε εσύ μην ταλαιπωρείσαι φορτώνοντας τα βάρη της ζωής σου στην πλάτη σου, διότι, Αυτός είναι που παρέχει τη ζωή, και είναι Αυτός που τη διαχειρίζεται κιόλας. Επίσης, η γη δεν είναι αδέσποτη, γι’ αυτό, φορτώνοντας τα βάρη της γης στο κεφάλι σου και διαλογιζόμενος τους κινδύνους της μην ανησυχείς. Διότι, ο ιδιοκτήτης της γης είναι Πάνσοφος (Hakîm) και Παντογνώστης (Alîm). Και εσύ ένας φιλοξενούμενος είσαι, γι’ αυτό μην παρεμβαίνεις ανώφελα, και μην περιπλέκεις.

Επίσης, τα  πλάσματα όπως οι άνθρωποι και τα ζώα, δεν είναι αδέσποτα, αλλά είναι υπάλληλοι με καθήκοντα. Βρίσκονται υπό την παρακολούθηση του Πάνσοφου (Hakîm) και Παν-Οικτίρμονος Αλλάχ (Rahîm). Μην βασανίζεις την ψυχή σου σκεπτόμενος τις ταλαιπωρίες και τις δοκιμασίες τους. Και μην υπερβαίνεις τη στοργή σου πέραν από αυτήν του Παν-Οικτίρμονος Δημιουργού (Hâlık-ı Rahîm) τους και την ευσπλαχνία που τους παρέχει. Επίσης, τα νήματα όλων των πραγμάτων που έχουν πάρει μια στάση απειλής προς την ζωή σου, από το μικρόβιο, μέχρι και τις επιδημίες, τους κατακλυσμούς, τον λιμό, την ανέχεια, και τους σεισμούς, βρίσκονται στα χέρια του Πάνσοφου και Παν-Οικτίρμονος Αλλάχ (Rahîm-ι Hakîm). Αυτός είναι Πάνσοφος (Hakîm), δεν διενεργεί ανούσιες δουλειές. Είναι Παν-Οικτίρμων (Rahîm), η στοργή του είναι απεριόριστη. Υπάρχει πάντα κάποιο χάρισμα σε ότι κάνει.»

Επίσης λέει: «Αυτός ο κόσμος είναι παροδικός βέβαια, όμως παράγει τα εφόδια ενός αιώνιου κόσμου. Είναι βέβαια πρόσκαιρος και προσωρινός, όμως επιφέρει αιώνιους καρπούς, και παρουσιάζει τους αντικατοπτρισμούς των αέναων Ονομάτων ενός Αέναου Υπάρχων. Και όντως οι απολαύσεις του είναι λίγες και τα βάσανα του πολλά, όμως οι φιλοφρονήσεις του Πολυεύσπλαχνου Παν-Οικτίρμων Αλλάχ  (Rahman-ı Rahîm) είναι μόνο οι πραγματικές ατελείωτες απολαύσεις. Και τα βάσανα από την άλλη, από άποψη ανταμοιβής, παράγουν πνευματικές απολαύσεις.

Εφόσον λοιπόν, ο επιτρεπόμενος κύκλος είναι επαρκής για όλες τις απολαύσεις, ανέσεις, και για την ευχαρίστηση της ψυχής, της καρδιάς και του ατόμου  σου (Νefs), τότε μην μπαίνεις στον μη επιτρεπόμενο κύκλο. Διότι, μερικές φορές μέσα σε μία απόλαυση αυτού του κύκλου, υπάρχουν χίλια βάσανα. Επιπλέον είναι και αιτία στέρησης της φιλοφρόνησης του Πολυεύσπλαχνου (Rahman), η οποία είναι η πραγματική και αιώνια απόλαυση.»         

Επίσης, όπως έχει προαναφερθεί στο δρόμο της παρέκκλισης και της πλάνης, υποβαθμίζει τον άνθρωπο στα έσχατα των ταπεινών και εξαθλιώνεται τόσο που κανένας πολιτισμός, καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να βρει λύση καθώς και καμία πρόοδος της ανθρωπότητας και καμία εξέλιξη της επιστήμης δεν δύναται να λυτρώσει τον άνθρωπο από αυτήν την άβυσσο του σκότους.

 Ενώ το Πάνσοφο Κουρ’άν, ανυψώνει τον άνθρωπο, διαμέσου της πίστης και των ευεργετικών πράξεων, από την κατάπτωση στα έσχατα των ταπεινών στα υπέρτατα των υψηλών. Καθώς αποδεικνύει αυτήν την ανύψωση με αδιαμφισβήτητα τεκμήρια, γεμίζει αυτήν την άβυσσο με τα σκαλοπάτια της πνευματικής προόδου και τα εφόδια της ψυχικής εξέλιξης.                  

Επίσης, διευκολύνει και ελαφρύνει σε σημαντικό βαθμό το μακρύ, θυελλώδες, και δυσχερές ταξίδι της ανθρωπότητας στην πλευρά της αιωνιότητας. Δείχνει τα μέσα με τα οποία μπορεί να διανύσει την απόσταση χιλίων, ακόμα και πενήντα χιλιάδων ετών σε μία μέρα.       

Επίσης, γνωστοποιώντας τον Αιώνιο και Προ-Αιώνιο Σουλτάνο, τον κάτοχο Μεγαλείου Δύναμης και Εξουσίας Αλλάχ (Zât-ı Zülcelâl), δίνει στον άνθρωπο την κατάσταση ενός υπηρέτη δούλου και ενός υπεύθυνου φιλοξενούμενου. Του εγγυάται την απόλυτη άνεση στο ταξίδι του, στον ξενώνα της γης, τους ενδιάμεσους και μεταθανάτιους σταθμούς.

Όπως για παράδειγμα ένας φερέγγυος υπάλληλος ενός βασιλιά, μπορεί και ταξιδεύει με άνεση και ευκολία στους τόπους της κυριαρχίας του, περνά εύκολα από τα σύνορα των πολιτειών του, και ταξιδεύει με τα ταχέα μέσα μεταφοράς του, όπως, αεροπλάνο, καράβι, και τρένο. Έτσι ακριβώς λοιπόν, ένας άνθρωπος ο οποίος συνδέεται διαμέσου της πίστης με τον Προ-Αιώνιο Σουλτάνο και Τον εισακούει διαμέσου των ευεργετικών του πράξεων, περνά από τους σταθμούς αυτού του ξενώνα της γης, τον ενδιάμεσο κόσμο, τον κόσμο της ανάστασης, και ούτω καθεξής, από τα ευρέα σύνορα όλων των μεταθανάτιων κόσμων με την ταχύτητα μιας αστραπής και ενός μπουράκ [μεταφορικό πλάσμα του Παραδείσου που αναφέρεται στο Κουρ’άν], ώσπου βρίσκει τον αιώνιο τόπο της ευτυχίας. Και αποδεικνύει κατηγορηματικά αυτήν την πραγματικότητα και τη δείχνει στους άγιους και όσιους.

Επιπροσθέτως, οι αλήθειες του Κουρ’άν λένε: «Ω πιστέ! Μην δίνεις την ικανότητα της ατέλειωτης αγάπης σου, στο άσχημο, ελλιπές, δαιμονικό, και στο επιζήμιο προς εσένα απείθαρχο πάθος σου (Nefs-iemmâre). Μην το λατρεύεις και μην βλέπεις αξιαγάπητα τις πρόσκαιρες επιθυμίες του. Αλλά δώσε αυτήν την ικανότητα της ατέλειωτης αγάπης σου, σε Αυτόν ο οποίος είναι άξιος αυτής της άπειρης αγάπης, σε Αυτόν που σου παρέχει ατελείωτες χάρες, σε Αυτόν που θα σε κάνει πανευτυχή στο μέλλον, σε Αυτόν που θα κάνει πανευτυχή με τις χάρες Του όλα τα πρόσωπα που αγαπάς -τα οποία είναι και αιτία για τη δικιά σου ευτυχία. Επίσης, να λατρεύεις και να αποδέχεσαι ως Αγαπητό (Mâbud) μόνο εκείνον, τον Κάτοχο απόλυτης τελειότητας, και τον Κάτοχο απειρόβαθμου αγαθού, υψηλού, υπερβατικού, άψογου, τέλειου, ατέρμονου κάλλους… όλα τα Ονόματα και οι ιδιότητες του Οποίου είναι σε απέραντο βαθμό όμορφα...το κάθε Όνομα του Οποίου εκδηλώνει αμέτρητα φώτα ομορφιάς και κάλλους… και τον Οποίο ο παράδεισος με όλες του τις ομορφιές και τα αγαθά παρουσιάζει αποκλειστικά το κάλλος της ευσπλαχνίας Του και την ευσπλαχνία του κάλλους Του… και Αυτόν τον οποίο όλες οι χαριτωμένες και αξιαγάπητες ομορφιές, καλαισθησίες, κάλλη και τελειότητες του σύμπαντος, δείχνουν, αποδεικνύουν, και στοιχειοθετούν το κάλλος και την τελειότητα Του.»                              

Επίσης λέει: « Ω άνθρωπε! Μη δίνεις την ικανότητα της αγάπης σου, που ανήκει  στα Ονόματα και στις ιδιότητές Του, σε διάφορες πρόσκαιρες υπάρξεις, μην τη διασκορπίζεις  ανώφελα! Διότι, τα έργα και τα πλάσματα είναι παροδικά. Όμως, τα Πανέμορφα Ονόματα (Esma-ul Husna) των οποίων τα κεντήματα και οι αντανακλάσεις φανερώνονται πάνω σε αυτά τα έργα και πλάσματα, είναι αιώνια και αέναα. Και στο κάθε Όνομα και ιδιότητά Του υπάρχουν χιλιάδες επίπεδα καλοσύνης και ομορφιάς, καθώς και χιλιάδες βαθμίδες τελειότητας και αγάπης. Κοίτα μόνο το όνομα, ο Πολυεύσπλαχνος, (Rahman) και δες ότι: Ο παράδεισος είναι μία μόνο αντανάκλασή του, η αιώνια ευτυχία μία μόνο αναλαμπή του, και όλη η τροφή και τα αγαθά πάνω στη γη, είναι μία μόνο σταγόνα αυτού του ονόματος.»               

Να λοιπόν, πρόσεξε αυτό το εδάφιο που περιγράφει τις διαφορετικές καταστάσεις των ανθρώπων της πίστης και της πλάνης και τις συγκρίνει σε σχέση με τη ζωή και τα καθήκοντα τους,  

لَقَدْ خَلَقْنَا اْلاِنْسَانَ فِى اَحْسَنِ تَقْوِيمٍ ثُمَّ رَدَدْنَاهُ اَسْفَلَ سَافِلِينَ اِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ

Και επίσης το εδάφιο το οποίο περιγράφει το μέλλον και το τέλος τους

فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاءُ وَ اْلاَرْضُ

Δες πόσο έξοχα και με πόσο θαυματουργό τρόπο περιγράφουν την προαναφερόμενη σύγκριση που εξηγήσαμε.   

Παραπέμπουμε το πρώτο εδάφιο στον Ενδέκατο Λόγο, όπου έχει εξηγηθεί αναλυτικά η πραγματικότητα που με μια αμίμητη ευγλωττία και θαυματουργικότητα , δηλώνει αυτό το εδάφιο.    

Θα δείξουμε όμως, με μια σύντομη αναφορά, την υψηλή πραγματικότητα που δηλώνει το δεύτερο εδάφιο, και έχει ως εξής:   

Το άμεσο νόημα αυτού του εδαφίου διακηρύσσει πως: «Ο ουρανός και η γη δεν κλαίνε με τον θάνατο των άπιστων.» Και αντίστροφα με το έμμεσο νόημα επισημαίνει πως: «Ο ουρανός και η γη κλαίνε με τον θάνατο των πιστών.»

Δηλαδή εφόσον οι άπιστοι, αρνούνται τα καθήκοντα των ουρανών και της γης, δεν γνωρίζουν το νόημα τους, εξευτελίζουν  την αξία τους, δεν αναγνωρίζουν τον Πλαστουργό (Sâni) τους, και έχουν μια υβριστική και εχθρική στάση απέναντι τους, τότε και βέβαια οι ουρανοί και η γη όχι να κλάψουν, αλλά αντιθέτως, τους μισούν και χαίρονται με τον ξεψυχισμό τους.

Και με την αντίστροφη ερμηνεία δηλώνει ότι: «Ο ουρανός και η γη κλαίνε με τον θάνατο των πιστών». Διότι, οι πιστοί αναγνωρίζουν τα καθήκοντα των ουρανών και της γης. Εγκρίνουν την αληθινή τους πραγματικότητα. Κατανοούν τα νοήματα που εκφράζουν, διαμέσου της πίστης. Καθίστανται μάρτυρες και λένε «Τι όμορφα που έχουν δημιουργηθεί, πόσο τέλεια τελούν τα καθήκοντα τους» απονέμοντάς τους την τιμή και τον σεβασμό που τους αξίζει. Τα αγαπούν στο όνομα του Εξοχότατου Δίκαιου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), και για τον λόγο ότι αντικατοπτρίζουν τα Ονόματα Του. Για αυτό το μυστήριο λοιπόν είναι, που οι ουρανοί και η γη θρηνούν και λυπούνται  για την αποχώρηση των πιστών.                     

ΕΠΑΙΝΟΣ

[Είναι ένα απόσπασμα από το γράμμα του συγχωρεμένου Μουαλλίμ Χασάν Φεϊζί, το οποίο είχε γράψει σχετικά με το μαγαζί στο οποίο βρίσκονταν τα αντίγραφα του «Αγιέτ’ουλ Κιουμπρά – Το Υπέρτατο Στοιχείο» και σώθηκε από την τρομερή πυρκαγιά στην πόλη Εμιρντάγ.]    

بِاسْمِهِسُبْحَانَهُ

......................

Το Ρισαλέ-ι Νουρ, σβήνει κάθε φωτιά και πυρκαγιά. Τη φωτιά της σπατάλης τη σβήνει με το φως του Δοκιμίου περί της Εξοικονόμησης. Τη φωτιά των κακόμοιρων αρρώστων που υποφέρουν μέσα στους πυρετούς και τις φωτιές, τη σβήνει με το ζωογόνο, και θεραπευτικό  ύδωρ που αναβλύζει από τις είκοσι πέντε θεραπευτικές κρήνες που πηγάζουν από το Δοκίμιο περί των Αρρώστων. Την τρομερή πυρκαγιά της υποψίας, φαντασίας, υποχονδρίας, ανησυχίας, φόβου, και περιέργειας, που έχει τυλίξει με τη φωτιά της και τρομοκρατεί την καρδιά, τον νου, και όλα τα όργανα και τις φλέβες, τη σβήνει με το φως και την ευλογία του Δοκιμίου περί της Υποχονδρίας. Τις πυρετώδεις φωτιές των ασθενειών της υποκρισίας, δοξομανίας, αλαζονείας, και έπαρσης τις σβήνει με τη βοήθεια και χάρη του Δοκιμίου περί της Ειλικρίνειας. Και η κατάρρευση του κάστρου του εγωισμού, της αυτοτέλειας, της τυραννίας και της θρασύτητας είναι εφικτή μέσω της κατήχησης του Τριακοστού και του Έκτου Λόγου περί του «Εγώ».

Και αυτούς τους τυφλούς, ανόητους και άθλιους μικράνθρωπους που δεν μπορούν να βγουν από τον λάκκο της ύλης και των σωματιδίων της φύσης, μόνο τα δυνατά και ισχυρά, τα μακριά και ακριβέστατα, τα πεφωτισμένα και ενσυνείδητα χέρια του Ρισαλέ-ι Νουρ, με τα δοκίμια περί της «Φύσης» και περί «Τα Σωματίδια και η Ύλη» μπορούν να τους βγάλουν.

Ενώ για την εξάλειψη της οδύνης, ανησυχίας και της φωτιάς που προέρχεται από τον φόβο του θανάτου, στους ηλικιωμένους, η παρηγοριά και βοήθεια του Δοκιμίου περί των Ηλικιωμένων, είναι μια επαρκής αλοιφή και βάλσαμο, φως και χάρη. Έτσι το ίδιο και τα δοκίμια «Το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουρ’άν», «Τα Θαύματα του Άχμεντ» και «Πίστη στο Υπερπέραν», τα οποία πλημμυρίζουν με ζωογόνο ύδωρ, είναι σε ισχύ μιας τεράστιας πισίνας ενάντια στις οδυνηρές και βασανιστικές φωτιές  και τα δεινά του ενδιάμεσου κόσμου του μνήματος.

Και όπως, το ισχυρό φως του ευλογημένου έργου «Το Υπέρτατο Στοιχείο ή Η Ράβδος του Μουσά (Μωϋσή)» είναι αρκετό να εξαλείψει ολόκληρη τη φωτιά του Shirk [οποιαδήποτε άλλη εταιρική ή εναλλακτικής λατρεία εκτός του Ενός και Μοναδικού Αλλάχ] πάνω στη γη, έτσι και, βλέποντας αυτό το φως να εξαπλώνεται και να μεγαλώνει συνεχώς ενάντια στα μαύρα σύννεφα της κόκκινης φωτιάς, που έχει ξεκινήσει μια απειλή προς τον κόσμο του Ισλάμ, πιστεύουμε ολόψυχα ότι θα σβήσει και την τρομερή πυρκαγιά και την εξαθλίωση αυτών των φρικτών κόκκινων που σήμερα έχουν τυλίξει τους ορίζοντες της γης.

Συμπεραίνοντας: Η ανάγνωση και μελέτη του Ρισαλέ-ι Νουρ και ο αδιάπαυστος πνευματικός διαφωτισμός του είναι ικανά και αρκετά ώστε να σβήσουν τη φωτιά του απείθαρχου πάθους (Nefs-i emmâre), να εξολοθρεύσουν τα μανιώδη και άγρια χαρακτηριστικά, να διώξουν τους θηριώδεις, λυσσασμένους, εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Άλλωστε, το καθήκον του Ρισαλέ-ι Νουρ είναι να σβήνει τις φωτιές αυτού του χάους και της εξαθλίωσης. Και τονίζουμε ότι το Ρισαλέ-ι Νουρ, για αυτό έχει γεννηθεί και για αυτόν τον σκοπό έχει έρθει.       

Και ευελπιστούμε -με την θέληση του Αλλάχ- ότι αυτός ο ευλογημένος, ευεργετικός, θαρραλέος και ευγενής λαός που έχει ανατραφεί σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που είναι η κλίνη πεφωτισμένων, αγίων, μαρτύρων, και κατακτητών, με βάση την ένδειξη του εδαφίου

فَسَوْفَ يَأْتِ اللهُ بِقَوْمٍ

είναι αξιοθαύμαστοι, αξιαγάπητοι, και γενναίοι εν όψη του Αλλάχ.

Από αυτούς που κατέχουν το Ρισαλέ-ι Νουρ, η απληστία και η οργή αρχίζει να εξαλείφεται, το σκοτάδι και η φιληδονία λιώνει. Η φωτιά της άγνοιας και της διαμαρτυρίας σβήνει. Ο λήθαργος της «φύσης» μειώνεται. Η νάρκη της  αφροσύνης αφανίζεται. Το μαύρο, άσχημο, και μουδιασμένο αίμα αναρρώνει. Η πνοή και η καρδιά ξανανιώνει. Οι φλέβες του αίματος μετατρέπονται σε φλέβες του φωτός, του Νούρ. Δεν απομένει καμία αγάπη προς τα εγκόσμια και καμία ροπή προς τα μάταια. Το «Εγώ» και το «Εσύ» εξανεμίζονται. Τα εβδομήντα χιλιάδες πέπλα, όπως αναφέρονται, αρχίζουν να ξεσκεπάζονται, και το βουνό της ύπαρξης αρχίζει να ραγίζεται. Ακούγονται πλέον καλέσματα από το εδάφιο اِرْجِعِىاِلَىرَبِّكَ [..επίστρεψε στον Κύριο, Επιμορφωτή σου…]. Ανοίγει ο δρόμος της αντάμωσης και μοσχοβολούν ευωδιές. Εντάσσεται στο διάταγμαفَادْخُلِى فِى عِبَادِى […μπες ανάμεσα στους δούλους μου..] και ανταμείβεται με το αξίωμαوَادْخُلِى جَنَّتِى […είσελθε στο Παράδεισό μου…].

اَرِنَا يَا مَنْ اَطْفَى النَّارَ بِنُورِهِ{ وَيَا مَنْ صَلَّى عَلَى حَبِيبِهِ

[Δείξε μας την αλήθεια ω! Εσύ που σβήνεις τη φωτιά με το φώς-Νούρ σου.]

...........................................

Εν συντομία το Ρισαλέτ-ουν Νούρ: Είναι μια επιγραφή του ονόματος "Yâ Hâfız" του“Ω! Προφυλάττων  Αλλάχ”, είναι μία σελίδα του "Mâshâallah" [δηλ. Πόσο ωραία θέλησε και το δημιούργησε ο Αλλάχ!], ένα αντίγραφό του "Bârakâllah" [δηλ. Πόσο ευλογημένα τα έχει δημιουργήσει ο Αλλάχ!], είναι ένα φυλαχτό της μητέρας στο παιδί της, είναι μια αντλία φωτός προς την πυρκαγιά, μία συνταγή σοφίας στον θλιμμένο, ένας καθρέπτης παραδειγματισμού στον παρατηρητή, μια σφραγίδα της προφητείας στους μουσουλμάνους, μια πιστοποίηση λύτρωσης στον αμαρτωλό, μια καθοδήγηση γαλήνης στον περιπλανώμενο, μια ασφάλεια προστασίας για τους ακηδεμόνευτους, ένας  ατέλειωτος θησαυρός για τον αρχαιοπώλη, ένα στολισμένο αιώνιο παλάτι για τους άστεγους, ένα χαστούκι μετάνοιας για τον άπιστο, ένα εδώλιο δικαιοσύνης για τον αρνησίθεο, ένας ιερός διάλογος για τον σοφό, ένα παλάτι αντάμωσης για τον ερωτευμένο…               

Στο όνομα όλων των μαθητών του Ρισαλέ-ι Νουρ που βρίσκονται στην πόλη Ντενίζλι και την περιφέρεια της

ο Χασάν Φεϊζί

(Είθε να έχει την αιώνια ευσπλαχνία του Αλλάχ!)

{{{